UZASADNIENIE

Wyrokiem z 9 maja 2013r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5785,50 złotych z tytułu wynagrodzenia za prowadzenie sprawy z ustawowymi odsetkami od dnia 13 marca 2012r. oraz kwotę 1467 złotych z tytułu zwrotu kosztów procesu.

W apelacji pozwany zrzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że pozwany zapłacił na rzecz powoda kwotę w wysokości 1561 złotych, podczas gdy zapłacił 2566 złotych i dodatkowo 305 złotych, co wynika z zebranego materiału dowodowego, naruszenie prawa materialnego – art. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu polegające na niezastosowaniu tego przepisu, podczas gdy legł on u podstaw ustalenia prze strony wysokości wynagrodzenia, art. 77 § 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że nie miało miejsca uzupełnienie lub zmiana umowy, podczas gdy okoliczność o tym charakterze nastąpiła, naruszenie prawa procesowego – art. 227 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda, podczas gdy pozwany zgłaszał wniosek dowodowy w tym zakresie dla wykazania, że treść umowy przewidywała niższe niż wynika z rozporządzenia wynagrodzenie, art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że powód otrzymał jedynie zapłatę w wysokości 1561 złotych, podczas gdy pozwany zapłacił powodowi 2566 złotych oraz dodatkowo 305 złotych, co wynika z zebranych dowodów. W oparciu o te zarzuty skarżący domagał się zmiany wyroku i oddalenia powództwa, zasądzenia kosztów postępowania, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona.

Rozstrzygnięcie wydać należało w oparciu o materiał dowodowy zebrany w pierwszej instancji po uznaniu, że jest on kompletny.

Nieskuteczny okazał się zarzut skarżącego co do nieprzeprowadzenia dowodu z przesłuchania powoda.

Sąd Rejonowy ograniczył dowód z przesłuchania stron do przesłuchania pozwanego z uwagi na niestawiennictwo powoda na posiedzeniu, na którym zaplanował przeprowadzenie tego dowodu. Podczas posiedzenia wydał w tym przedmiocie stosowne postanowienie dowodowe, pozwany nie zgłosił żadnych zastrzeżeń odnośnie tej decyzji procesowej sądu, dlatego w myśl art. 162 k.p.c. utracił prawo zgłaszania w toku dalszego postępowania, a więc również w apelacji, zastrzeżeń co do ograniczenia dowodu z przesłuchania stron.

Dokumenty złożone przez pozwanego w postępowaniu odwoławczym nie mogły mieć żadnego wpływu na orzeczenie, nie dotyczą umowy, z której powód wywiódł roszczenie dochodzone w sprawie.

Zebrane dowody Sąd Rejonowy poddał ocenie, która nie wykracza poza ramy zakreślone art. 233 § 1 k.p.c. Apelacja nie zawiera zarzutów podważających prawidłowość tej oceny.

W rezultacie za trafne uznać należało ustalenie, według którego strony umówiły się, że za udzieloną pozwanemu pomoc prawną i prowadzenie sprawy powodowi przysługiwać będzie wynagrodzenie w określonej kwocie, mianowicie 15.000 złotych przy uwzględnieniu wartości dochodzonych roszczeń odszkodowawczych i stopnia zawiłości sprawy, jaka poddana zostanie pod osąd.

Następnie, jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, po zakończeniu postępowania w sprawie o zapłatę odszkodowania strony ponownie omawiały kwestię wynagrodzenia powoda i wówczas powód swoją należność ograniczył do kwoty odpowiadającej minimalnym stawkom wynagrodzenia, określonym w rozporządzeniu z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Te stawki przy uwzględnieniu, że proces odszkodowawczy toczył się w dwóch instancjach stanowiły podstawę określenia przez powoda należności dochodzonej w sprawie po pomniejszeniu o kwotę wynagrodzenia zapłaconego już przez pozwanego.

Nie naruszył Sąd Rejonowy przepisów rozporządzenia z 28 września 2002r., wszak stwierdził, że wynagrodzenie powoda zostało ograniczone właśnie do stawek minimalnych określonych tym rozporządzeniem, a materiał dowodowy zebrany w sprawie nie stwarzał podstaw do przyjęcia, że wynagrodzenie uzgodniły strony w kwocie niższej od stawek minimalnych.

Niezasadnie zarzuca apelacja błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuwzględnieniu wszystkich wpłat pozwanego na rzecz powoda. Wskazana w apelacji kwota 2566 złotych obejmuje niesporną kwotę 1561 złotych, uiszczoną przez pozwanego na rzecz powoda z tytułu wynagrodzenia za zastępstwo prawne w procesie odszkodowawczym, kwotę 305 złotych, zapłaconą, jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, za wstępne czynności powoda poprzedzające sporządzenie pozwu o zapłatę odszkodowania i wytoczenie powództwa oraz kwotę 700 złotych wynagrodzenia zapłaconego, co też prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, nie za czynności zastępstwa prawnego w procesie odszkodowawczym lecz za przygotowanie projektu regulaminu muzeum pojazdów zabytkowych.

Stawki minimalne wynagrodzenia, które ostatecznie stanowiły podstawę ustalenia należności dochodzonej przez powoda, odpowiadają stawkom wynagrodzenia, przyjętym przez sądy obu instancji w sprawie o zapłatę odszkodowania przy rozstrzyganiu o kosztach procesu przez ich stosunkowe rozdzielenie.

Według art. 505⁹ § 2 k.p.c. w postępowaniu uproszczonym, a w takim sprawa podlegała rozpoznaniu, po upływie terminu do wniesienia apelacji niedopuszczalne jest przytaczanie dalszych zarzutów.

Wobec tego nie podlegały badaniu zarzuty pozwanego zgłoszone dopiero podczas rozprawy apelacyjnej a dotyczące prawidłowości czynności pełnomocnika w procesie odszkodowawczym.

Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji wyroku z mocy art. 385 k.p.c., o kosztach postępowania odwoławczego – po myśli art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c.; pozwany będąc stroną przegrywającą obowiązany jest zwrócić powodowi, na jego żądanie, koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Tomasz Tatarczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE