UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 grudnia 2013 r. strona powodowa (...) Spółka z o.o. z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych (...) Spółki z o.o. z siedzibą w P., A. Ś. i A. M. kwoty
102 367,45 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od tej kwoty od dnia 13 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanych kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że strona pozwana (...) Spółka z o.o. z siedzibą w P. jest przedsiębiorcą i prowadzi działalność gospodarczą, natomiast pozwani A. Ś. i A. M. są poręczycielami weksla wystawionego przez pozwaną Spółkę. Strona powodowa z pozwaną ad. 1 pozostawała w stałych stosunkach gospodarczych. Dla zabezpieczenia roszczeń wynikających ze sprzedaży towarów, (...) Spółka z o.o. złożyła do dyspozycji strony powodowej weksel własny in blanco wraz z deklaracją wekslową. Pozwani oświadczyli przy tym, że strona powodowa jest uprawniona do wypełnienia weksla na kwotę odpowiadającą zadłużeniu z tytułu zobowiązań wynikających z aktualnego zadłużenia zgodnie z wystawionymi fakturami VAT.

W ramach współpracy handlowej pozwana spółka ad. 1 zamówiła u strony powodowej towary. Zostały one odebrane przez stronę pozwaną, a ich sprzedaż została potwierdzona fakturami szczegółowo wskazanymi w treści pozwu (...) Spółka z o.o. nie reklamowała nabytych towarów co do jakości czy ilości, jednak nie zapłaciła należnej, umówionej wcześniej kwoty. Dlatego też w dniu 05 grudnia 2013 r. powodowa spółka wezwała pozwanych do dobrowolnego spełnienia świadczenia, jednak bezskutecznie. W tym samym dniu wypełniła także weksel, wskazując jako termin płatności 12 grudnia 2013 r.

Przy czym na sumę wekslową składa się należność główna w wysokości 122 952,48 zł wynikająca z faktur VAT wskazanych w pozwie oraz odsetki ustawowe w wysokości
4 414,97 zł, zgodnie z tymi fakturami, skapitalizowane na dzień 12 grudnia 2013 r.

Dnia 12 grudnia 2013 r. strona pozwana dokonała wpłaty w kwocie 25 000 zł, którą strona powodowa zaliczyła na poczet odsetek w kwocie 4 414,97 zł, zaś pozostałą kwotę w wysokości 20 585,03 zł - na poczet należności głównej. Wobec powyższego do zapłaty pozostała kwota 102 367,45 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 10 stycznia 2014 r. w sprawie sygn. akt I Nc 1024/13, tutejszy Sąd w całości uwzględnił żądanie pozwu.

Pozwani wnieśli zarzuty od powyższego nakazu zapłaty i zaskarżyli go w części, tj. w zakresie kwoty 4 414,97 zł oraz kosztów procesu i wnieśli o oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od strony powodowej na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zarzutów pozwani zarzucili bezpodstawne zaliczenie przez powodową spółkę na poczet sumy wekslowej kwoty, mimo że strona powodowa zaliczyła wpłatę pozwanych z dnia 12 grudnia 2013 r. na należność główną. Nadto przed pierwszą rozprawą uregulowali całą dochodzoną pozwem kwotę, co winno skutkować zasądzeniem na ich rzecz kosztów procesu.

Wbrew twierdzeniom pozwu, dokonana przez nich wpłata kwoty 25 000 zł została zaliczona przez powodową spółkę na należność główną, a nie na odsetki jak wskazano w pozwie. Tytuł przelewu na powyższą kwotę wskazywał, że jest to płatność za fakturę VAT nr (...).

Poza powyższą kwotą, przed doręczeniem nakazu zapłaty, pozwana ad. 1 wpłaciła stronie powodowej następujące kwoty: w dniu 23 grudnia 2013 r. – 15 000 zł, w dniu 03 stycznia 2014 r. – 15 000 zł, w dniu 17 stycznia 2014 r. – 10 000 zł, zaś po doręczeniu nakazu zapłaty, w dniu 04 lutego 2014 r. - kwotę 57 952,48 zł. Tym samym cała należność główna została uregulowana.

Bardzo krótki czas dzielący wskazaną w wekslu datę zapłaty i datę złożenia pozwu wskazuje, że pozwani nie dali podstaw do wytoczenia powództwa.

W odpowiedzi na zarzuty pozwanych strona powodowa wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych na jej rzecz kwoty 4.419,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych liczonych od pierwotnej kwoty roszczenia.

Strona powodowa przyznała, że w swoich księgach finansowych w całości zaksięgowała wpłatę z dnia 12 grudnia 2013 r. na poczet należności głównej, tj. faktury VAT (...). W systemie księgowym bowiem widnieją tylko i wyłącznie faktury VAT niezapłacone przez kontrahentów powoda. System w żaden sposób nie uwzględnia skapitalizowanych odsetek od zaległości. Wpłata pozwanych z dnia 12 grudnia 2013 r. musiała zatem w systemie powodowej spółki zostać rozliczona w całości z najstarszą fakturą VAT. Jednakże wobec wypełnienia weksla strona powodowa faktycznie zaliczyła wpłatę na poczet skapitalizowanych odsetek, zaś pozostałą kwotę dopiero na poczet powyższej faktury VAT.

W ocenie powodowej spółki taki, a nie inny sposób zaksięgowania jest jednak bez żadnego znaczenia dla sprawy i całkowitego rozliczenia zadłużenia pozwanych. Nie ma bowiem znaczenia, czy kwota 4.419,97 zł, jaką mają jeszcze zapłacić pozwani, pozostaje nierozliczona jako niezapłacone skapitalizowane odsetki czy też jako pozostała do zapłaty należność główna.

Strona powodowa podniosła ponadto, że spłata należności głównej w kwocie
97 952,48 zł została dokonana po dniu wniesienia pozwu w niniejszej sprawie. Powołując się na stanowisko judykatury, powodowa spółka wskazała, że zaspokojenie przez stronę pozwaną roszczenia w toku procesu należy uznać za jednoznaczne z przegraniem sprawy przez tę stronę; w tym przypadku stronie pozwanej należą się koszty procesu tylko wtedy, gdy nie dała ona powodu do wytoczenia procesu. Zdaniem strony powodowej nie można uznać, że pozwani nie dali powodu do wytoczenia powództwa. Termin płatności najstarszej faktury VAT upływał bowiem w dniu 10 sierpnia 2013 r., zaś najwcześniejszej 29 października
2013 r. Powód oczekiwał na zapłatę należności przez kilka miesięcy zanim zdecydował się podjąć odpowiednie kroki prawne celem wyegzekwowania przysługujących mu wierzytelności, zaś fakt, że pozwani dokonali płatności już po terminie wykupu weksla nie uzasadnia w żaden sposób wniosku o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu. Nadto ostatniej płatności pozwani dokonali dopiero po upływie prawie 2 miesięcy od daty wykupu weksla.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. pozostawała w stałych stosunkach gospodarczych ze stroną pozwaną (...) Spółką z o.o. z siedzibą w P..

(okoliczność bezsporna);

W dniu 08 października 2012 r. (...) spółka z o.o. wystawiła weksel własny in blanco z klauzulą bez protestu, który miał zostać zapłacony na zlecenie strony powodowej (...) sp. z o.o. Weksel ten został poręczony przez pozwanych A. Ś. i A. M..

Powyższy weksel został wystawiony w celu zabezpieczenia należności strony powodowej z tytułu umów sprzedaży/dostawy oraz z tytułu innych kosztów wynikających z nieterminowej zapłaty należności z tych umów zawartych z (...) Spółką z o.o.

(dowód: weksel własny k. 192, deklaracja wekslowa k. 189);

W ramach prowadzonej współpracy handlowej, w okresie od 26 czerwca 2013 r. do 29 października 2013 r., pozwana spółka zamówiła i odebrała od strony powodowej towary na łączną kwotę 122 952,48 zł.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: faktury VAT wraz z zamówieniami i dokumentami dostawy towarów k. 54-179);

Strona pozwana ad. 1 (...) Spółka. z o.o. nie uiściła powodowej spółce w terminie należności wynikających z powyższych faktur VAT. Dlatego też pismem z dnia 5 grudnia 2013 r., (...) sp. z o.o. wezwała pozwanych do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Poinformowała ich równocześnie, że w tym dniu został przez nią wypełniony weksel własny in blanco na sumę wekslową 127 367,45 zł, odpowiadającą wysokości zadłużenia pozwanej spółki w wysokości 122 952,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności każdej z faktur w łącznej kwocie 4 414,97 zł. Pozwani zostali wezwani do wykupienia weksla w dniu 12 grudnia 2013 r.

(dowód: wezwania do zapłaty z dnia 05 grudnia 2013 r. wraz z potwierdzeniem ich nadania k. 14-22, 24);

W dniu 12 grudnia 2013 r. (...) Spółka z o.o. przekazała na konto bankowe (...) sp. o. o. kwotę 25 000 zł, wskazując w tytule przelewu, że jest to częściowa zapłata za fakturę VAT nr (...).

(dowód: potwierdzenie wykonania przelewu z dnia 12 grudnia 2013 r. k. 222);

Fakturę VAT nr (...) została wstawiona w dniu 26.06.2013 r. na kwotę 33 785,15 zł, a odsetki za opóźnienie na dzień 12.12.2013 r. wynosiły 1 492,10 zł.

(okoliczność bezsporna);

Na poczet należności wynikających z niezapłaconych faktur VAT, strona pozwana (...) sp. z o.o. dokonała ponadto następujących wpłat na konto bankowe powodowej spółki:

- w dniu 23 grudnia 2013 r. na kwotę 15 000 zł,

- w dniu 03 stycznia 2014 r. na kwotę 15 000 zł,

- w dniu 17 stycznia 2014 r. na kwotę 10 000 zł,

- w dniu 04 lutego 2014 r. na kwotę 57 952,48 zł.

(dowód: potwierdzenia wykonania przelewów z dnia: 23 grudnia 2013 r., 03 stycznia 2014 r., 17 stycznia 2014 r., 04 lutego 2014 r. k. 222-226).

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że w dniu 10 stycznia 2014 r. w sprawie sygn. akt I Nc 1024/13, tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, w którym w całości uwzględnił żądanie pozwu, tj. zasądził żądaną przez stronę powodową kwotę w wysokości 102 367,45 zł stanowiącej należność główną wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu.

Pozwani zaskarżyli powyższy nakaz jedynie w części, tj. w zakresie kwoty 4.414,97 zł oraz odnośnie kosztów procesu.

Bezspornym bowiem było między stronami, że pozwana spółka posiada wobec (...) sp. z. o. zobowiązanie w wysokości 122.952,48 zł, wynikające z niezapłaconych faktur VAT za okres od czerwca 2013 r. do października 2013 r. Poza sporem była także okoliczność, że w dniu 12 grudnia 2013 r. (...) sp. z o. o. wpłaciła na poczet powyższej należności kwotę 25 000 zł oraz następnie, już w po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie, kwotę 97.952,48 zł.

Pozwani kwestionowali natomiast sposób, w jaki powodowa spółka zaliczyła wpłaconą przez nich kwotę 25 000 zł. Pozwani wskazali, że w tytule przelewu wyraźnie określili, iż kwota ta stanowi zapłatę za fakturę VAT nr (...), a więc opiewającą na kwotę 33 785,15 zł. Dlatego też w ocenie pozwanych strona powodowa powinna zaliczyć powyższą kwotę właśnie na należność z tej faktury, nie zaś na skapitalizowane odsetki ustawowe liczone od poszczególnych faktur w łącznej wysokości 4 414,97 zł, a dopiero w pozostałej części na należność główną. Dlatego też zaskarżyli nakaz właśnie w tym zakresie.

Powodowa spółka przyznała ona, że w swoich księgach finansowych zaksięgowała wpłatę z dnia 12 grudnia 2013 r. w całości na należność główną wynikającą z faktury VAT nr (...). Wyjaśniła jednak, że takie postępowanie było wymuszone systemem księgowym, w którym widnieją wyłącznie faktury VAT niezapłacone przez jej kontrahentów, brak jest natomiast możliwości uwzględnienia skapitalizowanych odsetek od tych zaległości. Z uwagi na powyższe, w rzeczywistości strona powodowa zaliczyła tę wpłatę na poczet wszystkich skapitalizowanych odsetek, a pozostałą część na poczet wskazanej faktury VAT.

Wobec tak sformułowanych zarzutów trzeba podkreślić, że w niniejszej sprawie na podstawie weksla wypełnionego na większą kwotę strona powodowa dochodziła jedynie kwoty 102 367,45 zł tytułem należności głównej, bowiem jak wskazała przed wniesieniem pozwu pozwana ad. 1 zapłaciła kwotę 25 000 zł, która to w wysokości 4 414,97 zł została zaliczona na odsetki, a w pozostałej części tj. 20 585,03 zł na należność główną.

W związku z powyższym wobec tak sprecyzowanego żądania pozwu najistotniejszą kwestią istotnie stałą się kwestia sposobu zaliczenia kwoty 25 000 zł wpłaconej przez pozwaną ad. 1 w dniu 12.12.2013 r.

Zgodnie z treścią art. 451 § 1 k.c., dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Oznacza to, że przy istnieniu kilku długów wprawdzie dłużnik ma prawo wskazać, na który dług zalicza świadczenie, ale to wierzyciel decyduje, czy w ramach tego długu chce zaliczyć wpłatę na należności uboczne czy należność główną. Zgodnie więc z omawianym przepisem, to dłużnik w pierwszej kolejności (przed wierzycielem) ma uprawnienie do wskazania, który ze swoich długów chce zaspokoić, przy czym oświadczenie o zarachowaniu dłużnik złożyć może już przy spełnianiu świadczenia. Wyborowi dłużnika wierzyciel nie może się sprzeciwić, bowiem popadnie w zwłokę (art. 486 § 2 k.c.).

Pomimo jednak dania dłużnikowi uprawnień w zakresie sposobu zarachowania długu, jednocześnie w przepisie art. 451 § 1 zdanie drugie k.c. zawarte zostało ograniczenie dla dłużnika, a jednocześnie uprawnienie dla wierzyciela, który może „to, co przypada na poczet danego długu" zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. W orzecznictwie wskazano jednoznacznie, że dłużnik mający względem tego samego wierzyciela długi główny i uboczny tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który z długów chce zaspokoić, jednakże wierzyciel może w takiej sytuacji zaliczyć to, co przypada na poczet danego długu, przede wszystkim na związane z nim należności uboczne. Dodatkowo w orzecznictwie przyjęto, że ustawowe odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, którego termin był oznaczony, stają się zaległą należnością uboczną w rozumieniu art. 451 § 1 zdanie drugie k.c. bez potrzeby uprzedniego wezwania dłużnika do zapłaty tych odsetek (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 marca 2002 r., III CKN 548/2000, Biul. SN 2002, nr 11, s. 11).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w tytule przelewu bankowego z dnia 12 grudnia 2013 r. (...) Spółka z o.o. wyraźnie wskazała, że przekazywana przez nią kwota 25 000 zł stanowi „częściową zapłatę za fakturę (...)”. Nie można więc mieć żadnych wątpliwości, iż jednoznacznie i precyzyjnie określiła ona dług, na poczet którego kwota ta powinna zostać zarachowana. W takiej sytuacji, mając na względzie poczynione wyżej uwagi oraz treść przepisu art. 451 § 1 k.c., powodowa spółka mogła część tej kwoty zaliczyć na poczet skapitalizowanych odsetek ustawowych, jednak wyłącznie tych liczonych od kwoty, na którą opiewała faktura Vat nr (...) tj. 1 492,10 zł i to bez konieczności informowania o tym strony pozwanej. Pozostałą kwotę, tj. 23.507,90 zł, winna zaś zarachować na poczet należności głównej wynikającej z tej faktury, tj. kwoty 33.785,15 zł.

Nie sposób natomiast zgodzić się z twierdzeniami strony powodowej, że z wpłaconej przez pozwaną spółkę kwoty 25 000 zł, mogła ona zaliczyć kwotę 4.141,97 zł na ustawowe odsetki za opóźnienie z wszystkich wystawionych faktur za okres od czerwca 2013 r. do października 2013 r. Kwota ta jest bowiem sumą odsetek należnych z tytułu opóźnienia w zapłacie za ogół zobowiązań powodowej spółki wynikających z faktur VAT szczegółowo wskazanych w treści uzasadnienia pozwu (istnienie długów potwierdzonych tymi fakturami nie było zresztą kwestionowane przez pozwanych). Skoro więc (...) sp. z o.o. posiadała wobec strony powodowej kilka zobowiązań tego samego rodzaju, to jeśli w tytule przelewu wskazała konkretny dług, na spłatę którego wpłacona przez nią kwota miała być przeznaczona, to (...) sp. z o.o. była związana, jeśli chodzi o sposób zaksięgowania tej wpłaty. Jeszcze raz należy bowiem podkreślić, że spółka ta miała prawo zarachować część tej kwoty na poczet należności ubocznych, jednak mogła to zrobić wyłącznie w zakresie odsetek ustawowych przypadających na poczet tego konkretnego długu, a więc faktury VAT nr (...).

Z tych też względów nakaz został zaskarżony zasadnie jedynie co do kwoty 2 922,87 zł.

Pozwani zaskarżyli również nakaz w zakresie kosztów procesu. Podnieśli, że poza kwotą 25 000 zł, przed doręczeniem im nakazu zapłaty z dnia 10 stycznia 2014 r., wpłacili na poczet dochodzonej pozwem należności głównej łączną kwotę 40 000 zł oraz już po doręczeniu pozwu kwotę 57 952,48 zł. Tym samym uregulowana została cała należność główna wynikająca ze wskazanych w uzasadnieniu pozwu faktur VAT. Dlatego też w ocenie pozwanych, mając dodatkowo na uwadze bardzo krótki okres czasu dzielący wskazaną w wekslu datę zapłaty oraz datę złożenia pozwu w niniejszej sprawie, nie dali oni podstaw do wytoczenia powództwa. Ta okoliczność powoduje natomiast zasadność zasądzenia na ich rzecz od strony powodowej kosztów procesu w zaskarżonej zarzutami części oraz obciążenie strony powodowej pozostałymi kosztami związanymi z wytoczeniem powództwa.

W omawianym zakresie Sąd podzielił jednak w całości argumentację i stanowisko strony powodowej. Bezspornym jest, że kwota 97 952,48 zł (która w całości zaspokaja roszczenie powodowej spółki w zakresie należności głównej), została przez pozwanych wpłacona już po złożeniu pozwu w przedmiotowej sprawie.

W myśl art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Wskazany przepis statuuje zasadę zawinienia będącą wyjątkiem od reguły odpowiedzialności za wynik procesu (tj. art. 98 k.p.c.) i łączy jej realizację ze spełnieniem uprzednio i kumulatywnie przez stronę pozwaną wskazanych w omawianym przepisie obu przesłanek.

W świetle doktryny i orzecznictwa pozwany nie daje powodu do wytoczenia powództwa, jeżeli jego stosunek wobec roszczenia powoda, oceniony zgodnie z doświadczeniem życiowym, usprawiedliwia wniosek, że powód uzyskałby zaspokojenie swojego roszczenia bez wytoczenia powództwa. Taka ocena sądu może być dokonana wyłącznie wtedy, gdy pozwany mógł określić swoją postawę w stosunku do zgłaszanego roszczenia (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 1961 r., IV CZ 23/61, OSNC 1962, nr 3, poz. 100). Jeżeli jednak pozwany, pomimo wcześniejszych wezwań go do spełnienia świadczenia, spełnia je dopiero po wytoczeniu powództwa, to z reguły uznać należy, że dał on w ten sposób powód do wytoczenia sprawy i zgodnie z odpowiednio stosowaną zasadą słuszności z art. 101 k.p.c. powinien ponieść jej koszty (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 listopada 1995 r., I ACz 366/95, OSA 1996/7-8/34). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela także stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 20 sierpnia 1979 r., I CZ 92/79, że pozwany, który płaci dochodzoną należność po wniesieniu pozwu, chociaż przed otrzymaniem jego odpisu, z punktu widzenia przepisów k.p.c. o kosztach procesu uważany jest za przegrywającego sprawę i w konsekwencji zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty (art. 98 § 1 k.p.c.).

W rozpoznawanej sprawie, termin płatności ostatniej z faktur, upłynął stronie pozwanej w dniu 29 października 2013 r. W dniu 5 grudnia 2013 r. powodowa spółka skierowała do pozwanych wezwanie do zapłaty, jak również wypełniła wystawiony wcześniej weksel własny in blanco. Termin do wykupienia tego weksla przez pozwanych został określony na 12 grudnia 2013 r. W wyznaczonym terminie pozwani nie wpłacili jednak całej należnej stronie powodowej sumy, a jedynie dokonali przelewu na kwotę 25 000 zł, stanowiącą częściową zapłatę za jedną z faktur VAT (najstarszą). W następnych dniach pozwana spółka dokonywała kolejnych cząstkowych wpłat, a dopiero po otrzymaniu nakazu zapłaty wpłaciła pozostałą należną kwotę w wysokości 57.952,48 zł. Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd uznał, że nie sposób przyjąć, aby strona powodowa uzyskała zaspokojenie swojego roszczenia bez wytoczenia niniejszego powództwa. Mając dodatkowo na względzie przytoczone poglądy orzecznictwa, w przekonaniu Sądu żądanie strony powodowej zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, jest całkowicie uzasadnione.

Stosownie do brzemienia art. 496 k.p.c., po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Mając na uwadze, Sąd – stosownie do dyspozycji wskazanego wyżej przepisu – utrzymał w mocy zaskarżony częściowo, tj. co do kwoty 4.141,97 zł nakaz zapłaty z dnia 10 stycznia 2014 r. w części, a mianowicie co do kwoty 1. 492,10 zł oraz kosztów procesu. W pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 2.922,87 zł, nakaz podlegał uchyleniu, a powództwo zostało oddalone jako bezzasadne.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE