UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Mieszkańcy Ś.: P. B. (1), G. S. (1), S. S. (1), M. B. (1) i M. L. (1) znają się i utrzymywali kontakty koleżeńskie.

W budynku przy ul. (...) J. i E. Ł. (2) posiadali lokal mieszkalny oraz piwnicę, w której znajdowały się m.in. miedziane rury oraz zawory CO. Do piwnicy tej po pożarze budynku wiosną 2011 roku i wysiedleniu mieszkańców miało miejsce kilka włamań.

W nocy z 29/30.09.2011r. P. B. (1) spotkał się z S. S. (1). P. B. (1) zaproponował wówczas by udali się do budynku przy ul. (...) po złom, który mogliby następnie sprzedać. Obaj udali się na ul. (...), gdzie przez otwarte okienko piwniczne dostali się do budynku pod numerem (...), a następnie z otwartej piwnicy należącej do J. i E. Ł. (1) zabrali już pocięte rury miedziane oraz zawory CO, pakując je do posiadanego worka. Po wyniesieniu tych przedmiotów z piwnicy schowali je w pobliskim lasku, a następnie sprzedali na skupie złomu w W. – S., uzyskując kwotę 200 złotych.

Dowód: częściowo wyjaśnienia P. B. (1) – k- 16-19, 58-60, 157v.

częściowo zeznania S. S. (1) – k- 46-49, 157v.-158, 304-304v.

częściowo zeznania J. Ł. – k- 74-75, 222-223

E. Ł. (1) – k- 68-69, 196-196v.

W Ś. na ul. (...) znajduje się zakład (...), teren zakładu jest otwarty. W okresie od 01-07 lutego 2012 roku P. B. (1) i M. B. (1) dwukrotnie, w nieustalonych dniach, udali się na teren w/w zakładu w celu kradzieży znajdujących się tam drewnianych euro palet. Poruszali się samochodem marki F. (...) stanowiącym własność ciotki oskarżonego P. B., a pożyczonym przez niego. Euro palety wkładali do auta, a następnie zawozili do punktu ich skupu. Uzyskanymi z ich sprzedaży pieniędzmi w kwocie 350 złotych podzielili się.

Dowód: wyjaśnienia P. B. (1) – k- 16-19, 58-60, 157v.

częściowo zeznania M. B. (1) – k- 52-53, 157v.-158, 257v.

Budynkiem przy ul. (...) po wysiedleniu mieszkańców opiekował się J. Ł., który po mających miejsce uprzednio włamaniach zamontował alarm z powiadomieniem na jego komórkę.

W dniu 08.02.2012r. około godziny 21.00 G. S. (1) i M. L. (1) szli ul. (...) w Ś. udając się do miejsca zamieszkania brata G. S. (2) S.. Spotkali P. B. (1) i M. B. (1). P. B. (1) zaproponował by weszli do spalonego budynku przy ul. (...) i sprawdzili czy są tam przedmioty nadające się do ich zabrania. We czwórkę udali się pod drzwi wejściowe do budynku, które były zamknięte na kłódkę założoną na skoblu. P. B. (1) przy pomocy wkrętaka odkręcił dwie śruby mocujące skobel i zdjął go otwierając drzwi. Uruchomił w ten sposób o godzinie 21:50 alarm, o którym został zawiadomiony J. Ł., który z kolei zawiadomił o włączeniu alarmu Policję.

Po wejściu do środka oskarżeni wraz z M. B. i M. L. zaczęli penetrować budynek. Zeszli do piwnicy, gdzie w jednym z otwartych pomieszczeń zauważyli głośnik basowy z wbudowanym wzmacniaczem. Postanowili go zabrać. M. L. (1) z M. B. (1) wynieśli go z piwnicy i postawili na korytarzu obok drzwi wejściowych do budynku. Następnie udali się wszyscy na piętro budynku. Wówczas usłyszeli podjeżdżający pod budynek samochód. Autem tym przyjechał J. Ł., który zauważył otwarte drzwi wejściowe do budynku oraz usłyszał głosy dochodzące ze środka. Po chwili przybył też patrol Policji. Weszli do budynku. W tym czasie G. S. (1) z M. L. (1) uciekli na poddasze, a stamtąd przedostali się na dach sąsiedniego budynku i oddalili z tego miejsca.

M. B. (1) i P. B. (1) zostali zatrzymani przez Policję i osadzeni następnie w (...) w Ś.. Zostali poddani badaniu urządzeniem kontrolno - pomiarowym do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu typu alkometr A2.0, byli trzeźwi.

Wartość głośnika basowego ze wzmacniaczem pokrzywdzony oszacował na kwotę 260 złotych.

M. L. (1) i G. S. (1) zostali zatrzymani przez Policję w dniu 09.02.2014r.

Dowód: wyjaśnienia G. S. (1) – k- 30-32, 157v.-158,

częściowo wyjaśnienia P. B. (1) – k- 16-19, 58-60, 157v.

zeznania M. B. (1) – k- 52-53, 157v.-158, 257v.

M. L. (1) – k- 37-40, 157v.158, 267-267v.

J. Ł. – k- 3-6, 222-223

protokoły użycia alkometru – k- 12, 13

protokoły zatrzymania – k- 10, 11, 20, 21

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w świdnicy z dnia 18.06.2013r. w sprawie sygn. akt II K 228/13 M. L. (1) i M. B. (1) zostali skazani za czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 kk, a M. B. (1) ponadto za czyn z art. 278§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w świdnicy z dnia 22.08.2013r. w sprawie sygn. akt II K 498/13 S. S. (1) został skazany za czyn z art. 279§1 kk.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy sygn. akt II K 228/13 – k- 193

wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy sygn. akt II K 498/13 – k- 220

W wydanej w dniu 17.09.2013r. biegła psycholog J. O. wskazała, że P. B. jest osobą zadowoloną, optymistycznie patrzy w przyszłość, ma wysoki poziom samooceny, natomiast niski poziom samokrytycyzmu, autorefleksji. Ma zwiększone zapotrzebowanie na stymulacje, odcina się poznawczo od swoich problemów.

Formułując wnioski opinii biegła wskazała, że intelekt P. B. (1) sytuuje się nieznacznie poniżej przeciętnej, iloraz inteligencji słownej – 82, bezsłownej – 95, pełnej – 97. Zaniedbania szkolne i środowiskowe. Brak aktywności intelektualnej. Biegła wykluczyła upośledzenie umysłowe oskarżonego, który rozumie znaczenie podstawowych norm społecznych. Natomiast wskazała na istnienie u oskarżonego cech osobowości nieprawidłowej. W ocenie biegłej oskarżony nie jest osobą o nadmiernej podatności na sugestie innych osób.

Dowód: opinia sądowo – psychologiczna – k- 231-235

P. B. (1) i S. S. (1) byli karani sądownie, w tym P. B. (1) wielokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu, posiadają przeciętne opinie środowiskowe.

Dowód: dane o karalności – k-315-316, 336-337,

wywiady środowiskowe – k- 236-238, 239-241, 338-341

odpisy wyroków Sądu Rejonowego w Świdnicy w sprawach sygn. akt: II K

(...), VI K 308/10, VI K 1635/08, 181, II K 228/13, II K 498/13 – k- 90-

91, 180, 181, 193, 220 i 362,

P. B. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i w zakresie czynów z punktu I i III aktu oskarżenia złożył wyjaśnienia w zasadzie zgodne z poczynionymi przez Sąd ustaleniami faktycznymi w sprawie.

Odnośnie czynu z punktu I oskarżony w postępowaniu przygotowawczym wyjaśniał jednak, że wspólnie wpadli na pomysł wejścia do budynku, nie pamięta czy znaleźli wkrętak na podwórku czy któryś z kolegów go miał, to oskarżony odkręcił wkręty przy skoblu, nie pamięta kto chciał wziąć głośnik, wynieśli go z piwnicy, nie potrafił wskazać kto wynosił z go z piwnicy, było ciemno (k- 16-19, 58-60).

Oskarżony odnośnie zarzutu III wskazał jednak, że wywieźli około 20 palet, za które otrzymali około 350 złotych (k- 16-19, 58-60).

Odnośnie czynu z punktu II oskarżony wyjaśniał, że pod koniec września 2011 roku, mogło to być 29/30, razem z S. S. (1) poszli w godzinach wieczornych do pustego budynku przy ul. (...), oskarżony wziął nożyce do cięcia metalu, ze S. wycięli pręty zabezpieczające okno piwniczne, przez ten otwór S. wszedł do środka piwnicy, skąd wziął rury miedziane i zawory, włożyli je do worków i schowali w pobliskim lasku ok. 500 m od budynku, potem sprzedali je na złomie w W. za 260 złotych, pieniędzmi podzielili się (k- 16-19, 58-60).

Na rozprawie przed Sądem oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynu, odmówił składania wyjaśnień, podtrzymał wyjaśnienia dotychczas złożone (k- 157v.).

Na rozprawie w dniu 30.05.2014r. oskarżony podał, że zdarzenie z września 2011 roku przebiegało tak jak zeznał S. S. (1), do budynku wchodzili wszyscy, nie było tam zabezpieczone, nie przecinali prętów zabezpieczających okno piwniczne, teraz sobie to przypomniał (k- 358v.).

G. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z poczynionymi przez Sąd ustaleniami faktycznymi w sprawie. Potwierdził , że to P. B. zaproponował by weszli do budynku i odkręcił śruby skobla zabezpieczającego przy drzwiach wejściowych, weszli wszyscy do środka, P. z M. zeszli do piwnicy, pozostali za nimi, piwnica była otwarta, M. zabrał z niej głośnik, potem poszli do góry budynku, M. miał ze sobą głośnik, ale nie wie gdzie go później zostawił, kiedy podjechał jakiś samochód oskarżony z M. uciekli na poddasze, przedostali się na dach budynku znajdującego się obok, B. i B. zostali zatrzymani (k- 30-32).

Na rozprawie przed Sądem oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień, podtrzymał wyjaśnienia dotychczas złożone (k- 157v.).

Sąd zważył:

Ponieważ oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonemu P. B. (1) popełnienie trzech czynów (zarzuty I-III), zaś oskarżonemu G. S. (1) – jednego czynu (zarzut I), stosownym będzie przeprowadzenie, w określonych grupach, wywodów w zakresie oceny dowodów, które zdaniem Sądu zadecydowały o zawartej w treści wyroku ocenie prawnej.

Odnośnie czynów opisanych w punktach II i III części wstępnej wyroku należało dokonać stosownych modyfikacji ich opisów zgodnie z wynikami przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego.

W zakresie czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku Sąd oparł swoje ustalenia na wyjaśnieniach oskarżonego P. B. (1) oraz S. S. (1), a także na zeznaniach pokrzywdzonego i jego żony, lecz tylko częściowo przyznał w/w walor wiarygodności.

E. Ł. (1) w toku postępowania przygotowawczego w złożonym zawiadomieniu o przestępstwie wskazała, że sprawcy dokonali kradzieży z włamaniem do piwnicy po uprzednim odcięciu dwóch prętów w okienku piwnicznym ni zabrali rury miedziane i zawory CO, powodując straty w wysokości ok. 3000 złotych. Na rozprawie przed Sądem E. Ł. (1) natomiast zeznała, że krata zabezpieczająca dostęp do okienka piwnicznego została przez sprawców wyrwana. Nie wyjaśniła powyższej rozbieżności, lecz wskazała, że „było parę zdarzeń jeśli chodzi o tą piwnicę (...)”.

J. Ł. natomiast w postępowaniu przygotowawczym ogólnie wskazał ilości rur, ich rodzaj oraz ilości zaworów znajdujących się w piwnicy, natomiast jego zeznania nie dotyczyły sposobu dostania się sprawców do piwnicy. Zeznając na rozprawie przed Sądem J. Ł. jednoznacznie wskazał, że miał kilka włamań do piwnicy, nie potrafił podać dat tych zdarzeń, sprawcy tylko raz zostali zatrzymani. Zeznał też, że w ciągu tygodnia było kilka włamań, sprawcy wchodzili okienkami od piwnicy, drzwiami, nie zawsze te okienka i drzwi były zamknięte. Wskazał, że instalacja ta „poszła” chyba w czasie trzech włamań, pierwsze było w kwietniu 2011 roku, wtedy została zabrana część rur i zaworów, nie był w stanie podać ich ilości, następne włamanie do piwnicy i kradzież rur i zaworów miało miejsce w niedługim czasie po tym zdarzeniu, jednak nie potrafił wskazać co wówczas zostało zabrane i kiedy miało miejsce to zdarzenie. Świadek nie był również w stanie wskazać, czy ilość rur i zaworów podana przez niego w zeznaniach to ilość zabranych przedmiotów w czasie jednego zdarzenia, czy wszystkich łącznie.

Oceniając już choćby tylko zeznania złożone przez J. Ł. oraz E. Ł. (1), nie kwestionując ich wiarygodności co do zasady, bo przecież możliwym jest, że do przedmiotowej piwnicy miały miejsce włamania i przedmioty te zostały przez sprawcę/ sprawców zabrane, to jednak w rozpoznawanym przez Sąd zakresie przedmiotowego zdarzenia wskazanego w punkcie II części wstępnej wyroku rodzi się istotna wątpliwość zarówno co do sposoby dostania się oskarżonego i S. S. do piwnicy, jak również ilości i wartości zabranego przez nich mienia pokrzywdzonego. W tym zaś zakresie zeznania J. Ł. i jego żony nie pozwalają na jednoznaczne ustalenie, że oskarżony dokonał włamania do przedmiotowej piwnicy oraz zaboru opisanego w tym zarzucie mienia o wskazanej tam wartości.

Również wyjaśnienia oskarżonego oraz S. S. (1) różnią się w tym zakresie między sobą. P. B. (1) wyjaśniał w toku postępowania, że miał ze sobą nożyce do cięcia metalu i do piwnicy dostali się po wycięciu prętów, S. S. wszedł do środka, wziął rury i zawory, następnie włożyli je do worków i schowali w lasku, a potem sprzedali. Natomiast S. S. (1) zeznał w tym zakresie, że zarówno budynek jak i piwnica były wówczas otwarte, nie pokonywali żadnej przeszkody, poszli do piwnicy, wzięli z niej pocięte rury i zawory, a potem sprzedali je na złomie uzyskując kwotę ok. 200 zł, ale nie pamięta dokładnie jaką. Dopiero na rozprawie przed Sądem w czasie przesłuchania w charakterze świadka S. S. (1) był niekonsekwentny co do tego gdzie znajdował się wówczas P. B. i co wówczas robił (raz – stał koło niego w piwnicy – k- 304-304v., dwa – stał na zewnątrz – k- 358-358v.), natomiast ponownie zaprzeczył, by przecinali pręty zabezpieczające okno piwniczne.

W tym też zakresie - dotyczącym sposobu dostania się do piwnicy pokrzywdzonego, fakty zabrania zaworów CO i rurek miedzianych oraz ich późniejszej sprzedaży - Sąd przyznał walor wiarygodności zeznaniom S. S.. Natomiast twierdzenia tego świadka o tym, że P. B. (1) nie brał udziału w zdarzeniu oraz wyjaśnienia podobnej treści złożone przez P. B. (1) na wiarę nie zasługują.

Również niewiarygodne w ocenie Sądu okazały się być twierdzenia P. B. (1) dotyczące pokonania przeszkody fizycznej w postaci prętów zabezpieczających okienko piwniczne. Odmiennie twierdził w tym zakresie (konsekwentnie) S. S. (1) (oskarżony dopiero na rozprawie w dniu 30 maja 2014 roku zaprzeczył przecinaniu prętów), a E. Ł. (1) podała dwa różne sposoby dostania się sprawców do piwnicy, wskazując że takich zdarzeń było kilka, co potwierdził w złożonych zeznaniach również J. Ł. podając nadto, że nie zawsze pomieszczenia były zamknięte i nie jest w stanie umiejscowić w czasie poszczególnych zdarzeń.

Dlatego też Sąd, wobec braku możliwości konkretyzacji zdarzenia w powyższym zakresie, zobligowany treścią art. 5§2 kk, powstałe wątpliwości rozstrzygnął na korzyść oskarżonego. Skutkowało to przyjęciem w ramach czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, iż oskarżony P. B. (1) w nocy z 29/30 września 2011 roku w Ś., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, zabrali w celu przywłaszczenia z piwnicy mieszczącej się w budynku przy ul. (...) pocięte rury miedziane oraz zawory CO o łącznej wartości nie większej niż 200 złotych na szkodę E. Ł. (1) i J. Ł..

Wysokość szkody Sąd ustalił - z uwagi na brak możliwości dokładnego jej oszacowania i ujawnionych rozbieżności w tym zakresie - zgodnie z twierdzeniami S. S. (1) odnośnie uzyskanej przez nich kwoty za sprzedaż rur miedzianych i zaworów CO jako złomu w punkcie jego skupu, określając ją jako nie większą niż 200 złotych. Tym samym Sąd odmówił w tym zakresie wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych, a także wyjaśnieniom oskarżonego, kierując się i w tym przypadku zasadą określoną w art. 5§2 kk.

Niewątpliwym jest, zdaniem Sądu, iż oskarżony swym zachowaniem dopuścił się wykroczenia stypizowanego w przepisie art. 119§1 kw, gdyż wyrządzona szkoda nie przekroczyła ustawowego progu. Jednakże, w oparciu o art. 5§1 pkt 4 kpw, a więc z uwagi na fakt przedawnienia karalności czynu, Sąd umorzył postępowanie o ten czyn, koszty procesu w tym zakresie zaliczając na rachunek Skarbu Państwa (punkt II części dyspozytywnej wyroku). W myśl art. 45§1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu, a zatem w rozważanym przypadku termin ten, w dacie orzekania przez Sąd, już niewątpliwie upłynął.

Podobnie w ramach czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku Sąd ustalił, iż oskarżony P. B. (1) w okresie od 01 lutego 2012 roku do 07 lutego 2012 roku w Ś., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, zabrali w celu przywłaszczenia z otwartego terenu zakładu 20 sztuk europalet o łącznej wartości nie większej niż 350 złotych na szkodę firmy (...) w Ś..

W tym zakresie ustalenia Sądu znalazły oparcie w wyjaśnieniach oskarżonego P. B. (1) oraz M. L. (3), a także częściowo M. B. (1). O ile treść wyjaśnień P. B. (1) w tym zakresie nie budzi wątpliwości Sądu co do ich zgodności z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń, bo znajduje potwierdzenie w zeznaniach M. L., zwłaszcza w zakresie ilości oraz wartości zabranych europalet, to zeznania M. B. (1) właśnie w tym zakresie odbiegając od ustaleń Sądu i dlatego też – jako sprzeczne z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, będącym podstawą ustaleń Sądu, zostały uznane za niewiarygodne.

Ponownie też Sąd zobligowany był umorzyć w tym zakresie postępowanie (na podstawie art. 5§1 pkt 4 kpw, a więc z uwagi na fakt przedawnienia karalności czynu), a koszty procesu w tym zakresie zaliczyć na rachunek Skarbu Państwa, gdyż oskarżony P. B. (1) niewątpliwie dopuścił się wykroczenia z art. 119§1 kw, a wyrządzona szkoda nie przekroczyła ustawowego progu, przy zastosowaniu ustawy względniejszej dla sprawcy, a więc obowiązującej w tym zakresie w dacie orzekania przez Sąd (punkt II części dyspozytywnej wyroku).

Odnośnie czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku Sąd konstruując stan faktyczny opał się na wyjaśnieniach złożonych przez oskarżonych G. S. (1) oraz częściowo P. B. (1), a także na zeznaniach M. B. (1), M. L. (1) i J. Ł..

Wskazać należy, iż w toku przeprowadzonego w sprawie postępowania (tak przygotowawczego, jak i sądowego) oskarżeni przyznali się do popełnienia tego czynu, a złożone przez nich wyjaśnienia w zasadzie nie budzą zastrzeżeń Sądu co do ich zgodności z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń.

G. S. (1) w sposób szczegółowy opisał okoliczności w jakich w dniu 08 lutego 2012 roku spotkał się z P. B. (1), wskazał, iż pomysłodawcą wejścia do budynku był P. B. (1) i to właśnie oskarżony odkręcił śruby mocujące skobel – również pozostali świadkowie wskazali właśnie tego oskarżonego jako osobę proponującą włamanie i demontującą skobel przy drzwiach budynku. W tym też zakresie wyjaśnienia G. S. (1), zeznania M. B. (1) i M. L. (1) jako spójne i jednoznaczne Sąd uznał za wiarygodne, odmawiając przyznania tego waloru odmiennym twierdzeniom w tym zakresie P. B. (1). W ocenie Sądu oskarżony P. B. (1) zasłaniając się niepamięcią, posługując się ogólnikami usiłował w ewidentny sposób umniejszyć swoją rolę w przedmiotowym przestępstwie.

W dalszym zakresie dotyczącym znalezienia i wyniesienia z piwnicy głośnika należącego do J. Ł. oraz penetracji budynku, jak również ucieczki części sprawców i zatrzymania pozostałych, wyjaśnienia oskarżonego G. S. (1), zeznania świadków M. B. (1) i M. L. (1) nie budzą żadnych wątpliwości Sądu i jako takie są wiarygodne. Ponownie wskazać należy na ogólnikowość wyjaśnień P. B. (1) również w tym zakresie (raz twierdził, że nie pamięta kto znalazł i wynosił głośnik, raz znów, że było ciemno), a motywy takich twierdzeń oskarżonego są tożsame ze wskazanymi powyżej i nie wytrzymują konfrontacji ze szczegółowymi i konsekwentnymi wyjaśnieniami i zeznaniami pozostałych już osądzonych sprawców tego przestępstwa.

Odnośnie zeznań złożonych w tym zakresie przez J. Ł. Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń do ich treści i jej zgodności z rzeczywistym przebiegiem wydarzeń jak i podanej wartości mienia, gdyż znajdują one potwierdzenie w wyjaśnieniach G. S. (1), zeznaniach M. B. (1) i M. L. (1), a także w uznanych za wiarygodne wyjaśnieniach P. B. (1).

Co do ustaleń biegłej psycholog Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń w zakresie sposobu opracowania opinii oraz jej wniosków końcowych, a fachowości i rzetelności biegłej nie sposób kwestionować. Dlatego też Sąd wnioski opinii biegłej przyjął za własne.

Właściwa w ocenie Sądu jest przyjęta kwalifikacja prawna czynu oskarżonych P. B. (1) i G. S. (1) z art. 279§1 kk – w fazie stadialnej usiłowania. Oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu (oraz z innymi osobami), usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, po pokonaniu zabezpieczeń służących ochronie mienia przed dostępem osób nieuprawnionych (odkręcenie śrub skobla).

Z przestępstwem z art. 279§1kk mamy do czynienia wówczas, gdy sprawca zabiera cudzą rzecz ruchomą (mienie ruchome) w celu przywłaszczenia w następstwie jakiegokolwiek fizycznego oddziaływania i usunięcia w ten sposób przeszkody materialnej będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia, utrudniającym dostęp do jego wnętrza. Każdy bowiem kto współdziała z inną osobą w zaborze mienia w celu przywłaszczenia, będąc świadomym tego, że ta osoba zastosowała włamanie jako sposób tego zaboru odpowiada za współsprawstwo w kradzieży z włamaniem z art. 279 kk. Nie ma również w tej sytuacji żadnego znaczenia jaki był podział ról współsprawców kradzieży z włamaniem i który ze współsprawców usunął przeszkodę fizyczną służącą ochronie mienia przed osobami nieuprawnionymi oraz dokonał włamania. I w taki sposób działali oskarżeni.

W konsekwencji powyższych ustaleń za przypisane oskarżonym przestępstwo Sąd wymierzył im kary po roku pozbawienia wolności (punkt III części dyspozytywnej wyroku), mając na uwadze dyrektywy zawarte w art. 53 kk, jak również okoliczności obciążające oskarżonych jak i przemawiające na ich korzyść. Orzeczone kary pozbawienia wolności w powyższym wymiarze pozostają adekwatne zarówno do stopnia zawinienia oskarżonych, jak i dużego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

Zdaniem Sądu zasadnym w kontekście ustawowych celów kary było orzeczenie wobec oskarżonego P. B. (1) bezwzględnej kary pozbawienia wolności, bowiem tylko taka kara pozostaje adekwatna do charakteru popełnionego przestępstwa, roli w jego popełnieniu oskarżonego (znacznej) i zrealizuje swoje funkcje w zakresie sprawiedliwego ukarania sprawcy, jak też w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej. Sąd wziął pod uwagę to, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa będąc uprzednio kilkakrotnie karanym sądownie w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, a czyn ten popełnił z powodu niskich niczym nieusprawiedliwionych pobudek. Wykazał się rażącym lekceważeniem zasad współżycia społecznego oraz cudzej własności. Okoliczności te wskazują, że poprzednie wyroki i orzeczone kary nie przyniosły pozytywnych skutków resocjalizacyjnych wobec oskarżonego, co w konsekwencji utwierdza Sąd w przekonaniu o znacznej demoralizacji oskarżonego i dowodzi, iż P. B. (1) jest sprawcą niepoprawnym, ma niski poziom samokrytycyzmu, autorefleksji (patrz: opinia biegłego psychologa k- 231-235), a negatywna prognoza społeczno – kryminologiczna jest wobec niego w pełni uzasadniona, zwłaszcza w kontekście kolejnego skazania za ciąg przestępstw z art. 279§1 kk (sygn. akt II K 39/13). Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu i częściowe wskazanie okoliczności jego popełnienia.

Reasumując - w ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego P. B. (1) kara pozbawienia wolności nie może być uznana za nadmiernie surową.

Sąd uznał jednak, że wobec oskarżonego G. S. (1) możliwym jest skorzystanie z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności i będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary. Zdaniem Sądu oskarżony nie jest tak zdemoralizowaną jednostką, by koniecznym było jego izolowanie poprzez orzeczenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności. Oskarżony również, podobnie jak P. B. (1), wykazał się rażącym lekceważeniem zasad współżycia społecznego oraz cudzej własności. Był już karany sądownie (k- 336-337). Jednakże jego rola w przypisanym mu przestępstwie była podrzędna, co potwierdzają złożone przez niego szczegółowe wyjaśnienia oraz pozostały materiał dowodowy będący podstawą ustaleń faktycznych w sprawie. W ocenie Sądu oskarżony jest w stanie, może i powinien z faktu skazania wyciągnąć pozytywne wnioski i zmienić swoje postępowanie tak, by nie wchodzić więcej w konflikty z prawem. Sprzyjać ma temu 4 – letni okres próby i dozór kuratora sądowego (punkt IV i V części dyspozytywnej wyroku). Zdaniem Sądu w tej sytuacji wskazany okres próby pozwoli na prawidłową realizację celów kary, w tym w szczególności zapobiegnie powrotowi oskarżonego G. S. (1) do przestępstwa i skłoni go do powstrzymywania się od postępowania sprzecznego z prawem w przyszłości i zmiany jego dotychczasowego nastawienia do obowiązujących przepisów prawa oraz dóbr prawem chronionych.

W punkcie VI części dyspozytywnej wyroku Sąd na podstawie art. 63§1 kk zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kary pozbawienia wolności okresy ich zatrzymania w sprawie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł biorąc pod uwagę sytuacje materialne oskarżonych i w oparciu o przepis art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, wydatkami obciążając Skarb Państwa, a na mocy art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonych od opłaty w sprawie uznając, że uiszczenie powyższych kosztów i opłaty byłoby dla nich zbyt uciążliwe.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE