UZASADNIENIE

P. G. został obwiniony o to, że w dniu 16/17.02.2013 r. w miejscowości W. przy ul. (...) kierujący pojazdem marki O. nr rej. (...) wykonywał przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym pojazdem niespełniającym wymogów konstrukcyjnych zgodnie z ustawą oraz naruszył zakaz umieszczania na pojeździe danych przedsiębiorcy,

tj. za wykroczenie z art. 92 ust. 1 i ust. 2, w zw. z art. 18 ust. 4a i 5 w zw. z lp. 1 oraz lp.14 załącznika nr 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 tj. ze zm.).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. G. na podstawie umowy zlecenia świadczył swoje usługi na rzecz „(...) Spółki z o. o. z siedzibą w W.. Spółka ta posiada wydaną przez Ministra Spraw Wewnętrznych koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej. Przedmiotem działalności gospodarczej spółki jest świadczenie usług w zakresie ochrony osób i mienia. Zgodnie z Regulaminem świadczenia usług transportu przez (...), usługa transportu obejmowała dowóz przesyłki z miejsca początkowego do miejsca docelowego dla osób fizycznych oraz firm. Powyższy regulamin nie przewidywał jednak usługi ochrony i nie określał jej warunków.

W dniu 16 lutego 2013 roku P. G. przewoził pasażera A. A. (2), który wsiadł do jego samochodu na ulicy (...) w W., prosząc o zawiezienie go do szpitala przy ul. (...) w W.. Pasażer ten nie zamawiał usługi ochrony. Chciał jedynie dostać się pod wskazane przez niego miejsce. Po zawiezieniu na miejsce A. A. (2) zapłacił zaproponowaną przez P. G. kwotę. Nie otrzymał on jednak paragonu potwierdzającego wykonaną usługę przewozu, z uwagi na interwencję podjętą przez funkcjonariusza Inspekcji Transportu Drogowego.

Podczas przeprowadzonej interwencji P. G. okazał dokumenty w postaci: prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego pojazdu wraz z ubezpieczeniem oraz identyfikatora. W czasie kontroli nie okazał on wypisu z licencji na krajowy transport drogowy osób. W toku wykonywanych czynności inspektor transportu drogowego ujawnił, iż kierowany przez P. G. samochód wyposażony był w elektroniczny rejestrator przebytej drogi. Na prawych i lewych przednich drzwiach w/w pojazdu umieszczony był napis (...). Poniżej tego napisu znajdował się napis „samochód reklamowy firmy (...) spółka z o. o. (...)-(...) W., ul. (...) lok. 100 Nip(...), Regon (...), KRS (...)”. Na prawych i lewych drzwiach tylnych pojazdu umieszczone było logo słuchawki telefonicznej wraz z numerem „(...)”. Na szybie prawych tylnych drzwi w prawym górnym rogu umieszczony był cennik za usługę polegającą na ochronie osób przebywających w pojeździe. Na szybach tylnych drzwi znajdowała się nalepka z liczbą (...) Na prawym i lewym tylnym błotniku umieszczone zostało logo „(...) czterolistnej z nazwą (...) C. (...). Na tylnej szybie pojazdu w prawym górnym rogu umieszczony był napis 1,40 zł/h. Na masce samochodu znajdowało się logo (...)” czterolistnej z napisem (...) C. (...). Pojazd, którym poruszał się P. G. wyposażony był w pięć miejsc siedzących.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego P. G. /k. 89-90, 97v-98/, zeznań świadka A. A. (2) /k. 97v, 9/, zeznań świadka I. N. /k. 125/ oraz dokumentów w postaci: notatek urzędowych /k. 14-15/, protokołu kontroli /k. 1-2/, kopii dokumentów /k. 3-4/, zdjęć /k. 6-5/, informacji o wykroczeniach /k. 16/, informacji o karalności /k. 17/, a także kopii dokumentacji /k. 29-47/.

Składając wyjaśnienia w postępowaniu sądowym obwiniony P. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Skorzystał on jednocześnie z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane pytania.

W toku rozprawy głównej obwiniony zmienił jednak swoje wyjaśnienia. Wskazał, iż poszukując pracy znalazł w Internecie ogłoszenie firmy, która poszukiwała osób posiadających prawo jazdy i samochód do „bezpiecznego przewozu” różnych przedmiotów i jeśli w samochodzie znajdzie się miejsce, także innych osób z tym związanych. Aby pracować w tej firmie nie trzeba było posiadać licencji. W czasie wykonywania pracy w/w firmie obwiniony był dwukrotnie kontrolowany. Po kontroli będącej przedmiotem niniejszego postępowania zrezygnował on z wykonywanej pracy, nie chcąc uczestniczyć w kolejnych postępowaniach sądowych. Miał on żal do firmy (...), gdyż zawierając umowę zlecenia z w/w firmą nie został on poinformowany o prowadzonych kontrolach. Wskazał on również, iż przedstawiciele w/w firmy nakazali mu okleić samochód. Wśród oznakowań jego samochodu nie było znaków taxi. /k. 89-90, 97v-98 wyjaśnienia obwinionego P. G. /

P. G. ma 40 lat. Posiada wykształcenie średnie. Obecnie wykonuje prace dorywcze, z których uzyskuje dochód w wysokości 600-700 złotych. Jest żonaty, posiada jedno dziecko w wieku 8 lat. Nie był do tej pory karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 89 wyjaśnienia obwinionego P. G. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę P. G. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stan faktyczny ustalony na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów – zarówno osobowych, jak i uzyskanych w wyniku czynności procesowych innych niż przesłuchanie obwinionego i świadków, był w zasadzie bezsporny. Wszystkie zebrane w sprawie dowody, w zakresie istotnym dla odpowiedzialności obwinionego, są względem siebie spójne, korelują ze sobą i brak jest w nich wzajemnych sprzeczności.

Przechodząc do oceny wyjaśnień obwinionego P. G. wskazać należy, iż zdaniem Sądu zasługują one na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Są one spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności z zeznaniami świadka I. N. oraz dowodami z dokumentów.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd wziął również pod uwagę zeznania świadka A. A. (2) – pasażera kontrolowanego pojazdu, którym kierował obwiniony. Zeznania tego świadka należało ocenić jako logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Znalazły one również swoje potwierdzenie w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym.

Z zeznań tego świadka wynika, iż w dniu zdarzenia wsiadł on na ulicy (...) w W. do samochodu obwinionego, który wyglądem przypominał taksówkę i poprosił o podwiezienie do szpitala przy ul. (...) w W.. Po zawiezieniu na miejsce docelowe świadek zapłacił za wykonaną usługę. Obwiniony odmówił wydania mu paragonu potwierdzającego wykonaną usługę przewozu, z uwagi na podjętą przeciwko niemu interwencję Inspekcji Transportu Drogowego. W złożonych zeznaniach świadek zaprzeczył, aby zamawiał tego dnia usługę ochrony. Potwierdził, iż w samochodzie obwinionego zainstalowany był licznik. /k. 97v, 9 zeznania świadka A. A. (2)/

W toku postępowania sądowego przesłuchano również świadka I. N. – od listopada 2012 r. prezesa zarządu spółki (...), byłego pracodawcę obwinionego P. G.. Z zeznań tego świadka wynika, iż głównym przedmiotem działalności spółki (...) jest ochrona osób i mienia. Do zadań obwinionego, który zatrudniony był jako kierowca, należał przewóz osób i mienia, które podlegały jego ochronie. Wykonywane usługi zamawiano telefonicznie. W złożonych zeznaniach świadek I. N. przyznał, iż kierowana przez niego firma dokonała oklejenia samochodu obwinionego. /k. 125 zeznania świadka I. N. /

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadka I. N., nie znajdując podstaw, aby odmówić im wiarygodności. Zeznania tego świadka znalazły swoje potwierdzenia w wyjaśnieniach obwinionego oraz dowodach z dokumentów.

W toku postępowania sądowego przesłuchano również świadków D. W. oraz K. G. – inspektorów inspekcji transportu drogowego. Ich zeznania nic jednak nie wniosły do sprawy. Świadek D. W. na rozprawie głównej nie pamiętał okoliczności przeprowadzonej interwencji z udziałem obwinionego, co jest jednak w pełni zrozumiałe z uwagi na upływ czasu, jaki upłynął od zdarzenia do czasu przesłuchania na rozprawie. Z kolei świadek K. G. nie brał udziału w interwencji będącej przedmiotem niniejszego postępowania, dlatego też w złożonych zeznaniach nie podał on żadnych informacji, które przyczyniłyby się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie. /k. 97-97v zeznania świadka D. W. , k. 101-101v zeznania świadka K. G./

Oceniając pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę zgromadzonym i zaliczonym w poczet dowodów dokumentom w postaci: notatek urzędowych /k. 14-15/, protokołu kontroli /k. 1-2/, kopii dokumentów /k. 3-4/, zdjęć /k. 6-5/, informacji o wykroczeniach /k. 16/, informacji o karalności /k. 17/ oraz kopii dokumentacji /k. 29-47/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony P. G. dopuścił się swoim zachowaniem wykroczenia kwalifikowanego z art. 92 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 18 ust. 4a i 5 w zw. z lp. 1 oraz lp. 14 załącznika nr 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 tj. ze zm.). Mianowicie w dniu 16/17.02.2013 r. w miejscowości W. przy ul. (...) kierujący pojazdem marki O. nr rej. (...) wykonywał przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym pojazdem niespełniającym wymogów konstrukcyjnych zgodnie z ustawą oraz naruszył zakaz umieszczania na pojeździe danych przedsiębiorcy.

Fakt prowadzenia przez obwinionego w dniu zdarzenia w W. samochodu marki O. nr rej. (...) oraz przewożenia tym samochodem pasażera, nie budzi wątpliwości. Równie bezsporny jest wygląd przedmiotowego pojazdu, na którym umieszczono napisy pozwalające zidentyfikować przedsiębiorcę świadczącego usługi transportowe oraz numer telefonu, pod którym można usługi te zamawiać. Bezsporny jest również fakt, iż obwiniony nie posiadał licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób oraz fakt, iż pojazd, którym poruszał się P. G. wyposażony był jedynie w pięć miejsc siedzących. Wskazać należało także, iż na podstawie zeznania świadka A. A. (2) ustalono również, iż nie zamawiał on w dniu zdarzenia usługi ochrony. Wsiadając do samochodu obwinionego chciał jedynie dostać się do Szpitala przy ul. (...) w W.. Obwiniony również nie informował go, że świadczy usługę ochrony, a nie przewozu.

Wskazać należało również, iż dołączone do akt sprawy dokumenty w postaci koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej oraz Regulaminu świadczenia usług transportu przez (...) Spółkę z o. o. nie zmieniają faktu, iż obwiniony w dniu zdarzenia rzeczywiście wykonywał przewóz drogowy – krajowy transport drogowy i przewóz okazjonalny w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym. Sąd stwierdził zatem, iż obwiniony naruszył obowiązki nałożone na osoby świadczące przewóz okazjonalny osób, które zostały określone w Ustawie o transporcie drogowym. Pomimo tego, iż wykonywał on swoje obowiązki na podstawie umowy zlecenia podpisanej z (...)” sp. z o. o. z siedzibą w W., która działała na rynku jako agencja ochrony, musiał zdawać on sobie sprawę z tego, iż faktycznie jego działalność nie jest świadczeniem usług ochrony mienia, lecz przewozem osób. Tym bardziej, iż jego samochód nie był przystosowany do wykonywania ochrony znajdujących się w nim osób.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. Wskazać należało, iż działalność gospodarcza w postaci wykonywania okazjonalnego transportu drogowego osób bez wymaganego wypisu z licencji stanowi przykład nieuczciwej konkurencji dla przedsiębiorców wykonujących przewóz w sposób całkowicie legalny. Godzi w ich interesy oraz obniża zaufanie społeczeństwa wobec nich.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE