UZASADNIENIE

Powód A. G.wniósł o zasądzenie od pozwanych J. S. (1)oraz (...) S.A.z siedzibą w W.kwoty 15.495,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 14 września 2008 r. do dnia zapłaty z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego, a nadto zasądzenie solidarnie od pozwanych zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 13 września 2008 r. doszło do kolizji pojazdów M.o nr rej. (...)prowadzonego przez K. P.z samochodem V. (...)o nr rej. (...), którym kierował pozwany J. S. (1). Powód jest właścicielem samochodu marki M.o nr rej. (...). Z notatki urzędowej policji wynika, że winnym jest J. S. (1). W trakcie prowadzonego postępowania postawiono zarzut popełnienia wykroczenia K. P.. Sąd Rejonowy w (...) wyrokiem z dnia 24 czerwca 2010 r. uznał K. P.za winnego popełnienia czynu z art. 86 § 1 k.w. i odstąpił od wymierzenia kary. Na skutek apelacji obwinionego Sąd Okręgowy w (...)uchyli zaskarżony wyrok i sprawę przekazała do ponownego rozpoznania. Sąd Rejonowy w (...)postanowieniem z dnia 26 listopada 2010 r. umorzył postępowanie z powodu przedawnienia. Powód zgłosił szkodę pozwanemu (...) S.A.z siedzibą w W.we wrześniu 2008 r. Pozwany ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 15.495 zł. ale odmówił jego wypłacenia. Pismem z dnia 6 grudnia 2010 r. powód ponownie zażądał wypłacenia odszkodowania lecz pozwany (...) Zakład (...)pismem z dnia 29 grudnia 2010 r. odmówił przyznania odszkodowania. Powód nie zgadza się ze stanowiskiem pozwanego i uważa, że winę za spowodowanie kolizji ponosi pozwany J. S. (1).

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, że bezsporny jest fakt, że w dniu 13 września 2008 r. doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzony został samochód powoda marki M. (...) o nr rej. (...). Po zawiadomieniu o szkodzie pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne. Pozwany wycenił szkodę w majątku powoda na kwotę 15.495 zł.( fakt bezsporny) jednak z uwagi na brak przesłanek wskazujących na odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego nie wypłacił powodowi odszkodowania. Pozwany podejmując decyzję o odmowie przyjęcia odpowiedzialności za skutki zdarzenia posiłkował się opinią biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków L. B., z której wynika, że stan zagrożenia wytworzył K. P., a pozwany J. S. (1) ubezpieczony w (...) S.A. w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdu marki V. (...) nr rej. (...) nie przyczynił się do powstania szkody. Jednocześnie pozwany zakwestionował roszczenie odsetkowe twierdząc, że pozwany nie pozostaje w opóźnieniu, jak również zakwestionował termin początkowy liczenia odsetek ustawowych.

Pozwany J. S. (1) nie stawił się na rozprawę i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 13 września 2008 r. w miejscowości B.kierujący samochodem marki M. (...)o nr rej. (...) K. P.jadący drogą (...)od strony W.w kierunku K.z prędkością 50-60 km/h zderzył się z wyjeżdżającym z terenu stacji paliw (...)w stronę W.samochodem marki V. (...) nr rej. (...)kierowanym przez J. S. (1), który po wjechaniu częściowo na drogę (...) zatrzymał się bezpośrednio przed zderzeniem z M.powodując zajechanie drogi M..

Dowody: zeznania świadka K. P. k.48-51,292-292

zeznania świadka K. N. k.51

zeznania świadka R. K. k.64-65

zeznania świadka W. R. k. 149-150

opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K. k. 317-334

W chwili zderzenia przód samochodu marki V. (...) nr rej. (...)był wysunięty na prawy pas ruchu drogi (...) przeznaczony dla pojazdów jadących z W.do K., poza przedłużenie prawej krawędzi jezdni na odległość większą niż 0,7- 0,8 m. Ustawiony był zgodnie z wykonywanym manewrem, skośnie do osi jezdni. Samochód marki M. nr rej. (...)ustawiony był również skośnie do osi jezdni na skutek wcześniejszego hamowania i zjechania na pobocze w obrębie wyjazdu ze stacji paliw (...)w celu uniknięcia zderzenia. W chwili zderzenia doszło do chwilowego zablokowania o elementy nadwozi przedniego lewego koła samochodu marki M. nr rej. (...)i przesunięcia samochodu marki V. (...) nr rej. (...)w prawo w kierunku prawego pobocza z obrotem wokół osi pionowej.

Dowody: zeznania świadka K. P. k.48-51,291-292

zeznania świadka K. N. k.51

opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K. k. 317-334

Funkcjonariusze policji wezwani na miejsce zdarzenia sporządzili notatkę urzędową, w której opisując przebieg zdarzenia wskazali, że kierujący pojazdem V. (...) o nr rej. (...) J. S. (1) włączając się do ruchu ze stacji paliw (...) w miejscowości B. wymusił pierwszeństwo przejazdu kierującemu pojazdem M. o nr rej. (...) na drodze krajowej nr (...) jadącemu w kierunku K.. W pojeździe marki V. (...) w charakterze pasażerów znajdowali się A. D., W. R., R. K.. W pojeździe marki M. (...) jako pasażer znajdował się K. N.. Funkcjonariusze nie sporządzili szkicu miejsca zdarzenia, nie opisali również śladów kolizji na drodze i na pojazdach. Nie sporządzili dokumentacji fotograficznej.

Dowody: zeznania świadka M. F. k. 63-64

notatka urzędowa z dnia 13 września 2008 r. k. 5

Trzy fotografie obrazujące położenie pojazdów M. (...) o nr rej. (...) oraz samochodu marki V. (...) nr rej. (...) wykonał kierowca samochodu marki V. (...) J. S. (1). Po zderzeniu samochód marki V. (...) znajdował się większą częścią w obrębie pasa przeznaczonego dla pojazdów wyjeżdżających ze stacji paliw – pojazd ten ustawiony był skośnie do osi jezdni pod kątem 45-60 stopni- jedynie prawym przednim narożem znajdował się na prawym pasie ruchu drogi nr (...). Wysunięcie przedniego prawego naroża samochodu marki V. (...) poza przedłużenie prawej krawędzi jezdni sprzed miejsca zdarzenia wynosiło 0,7- 0,8 m. Samochód marki M. przylegał przednim lewym narożem do tylnej części lewego boku samochodu marki V. (...) w okolicy tylnego lewego nadkola. Pojazd ten znajdował się w całości poza przedłużeniem prawej krawędzi jezdni drogi nr (...) w obrębie pasa dla pojazdów wyjeżdżających ze stacji paliw ustawiony był nieznacznie skośnie do jezdni w ten sposób, że prawe przednie naroże tego samochodu znajdowało się na nawierzchni wykonanej z kostki betonowej.

Dowody: dokumentacja fotograficzna k. 37 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...)VI W (...)

opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K. k. 317-334

Na prawym poboczu patrząc wzdłuż drogi (...) od strony W.w kierunku K.zgodnie z ruchem pojazdu marki M. (...)o nr rej. (...)bezpośrednio przed miejscem zdarzenia na sypkim podłożu brak było śladów jazdy w kierunku zgodny z ruchem samochodu marki M.. Widoczne były natomiast otarcia na zewnętrznej stronie krawężnika.

Dowody: dokumentacja fotograficzna k. 37 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...)VI W (...)

opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badan pojazdów D. K. i W. K. k. 317-334

W dniu zdarzenia był prowadzony remont drogi (...) Została sfrezowana wierzchnia warstwa asfaltowej nawierzchni jezdni jednak nie zmieniono układu krawężników czy nawierzchni z kostki brukowej. Roboty drogowe nie były prowadzone w miejscu zderzenia się pojazdów. Na jezdni nie było słupków wyznaczających skrajnie, czy innych elementów zmieniających przebieg pasów ruchu, w tym w szczególności pasa prawego. Około 100 m od miejsca zdarzenia kończył się odcinek, na którym ruch prowadzony był wahadłowo. Usytuowaniu znaku B-33 z ograniczeniem prędkości do 40 km/h wraz ze znakiem B-25 zakaz wyprzedzania towarzyszyło ustawienie po stronie przeciwnej drogi znaku B-33 z ograniczeniem prędkości do 60 km/h odwołującym wcześniejsze ograniczenie prędkości do 40 km/h. Znak B-33 z ograniczeniem prędkości do 40 km/h znajdował się w odległości około 50 m przed miejscem zdarzenia, w tej samej odległości znajdował się znak B-33 z ograniczeniem prędkości do 60 km/h obowiązującym kierującego M..

Dowody: dokumentacja fotograficzna k. 37 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...) VI W (...)

projekt oznakowania drogi podczas prac remontowych k. 188 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...)VI W (...)

opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K. k. 317-334

W samochodzie marki M. (...) rok prod. 2000 doszło do uszkodzeń w przedniej części lewego boku oraz obrębie lewego przedniego naroża. Pogięty został lewy przedni błotnik do okolicy przedniego słupka, zagięta i przesunięta do tyłu pokrywa komory silnika po stronie lewej oraz uszkodzona obręcz przedniego lewego koła. W samochodzie marki V. (...) rok. prod. 2002 doszło do uszkodzenia poszycia w środkowej części lewego boku.

Dowody: dokumentacja fotograficzna k. 37 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...)VI W (...)

opinia zespołu biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K. k. 317-334

Przed Sądem Rejonowym w (...)toczyło się postępowanie przeciwko K. P.obwinionemu o to, że w dniu 13 września 2008 r. około godz. 16.30 w miejscowości B.na drodze (...) kierując samochodem marki M.o nr rej. (...)nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych rozwijając prędkość około 60-65 km/h przy ograniczeniu do 40 km/h następnie dokonując błędnej oceny sytuacji na drodze wykonał błędny manewr obronny polegający na wjechaniu na prawe pobocze drogi w następstwie czego doprowadził do zderzenia z samochodem marki V. (...)o nr rej. (...)powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu to jest o wykroczenie z art 86 § 1 k.w.

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2010 r. w sprawie sygn. akt II W (...)Sąd Rejonowy w (...)uznał obwinionego K. P.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 86 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia kary.

Na skutek apelacji obrońcy obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w (...)z dnia 24 czerwca 2010 r. sygn. akt II W (...)Sąd Okręgowy w (...) wyrokiem z dnia 15 października 2010 r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania.

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2010 r. Sąd Rejonowy w (...) w sprawie sygn. akt VI W (...) postępowanie w sprawie K. P.obwinionego o czyn z art 86 § 1 k.w. umorzył na podstawie art. 45 § 1 k.w. z uwagi na przedawnienie karalności czynu.

Dowody: wyrok z dnia 24 czerwca 2010 r. Sądu Rejonowego w (...)k. 215 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...) sygn. akt VIW (...)

wyrok z dnia 15 października 2010 r. Sądu Okręgowego w (...)IV Wa (...) k. 244 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...)sygn. akt VIW (...)

postanowienie z dnia 26 listopada 2010 r. Sądu Rejonowego w (...)w sprawie sygn. akt VI W (...)k. 257 akt sprawy Sądu Rejonowego w (...)sygn. akt VIW (...)

Samochód sprawcy J. S. (1) ubezpieczony był w (...) S.A. z siedzibą w W..

Niesporne

Powód zgłosił zaistnienie szkody stronie pozwanej dnia 13 września 2008 r. podając okoliczności, w których doszło do zderzenia pojazdów oraz określając zakres uszkodzeń w pojedzie marki M. o nr rej. (...). Pismem z dnia 26 września 2008 r. strona pozwana ustaliła bezsporną kwotę odszkodowania na kwotę 15.495,00 zł. Pismem z dnia 26 września 2008 r. strona pozwana poinformowała powoda o niemożności wypłaty bezspornej kwoty odszkodowania z uwagi na brak dokumentacji pozwalającej na ustalenie odpowiedzialności (...) S.A. w W..

Dowody: zgłoszenie szkody w aktach szkody nr (...)

pismo strony pozwanej z dnia 26 września 2008 r. w aktach szkody nr (...)

Pismem z dnia 6 grudnia 2010 r. powód ponownie wystąpił do (...) S.A.Oddział we W.o przyznanie i wypłacenie odszkodowania w kwocie 15.495,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 września 2008 r. informując, że postępowanie przed Sądem Rejonowym w (...) nie doprowadziło do ustalenia winnego kolizji, a z uwagi na przedawnienie karalności czynu postępowanie to zostało umorzone.

Pismem z dnia 29 grudnia 2010 r. w odpowiedzi na złożone przez powoda wystąpienie dotyczące szkody komunikacyjnej z dnia 13 września 2008 r. zaistniałej w pojeździe marki M. strona pozwana poinformowała powoda, że po przeanalizowaniu całości akt szkody nie znalazła podstaw do zmiany stanowiska.

Dowody: pismo powoda z dnia 6 grudnia 2010 r. k. 11

pismo strony pozwanej z dnia 29 grudnia 2010 r. k. 9-10

Powyższe ustalenia faktyczne zostały dokonane na podstawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków K. P., K. N., R. K., W. R., M. F., opinii zespołu biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K.i W. K., zdjęć z miejsca zdarzenia oraz akt szkody nr (...), po dokonaniu wszechstronnej analizy tego materiał i jego konfrontacji z materiałem zebranym w aktach sprawy prowadzonej przed Sądem Rejonowym w (...)II W (...)oraz opiniami biegłego sądowego z zakresu techniki ruchu i wypadków drogowych T. I., a także przeprowadzeniu oceny wiarygodności tego materiału z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego.

Biegli sądowi z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K. w sporządzonej opinii w sposób fachowy, rzetelny i przekonujący wskazali, że nie jest możliwe przeprowadzenie jednoznacznej rekonstrukcji przebiegu zdarzenia w oparciu o ślady kolizji na drodze i pojazdach. Jednocześnie dla oceny zachowania kierujących pojazdami istotne są dwa parametry fizyczne jakimi są prędkość samochodu marki M. w chwili powstania sytuacji kolizyjnej oraz czas jaki upłynął od momentu zatrzymania samochodu marki V. (...) w miejscu kolizji do chwili zderzenia z samochodem marki M., których nie można ustalić czy nawet przybliżyć w drodze analizy technicznej. Każda kombinacja tych parametrów będzie miała bezpośredni wpływ na ocenę zachowania uczestników zdarzenia. W zależności od przyjęcia konkretnych parametrów fizycznych zdarzenia jest możliwy wariant, w którym stan zagrożenia oraz sytuację kolizyjną wytworzył kierujący samochodem marki M., a kierujący samochodem marki V. (...) nie miał możliwości uniknięcia kolizji, poprzez wariant, w którym sytuację kolizyjną wytworzyliby obaj uczestnicy zdarzenia, do wariantu, w którym stan zagrożenia oraz sytuację kolizyjną wytworzył wyłącznie kierujący samochodem marki V. (...), a kierujący samochodem marki M. nie miał możliwości uniknięcia kolizji. Ostateczne przyjęcie tylko jednego z wariantów przebiegu zdarzenia wymagało zatem dokonania pełnej oceny osobowych źródeł dowodowych.

Z zeznań świadka K. P.wynika, że jechał samochodem marki M.z prędkością 50-60 km/h. W pewnym momencie zobaczył, że ze stacji paliw (...)wyjechał na jego pas ruchu samochód marki V. (...). Chciał się „wyratować” najpierw odbił w lewo, jednak z naprzeciwka jechały samochody, więc odbił w prawo uderzając w pojazd marki V. (...). Nie jest w stanie ocenić w jakiej odległości znajdował się od samochodu marki V. (...)gdy ten wyjechał na jego pas ruchu, mogła to być odległość 20-30m. Samochód marki V.był ustawiony do skrętu w lewo. Na skutek zdarzenia pojazdy może minimalnie się przesunęły, ale raczej pozostały w miejscu. Zeznania świadka K. P.korespondują z zeznania świadka K. N., z których wynika, że samochód marki V. (...)wyjechał ze (...)na „ich pas ruchu”, a następnie stanął. Pojazd chyba nie przemieściły się w momencie zderzenia. Pojazd marki M.nie jechał szybko. Nie było możliwości aby samochód marki M.mógł przejechać swobodnie wymijając V., tak aby uniknąć zderzenia. Świadek zeznał, że nie pamięta czy w momencie podjęcia manewru obronnego przez K. P., po wykonaniu najpierw manewru wyjechania na lewy pas, a potem powrotu na prawy pas samochód M.poruszał się prawym pasem czy też zjechał na pobocze. Zauważyć należy, że zeznania świadków K. P.i K. N.są zgodne z zeznaniami tych świadków złożonymi w toku postępowania w sprawie o wykroczenie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w (...)pod sygn. akt II W (...) ( k. 16-17, 18-19, 37, 51-51, 53-55, 114,135). Z zeznań świadka K. N.złożonych w toku postępowania w sprawie o wykroczenie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w (...)pod sygn. akt II W (...) wynika ponadto, że samochód marki M.poruszał się z prędkością 40-50 km/h. Kiedy samochód ten zbliżał się do stacji paliw (...)wtedy zauważył jak stojący na wyjeździe ze stacji paliw samochód marki V. (...)wyjeżdża na ich pas ruchu i zatrzymuje się. W wyniku tego kierujący samochodem marki M.podjął manewry obronne, po zjechaniu na lewy pas powrócił na swój pas ruchu, następnie zaczął hamować i odbił w prawo jednak nie zdołał się zatrzymać przed pojazdem marki V. (...)i uderzył w ten samochód od strony kierowcy lewą stroną. Wiarygodności zeznań świadków K. P.i K. N.nie podważa analiza śladów kolizji na drodze i pojazdach dokonana przez biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K.i W. K.k. 317-334. Wariant w którym kierujący samochodem marki M.jedzie z deklarowaną przez siebie prędkością 50/60 km/h, a kierujący samochodem marki V. (...)wyjeżdża częściowo na drogę nr (...)i zatrzymuje się bezpośrednio przed zderzeniem z M.powodując zajechanie drogi M.zdaniem biegłych jest logiczny i bardzo prawdopodobny.

Zeznania świadków K. P.i K. N.korespondują ponadto z zeznaniami świadka M. F.złożonymi na rozprawie dnia 13 stycznia 2012r. ( k. 63- 64) oraz złożonymi w sprawie o wykroczenie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w (...)pod sygn. akt II W (...)( k. 44, 144). Zeznania świadków K. P.i K. N.uzupełniają dodatkowo zeznania świadka R. K.złożone w sprawie o wykroczenie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w (...)pod sygn. at II W (...)( k. 39-40, 135), w których świadek ten wskazuje, że kierujący samochodem marki V. (...)zatrzymał się przed jezdnią drogi (...) żeby przepuścić jakiś samochód który jechał w stronę W.i gdy ten samochód już minął V.to kierowca V.chciał włączyć się do ruchu. Być może samochód V.minimalnie ruszył do przodu, a następnie zatrzymał się by przepuścić jadącego od strony W. M.. Okoliczności te przemawiały za uznaniem wiarygodności zeznań świadków K. P.i K. N., które cechowały się spójnością i konsekwencją.

W zupełnej rozbieżności z zeznaniami świadka R. K.złożonymi w sprawie o wykroczenie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w (...)pod sygn. akt II W (...) ( k. 39-40, 135) pozostają natomiast zeznania tego świadka złożone na rozprawie dnia 13 stycznia 2012 .r ( k.64-65) z których wynika, że kierujący samochodem marki V.nie wykonywał żadnych manewrów. Świadek zeznał również, że pamięta że samochód marki M.wyraźnie wjechał na prawe pobocze jadąc z dużą prędkością tymczasem z opinii biegłych sądowych zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K.i W. K.k. 317-334 wynika, że brak było bezpośrednio przed miejscem zdarzenia na sypkim podłożu śladów jazdy w kierunku zgodnym z ruchem samochodu marki M.. Biegli D. K.i W. K.wykluczyli również aby samochód marki V.został przesunięty w skutek zderzenia z pobocza w kierunku pasa ruchu przeznaczonego dla pojazdu marki M., o czym świadek zeznał w toku dalszego przesłuchania na rozprawie dnia 13 stycznia 2012 r. Okoliczność ta powoduje, że zeznań świadka R. K.złożonych na rozprawie dnia 13 stycznia 2012 r. nie można było uznać za wiarygodne

Analizując zeznania świadka W. R.złożone przed Sądem Rejonowym w Wieluniu dnia 1 marca 2012 r., w ramach pomocy prawnej, należało zauważyć, że zeznania świadka nie wykluczają wersji zdarzenia wskazanej przez świadków K. P.i K. N.. Świadek W. R.zeznał, że samochód V.którym jechał jako pasażer wyjeżdżał ze stacji benzynowej włączając się do ruchu w lewo w kierunku W., miał niewielką prędkość, natomiast w momencie zderzenia stał. Świadek zeznał, że nie wie z jaką prędkością jechał M.. Nie miał potrzeby żeby obserwować drogę krótko przed zdarzeniem. Zeznał również, że do zderzenia doszło na poboczu. Przed zderzeniem samochód marki M.zaczął hamować i zjechał na pobocze uderzając w samochodów marki V.pomiędzy kierowcą, a kanapą tylną pasażerów.( k. 149-150) W trakcie przesłuchania w sprawie o wykroczenie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w (...)pod sygn. akt II W (...) ( k. 28-29) świadek zeznał natomiast, że samochód marki V.nie był wysunięty przodem na ulicę, znajdował się na wyjeździe ze stacji paliw, natomiast samochód marki M.jechał z dużą prędkością, nagle zjechał na prawe pobocze żużlowe i jechał w kierunku samochodu V.. Wyglądało to tak jakby wpadł w poślizg. Wersji tej nie potwierdza analiza śladów na drodze i pojazdach, z której wynika, że na sypkim podłożu brak było śladów jazdy w kierunku zgodny z ruchem samochodu marki M., a także ustalona poprzez biegłych sądowych zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K.i W. K.okoliczność, że samochód marki V.przed zderzeniem znajdował się częściowo na pasie ruchu przeznaczonym dla M..

Sąd uznał za w pełni wiarygodny dowód z opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K.. W ocenie Sądu opinię biegłych jako fachową i rzetelną należało w całości podzielić. Dowód z opinii biegłych sądowych podlega ocenie przy zastosowaniu art.233 §1 kpc – na podstawie właściwych dla jej przymiotów kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Opinia biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K. i W. K. została sporządzona wielowariantowo, zawiera uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych, zaś rozumowanie biegłych i logiczna poprawności wyciągniętych przez biegłych wniosków nie budzi wątpliwości.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K.i W. K.z uwagi na liczne zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego z zakresu techniki ruchu i rekonstrukcji wypadów drogowych T. I.złożone przez pełnomocnika powoda w pismach z dnia 17 września 2012 r., 30 grudnia 2012 r. oraz niejasności w samej opinii, których nie usunęło sporządzenie pisemnej opinii uzupełniającej oraz przesłuchanie biegłego na rozprawie. Dokonując oceny opinii biegłego sądowego T. I.zauważyć należy, że zachodzą istotne rozbieżności pomiędzy analizą zarówno śladów na drodze i na pojazdach a wnioskami końcowymi opinii. W ocenie Sądu biegły T. I.pominął szereg okoliczności istotnych dla pełnej i rzetelnej rekonstrukcji przebiegu zdarzenia m.in. dotyczących dopuszczalnej prędkości dla samochodu marki M.wynikającej z zasad organizacji ruchu na czas remontu drogi (...), śladów na poboczu drogi (...) przed miejscem zderzenia się pojazdów oraz czasu jaki upłynął od momentu zatrzymania samochodu marki V. (...)w miejscu kolizji do chwili zderzenia z samochodem marki M.. Zupełnie dowolnie biegły przyjmuje na podstawie symulacji przebiegu zdarzenia i analizy czasowo- przestrzennej, że kierujący samochodem marki M.rozpoczął hamowanie i manewr skrętu w prawo w chwili kiedy samochód marki V.jadący z niską prędkością znajdował się jeszcze przed prawą krawędzią jezdni drogi nr (...)uznając, że obecność samochodu marki V.na terenie wyjazdu ze stacji paliw, stan ruchu i miejsce zatrzymania tego samochodu nie mogły być przyczyną manewrów wykonywanych przez kierującego samochodem M.. Okoliczności te nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach świadków i dyskwalifikują opinię sporządzoną przez biegłego sądowego z zakresu techniki ruchu i rekonstrukcji wypadów drogowych T. I..

Zgodnie z zasadą bezpośredniości, która stanowi, że postępowanie dowodowe odbywa się przed sądem orzekającym uwzględnienie materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy Sądu Rejonowego w (...)sygn. akt VI W (...)mogło nastąpić jedynie w ograniczonym zakresie. Tylko bowiem bezpośrednie zetknięcie się sądu orzekającego ze stronami, świadkami, biegłymi i dowodami rzeczowymi zapewnia sądowi możliwość poczynienia odpowiednich spostrzeżeń, istotnych dla oceny wiarygodności i mocy dowodów. W świetle reguł rządzących postępowaniem dowodowym brak jest podstaw do uwzględnienia w ramach dokonywania ustaleń, oceny materiału sprawy, dowodów, które w sposób formalny nie zostały przeprowadzone. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w (...)z dnia 5 maja 2013 r. I A ca (...)Lex nr (...)) Narusza zasadę bezpośredniości (art. 235 k.p.c.) zaliczenie w poczet materiału dowodowego np. akt zakończonej sprawy karnej. Dopuszczalne jest natomiast i pozostaje w zgodzie z art. 235 k.p.c. zaliczenie poszczególnych, ściśle określonych dokumentów. Chociaż przepis art. 224 § 2 k.p.c. mówi o dowodzie z akt sprawy, to nie ulega wątpliwości, biorąc pod uwagę katalog dowodów z k.p.c., że chodzi tutaj o dowód z określonych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy(wyrok Sądu Apelacyjnego w (...)z dnia 26 kwietnia 2013 r. I A Ca (...)).

Z powyższych względów nie było możliwe dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie dowodu zeznań świadków przesłuchanych przed Sądem Rejonowym w (...)w sprawie II W (...) A. D.i J. S. (1)występującego w niniejszej sprawie w charakterze pozwanego ani ocena tych dowodów. Dokonywanie przez sąd cywilny ustaleń na podstawie zeznań świadków zawartych w aktach dochodzenia pozostaje w jaskrawej sprzeczności z zasadą bezpośredniości i dlatego jest niedopuszczalne. ( wyrok Sądu Apelacyjnego w (...)z dnia 9 maja 2013 r. VI Ca (...)) Zasada prawdy obiektywnej nie tylko nie wyłącza, ale zakłada możliwość dokonania ustaleń zgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy w każdej sprawie. Nie może to jednak prowadzić do zastępowania potrzebnych własnych samodzielnych ustaleń sądu orzekającego, ustaleniami dokonanymi w innej sprawie związanej z pierwszą pod względem faktycznym i jurydycznym.( wyrok Sądu Apelacyjnego w (...)z dnia 28 luty 2013 r. III Aua (...))Pozwany J. S. (1)nie stawił się na żaden z terminów rozprawy nie wnosił o przeprowadzenie jakichkolwiek dowodów w sprawie, natomiast strona pozwana (...) S.A.w W.w odpowiedz na pozew zawnioskowała jedynie dowód z dokumentów znajdujących się w aktach szkody nr Pl (...)oraz opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych L. B.znajdującej się w aktach sprawy Prokuratury Rejonowej w (...)sygn. (...)pomimo podtrzymywanych przez pełnomocnika powoda zastrzeżeń do powyższej opinii. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłych przeprowadzonych w sprawie rozpoznawanej przed Sądem Rejonowym w (...)sygn. akt II W (...)dopuszczalne byłoby jedynie w przypadku gdy obie strony wyraziłyby zgodę na zaliczenie tych opinii w poczet materiału dowodowego. Tymczasem pełnomocnik powoda takiej zgody nie wyraził wnosząc jedynie o dopuszczenie dowodu z akt sprawy rozpoznawanej przed Sądem Rejonowym w (...)sygn. akt II W (...)na okoliczność treści składanych zeznań przez świadków w postępowaniu przygotowawczym oraz przed sądem oraz na okoliczno ść zastrzeżeń składanych przez obrońcę obwinionego w piśmie z dnia 17 września 009 r. do opinii biegłego sadowego L. B.oraz do protokołu rozprawy z dnia 17 czerwca 2009 r. do opinii biegłego sądowego J. S. (2). Pełnomocnik pozwanego (...) S.A.nie podjął także żadnych czynności zmierzających do uzupełnienia postępowania dowodowego o zeznania świadka A. D.oraz przesłuchanie pozwanego J. S. (1). Wobec powyższych okoliczności Sąd respektując zasadę kontradyktoryjności procesu nie przeprowadzał owych dowodów z urzędu.

Sąd zważył co następuje :

Odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. wynikała z przepisu art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. ( DzU Nr 124 poz 1152) zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.( art 19 ust. 1 ustawy)

W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wzajemna odpowiedzialność posiadaczy tychże pojazdów opiera się na zasadzie winy ( art. 415 k.c. w zw. z art 436 § 2 k.c.)

Zgodnie z art.19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( DzU 2013 Nr 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Należy zgodzić się ze stanowiskiem E. K., który twierdzi, że actio directa jest specyficzną konstrukcją prawną, której nie da się zaszeregować do tradycyjnej konstrukcji roszczenia deliktowego czy kontraktowego. Jest to stosunek o charakterze dwuwarstwowym, który zawiera w sobie zarówno elementy roszczenia do sprawcy szkody, jak i roszczenia, które przysługuje ubezpieczającemu z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia OC. A. directa rozpatrywana na płaszczyźnie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń nabiera cech specyficznych i jest to odrębne roszczenie - prawnoubezpieczeniowe.

Na zakres ubezpieczenia OC mają wpływ - obok norm prawnoubezpieczeniowych - powszechnie obowiązujące przepisy prawa cywilnego odnoszące się do obowiązku odszkodowawczego. Z chwilą wystąpienia wypadku ubezpieczeniowego powstaje trójstronny stosunek prawny między ubezpieczającym (ubezpieczonym), poszkodowanym oraz ubezpieczycielem. Na linii ubezpieczający - ubezpieczyciel główną rolę odgrywają przepisy prawa ubezpieczeń, dotyczące m.in. wysokości składki, polisy jako dokumentu potwierdzającego fakt zawarcia umowy, określenia praw i obowiązków stron oraz przysługujących im wzajemnie roszczeń. Na płaszczyźnie ubezpieczony sprawca szkody - poszkodowany zasadnicze znaczenie mają przepisy odnoszące się do obowiązku naprawienia szkody, które wyznaczają jego istnienie oraz zakres. Na ich podstawie bada się, czy zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego podmiotu, w szczególności: kiedy, z jakiego tytułu i w jakiej wysokości jest on zobowiązany do naprawienia szkody. Prawo ubezpieczeń nie tworzy szczególnych zasad tej odpowiedzialności, takie więc pojęcia, jak: szkoda, związek przyczynowy, wina, są oceniane według ogólnie przyjętych w cywilistyce reguł. W odniesieniu do relacji ubezpieczyciel - poszkodowany będą miały zastosowanie oba rodzaje przepisów.

Poszkodowany ma przy tym szczególną pozycję prawną, przysługują mu bowiem dwa odrębne roszczenia. W doktrynie prawa ubezpieczeń panuje zgodność co do tego, że między tymi roszczeniami istnieje jednak ścisła współzależność. Polega ona w głównej mierze na tym, że istnieją one równolegle obok siebie tak długo, jak długo jedno z nich nie zostanie całkowicie zaspokojone. Bezsporne jest, że poszkodowany nie może uzyskać dwóch odszkodowań, dlatego spełnienie któregokolwiek ze świadczeń powoduje, że drugie z nich automatycznie wygasa. O tym, w jaki sposób i w jakiej kolejności nastąpi realizacja tych roszczeń decyduje sam uprawniony do odszkodowania. Poszkodowany może wystąpić: przeciwko ubezpieczonemu, przeciwko ubezpieczycielowi lub przeciwko obu podmiotom jednocześnie.

Po wejściu w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 59, poz. 344 ze zm.), w procesie o naprawienie szkody powstałej w wyniku wypadku komunikacyjnego, nie występuje współuczestnictwo konieczne między zakładem ubezpieczeń a posiadaczem lub kierowcą pojazdu mechanicznego. ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1996 r. III CZP 184/95 OSNC 1996/7-8/91, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2012 r. I CSK 40/12) W przypadku jednoczesnego wystąpienia przez poszkodowanego z żądaniem odszkodowawczym do sprawcy szkody i zakładu ubezpieczeń nie ma również podstaw do przyjęcia współuczestnictwa jednolitego (art. 73 § 2 k.p.c.). Należy podzielić wyrażone w literaturze stanowisko, że szczegółowa analiza sytuacji procesowej współuczestników biernych wynikająca z istoty stosunku prawnego przemawia przeciwko jednolitemu charakterowi współuczestnictwa zachodzącego między ubezpieczycielem a posiadaczem pojazdu mechanicznego w procesie odszkodowawczym z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2012 r. I CSK 40/12)

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. zakwestionowała swoją odpowiedzialność co do zasady. Zdaniem strony pozwanej brak jest podstaw do przyjęcia, że sprawcą szkody był kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) J. S. (1). Niesporny pozostawał jedynie fakt posiadania przez sprawcę kolizji drogowej obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej oraz pierwotnie ustalona wysokość szkody w oparciu o wyliczenie zawarte w kalkulacji naprawy strony pozwanej na kwotę 15.495,00 zł.

Po dokonaniu wszechstronnej analizy i oceny zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił, że do zderzenia się samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) jadącego drogą nr (...) od strony W. w kierunku K. z prędkością 50-60 km/h z wyjeżdżającym z terenu stacji paliw (...) w stronę W. samochodem marki V. (...) nr rej. (...) doszło wskutek zajechanie drogi M. przez samochód marki V. (...) nr rej. (...), który wjechał częściowo na drogę nr (...) zatrzymując się bezpośrednio przed zderzeniem z M..

W ustalonych przez Sąd okolicznościach faktycznych sprawy winę za postanie szkody w pojeździe marki M. (...)o nr rej. (...)ponosi kierujący samochodem marki V. (...) nr rej. (...) J. S. (1). Kierujący samochodem marki M. K. P.reagując na powstały stan zagrożenia podjął działania obronne polegające na rozpoczęciu manewru hamowania oraz skrętu w prawo w celu ominięcia samochodu V. (...). W chwili wjazdu samochodu marki V. (...)na prawy pas ruchu drogi (...) kierujący samochodem marki M.nie mógł przewidzieć, jakie będzie dalsze zachowanie kierującego samochodem marki V. (...). Dlatego uznać należy, że sytuację kolizyjną i stan zagrożenia wytworzył kierujący samochodem marki V. (...) J. S. (1), który wykonując manewr włączania się do ruchu oraz wjazdu na drogę krajową (...)zajechał drogę M.pomimo formalnego zatrzymania samochodu V.. Prędkość z jaką poruszał się kierujący samochodem marki M. (...)km/h była prędkością dopuszczalną zgodnie z projektem organizacji ruchu na czas remontu drogi (...).

Wariant taki wynika z opisu zdarzenia przez kierującego i pasażera samochodu M. K. P.i K. N., którzy wskazują na nagłość manewru wykonywanego przez kierującego V. (...)oraz konieczność podjęcia gwałtownych działań obronnych, a także pośrednio z zeznań pasażera samochodu V. (...) R. K.złożonych przed Sądem Rejonowym w (...)w sprawie II W (...) (k. 134). Zdaniem biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K.i W. K.wariant ten jest logiczny i bardzo prawdopodobny. Zdaniem Sądu ocena osobowych źródeł dowodowych nie uzasadniała przyjęcia, że do zderzenia się pojazdów doszło w okolicznościach faktycznych przedstawiony w wariancie I i II opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych i mechanoskopijnych badań pojazdów D. K.i W. K..

W tym stanie faktycznym powództwo zasługiwało na uwzględnienie, o czym orzeczono w pkt. I sentencji wyroku.

Pozwany J. S. (1) dopuścił się bowiem czynu bezprawnego opisanego w art. 86 § 1 k.w. zgodnie z którym kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym podlega karze grzywny. Czyn ten miał charakter czynu zawinionego albowiem pozwany J. S. (1) zobowiązany był włączając się do ruchu przy wjeżdżaniu na drogę z obiektu przydrożnego – stacji paliw (...) - lub dojazdu do takiego obiektu zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.( art. 17 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo ruchu drogowym DzU 2012 Nr 1137)

Czynem tym doprowadził do powstania szkody w pojeździe marki M. (...) nr rej. (...) pozostającej w bezpośrednim związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę. Ustalenie wysokości wskazanej wyżej szkody w mieniu powoda następuje zgodnie z zasadą wyrażoną w przepisie art. 363 § 1 k.c. W niniejszej sprawie naprawienie szkody powinno nastąpić przez zapłatę bezspornej sumy pieniężnej niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

O odsetkach w stosunku do pozwanego (...) Zakładu (...) Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. mając na uwadze treść art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. ( DzU Nr 124 poz 1152). Ubezpieczyciel powinien zakończyć postępowanie w przedmiocie likwidacji szkody terminie 30 dni , a w wyjątkowych wypadkach gdyby nie było możliwe wyjaśnienie w tym czasie okoliczności niezbędnych dla ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela lub wysokości świadczenia termin wypłaty odszkodowania może ulec wydłużeniu nie więcej jednak niż 90 dni od dnia zgłoszenia szkody. Powód zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 13 września 2008 r.. Odszkodowanie powinno zostać wypłacone w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, a zatem odsetki powinny zostać naliczone od pierwszego dnia opóźnienia, a mianowicie od dnia 14 października 2008 r. .

O odsetkach w stosunku do pozwanego J. S. (1) Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Obowiązek naprawienia szkody według reżimu odpowiedzialności deliktowej jest nieterminowy, w rozumieniu art. 455 k.c. Wobec tego istotną przesłanką stosowania art. 481 § 1 k.c. jest wezwanie do zapłaty.(wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 24 lipca 2008 r.IV CSK 151/08) Ponieważ powód przed wytoczeniem powództwa nie wzywał pozwanego do zapłaty należało przyjąć, że stan opóźnienia w stosunku do pozwanego J. S. (1) powstał z chwilą doręczania pozwu tj. z dniem 6 października 2011 r. Wobec powyższego dalej idące powództwo należało oddalić.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w kwocie 780 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł, opłata skarbowa w wysokości 17 zł, zaliczka na opinie biegłych w wysokości 6.300 zł. co łącznie dało kwotę 9.497 zł..

Jednocześnie Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.154 zł. tytułem brakujących kosztów sądowych (wydatki na opinie biegłych).

Zarządzenie:

1/ odn,

2/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnom. strony pozwanej (...) S.A w W.

3/ kal. 14 dni

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE