UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227), odmówił przyznania ubezpieczonemu M. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS nie ustaliła niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż jego aktualny stan zdrowia, który stale ulega pogorszeniu, nie pozwala mu na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony M. Z. posiada wyuczony zawód murarz-tynkarz. Prowadził własną działalność gospodarczą. Od 2003 roku nie pracował i pozostawał na rencie. Ubezpieczony do dnia 30 czerwca 2013 roku uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 20 maja 2013 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony posiada wymagany okres ubezpieczenia. Pozwany organ rentowy poddał go badaniu przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS. Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2013 roku. Komisja Lekarska ZUS – w uwzględnieniu zarzutu wadliwości tego orzeczenia - ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

-okoliczności bezsporne

Wydając zaskarżoną niniejszej sprawie decyzję organ rentowy oparł się na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 1 lipca 2013r. W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych : neurologa, internisty i specjalisty medycyny pracy.

Biegli lekarze sądowi w wydanej w dniu 20 stycznia 2014 roku opinii sądowo-lekarskiej rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- zespół korzeniowy podrażnieniowo-ubytkowy odcinka L-S kręgosłupa na podłożu wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych,

- chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy w wywiadach.

Zdaniem biegłych lekarzy sądowych ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty zakończenia poprzednio stwierdzonej niezdolności na okres dwóch lat. Występujące u ubezpieczonego schorzenia w znaczący sposób ograniczają jego zdolność zarobkową. Biegli podali, że w porównaniu z poprzednim badaniem nie stwierdzono znaczącej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego, co potwierdza wynik badania neurologicznego.

Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez Komisję Lekarską ZUS. Podstawą wydanej opinii sądowo-lekarskiej była ta sama dokumentacja medyczna, jaką dysponował pozwany organ rentowy w toku prowadzonego postępowania orzeczniczego.

( opinia zespołu biegłych sądowych – k.17 i 18 akt sprawy )

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014 r. wniósł zastrzeżenia do tej opinii, podnosząc że u ubezpieczonego nie występują istotne zaburzenia neurologiczne, nie ma osłabionej siły mięśniowej, nie ma zaników mięśniowych, wobec czego jest zdolny do pracy, którą wykonuje. W związku z tym pozwany wniósł o powołanie w sprawie II zespołu biegłych sądowych.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej ( art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy).

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 w/w ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W przedmiotowej sprawie Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię sądowo -lekarską. Sąd uznał opinię za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń wniesionych przez organ rentowy do opinii sądowo-lekarskiej z dnia 20 stycznia 2014 roku i wydanym na rozprawie postanowieniem z dnia 26 czerwca 2014 roku oddalił wniosek organu rentowego o powołanie II zespołu biegłych sądowych. Wskazać należy, że zastrzeżenia organu rentowego zawarte w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014 roku ograniczały się do jednozdaniowej wypowiedzi, stanowiącej zwykłą polemikę ze stanowiskiem biegłych sądowych. Zastrzeżenia te nie zostały poparte argumentami merytorycznymi. W tym miejscu dostrzec też trzeba, iż biegli sądowi swoją opinię oparli się na wyniku badania rezonansu magnetycznego z dnia 7 listopada 2013r, który potwierdzał występowanie takich objawów schorzenia kręgosłupa ubezpieczonego jak:

- cechy dehydratacji krążków mk w badanym odcinku L-S z obniżeniem

ich wysokości,

- zwyrodnieniową przebudowę kości, osteofity na krawędzi trzonów i

obrzęk tylnych części blaszek granicznych,

- tyłozmyk 1 stopnia na poziomach L2-L3, L3-L4, L4-L5, L5-S1 wraz z licznymi przepuklinami krążków międzykręgowych modelującymi worek opony twardej i zwężającymi zachyłki, a dodatkowo na poziomie L-5-S1 z uciskiem na korzeń nerwowy w obrębie zachyłka i otworu międzykręgowego.

Biegły neurolog wskazywał w opisie swojego badania na osłabienie czucia powierzchniowego po stronie prawej w obrębie przedniej powierzchni podudzia i stopy lewej, dodatni objaw Lasequ a P – 65, L-80, napięcie mm przykręgosłupowych oraz znaczną hipokinezę kręgosłupa lędźwiowego. Z kolei biegły sądowy specjalista medycyny przemysłowej stwierdził u ubezpieczonego przeciwwskazania do ciężkiej pracy fizycznej i na wysokości, w sytuacji posiadania przez niego kwalifikacji w wyuczonym zawodzie murarza tynkarza oraz operatora sprzętu średniego.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych, uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ^{(
14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonemu M. Z. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia (...) do (...) roku.

W punkcie 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy emerytalno - rentowej FUS z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować, a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych. Przedłożony przez ubezpieczonego do akt sprawy wynik badania rezonansu magnetycznego z dnia 7 lipca 2013r. potwierdzał jedynie schorzenia kręgosłupa ubezpieczonego występujące u niego od wielu lat, także w momentach badania go przez Lekarza Orzecznika i Komisję Lekarską ZUS. Organ rentowy ponosi zatem odpowiedzialność za wadliwe ustalenia tej Komisji co do zdolności ubezpieczonego do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych (Lekarz Orzecznik ustalił częściową niezdolność ubezpieczonego do pracy). W tej sytuacj wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż członkom Komisji Lekarskiej ZUS znane były zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa ubezpieczonego, natomiast istotna wadliwość ich ustaleń odnosiła się do błędnej diagnozy co do braku zaburzeń czynnościowych i objawów neurologicznych.

Na oryginale właściwy podpis.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE