UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 marca 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił K. R. prawa do emerytury, wskazując
w uzasadnieniu, iż wnioskodawca nie udowodnił okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Od decyzji powyższej wnioskodawca K. R. wniósł w dniu 16 kwietnia 2014 roku odwołanie. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu podniósł, iż pracował w szczególnych warunkach w Gminnej Spółdzielni (...) w B., gdzie w okresie od 1 września 1977 roku do 3 czerwca 1979 roku pracował na stanowisku kierowcy, w okresie od 4 czerwca 1979 roku do 13 lipca 1983 roku na stanowisku magazynier artykułów masowych i w okresie od 14 lipca 1983 roku do 12 października 1992 roku na stanowisku kierownika magazynów. Ponadto wnioskodawca do odwołania dołączył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia
30 stycznia 2014 roku, wystawione przez Urząd Gminy B., w którym wskazano, że pracował on w warunkach szczególnych w okresie od 14 lipca 1983 roku do 12 października 1992 roku na stanowisku magazyniera.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Organ stwierdził, że świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych zostało wystawione przez organ niebędący pracodawcą tj. Urząd Gminy w B., archiwizujący dokumenty Gminnej Spółdzielni (...) w B.. Natomiast wymienione w świadectwie pracy stanowiska pracy, jakie zajmował wnioskodawca: kierowcy, magazyniera towarów masowych i kierownika magazynów, nie są wymienione wśród rodzajów prac uprawniających do nabycia emerytury a wymienionych w wykazie A lub B rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. R. urodził w dniu (...) 1954 roku. Od dnia 19 lutego 2013 roku uprawniony był do świadczenia przedemerytalnego. W dniu 25 lutego 2014 roku złożył wniosek o przyznanie emerytury. K. R. nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: decyzja z dnia 15 marca 2013 roku k. 42 akt ZUS plik I, wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych).

Wnioskodawca na datę 1 stycznia 1999r. legitymuje się okresem ubezpieczenia w łącznym wymiarze 25 lat. Organ rentowy do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył mu żadnego okresu zatrudnienia (dowód: decyzja z dnia 24 marca 2014 roku k. 60 akt emerytalnych).

W okresie od dnia 1 września 1977 roku do 12 października 1992 roku wnioskodawca pracował na podstawie umowy o pracę w Gminnej Spółdzielni (...) w B., w pełnym wymiarze czasu pracy.

W okresie zatrudnienia od 1 września 1977 roku do 3 czerwca 1979 roku wnioskodawca pracował w dziale transportu jako kierowca, od 4 czerwca 1979 roku do 13 lipca 1983 roku, jako magazynier towarów masowych i wreszcie od 14 lipca 1983 roku do 12 października 1992 roku na stanowisku kierownika magazynów (dowód: świadectwo pracy z dnia 14 października 1992 roku k. 16 akt ZUS plik I, umowy o prace w aktach osobowych).

Gminna Spółdzielnia (...) w B. zajmowała się handlem artykułami spożywczymi, węglem, materiałami budowlanymi, paszą oraz środkami ochrony roślin. Posiadała kilka magazynów, w których w oddzielnych pomieszczeniach przechowywane były: pasze, środki ochrony roślin, materiały budowlane. Spółdzielnia ponadto, w jednym z magazynów, przechowywała na własne potrzeby paliwo : benzynę oraz ropę. Spółdzielnia zajmował się także skupem zboża, żywca i ziemniaków, a następnie handlem tymi artykułami.

Wnioskodawca w spółdzielni tej początkowo pracował jako kierowca. Wówczas to kierował samochodami marki: (...), (...) oraz ciągnikiem, w zależności od rodzaju przewożonego towaru. Pojazdami tymi przewoził paliwa płynne na potrzeby spółdzielni ze stacji w K.. Zarówno benzynę, jak i ropę nalewał do beczek o pojemności 200 litrów. Pobierał również oleje, które przewoził w beczkach o pojemności 100 litrów. Substancje te przewoził do magazynów w B., gdzie musiał je wyładować. Ponadto wnioskodawca przewoził również z hurtowni w D. płynne środki ochrony roślin. Przewożone one były do spółdzielni w beczkach 200 litrowych. Ze stacji kolejowej z wagonów kolejowych przewoził ciągnikiem: węgiel, koks oraz miał węglowy, który musiał zarówno załadować z wagonów kolejowych na przyczepę ciągnika, a następnie rozładować do magazynów. Wnioskodawca przewoził również wapno, cement, smołę oraz materiały budowlane.

W okresie od dnia 4 czerwca 1979 roku do 13 lipca 1983 roku K. R. pracował już jako magazynier towarów masowych. Do jego obowiązków należało przyjęcie przywiezionych towarów, w zależności od potrzeb przepakowanie ich w mniejsze opakowania oraz sprzedaż rolnikom, czy też wydanie pracownikom na potrzeby działalności spółdzielni (tak było w przypadku benzyny, czy ropy). Wszystkie artykuły przywiezione w wielkogabarytowych pojemnikach np. po 200 litrów tj. np. środki ochrony roślin, paliwa, smoły, wnioskodawca przelewał w mniejsze pojemniki np. po 5, 10, czy 20 litrów. Towary w postaci: paszy, cementu, wapna, wnioskodawca pakował w stosowne opakowania. Do obowiązków wnioskodawcy należało także przyjęcie oraz sprzedaż towaru w postaci: węgla, miału, koksu, materiałów budowlanych oraz narzędzi.

W dniu 30 sierpnia 1990 roku uzyskał upoważnienia do prowadzenia sprzedaży obwoźnej artykułów do produkcji rolnej oraz artykułów przemysłowych, spożywczych i piwa. Podobne zezwolenie uzyskał w dniu 9 marca 1992 roku na handel obwoźny artykułami rolno-przemysłowymi i środkami ochrony roślin.

Od 14 lipca 1983 roku do końca zatrudnienia wnioskodawca pracował już jako kierownik magazynów. Wówczas to jego obowiązki zostały rozszerzone o prowadzenie dokumentacji magazynowej, dotyczącej ilości przyjętego oraz sprzedanego towaru. Czynności te wnioskodawca wykonywał poza godzinami pracy, niejednokrotnie w domu (dowód: zeznania świadka A. Z. protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2014 roku nagranie od minuty 14.08 do minuty 18.56, zeznawania świadka A. S. (1) protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2014 roku nagranie od minuty 19.20 do minuty 23.48, zeznania świadka W. L. protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2014 roku nagranie od minuty 24.05 do minuty 28.30, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 4 listopada 2014 roku nagranie od minuty 29.40 do minuty 37.23, upoważnienie z dnia 30.08.1990 r. k. 13, zezwolenie z dnia 9 marca 1992 roku k. 17).

W dniu 30 stycznia 2014 roku przez Urząd Gminy B. zostało wnioskodawcy wystawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazano, że K. R. był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w B. od dnia 14 lipca 1983 roku do 12 października 1992 roku i stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace magazyniera na stanowisku magazynier wymienionym w wykazie A, dział IV – w chemii pkt 19 – przetwórstwo, magazynowanie, przepompowywanie, przeładunek, transport oraz dystrybucja ropy naftowej i jej produktów wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały nr (...) Zarządu Głównego (...) Związku Spółdzielni Rolniczych ( (...)) z dnia 25 lipca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy podległych (...) (dowód: świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 30 stycznia 2014 roku k. 18 oraz w aktach osobowych).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,
-: ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000r. II UKN 39/00, (OSNAP 2002/11/272) warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ugruntowany jest pogląd, że tylko praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze na stanowiskach wymienionych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. wykonywana stale i w pełnym wymiarze uzasadnia skorzystanie z uprawnienia do wcześniejszej emerytury. Praca w szczególnych warunkach to przy tym praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75; z dnia 24 marca 2009r., I PK 194/08, LEX nr 528152; z dnia 6 czerwca 2011r., (...) 393/10, LEX nr 950426).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Gminnej Spółdzielni (...) w B. od dnia 1 września 1977 roku do 12 października 1992 roku był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych.

Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w w/w okresie.

Organ rentowy zakwestionował, aby wnioskodawca w spornym okresie pracował w szczególnych warunkach i zakwestionował wystawione w dniu 30 stycznia 2014 roku świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Wprawdzie stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Podkreślić należy, że dokonana w świadectwach pracy ocena charakteru zatrudnienia wnioskodawcy nie jest dla sądu wiążąca. Dokumenty takie podlegają bowiem co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Świadectwo pracy jako dowód z dokumentu prywatnego nie ma silniejszej mocy dowodowej, niż dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron (wyrok SN z dnia 5 października 2011 r. II UK 43/11 LEX nr 1108484, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005r., II UK 15/05, LEX nr 603168 oraz wyroki tego Sądu z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, LEX nr 50890; z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005 nr 6, poz. 113; z dnia 9 kwietnia 2009 r., I UK 316/08, LEX nr 707858; z dnia 6 stycznia 2009 r., II UK 117/08, OSNP 2010 nr 13-14, poz. 167; z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161). Weryfikacja świadectwa pracy oraz zeznań świadków i nie zezwala na uznanie, aby w jakimkolwiek okresie zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w B. wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych. W tym miejscu wskazać należy, iż w całym okresie zatrudnienia wnioskodawca wykonywał różne prace tj. od 1 września 1977 roku do 3 czerwca 1979 roku wnioskodawca pracował w dziale transportu, jako kierowca, od 4 czerwca 1979 roku do 13 lipca 1983 roku, jako magazynier towarów masowych i wreszcie od 14 lipca 1983 roku do 12 października 1992 roku na stanowisku kierownika magazynów. W ocenie Sądu, na podstawie materiału dowodowego nie można zaliczyć do stażu pracy w warunkach szczególnych żadnego z tych okresów.

Charakter pracy skarżącego w całym okresie zatrudnienia w Spółdzielni, Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: A. Z., A. S. (1) oraz W. L., którzy pracowali razem z wnioskodawcą. Zważywszy, że świadek A. Z. pracowała biurze, W. L. był wice-prezesem ds. obrotu rolnego, a świadek A. S. (2) pracowała w jednym ze sklepów w B., należącym do Spółdzielni, należy uznać, że dysponują oni bezpośrednią i szczegółową, wiedzą co do zakresu obowiązków wnioskodawcy oraz warunków, w jakich jego praca była świadczona.

Z dostępnej dokumentacji pracowniczej wynika, że skarżący w okresie od 1 września 1977 roku do 3 czerwca 1979 roku pracował na stanowisku kierowcy. Jego zakres obowiązków był bardzo szeroki. Wnioskodawca w spółdzielni tej początkowo pracował jako kierowca. Wówczas to kierował samochodami marki: (...), (...) oraz ciągnikiem, w zależności od rodzaju przewożonego towaru. Pojazdami tymi przewoził paliwa płynne na potrzeby spółdzielni ze stacji w K.. Zarówno benzynę, jak i ropę nalewał do beczek o pojemności 200 litrów. Pobierał również oleje, które przewoził w beczkach o pojemności 100 litrów. Substancje te przewoził do magazynów w B., gdzie musiał je wyładować. Ponadto wnioskodawca przewoził również z hurtowni w D. płynne środki ochrony roślin. Przewożone one były do spółdzielni w beczkach 200 litrowych. Ze stacji kolejowej z wagonów kolejowych przewoził ciągnikiem: węgiel, koks oraz miał węglowy, który musiał zarówno załadować z wagonów kolejowych na przyczepę ciągnika, a następnie rozładować do magazynów. Wnioskodawca przewoził również wapno, cement, smołę oraz materiały budowlane. Analizując powyższe ustalenia, Sąd uznał, iż prac wnioskodawcy ze względu na ich mieszany charakter ( różnorodność towarów) nie można zaliczyć zarówno do prac wymienionych w dziale VIII transporcie i łączności poz. 1 – ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie, bowiem przewoził również takie materiały, które takiego szczególnego charakteru nie miały, ani do prac wymienionych również w dziale VIII poz. 2 – prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, bowiem Ż., R. i ciągnik nie są samochodami ciężarowymi o wskazanym ciężarze całkowitym. Jednocześnie Sąd zauważa, że częściowo wykonywane przez wnioskodawcę prace były pracami w warunkach szczególnych, wymienionym w dziale IV – poz. 19 – przetwórstwo, magazynowanie, przepompowywanie, przeładunek, transport oraz dystrybucja ropy naftowej i jej produktów, jednak jak już to wskazano, wnioskodawca poza tymi pracami, wykonywał również inne, które nie miały charakteru szczególnego, bowiem nie zajmował się tylko i wyłącznie przewożeniem ropy naftowej i jej produktów.

Ponadto również okresy od 4 czerwca 1979 roku do 13 lipca 1983 roku oraz od 14 lipca 1983 roku do 12 października 1992 roku nie mogą zostać zakwalifikowane do pracy w warunkach szczególnych, bowiem wnioskodawca w tych okresach nie wykonywał stale prac wymienionych w wykazie A dział IV poz. 19. Wnioskodawca zajmował się bowiem magazynowaniem nie tylko ropy naftowej, czy produktów sypkich, pylistych, czy żrących, ale również i innych zwykłych produktów np. artykułów budowlanych, czy nawet narzędzi rolniczych. Ponadto zważyć również należy, iż zgodnie z upoważnieniem z dnia 30 sierpnia 1990 roku, jak i zezwolenia z dnia 9 marca 1992 roku, K. R. posiadał zezwolenia na handel obwoźny artykułami rolno-przemysłowymi. Tym samym spektrum stwierdzić należy, iż zakres czynności wnioskodawcy był bardzo szeroki, podobnie zresztą, jak zakres działalności Spółdzielni. Jak zeznali bowiem świadkowie, spółdzielnia zajmowała się również skupem zboża, żywca, czy ziemniaków, a wnioskodawca jako kierowca musiał również takie towary przywieźć oraz je magazynować, a jak wynika z zezwoleń, również je sprzedawał.

Dodatkowo podnieść należy, iż wykonywanych przez odwołującego prac w w/w okresach, jako kierowca, czy magazynier i kierownik magazynu nie można kwalifikować według wykazu A działu IV pozycji 19 i 40 załącznika do w/w rozporządzenia, odnoszącej się tylko do przemysłu chemicznego. Zakład pracy, w którym był zatrudniony odwołujący podlegał bowiem pod inny resort tj rolno-spożywczy (dział X wykazu A załącznika do w/w rozporządzenia). Podobnie nie było podstaw do zastosowania poz. 2 działu VIII wykazu A załącznika do rozporządzenia, gdyż ten dział dotyczy prac w branży transportu i łączności, w której z pewnością także nie pracował wnioskodawca. Należy podkreślić, że w świetle przepisów wykazu A załącznika do w/w rozporządzenia, wyodrębnienie prac świadczonych w warunkach szczególnych ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac – jak wskazuje Sąd Najwyższy - nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 1 czerwca 2010 r., sygn. akt II UK 21/10, LEX Nr 619638, z dnia 19 maja 2011 r., sygn. akt III UK 174/10, LEX 901652, z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt II UK 166/12, LEX Nr 1171002). Stąd dla uznania konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decydujące znaczenie ma to, czy jest to praca wymieniona w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 4 ze zm.) oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia, natomiast wykazy stanowisk ustalane przez właściwe podmioty w odniesieniu do podległych zakładów pracy mają jedynie charakter techniczno-porządkujący. Samo nawet wymienienie danego stanowiska czy rodzaju prac warunkujących przyznanie spornego prawa do emerytury nie może być interpretowane w sposób rozszerzający, tzn. w całkowitym oderwaniu od rodzaju zakładu z danej branży w którym praca była wykonywana (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012r., III AUa 222/12, LEX nr 1171355). Nie jest zatem możliwe dowolne i swobodne wiązanie konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w w/w rozporządzeniu (wyrok SA w Katowicach z dnia 7 lutego 1983 r., III AUa 849/12, LEX nr 1271881). Kwalifikując pracę wnioskodawcy, nie można zatem nie uwzględniać określonego w załącznikach do w/w rozporządzenia zaszeregowania prac według działów gospodarki. Z tego względu należy przyjąć, że w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym w którym pracował wnioskodawca, nie można wykonywać prac magazynowych, załadunkowych, rozładunkowych, transportu oraz konfekcjonować surowców, półproduktów i wyrobów gotowych - pylistych, toksycznych, żrących, parzących i wybuchowych (dział IV poz. 40), oraz prac polegających na przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej i jej produktów (dział IV poz. 19) dotyczących przemysłu chemicznego (dział IV poz. 40) czy w transporcie i łączności przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych oraz przeładunku materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie (dział VIII poz. 1) czy prace kierowców samochód ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (dział VIII poz. 2) Bowiem koniecznym jest, by występował bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danej gałęzi gospodarki.

Poza tym podkreślenia wymaga, że materiał dowodowy wykazał, iż wnioskodawca przywoził do magazynu i magazynował różne produkty, zarówno wymienione oraz nie wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia. Stąd nie mógł świadczyć pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Należy podkreślić, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym jest przywilejem w stosunku do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. Tym samym przepisy regulujące nabywanie prawa do tego szczególnego świadczenia emerytalnego muszą być interpretowane ściśle, a ustalenia dotyczące faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych muszą być precyzyjne i nie budzące wątpliwości. Oznacza to w niniejszej sprawie niedopuszczalność dokonywania rozszerzającej wykładni przepisów dotyczących prac w chemii (wykaz A dział IV poz. 19 i 40) i w transporcie (wykaz A dział VIII poz. 1 i 2)

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala zatem na poczynienie ustalenia, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca nie spełnił podstawowego warunku, od którego zależy przyznanie prawa do emerytury, a mianowicie nie wykazał 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, należy uznać że wydana przez organ rentowy decyzja jest prawidłowa, a zatem brak podstaw do uwzględnienia odwołania.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE