UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2013 roku funkcjonariusze Referatu Dochodzeniowo–Śledczego Urzędu Celnego II w W. D. K. i M. W. w czasie przeprowadzania czynności służbowych dokonali kontroli informacji zamieszczonych na stronie internetowej www.westerncasino.eu. Na stronie tej zamieszczona została reklama gier hazardowych: gry karcianej black jack, gry cylindrycznej: rulety amerykańskiej oraz gry w kości. Reklama prowadzona była poprzez rozpowszechnienie za pośrednictwem w/w strony internetowej nazw wspomnianych wyżej gier, oraz symboli graficznych – zdjęć przedstawiających koło od wspomnianej rulety, kości do gry, karty, żetony.

Strona internetowa została założona przez J. D., który za jej pośrednictwem oferował organizację między innymi imprez integracyjnych, obsługę konferencji i wynajem scenografii.

Strona internetowa była ogólnie dostępna dla wszystkich użytkowników Internetu, żeby zapoznać się z jej treścią nie trzeba było się logować.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań D. K., wyjaśnień oskarżonego, oraz pozostały dokumentów ujawnionych na rozprawie w dniu 16 października 2014 roku.

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, iż nie prowadzi gier hazardowych (informacja ta pojawiła się także na stronie internetowej oskarżonego), a gry które się odbywają na organizowanych przez niego imprezach mają charakter rozrywkowy, są jedynie symulacją prawdziwej gry, dodatkową uatrakcyjnioną poprzez scenerię i rekwizyty z czasów tzw. „dzikiego zachodu”, amerykańskiej prohibicji, bądź też L.. Wyjaśnił nadto, iż prowadzi także szeroką działalność w zakresie prowadzenia warsztatów z różnych dziedzin, wspiera domy dziecka, świetlice środowiskowe, zaś swoją ofertę kieruje również do korporacji, instytucji, ministerstw. Wyjaśnił także, iż strona internetowa jaką umieścił w Internecie, została założona na bazie darmowych szablonów W., gdzie nie było możliwości edycji udostępnionych w nim zdjęć.

Na rozprawie oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień, potwierdził natomiast wyjaśnienia składane w postępowaniu przygotowawczym. Oskarżony oświadczył, że zapoznawał się z treścią ustawy o grach hazardowych. Wyjaśniając oskarżony wskazywał, iż reklamował jedynie swoje usługi, nie zaś gry hazardowe.

Sąd zważył, co następuje.

Materiał dowodowy, który został zgromadzony w przedmiotowej sprawie jest w zasadzie bezsporny, również wyjaśnieniom oskarżonego Sąd dał wiarę w całości. Wyjaśnienia te są logiczne, spójne zarówno wewnętrznie, jak i w zestawieniu z pozostałymi dowodami. Wskazać należy, iż oskarżony nie kwestionuje żadnych spośród udowodnionych pozostałym materiałem dowodowym okoliczności, w szczególności, iż na stronie jaką umieścił w sieci Internet znalazły się przedmiotowe grafiki i nazwy gier hazardowych.

Wskazać należy, iż oskarżony w wyjaśnieniach w głównej mierze broni się przed zarzutem, którego oskarżyciel publiczny mu nie stawia. W sprawie niniejszej P. D. nie został oskarżony o urządzania czy prowadzenie gier hazardowych, a o reklamę takich gier, która w ustawie, jak to zostanie dalej wykazane, jest rozumiana bardzo szeroko.

Oskarżony, jak sam wskazał, że miał wiedzę, iż podobne sprawy toczą się z udziałem innych „przedsiębiorców z branży”. Miał również poprzednio sprawę z art. 110a§2 k.k.s., w której Sąd uwzględnił wniosek o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności. Okoliczności te zdaniem Sądu, powinny szczególnie zwrócić uwagę oskarżonego, iż prowadząc reklamę swoich usług z tego akurat, bardzo przecież wąskiego wycinka swojej działalności, powinien dołożyć większej staranności, aby nie naruszyć przepisów ustawy, szczególnie, iż oskarżony wyjaśnił, iż zna przepis art. 29 ustawy w tej materii.

Biorąc pod uwagę powyższe, oskarżony nie może zasłaniać się nieznajomością prawa. Wiedział jak ustawodawca bardzo restrykcyjnie uregulował kwestię reklamy gier hazardowych.

Emocjonalna wypowiedź oskarżonego zawarta w wyjaśnieniach uzupełniających zasługuje na osobny komentarz. Oskarżony próbując sprowadzić ad absurdum tematykę zakazu reklamy, wskazał, iż jeśli ktoś reklamuje pistolety, to przecież nie reklamuje morderstwa, zaś reklamując noże, nie reklamuje od razu zbrodni. Oskarżony w tej wypowiedzi zawarł swój pogląd na treść ustawy i przepisów odnoszących się do reklamy hazardu. Wskazać jednakże należy, iż szukając analogii, powinno się raczej spojrzeć w stronę zakazu reklamy alkoholu, bądź też wyrobów tytoniowych.

Ponadto dodać należy, odnosząc się do kwestii skorzystania przez oskarżonego z darmowych edycji szablonów w W., to istnieje możliwość ich edycji, ewentualnie oskarżony, spośród wielu innych motywów, mógł wybrać taki szablon, którego treść, nie będzie naruszała ustawy o grach hazardowych.

Zeznania świadka D. S. uznał za wiarygodne, ponieważ są zgodne z pozostałymi dowodami w sprawie.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, w postaci dokumentów Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

Sąd już wcześniej podkreślał, że materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie z zakresie okoliczności faktycznych był bezsporny. Szczegółowego uzasadnienia wymagała jedynie kwestia prawna.

Sąd ustalił, że P. D., wbrew przepisowi z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, w dniu 12 grudnia 2013 roku w W., za pośrednictwem ogólnie dostępnej strony internetowej www.westerncasino.eu, prowadził reklamę gier hazardowych w rozumieniu art. 29 ust. 6 ww. ustawy w postaci gry w karty: black jack, gry cylindrycznej: tzw. rulety amerykańskiej i gry w kości, w ten sposób, że publicznie rozpowszechniał nazwy ww. gier i ich symbole graficzne jak koło do ruletki, kości, karty, żetony, który to czyn uznał za wypadek mniejszej wagi, który zakwalifikował jako wykroczenie skarbowe z art. 110a§1 i 3 k.k.s.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, zdaniem Sądu nie może budzić żadnych wątpliwości, że oskarżony umyślnie popełnił przypisany mu czyn zabroniony. Sąd ustalił precyzyjnie, w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, na czym polegało jego przestępcze zachowanie.

Zgodnie z art. 2 ust. pkt 4-6 ustawy o grach hazardowych, grami hazardowymi (losowymi) są m.in. gry cylindryczne, w których uczestniczy się w grze przez wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranej zależy od określonego z góry stosunku wpłaty do wygranej, zaś wynik gry ustalany jest za pomocą urządzenia obrotowego, gry w karty: black jack i gry w kości.

Przepis art.110a§1 k.k.s. jest przepisem o dyspozycji blankietowej, jako że zawiera ogólne ramy zachowania zabronionego, a jego treść wypełniają zapisy przepisu innej ustawy, a mianowicie art.29 ustawy o grach hazardowych. Bez odczytania tego ostatniego przepisu, bez odwołania się do niego nie jest możliwe ustalenie czy określone zachowanie wyczerpuje dyspozycję art.110a§1 k.k.s. Odpowiedzialności z art.110a§1 k.k.s. podlega osoba, która, wbrew przepisom ustawy - ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych - zleca lub prowadzi reklamę lub promocję gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach, umieszcza reklamę takich gier lub zakładów wzajemnych lub informuje o sponsorowaniu przez podmiot prowadzący działalność w zakresie takich gier lub zakładów. Odpowiedź na pytanie, czym jest zabroniona reklama lub promocja, jak też, co stanowi informowanie o sponsorowaniu definiuje przepis art.29 ustawy o grach hazardowych. Ustęp 6 artykułu 29 ustawy o grach hazardowych wprost wskazuje co rozumie pod pojęciem reklamy, otóż zgodnie z tym przepisem p rzez reklamę gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach rozumie się publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych lub symboli graficznych i innych oznaczeń z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach oraz informacji o miejscach, w których takie gry lub zakłady są urządzane, i możliwościach uczestnictwa.

Definicja ta ma dwie cechy charakterystyczne: po pierwsze wykracza poza tradycyjne ujmowanie reklamy, obejmując częściowo swoim zakresem również pokrewne do reklamy, aczkolwiek wyodrębniane pojęcie, tzw. informacji handlowej, po drugie zaś całkowicie abstrahuje od strony podmiotowej, czyli celowościowego ukierunkowania zachowań obejmowanych pojęciem „reklamy”.

W realiach niniejszej sprawy szczególnie ta druga cecha warta jest szerszego ujęcia. Otóż zarówno w doktrynalnych, jak i normatywnych definicjach reklamy wyraźnie eksponowany jest jej cel, jakim jest krótko mówiąc kształtowanie pozytywnych postaw potencjalnych konsumentów w stosunku do reklamowanego produktu lub usługi.

W zawartej w ustawie o grach hazardowych definicji reklamy występują jednakże elementy czysto przedmiotowe. Są nimi publiczne rozpowszechnianie różnych oznaczeń gier i zakładów oraz podmiotów, które je prowadzą a ponadto – informacji o miejscach urządzania tych gier i zakładów oraz możliwościach w nich uczestnictwa. Zatem w ustawowej definicji reklamy gier hazardowych element perswazyjny, celowościowy nie występuje, jest nią natomiast publiczne rozpowszechnianie samych znaków, nazw czy symboli oraz wspomniane „informowanie” o miejscach i możliwościach uczestnictwa. Nie muszą, one zatem być ukierunkowane na „zachęcanie” i mieć charakter „perswazyjny”, jak ma to miejsce w potocznym rozumieniu pojęcia reklamy.

Jak już wspomniano, oskarżony znając art. 29 ustawy o grach hazardowych, zdaje się przyjmować inną niż wskazana wprost w ustawie definicja reklamy. Zdaniem Sądu jest to działanie nieuprawnione, o ile nawet konkretny podmiot prowadzący działalność z taką definicją się nie zgadza, to jest obowiązany stosować się do niej, albowiem ustawa obowiązuje wszystkich.

Dodatkowo wskazać należy, iż ograniczenia w zakresie reklamy i promocji hazardu są instrumentami polityki publicznej, której celem jest przede wszystkim ochrona gracza-konsumenta przed niekorzystnymi skutkami, jaki może nieść dla niego nadmierna konsumpcja usług hazardowych. Wskazuje się na analogie do ograniczeń reklamy tzw. „produktów sensytywnych”, którym to określeniem zwykło się posługiwać w odniesieniu do takich produktów jak: wyroby tytoniowe, napoje alkoholowe, produkty farmaceutyczne, itp. Tym samym za ograniczeniami reklamy hazardu stoi cel ochrony zdrowia.

Odnosząc się zaś do wyroku wraz z uzasadnieniem, które obrona złożyła do akt, to wskazać należy, że Sąd absolutnie nie podziela zajętego w nim stanowiska. Przepis art. 29 ust. 6 ustawy o grach hazardowych jest jednoznaczny, a ratio legis powyższego uregulowania wskazał powyżej.

Sąd w niniejszej sprawie nie wychodząc poza granice oskarżenia, w którym określone zostały wszystkie znamiona przestępstwa skarbowego, doprecyzował okoliczności faktyczne popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego.

Sąd w niniejszej sprawie przyjął, iż czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi, a tym samym zakwalifikował go jako wykroczenie skarbowe. Zgodnie z art. 53§8 k.k.s. wypadek mniejszej wagi zachodzi w szczególności gdy czyn zawiera niski stopień społecznej szkodliwości, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowoprawnego lub reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach.

Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których wskazał, iż jego celem nie było ani urządzanie gier hazardowych, zaś w czasie „symulacji” jakie przeprowadzane były na organizowanych przez niego imprezach nie było możliwości wygrania nagród pieniężnych bądź też rzeczowych.

Sąd uwzględnił też podnoszoną przez oskarżonego okoliczność, iż przedmiotem jego legalnie prowadzonej działalności gospodarczej są warsztaty i animacje dla dzieci, wspieranie (...) świetlic środowiskowych, zaś penalizowana w przedmiotowym postępowaniu czynność stanowi niewielki ułamek jego działalności.

Ponadto, jak wynika z akt sprawy, oskarżonemu początkowo proponowany był mandat karny kredytowany, którego przyjęcia oskarżony odmówił zgodnie z przysługującym mu prawem. W świetle tej okoliczności, zdziwienie budzi fakt, iż oskarżyciel publiczny następnie zakwalifikował czyn w akcie oskarżenia jako przestępstwo skarbowe.

Powyższe okoliczności wskazują, iż oskarżony nie lekceważył rażąco porządku finansowoprawnego lub reguł ostrożności, co przemawia za uznaniem czynu popełnionego przez oskarżonego za wykroczenie skarbowe określone w art. 110a§1 i 3 k.k.s.

Sąd powyższe okoliczności uwzględnił również na korzyść oskarżonego przy wymiarze kary.

Wśród okoliczności niewątpliwie obciążających oskarżonego należy wymienić w szczególności, fakt, iż oskarżony w 2011 roku dobrowolnie poddał się odpowiedzialności za czyn z art. 100a§2 k.k.s. Okoliczność ta, biorąc oczywiście od uwagę, iż oskarżony pozostaje w świetle prawa osobą nie karaną, wskazuje, iż P. D. miał świadomość, iż reklama akurat tej spośród prowadzonych przez niego działalności, obostrzona jest szerzej niż pozostałych i pomimo tego ponownie popełnił podobny czyn zabroniony.

W tym stanie, za adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy Sąd uznał karę grzywny w wysokości 800 złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara grzywny w takiej wysokości będzie stanowić dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez oskarżonego porządku prawnego.

Uwzględniając sytuację materialną i finansową oskarżonego (otrzymywanie stałego dochodu), Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe wraz z opłatą, stwierdzając, że oskarżony jest w stanie i powinien ponieść koszty poniesione przez Skarb Państwa przy rozpoznaniu jego sprawy.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.