UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. pełniła funkcję prezesa zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. przy ul. (...). Jako prezes zarządu była osobą uprawnioną do reprezentacji spółki. Wymieniona spółka zawarła w dniu 20 grudnia 2002 r. w W. z Miastem S. W. reprezentowanym przez Zarząd (...) z siedzibą w W. przy ul. (...), umowę najmu lokalu użytkowego w budynku przy ul. (...) w W..

(...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. jako najemca lokalu przy ul. (...) w W. była zobowiązana do składania w terminie do dnia 31 stycznia, organowi podatkowemu, właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotu opodatkowania, tj. Prezydentowi m. st. W., deklaracji na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzonych na formularzu według ustalonego wzoru. W przypadku jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku.

Mimo to M. G. jako prezes zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W., nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku i nie złożyła deklaracji na podatek od nieruchomości na 2012 r. za nieruchomość położoną na terenie m. st. W., w terminie do dnia 31 stycznia 2012 r. organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotu opodatkowania tj. Prezydentowi m. st. W., w wyniku czego naraziła na uszczuplenie należność publicznoprawną w kwocie 2413,00 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

zawiadomienia /k. 1-8/, informacji o braku wpłaty podatku /k. 10/, informacji o karalności /k. 26/, informacji o spółce /k. 12-13/, wypisu z KRS /k. 47-49/, danych osobowych poznawczych /k. 19-20/.

Oskarżona M. G. nie była przesłuchiwana w toku postępowania albowiem z uwagi na brak możliwości ustalenia jej miejsca zamieszkania bądź pobytu w kraju na podstawie art. 173 § 1 kks i art. 175 § 1 kks zastosowano wobec niej postępowanie w stosunku do nieobecnych.

Sąd zważył, co następuje:

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego, wina i sprawstwo oskarżonej M. G. w zakresie zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu nie budzi wątpliwości.

Podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły dowody z dokumentów w postaci: zawiadomienia /k. 1-8/, informacji o braku wpłaty podatku /k. 10/, informacji o karalności /k. 26/, informacji o spółce /k. 12-13/, wypisu z KRS /k. 47-49/ oraz danych osobowych poznawczych /k. 19-20/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budzą wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz rzetelności określenia faktów, na których okoliczność zostały sporządzone i które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała dowodów z dokumentów w niniejszej sprawie i ich zgodności ze stanem faktycznym, Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które podważałyby ich wiarygodność.

Kodeks Karny Skarbowy wprowadził w art. 9 § 3 szczególną regulację, określającą podstawy odpowiedzialności za sprawstwo przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, która nawiązuje do znanej prawu karnemu powszechnemu regulacji zawartej w art. 308 kk. Zgodnie z powyższym unormowaniem, za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną. W przyjętej doktrynie przyjmuje się, iż termin „zajmuje się” obejmuje wszelkie zachowania się polegające na rozstrzyganiu w sprawach gospodarczych, w szczególności zaś finansowych, lub współdziałaniu w rozstrzyganiu w tych sprawach albo też wpływaniu na rozstrzygnięcia, chociażby miało to charakter jednorazowy. Pojęcie to obejmuje wszelakiego rodzaju czynności prawne i faktyczne, które są podejmowane w związku z działalnością określonego podmiotu. Zajmowanie się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, wymaga faktycznej samodzielności zachowania się osoby, która takimi sprawami się zajmuje, możliwości podejmowania przez nią decyzji (por. P. Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz,, wyd. Wolters Kluwer, Warszawa 2012). Zajmowanie się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, objawiać się zatem powinno działaniami stanowczymi i decyzyjnymi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2006 roku, sygn. III KK 213/05).

Zgodnie z dyspozycją art. 201 § 1 ksh, w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością sprawami gospodarczymi zajmuje się zarząd spółki, ponieważ to on reprezentuje ją na zewnątrz oraz prowadzi sprawy spółki. W myśl art. 204 ksh, prawo członka zarządu spółki obejmuje prawo do prowadzenia spraw spółki (czynności faktyczne) i jej reprezentowania (czynności prawne). Pojęcie reprezentacji określone w art. 204 ksh jest używane w sensie szerokim i obejmuje występowanie we wszystkich stosunkach prawnych, a zatem również tych publicznoprawnych. Należy również zważyć, iż zgodnie z § 2 niniejszego artykułu, prawa członka zarządu do reprezentowania spółki nie można ograniczyć ze skutkiem prawnym wobec osób trzecich.

W świetle powyższych rozważań uznać należało, że to M. G., jako prezes zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. przy ul. (...), z tytułu pełnionej funkcji - jako jedyny udziałowiec spółki, miała możliwość podejmowania w spółce samodzielnych decyzji gospodarczych, w tym decyzji finansowych i była odpowiedzialna za złożenie deklaracji na podatek od nieruchomości na 2012 r. w terminie do dnia 31 stycznia 2012 r. organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotu opodatkowania, tj. Prezydentowi m. st. W..

Oskarżonej zarzucono popełnienie wykroczenia skarbowego z art. 54 § 3 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.. Zgodnie z przepisem art. 54 kks penalizowane jest uchylanie się podatnika od opodatkowania przez zaniechanie ujawnienia przedmiotu opodatkowania, podstawy opodatkowania lub zaniechanie złożenia stosownej deklaracji i w konsekwencji narażenie podatku na uszczuplenie. Zgodnie z § 3 powołanego przepisu, jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 art. 54 kks podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Pojęcie ustawowego progu zostało uregulowane w art. 53 § 6 kks. W świetle art. 53 § 6 jest to kwota określona w art. 53 § 3 kks, w którym definiuje się pojęcie wykroczenia skarbowego. Ustawowym progiem jest zatem taka wartość przedmiotu czynu (w tym uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności), która nie przekracza 5-krotności wysokości minimalnego miesięcznego wynagrodzenia w czasie jego popełniania. Z kolei minimalne wynagrodzenie zgodnie z § 4 niniejszego artykułu jest to wynagrodzenie za pracę ustalone na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314). Zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej ustawy wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest corocznie przedmiotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji. W 2012 roku, zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2012 r., wynosiło ono 1.500 złotych. Na tej podstawie należało ustalić, iż w 2012 roku ustawowy próg wynosił 7.500 złotych. Mając na uwadze powyższe kwota podatku narażonego na uszczuplenie w wyniku działania oskarżonej nie przekroczyła ustawowego progu.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 9 pkt 1 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz spółki niemające osobowości prawnej, jednostki organizacyjne Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a także jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe są obowiązane składać, w terminie do dnia 31 stycznia, organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania, deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku.

Oskarżona w niniejszej sprawie, pomimo obowiązku wynikającego z powołanego przepisu nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku i nie złożyła deklaracji na podatek od nieruchomości na 2012 r. za nieruchomość położoną na terenie m. st. W., w terminie do dnia 31 stycznia 2012 r. organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotu opodatkowania tj. Prezydentowi m. st. W.. Swoim zachowaniem naraziła na uszczuplenie należność publicznoprawną w postaci podatku od nieruchomości w kwocie 2413,00 zł.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona wskazane w art. 54 § 3 kks i dopuściła się tym samym popełnienia zarzuconego jej wykroczenia skarbowego.

Bezsporny w świetle dowodów w sprawie, pozostaje bowiem fakt, iż M. G. będąc odpowiedzialną z tytułu zajmowanego stanowiska Prezesa Zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. ul. (...), do złożenia deklaracji na podatek od nieruchomości na 2012r. za nieruchomość położoną na terenie m. st. W., nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku i nie złożyła deklaracji na podatek od nieruchomości na 2012 r. za nieruchomość położoną na terenie m. st. W. przy ul. (...), w terminie do dnia 31 stycznia 2012r. organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotu opodatkowania tj. Prezydentowi m. st. W., czym naraziła na uszczuplenie należność publicznoprawną w kwocie 2.413,00 zł, a tym samym naruszyła art. 6 ust. 9 pkt 1 Ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Od strony podmiotowej, czyn oskarżonej charakteryzuje się wina umyślna. Oskarżona będąc osobą dorosłą, prowadzącą działalność gospodarczą w Polsce, zdawała sobie sprawę z ciążących na niej obowiązków dotyczących terminowego składania deklaracji podatkowych. Do obowiązków oskarżonej jako prezesa zarządu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. należało m. in. terminowe składanie deklaracji na podatek od nieruchomości za nieruchomość położoną na terenie m. st. W. przy ul. (...). Pomimo tego, oskarżona nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku i nie złożyła powyższej deklaracji w ustawowym terminie. Od strony przedmiotowej o przyjętej kwalifikacji zadecydował fakt niezłożenia deklaracji na podatek od nieruchomości w terminie.

Sąd uznał, iż czyn ten jest szkodliwy społecznie, biorąc pod uwagę wysokość kwoty narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej. Na taką ocenę wpływ miało działanie oskarżonej charakteryzujące się co oczywiste, winą umyślną oraz skutkujące narażeniem na uszczuplenie należności publicznoprawnych w postaci podatku od nieruchomości na dany rok podatkowy, tj. rok 2012, w kwocie 2413,00 zł. Oskarżona z uwagi na to, iż zdecydowała się na prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce, winna w sposób rzetelny zajmować się sprawami spółki, mając na uwadze obowiązek składania w terminie deklaracji podatkowych.

Sąd jako okoliczność łagodzącą przyjął niekaralność oskarżonej /k. 26/.

Mając na uwadze stopień zawinienia M. G., społeczną szkodliwość jej czynu oraz powołaną okoliczność łagodzącą, Sąd uznał, iż sprawiedliwą, adekwatna i uwzględniającą elementy przedmiotowe, jak też podmiotowe charakteryzujące czyn oskarżonej, a nadto cele ogólno oraz indywidualno – prewencyjne, jest kara 1000 złotych grzywny. W sytuacji, gdy maksymalna sankcja za wykroczenie z art. 54 § 3 kks wynosi obecnie ponad 30.000 zł (art. 48 § 1 kks), wymierzona oskarżonej kara nie jest zbyt surowa. Jednocześnie kara ta nie mogła być niższa, gdyż nie przemawia za tym zachowanie oskarżonej po popełnieniu czynu zabronionego i brak jej starań o złożenie przedmiotowej deklaracji (art. 13 § 1 kks). W ocenie Sądu, orzeczona wobec oskarżonej kara grzywny spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonej oraz zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uświadomi oskarżonej, że sprawcy takich wykroczeń nie pozostają bezkarni, co sprzyjać będzie przestrzeganiu przez oskarżoną w przyszłości porządku prawnego. W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 2, § 14 ust. 1 pkt 1 i § 14 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz A.. L. L. kwotę 664,20 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonej w postępowaniu przygotowawczym (180 zł.) i przed Sądem (360 zł.) wraz z naliczeniem podatku Vat 23 %.

Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku zapłaty w całości opłat i kosztów postępowania, kierując się okolicznością, że obecnie brak jest danych pozwalających na ustalenie aktualnej sytuacji materialnej oskarżonej, wobec czego zasadnym było przyjęcie, jako podstawy orzeczenia o kosztach, przesłanki najbardziej korzystnej dla oskarżonej, skutkującej zwolnieniem z obowiązku uiszczenia kosztów.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE