WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 30 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Vogt (spr.)
Sędziowie:	SSO Barbara Mokras SSO Paweł Szwedowski
Protokolant:	st. sekr. sąd. Jolanta Bąk

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2014r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. Z.

przeciwko P. M.i (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 16 kwietnia 2014r. sygn. akt I C 403/13

I.  zmienia punkty 1 i 2 zaskarżonego wyroku i nadaje im następujące brzmienie:

1.  zasądza od pozwanych P. M.i (...) w W.na rzecz powoda R. Z.kwotę 31.000 zł (trzydzieści jeden tysięcy zł) z ustawowymi odsetkami od kwoty 30.000 zł od dnia 16 kwietnia 2014 r. tytułem zadośćuczynienia z tym, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia z obowiązku świadczenia drugiego pozwanego,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

II.  apelacje pozwanego P. M. oddala w całości,

III.  nie obciąża pozwanego P. M. kosztami postępowania odwoławczego,

IV.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego (...) z siedziba w W.kwotę 518 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

• II Ca 416/14

  UZASADNIENIE

  Powód R. Z.wniósł przeciwko pozwanemu P. M.i (...) z siedzibą w W.pozew o zapłatę solidarnie kwoty 12.000 zł zadośćuczynienia. Następnie rozszerzył żądanie pozwu do kwoty 42.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

  Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa.

  Sąd Rejonowy w Kaliszu zasądził od pozwanych P. M.i (...)w W.na rzecz powoda R. Z.kwotę 31.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 marca 2013 r. tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 18 marca 2013 r., z tym że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia z obowiązku spełnienia świadczenia drugiego pozwanego. Oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na następujących ustaleniach:

  W dniu 1 listopada 2010 r. w miejscowości Ż. kierujący samochodem marki D. (...) P. M. dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza Policji R. Z. w ten sposób, że podczas próby wykonywania przez funkcjonariusza czynności służbowych i po uprzednim otwarciu przez niego drzwi samochodu , złapał go za rękę , przytrzymał, a następnie ruszył samochodem ciągnąc za sobą powoda przez 198 metrów w kierunku przydrożnego drzewa .W rezultacie tego zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci otarcia skóry okolicy talerza biodrowego lewego o rozmiarach 9 cm na 3 cm, otarcia skóry lewej okolicy kostki bocznej o wymiarach 2 cz na 2 cm oraz otarcia grzbietu stopy o wymiarach 10 cm na 4 cm. Prawomocnym wyrokiem karnym pozwany P. M. został uznany winnym tego zdarzenia.

  Odpowiedzialność za P. M.przejął (...), gdyż nie był on ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej.

  Powód w wyniku tego zdarzenia był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia. Po przewiezieniu go do szpitala zastosowano zachowawcze leczenie okolicy śródstopia lewego. Powód korzystał z pomocy psychologa i leczył się psychiatrycznie. Korzystał ze zwolnienia lekarskiego przez okres 2 miesięcy. Do chwili obecnej odczuwa skutki wypadku, ból i drętwienie stopy. Zdarzenie pogorszyło jego stan psychiczny. Powód stał się nerwowy ma trudności ze snem, ma nocne lęki. Powód w chwili wypadku miał 33 lata . Nadal pracuje jako funkcjonariusz Policji.

  Wojewódzka Komisja Lekarska Ministra Spraw Wewnętrznych w P. orzekła, że uraz jakiego doznał powód skutkuje stałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5%.

  Rozpoznano u powoda objawy stresu pourazowego Łącznie powod doznał 17 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

  (...) z siedziba w W.uznał swoja odpowiedzialność co do zasady i przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 3.000 zł i ustalił, że powód doznał 2% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

  Powód otrzymał również jednorazowe odszkodowanie z (...)w P.w wysokości 3.400 zł. Zwrot powyższej kwoty Sąd Rejonowy w Kaliszu zasądził od P. M..

  Sąd uznał, że należy zasądzić na rzecz powoda kwotę 31.000 zł , która z kwotą 3000 zł już wypłacona powodowi będzie stanowic stosowne zadośćuczynienie.

  Apelacje od powyższego rozstrzygnięcia złożyli obaj pozwani.

  Pozwany P. M. zaskarżył wyrok w części zasądzającej i wniósł o jego zmianę przez oddalenie powództwa w tej części. Zarzucił zaniechanie wszechstronnej, a przede wszystkim obiektywnej analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności dokonanie błędnej oceny dowodu w postaci opinii sądowo-psychiatrycznej i zasądzenie kwoty wyższej niż wskazywałby na to rozmiar doznanej przez powoda krzywdy.

  Pozwany (...)zaskarżył wyrok w części, tj. w punkcie 1 wyroku co do kwoty 4.350,19 zł w zakresie zasądzonych odsetek liczonych od kwoty 31.000 zł od dnia 18 marca 2013 r. do dnia poprzedzającego wydanie wyroku przez Sąd I instancji, tj. do dnia 15 kwietnia 2014 r.. Zarzucił naruszenie prawa materialnego art. 481 § 1 w zw. z art. 455 k.c. i art. 445 § 1 k.c. przez ich niewłaściwą interpretację, że odsetki należą się od dnia doręczenia pozwu, a nie prawidłowo od dnia wyrokowania. Zarzucił również naruszenie art. 100 k.p.c. przez niewłaściwe rozdzielenie kosztów. W oparcie o te zarzuty wniósł o stosowną zmianę orzeczenia i oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie kosztów postępowania.

  Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

  Apelacja pozwanego P. M. jest zupełnie bezzasadna.

  Apelacja Funduszu jest częściowo zasadna.

  Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji pozwanego P. M. Sąd miał podstawy aby oceniając stan zdrowia pozwanego oprzeć się opiniach biegłych psychiatry M. G. i ortopedy A. Z.. Opinie te zostały wydane po szczegółowym badaniu poszkodowanego i analizie dokumentacji lekarskiej. Wnioski wynikające z tych opinii mają swoje uzasadnienie zarówno w zgromadzonej dokumentacji lekarskiej jak i aktualnych badaniach pozwanego. Każdy z biegłych jest specjalista w swojej dziedzinie, a opinie są spójne, logiczne i przekonywujące. Nie istnieją żadne podstawy, które uzasadniałyby kwestionowanie ustaleń, czy wniosków przytoczonych przez biegłych. Skarżący również – poza wskazaniem, że według jego oceny opinie nie są obiektywne – nie przytacza żadnych racjonalnych argumentów, które mogłyby je podważyć.

  Sąd Okręgowy również nie podzielił poglądu pozwanego P. M., że kwota przyznanego powodowi zadośćuczynienia nie jest kwota odpowiednią do wielkości doznanej przez niego krzywdy. Należy podkreślić, że powód w wyniku zdarzenia szkodzącego doznał 17% uszczerbku na zdrowiu. Powyższa okoliczność jak również zakres cierpień fizycznych i psychicznych szczegółowo opisanych przez Sąd I instancji w pełni uzasadnia ocenę, że odpowiednia kwotą zadośćuczynienie dla powoda jest kwota 34.000 zł.

  Rację natomiast ma skarżący (...), że Sąd Rejonowy nieprawidłowo obliczył odsetki od zasądzonej kwoty. Należy zauważyć, że powód w pozwie domagał się zasądzenia na swoja rzecz kwoty 12.000 zł ale nie wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych. Natomiast w piśmie procesowym z dnia 28 lutego 2014 r. rozszerzył żądanie pozwu domagając się zasądzenia dalszej kwoty 30.000 zł z odsetkami od dnia 1 listopada 2010 r. Fundusz otrzymał opis wskazanego pisma procesowego w dniu 6 kwietnia 2014 r., czyli odsetki od tej kwoty należą się – zgodnie z art. 481 k.c. i art. 109 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych i art. . 817 k.c. po 30 dniach od zgłoszenia żądania - czyli od dnia 7 maja 2014 r. Pozwany w apelacji zakwestionował jednak odsetki do dnia poprzedzającego wyrokowanie. Należało więc zmienić początkowy termin odsetek na termin wskazany w apelacji – 16 kwietnia 2014 r. Sąd bowiem nie może orzec ponad żądanie zgłoszone w apelacji. Apelacja w tym zakresie okazała się zasadna mimo błędnej argumentacji, gdyż Sąd Okręgowy nie podziela poglądu, że w wypadku żądania zadośćuczynienia odsetki ustawowe należą się od daty wyrokowania. Odsetki te – zgodnie z art. 481 k.c. – należą się od momentu opóźnienia, które ma miejsce od chwili wezwania zobowiązanego do spełnienia świadczenia, z korekta wynikająca z art. 817 k.c. i 102 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

  Mając na uwadze powyższe okoliczności – zgodnie z art. 385 i 386 k.p.c. – orzeczono jak w sentencji.

  O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 i 102 k.p.c. .