UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 grudnia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonej I. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczona została uznana za osobę częściowo niezdolną do pracy do dnia (...), niezdolność ta powstała po dniu 9 lipca 2001 roku- po upływie okresu uprawniającego do przyznania świadczenia.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona która wniosła o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan jej zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej a wydane orzeczenie przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS nie uwzględnia faktycznego stanu jej zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczona I. R. ( -ostatnio zatrudniona jako piekarz ) w dniu 21 października 2011 roku złożyła w pozwanym organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do renty. Dla nabycia prawa do renty przez ubezpieczoną, ewentualna niezdolność do pracy winna powstać przed dniem 9 lipca 2001 roku- na 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia.

Łączny okres ubezpieczenia odwołującej wyniósł 22 lata, 8 miesięcy i 25 dni. Pozwany organ rentowy poddał ją badaniu przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, które w wydanych orzeczeniach stwierdzili, iż jest ona osobą częściowo niezdolną do pracy do dnia (...) roku, niezdolność ta powstała po dniu 9 lipca 2001 roku. Ubezpieczona pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od (...)do dnia (...)

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: neurologa, kardiologa, reumatologa.

Biegli lekarze sądowi w wydanej opinii w dniu 14 maja 2012 roku rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- nadciśnienie tętnicze I/II stopnia,

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa,

-łuszczycowe zapalenie stawów,

-wielopoziomową dyskopatię szyjną i lędźwiową z przewlekłym zespołem bólowym objawowym z obecnymi objawami ubytkowymi,

-otyłość brzuszną.

Zdaniem biegłych lekarzy sądowych, stan zdrowia ubezpieczonej, aktualny stan zdrowia powoduje u niej istotne ograniczenia zdolności do pracy, czego przyczynę stanowią dolegliwości bólowe kręgosłupa, z powodu których ubezpieczona była leczona od 1993 roku a z powodu dolegliwości stawowych od 2009 roku. W 199 roku w badaniu przez orzeczników ZUS stwierdzono zdolność do pracy. Z zaświadczenia o stanie zdrowia wynika, iż nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa wystąpiło w czerwcu 2011 roku i od tego czasu badana podjęła systematyczne leczenie. Zdaniem biegłych, ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy zarobkowej od 1 czerwca 2011 roku na okres do grudnia 2013 roku, wobec czego biegli podzielili orzeczenie wydane przez Lekarza Orzecznika i Komisję Lekarską ZUS. Stanowisko swoje biegli podtrzymali również w wydanych opiniach uzupełniających w związku z zastrzeżeniami ubezpieczonej odnośnie daty początkowej stwierdzonej u niej częściowej niezdolności do pracy i przełożeniem przez ubezpieczoną dodatkowej dokumentacji leczenia. I tak w opinii uzupełniającej wydanej w dniu 26 listopada 2012 roku biegli wskazali, iż w latach 2009-2011 ubezpieczona sporadycznie korzystała z porad lekarza (...) związanych z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa, jeden raz z tego powodu otrzymała zwolnienie lekarskie.. Z dokumentacji nie wynika zdaniem biegłych, by schorzenie kręgosłupa było przyczyną długotrwałej niezdolności ubezpieczonej do pracy w latach 2009-2011.

-dowód; opinia biegłych k. 15-16, k. 33, k. 54, k. 130 akt sądowych.

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, ubezpieczona zgłosiła do niej zastrzeżenia w których wskazała, iż biegli nie wyjaśnili przekonująco dlaczego częściowa niezdolność do pracy powstała u ubezpieczonej dopiero w czerwcu 2011 roku a opinie uzupełniające zdaniem odwołującej zawierają sprzeczności. Z jednej bowiem strony biegli podtrzymali stanowisko lekarzy orzeczników ZUS o dacie powstania niezdolności do pracy, a z drugiej strony oba orzeczenia lekarzy orzeczników ZUS wskazują różne daty powstania niezdolności do pracy.

W związku z powyższymi zastrzeżeniami, Sąd dopuścił dowód z opinii drugiego zespołu biegłych tożsamych specjalności.

Biegli drugiego zespołu w opinii wydanej w dniu 20 czerwca 2013 roku rozpoznali u ubezpieczonej schorzenia tożsame, co biegli pierwszego zespołu i wskazali, iż w ich ocenie badana jest osobą częściowo okresowo niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji do grudnia 2013 roku, niezdolność ta powstała po dniu 9 lipca 2001 roku a przed dniem 1 października 2011 roku. Stwierdzoną niezdolność do pracy powodują schorzenia kręgosłupa. Wobec powyższego, biegli podzielili orzeczeni wydane przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, jak i opinię wydaną przez pierwszy zespół biegłych.

W opinii uzupełniającej wydanej w związku z zastrzeżeniami ubezpieczonej odnośnie daty początkowej stwierdzonej niezdolności do pracy biegli wskazali, iż częściowa niezdolność ubezpieczonej do pracy istnieje od dnia(...) do dnia (...)i spowodowana jest chorobą kręgosłupa. Nasilenie dolegliwości bólowych kręgosłupa wystąpiło w czerwcu 2011 roku i od tego czasu badana podjęła systematyczne leczenie i było to podstawą przyjęcia wystąpienia ponownie niezdolności do pracy. Wcześniej, jak wynika z dokumentacji leczenia, sporadycznie występowały dolegliwości bólowe kręgosłupa, ubezpieczona korzystała z porad lekarza (...) i 1 raz z tego powodu otrzymała zwolnienie lekarskie ((...)) Przemawia to za remisją objawów ze strony kręgosłupa w latach 19999-2011 i nie powodowało długotrwałego ograniczenia zdolności do pracy. Zespół bólowy kręgosłupa charakteryzuje się okresami zaostrzeń i remisji. W pełni jest uzasadnione, że w okresie, gdy nie dokumentacji medycznej, w stanie zdrowia nastąpiła remisja nie powodująca długotrwałej niezdolności do pracy. Swoje stanowisko biegli podtrzymali w trakcie wydania ustnej opinii uzupełniającej na rozprawie w dniu 27 maja 2014 roku.

-dowód: opinia biegłych k. 168-169, 188, 209, wyjaśnienia biegłych A. M. oraz P. W. zapis AV k. 260 v akt sądowych

Sąd podzielił wydaną opinie przez biegłych i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jej możliwości zawodowych.

Opinie biegłych zostały szczegółowo uzasadnione, a ponadto wnioski w nich zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonej Opinie wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczoną oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonej. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Należy podkreślić, iż obydwie opinie były zgodne i spójne odnośnie początkowej daty wystąpienia u ubezpieczonej stwierdzonej częściowej niezdolności do pracy ( po dniu 9 lipca 2001 roku), stanowisko biegłych zostało przez nich podtrzymane również po przedłożeniu przez odwołującą dodatkowej dokumentacji leczenia. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uznał opinie wydane przez biegłych za miarodajne dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonej.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt.2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.(- art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy)

W ocenie Sądu Okręgowego, odwołująca wszystkich wymaganych przesłanek warunkujących prawo do świadczenia rentowego nie spełnia, bowiem mimo uznania ją za osobę okresowo częściowo niezdolną do wykonywania zatrudnienia, ubezpieczona nie legitymuje się wymaganym pięcioletnim okresem ubezpieczenia w ostatnim dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku, natomiast stwierdzona u niej częściowa niezdolność do pracy powstała po dniu 9 lipca 2001 roku, wobec powyższego nie było możliwości przyznania ubezpieczonej prawa do żądanego przez nią świadczenia rentowego. Zastrzeżenia ubezpieczonej odnośnie wcześniejszej daty wystąpienia u niej niezdolności do pracy (- odwołująca konsekwentnie stała na stanowisku, iż stwierdzona u niej częściowa niezdolność do pracy powstała u niej przed dniem 9 lipca 2001 roku) w świetle kategorycznych i jednoznacznych wniosków wynikających z opinii wydanych przez oba zespoły biegłych jak również dokumentacji medycznej przedłożonej przez ubezpieczoną należało zatem uznać za subiektywne i nie znajdujące potwierdzenia w przeprowadzonym w przedmiotowej sprawie postępowaniu dowodowym.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinie biegłych sądowych uznał, że odwołanie powódki nie zasługuje na uwzględnienie, i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

SSO Ewa Milczarek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE