UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 11 czerwca 2014 r. w sprawie IX W 590/14

uznał I. S. za winną tego, że w nocy 11-12 stycznia 2014 r. w godzinach 23.00-02.00 w D. na ul. (...), będąc właścicielką baru (...) poprzez dopuszczenie do głośnego odtwarzania muzyki i krzyków klientów zakłóciła spoczynek nocny K. K. i D. K.,

tj. czynu z art.51 § 1 k.w. i za to z mocy art.51 § 1 k.w. skazał ją na karę grzywny w kwocie 300 (trzysta) złotych.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. zwolnił obwinioną od kosztów postępowania i opłaty.

Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca obwinionej, który wyrok co do punktu I zaskarżył w całości.

Na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. , zarzucił orzeczeniu:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez:

a) dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocenioną bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że wyjaśnienia obwinionej nie zasługują na danie im przymiotu wiarygodności pomimo, iż wyjaśnienia te korespondują z istotną częścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim z zeznaniami funkcjonariuszy policji tj. M. N. i J. P. oraz świadków A. C., P. C., A. G. oraz J. W.,

b) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie za wiarygodne jedynie zeznań K. K., D. K. oraz J. M. podczas gdy zeznania te są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami funkcjonariuszy policji tj. M. N. i J. P., którzy interweniowali w nocy z 11 na 12 stycznia 2014 roku.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że obwiniona w nocy z 11 na 12 stycznia 2014 roku w godzinach od 23.00 do 02.00 w D. przy ul. (...), będąc właścicielką baru (...) poprzez dopuszczenie do głośnego odtwarzania muzyki i krzyków klientów zakłóciła spokój i spoczynek nocny K. K. i D. K. podczas gdy wnikliwa analiza materiału zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego winna zobligować Sąd do dokonania odmiennych ustaleń.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie I. S. od przypisanego jej wykroczenia z art. 51 § 1 kw

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionej nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy obwinionej i kwalifikacji prawnej przypisanego jej czynu, jak również w aspekcie wymierzonej jej kary. Swoje ustalenia Sąd oparł o szczegółową i wnikliwą analizę materiału dowodowego, która nie zawiera błędów natury logicznej czy też faktycznej, która w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego podniesionych w apelacji stwierdzić trzeba, iż nie są one trafne. Przede wszystkim dlatego, iż Sąd I instancji w sposób jasny wskazał w uzasadnieniu wyroku przesłanki swojego rozstrzygnięcia odnosząc się do zgromadzonych w sprawie dowodów, które stały się podstawą decyzji.

Dowody zgromadzone w przedmiotowej sprawie pozwalają na ocenę zachowania obwinionej pod kątem naruszenia obowiązujących przepisów prawa i tym samym uznanie, iż w tym wypadku swoim zachowaniem I. S. naruszyła dyspozycję art. 51 kw. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska skarżącego w niniejszej sprawie.

Przede wszystkim w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób przyjąć, aby w ramach postępowania przed Sądem I instancji doszło do dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ocenionego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, albowiem postępowanie to zostało przeprowadzane w szerokim zakresie i pozwoliło na prawidłowe ustalenie stanu faktycznego.

Sąd Rejonowy zasadnie zatem dał wiarę zeznaniom świadków w osobach K. K., D. K. oraz J. M.. Zeznania tych osób są jasne, spójne, wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dowodach w postaci : notatki urzędowej k.15, płyty z nagraniami z rejestratora Romów KP D. k.25. Ze zgodnych relacji K. K. i jego córki D. K. wynika, że muzyka odtwarzana w nocy z 11/12 stycznia 2014 r. uniemożliwiała im normalny odpoczynek, gdyż była zbyt głośna. Tę sytuację potwierdziła również sąsiadka wymienionych J. M., która na prośbę K. K. przyszła do jego mieszkania tej samej nocy i będąc w pokoju D. K., słyszała głośną muzykę dobiegającą z baru (...). Wtedy też około godziny 1.30 J. M. zadzwoniła do dyżurnego KP D. i poinformowała go o zdarzeniu. (k. 35v-36, 36, 56v). Zatem nie sposób podzielić zarzutu skarżącego przekroczenia przez Sąd granicy swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie za wiarygodne zeznań świadków K. K., D. K. oraz J. M. w sytuacji, gdy zdaniem skarżącego są one sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami funkcjonariuszy Policji M. N. i J. P.. Odnośnie tej rzekomej sprzeczności, to wskazać należy, że wymienieni funkcjonariusze z racji pełnienia swojej funkcji nie mieli interesu w tym, aby zeznawać fałszywie. Co ponadto istotne przyjeżdżając na interwencję do baru siła rzeczy nie mogli nic słyszeć, gdyż nie wysiadali nawet z radiowozu z uwagi na to, że K. K. informował ich po przyjeździe, że muzyka ucichła, a wtedy bar wyglądał na nieczynny (k.53, 53-53v). Tym samym w żadnym wypadku ta relacja funkcjonariuszy nie może stanowić podstawy dla uznania braku zawinienia obwinionej.

Odnosząc się do stanowiska skarżącego, zgodnie z którym Sąd nie przyjął do wiadomości wyjaśnień obwinionej. to zaznaczyć trzeba, iż Sąd meriti ocenił wyjaśnienia I. S. w sposób prawidłowy i nie dał im wiary, gdyż pozostawały one w sprzeczności z materiałem dowodowym w postaci zeznań K. K., D. K. oraz J. M.. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy słusznie podniósł, iż wersja zdarzenia przedstawiona przez obwinioną miała stanowić wyraz przyjętej linii obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane jej wykroczenie. Podkreślić bowiem należy, że z jednej strony obwiniona wyjaśniała, że w jej lokalu w godzinach nocnych była odtwarzana muzyka, lecz nie na tyle głośno, aby mogła przeszkadzać lokatorom, a z drugiej strony twierdziła, że K. K. robi jej różne złośliwości chcąc utrudnić jej prowadzenie działalności. (k.35-35v)

Stąd też mając na uwadze treść wyjaśnień obwinionej nie sposób zgodzić się z twierdzeniem strony skarżącej, jakoby ocena tychże wyjaśnień została dokonana przez Sąd Rejonowy w sposób dowolny bez uwzględnienia tego, że korespondują one m.in. z zeznaniami świadków A. C., P. C., A. G. oraz J. W..

Otóż w ocenie Sądu Okręgowego tenże zarzut należy również uznać za chybiony, gdyż Sąd meriti odniósł się do zeznań wymienionych świadków dokonując w sposób prawidłowy i zgodny z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zasadnie Sąd Rejonowy uznał zeznania, że wskazanych świadków nie mogą skutecznie podważyć ustaleń faktycznych w sprawie.

Zauważyć zatem należy, że A. C., w trakcie zeznań przed Sądem w dniu 21 marca 2014 r. stwierdziła, że była ona obecna w czasie zdarzenia z 11/12 stycznia 2014 r., lecz podczas tego samego przesłuchania podała, że „to był weekend, ale nie pamiętam konkretnej daty, ja dosyć często w weekendy bywam w tym lokalu”.(k.36). Twierdziła również, że była świadkiem rozmowy funkcjonariuszy z obwinioną, co faktycznie tego dnia nie miało miejsca.

Według relacji świadka P. C., który mieszka na I piętrze nad barem, dochodzące z baru odgłosy nie są uciążliwe. Wymieniony twierdził na rozprawie w dniu 21 marca 2014 r., że w nocy z 11/12 stycznia żadne hałasy do niego nie docierały, jednakże widział radiowóz policji, zaś w trakcie dalszej wypowiedzi stwierdził : „Nie jestem pewny, czy to było w nocy z 11/12 stycznia, to była jedyna sytuacja, kiedy widziałem radiowóz”(k.36v). Pokreślenia również wymaga to, że wymieniony sam stwierdził, że jego mieszkanie, w przeciwieństwie do lokalu pokrzywdzonych nie graniczy bezpośrednio z barem obwinionej, co jak słusznie podniósł Sąd Rejonowy ma wpływ na kwestię odczuwania skutków jego działalności - k.63 odw.

Odnosząc się do zeznań świadka A. G. to wymieniona opowiadała o swojej pracy w barze (...) do roku 2010, kiedy to przestała tam pracować, zatem jej relacje nie mogą dotyczyć sytuacji, która miała miejsce w nocy 11-12 stycznia 2014 r. (k.53v)

Co zaś się tyczy zeznań, J. W., to również nie mogą one zostać uznane za takie, które mogłyby mieć znaczenia dla dokonanie ustaleń w zakresie przedmiotowego zdarzenia w nocy z 11 na 12 stycznia 2014 r. Podkreślić bowiem należy, że J. W. odczytywał wodomierze i został poproszony przez obwinioną o sprawdzenie, czy w mieszkaniu K. K. słychać muzykę, którą wymieniona miała włączyć. Zdaniem J. W. nie było wtedy słychać muzyki, jednakże nie był on w stanie powiedzieć, która to była godzina. Zatem relacja J. W. nie może ani potwierdzić ani wykluczyć sytuacji, jaka miała miejsce w chwili zdarzenia. Zważyć również należy, że nie sposób jest stwierdzić czy wtedy kiedy J. W. odczytywał wodomierze, to czy muzyka, którą włączyła obwiniona miała takie samo natężenie jak w czasie gdy K. K. zgłaszał interwencję (k.53v).

W świetle podniesionych okoliczności bezspornym jest, że w nocy 11-12 stycznia 2014 r. w godzinach 23.00-02.00 w D. na ul. (...), I. S., będąc właścicielką baru (...) poprzez dopuszczenie do głośnego odtwarzania muzyki i krzyków klientów zakłóciła spoczynek nocny K. K. i D. K., wypełniając tym samym znamiona czynu z art.51 § 1 k.w.

Mając powyższe na uwadze i nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy – art.437§1kpk i art.438pkt.2-3 kpk w zw. z art.190§2 kpw.

Sąd Okręgowy zwolnił obwinioną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności - art.624§1 kpk w zw. z art.119§1 kpw.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE