Sygn. akt V .2 Ka 251/14
Dnia 13 listopada 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach
V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
w składzie:
Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec
Sędziowie: SSO Janusz Chmiel
SSO Olga Nocoń (spr.)
Protokolant: Monika Maj
w obecności Janusza Smagi Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 r.
sprawy:
K. K. (1) /K./
córki Z. i M.
ur. (...) w R.
oskarżonej o przestępstwa z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 286 §
1 kk w zw. z art. 286 § 3 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu
z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt II K 1086/13
I.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- w punkcie 5 na zasadzie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonej za czyn z art. 284 § 2 kk w związku z art. 12 kk przypisany w punkcie 1 wyroku karę grzywny w wysokości 30 (trzydzieści) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka grzywny odpowiada kwocie 10,00 (dziesięć) złotych;
- w punkcie 2 jako podstawę wymiaru kary wskazuje art. 270§ 1 kk w związku z art. 11 § 3 kk;
- w punkcie 7 jako podstawę orzeczenia środka karnego przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci zgłoszenia do promocji firmy (...) wskazuje przepis art. 44 § 2kk ;
II.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III.zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.
Sygn. akt V.2 Ka 251/14
Wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 r., wydanym w sprawie II K 1086/13 w trybie art.335§1 k.p.k., Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał oskarżoną K. K. (1) za winną tego, że w okresie od 01.01.2012 r. do 25.09.2012 r. w R., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, pracując na stanowisku referenta do spraw sprzedaży, poprzez przyjmowanie pieniędzy na prywatne konto od klientów firmy jak i wypłacanie gotówki z kasy firmy dokonała przywłaszczenia powierzonych jej pieniędzy w kwocie 5.501,45 zł na szkodę firmy (...) w R. własności B. K., tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art.284§2 k.k. w zw. z art.12 k.k. i za to na mocy art.284§2 k.k. wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 1 wyroku).
Tym samym wyrokiem Sąd uznał oskarżoną K. K. (1) za winną tego, że w dniu 09 lipca 2012 r. w R., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim podrobieniu podpisu B. K. na dokumencie formularza zgłoszeniowego uczestnika promocji C. „Małe Formaty – W. – Lato 2012” i przesłaniu go do firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., wprowadziła w błąd pracowników tej firmy co do autentyczności przesłanego dokumentu oraz wskazanego numeru rachunku bankowego i doprowadziła ich w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez przelanie kwoty 400,00 zł na jej rachunek bankowy, działając tym samym na szkodę firmy (...), przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art.286§1 k.k. w zw. z art.286§3 k.k. i art.270§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. i za to na mocy art.286§3 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. wymierzył jej karę 4 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 2 wyroku).
Na podstawie art.85 k.k. i art.86§1 k.k. Sąd połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonej karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art.69§1 i 2 k.k. w zw. z art.70§1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonej wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. Na podstawie art.33 k.k. wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych, ustalając iż jedna stawka wynosi 10 złotych. Na podstawie art.72§2 k.k. zobowiązał oskarżoną do naprawienia wyrządzonej szkody w części przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej B. K. kwoty 400 złotych w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku. Na podstawie art.41§2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci zgłoszenia do promocji firmy (...). Na podstawie art.627 k.p.k. i art.617 k.p.k. w zw. z art.6 i art.3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 240 zł oraz wydatki w wysokości 90 zł.
Apelację od powyższego wyroku wywiódł Prokurator, zaskarżając wyrok na niekorzyść oskarżonej w części dotyczącej orzeczenia o karze. Na podstawie art.438 pkt 1 k.p.k. zarzucił wyrokowi:
obrazę przepisów prawa materialnego, a to art.11§3 k.k., nakazującego wymierzenie kary na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą w przypadku, gdy czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej , co miało miejsce w przypadku przestępstwa opisanego w pkt II wyroku, zakwalifikowanego z art.286§1 k.k. w zw. z art.286§3 k.k. i art.270§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k., zatem należało orzec karę na podstawie art.270§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k., gdyż występek z art.270§1 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 5, natomiast występek z art.286§3 k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 2 lat;
obrazę przepisów prawa materialnego, a to art.44§1 k.k. i art.41§2 k.k., polegającą na orzeczeniu przepadku dowodu rzeczowego w postaci zgłoszenia do promocji firmy (...) na podstawie art.41§2 k.k., przewidującego możliwość orzeczenia zakazu zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk, wykonywania wszelkich lub określonych zawodów albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich lub z opieką nad nimi na zawsze w określonych przypadkach, zamiast prawidłowo na podstawie art.44§2 k.k. przewidującego możliwość lub w określonych przypadkach powinność orzeczenia przepadku przedmiotów służących lub przeznaczonych do popełnienia przestępstwa.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 poprzez przyjęcie jako podstawy skazania art.270§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. oraz w pkt 7 poprzez „uchylenie orzeczenia przepadku dowodu rzeczowego w postaci zgłoszenia do promocji firmy (...) na podstawie art.41§2 k.k. i orzeczenie tego przepadku na podstawie art.41§1 k.k.”
Obecny na rozprawie apelacyjnej Prokurator zmodyfikował wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku, postulując, by jako prawidłową podstawę orzeczenia przepadku dowodu rzeczowego wskazać przepis art.44§2 k.k.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja Prokuratora była zasadna i skutkowała koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia.
Rację ma skarżący, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego, nieprawidłowo wskazując podstawę prawną wymierzenia kary za czyn przypisany w pkt 2 wyroku. Zgodnie z brzmieniem art.11§3 k.k., jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W rozpoznawanej sprawie oskarżoną K. K. (1) uznano za winną popełnienia występku, kwalifikowanego kumulatywnie według art.286§1 k.k. w zw. z art.286§3 k.k. i art.270§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. Spośród zbiegających się przepisów, statuujących przestępstwo oszustwa w wypadku mniejszej wagi oraz przestępstwo fałszerstwa dokumentu, surowszą sankcję przewiduje przepis art.270§1 k.k. (kara grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat), tymczasem Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonej karę w oparciu o przepis art.286§3 k.k. (zagrożenie karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch).
Nieprawidłowe było nadto powołanie w wyroku przepisu art.41§2 k.k. jako podstawy orzeczenia przepadku dowodu rzeczowego. Wymieniony przepis nie przewiduje orzeczenia przepadku przedmiotów, lecz normuje inny rodzaj środka karnego – zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności. W tym zakresie Sąd I instancji dostrzegł swój błąd, przyznając w pisemnym uzasadnieniu wyroku (s.5), że wskutek omyłki przywołał art.41§2 k.k. zamiast - prawidłowo – art.44§2 k.k. Należy uznać, że ten ostatni przepis, przewidujący przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, znajdował zastosowanie do przypadku, gdy w celu wyłudzenia mienia użyto podrobionego dokumentu jako autentycznego. Na marginesie należy zauważyć, że w pisemnej apelacji skarżący wskazał na obrazę art.44§1 k.k., stwierdzając zarazem, że w wyroku należało zastosować §2 art.44 k.k., we wnioskach apelacyjnych domagał się orzeczenia przepadku na podstawie (nieprawidłowo powołanego) przepisu art.41§1 k.k., zaś opisując uchybienie Sądu meriti zacytował w rzeczywistości treść przepisu art.41§1a k.k., a nie – jak podano w skardze odwoławczej – art.41§2 k.k.
Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy – uwzględniając wnioski zmodyfikowane przez Prokuratora obecnego na rozprawie apelacyjnej - zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, iż jako podstawę wymiaru kary wskazał art.270§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. oraz w punkcie 7 - w ten sposób, że jako podstawę orzeczenia środka karnego przepadku dowodu rzeczowego w postaci zgłoszenia do promocji firmy (...) przyjął przepis art.44§2 k.k. Nadto, z urzędu Sąd Okręgowy dostrzegł potrzebę korekty wyroku w zakresie orzeczenia wobec oskarżonej kary grzywny. Sąd I instancji powielił nieprawidłowe stanowisko oskarżyciela publicznego we wniosku o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy i – powołując się na art.33 k.k. (bez wskazania jednostek redakcyjnych przepisu) - wymierzył oskarżonej kumulatywną karę grzywny w osobnym punkcie wyroku i bez wskazania, za który z czynów kara ta jest wymierzana. Byt kary grzywny, wymierzanej obok kary pozbawienia wolności na mocy art.33§2 k.k., związany jest z popełnieniem przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tymczasem sformułowanie punktu 5 zaskarżonego wyroku nasuwa nieodparte skojarzenia z orzeczeniem kumulatywnej kary grzywny w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności (art.71§1 k.k.). W tym stanie rzeczy, po odebraniu stosownych stanowisk Prokuratora i oskarżonej co do modyfikacji wniosku o skazanie, Sąd zmienił zaskarżony wyrok także w ten sposób, iż za występek z art.284§2 k.k. w zw. z art.12 k.k., przypisany w pkt 1 wyroku, wymierzył oskarżonej na zasadzie art.33§2 k.k. karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych, przyjmując, iż jedna stawka dzienna odpowiada kwocie 10 złotych.
W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.
Od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego oskarżoną zwolniono, uznając iż przemawiają za tym względy słuszności (art.624§1 k.p.k.).