UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30.04.2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa A. S. (1) i D. Z. (1) przeciwko (...) BANK (...) S.A. w G. o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki A. S. (1) kwotę 31.800 zł i na rzez powódki D. Z. (1) kwotę 6.565,55 zł tytułem tego odszkodowania.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powódka A. S. (1)była zatrudniona u strony pozwanej w okresie od 3.12.2007 r. do 23.05.2013 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku Dyrektora Placówki Bankowej, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Pracowała w Centrum Bankowości Detalicznej – Oddział Główny, Placówka Bankowa we W.. W umowie o pracę z 13.06.2008 r. na czas nieokreślony powódka zobowiązała się m.in. do przestrzegania obowiązującego Regulaminu Pracy.

Do obowiązków powódki należało kierowanie działalnością placówki, utrwalanie wartości N. oraz nadzór nad przestrzeganiem przyjętych standardów pracy, realizacja przydzielonych celów sprzedażowych i finansowych przy zapewnieniu wysokiej jakości portfela kredytowego, a także m.in. umacnianie pozycji konkurencyjnej na rynku lokalnym poprzez zapewnienie wyjątkowej kultury obsługi klientów zgodnej ze standardami N..

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki A. S. (1) liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 10.600 zł brutto.

Powódka D. Z. (1)była zatrudniona u strony pozwanej w okresie od 12.11.2007 r. do 21.05.2013 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku Doradca Kredytowy, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Pracowała w Centrum Bankowości Detalicznej – Oddział Główny, Placówka Bankowa we W.. W umowie o pracę z 13.06.2008 r. na czas nieokreślony powódka zobowiązała się m.in. do przestrzegania obowiązującego Regulaminu Pracy.

Do obowiązków powódki należało dbanie o zapewnienie najwyższej jakości obsługi klientów, aktywna sprzedaż produktów kredytowych i sprzedaż wiązana w tym maksymalizacja sprzedaży kredytów hipotecznych, funduszy inwestycyjnych oraz sprzedaży wiązanej (cross-selling) z pakietem produktów (rachunek, karta, limit w rachunku), utrzymanie klientów i raportowanie realizacji wykonanych zadań.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki D. Z. (1) liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy za ostatnie 12 miesięcy wynosiło 2.188,50 zł brutto.

Przełożonym powódki A. S. (1) był dyrektor A. W., a jego zastępcą – B. K.. Przełożoną powódki D. Z. (1) była powódka A. S. (1).

Od 2001 do 2010 r. powódka A. S. (1) prowadziła działalność gospodarczą pod firmą Doradztwo (...), której przedmiotem działalności był m.in. leasing finansowy, pozostałe formy udzielania kredytów, pośrednictwa finansowe pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Od końca sierpnia 2012 r. do początku kwietnia 2013 r. powódka A. S. (1) przebywała na zwolnieniach lekarskich w dniach 27.08.2-12 – 15.09.2012, 17.09.2012 – 3.10.2012, 8.10-26.10.2012, 29.10.2012 – 24.12.2012 r., 28.12.2012 – 12.03.2013 r. i 19.03.1.04.2013 r. Na przełomie listopada i grudnia przebywała od 8 do 14 w szpitalu w związku z leczeniem depresji.

Powódka nie zgłosiła się na badanie lekarza orzecznika ZUS w dniu 14.09.2012 r.

W dniu 3.10.2012 r. na podstawie badania lekarza orzecznika ZUS powódka została uznana za zdolną do pracy.

W grudniu 2012 r. lekarz orzecznik nie zastał powódki w domu.

Powódka nie zgłosiła się na badanie w dniu 24.01.2013 r. i w dniu 25.10.2013 r.

Powódka nie została na czas poinformowana o konieczności stawiennictwa na badanie przez lekarza orzecznika.

Od końca marca 2012 r. do 25.07.2012 r. powódka D. Z. (1) przebywała na zwolnieniu lekarskim w czasie ciąży, od 26.07.2012 r. do 9.01.2013 r. była na urlopie macierzyńskim, od 10 do 15.01.2013 r. na urlopie wypoczynkowym, od 16.01.2013 r. do 8.02.2013 r. i w dniach 11-12.02.2013 r. była nieobecna z powodu opieki nad dzieckiem, od 13.02.2013 r. do 26.03.2013 r. była na urlopie wypoczynkowym a od 27.03.2013 do 2.05.2013 r., od 6.05.2013 r. do 10.05.2013 r. i od 13 do 21.05.2013 r. przebywała na zwolnieniu chorobowym.

W lipcu 2012 r. strona pozwana ustaliła podczas kontroli, że powódka A. S. (1) uczestniczyła w podpisaniu umowy o współpracy w zakresie udzielania kredytów hipotecznych, podpisanej przez dyrektora A. W. z firmą (...) prowadzony przez jej byłego męża P. S.. Pozwana ustaliła także, że A. S. (1) i podlegli jej pracownicy, w tym D. Z. (1), wykonywali transakcje osobiste (przelewy i wpłaty) na rzecz osób powiązanych oraz klientów Banku znanych osobiście we własnym imieniu i z rachunków prywatnych.

Powódka informowała, że P. S. to jej były mąż. Podpisanie umowy zostało zaakceptowane mailowo przez dyrektora A. W., który ponadto sam tę umowę podpisał.

B. K. również korzystała z pomocy osób bliskich dla znalezienia klientów dla Banku - przez serwis (...).pl.

W grudniu 2012 r. w KRS została zarejestrowana spółka (...) biznesu sp. z o. o. z siedzibą we W.. Umowę spółki powódka A. S. (1) podpisała w okresie, gdy leczyła się w szpitali na depresję.

Jej jedynym wspólnikiem i prezesem jednoosobowego zarządu jest powódka A. S. (1), zaś prokurentem D. Z. (1). Przedmiotem działalności spółki jest m.in. sprzedaż detaliczna wyrobów medycznych, pozostałe pośrednictwo pieniężne, leasing finansowy, pozostałe formy udzielania kredytów, pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, działalność rachunkowo – księgowa, doradztwo podatkowe, pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe, działalność fotograficzna, związana z tłumaczeniami, wynajem i dzierżawa samochodów, maszyn i urządzeń rolniczych i wiele innych.

Spółka (...) biznesu sp. z o. o. figuruje na liście przedsiębiorców, którzy w imieniu i na rzecz (...) Banku S.A. pośredniczą w wykonaniu niektórych czynności bankowych lub wykonują czynności faktyczne.

(...) biznesu sp. z o. o. rozpoczęła działalność pod koniec stycznia 2013 r. Jej przedmiotem działalności jest przede wszystkim prowadzenie szkoleń z pierwszej pomocy medycznej. Spółka zajmuje się również pośrednictwem finansowym, w tym dla G. (...) Banku, przejęła bowiem w O. placówkę partnerską tego banku, wraz z pracownikami (4 osoby) i portfelem klienta. Od połowy lutego placówka w O. rozpoczęła działalność. Spółka przy pomocy tej placówki pośredniczy w sprzedaży drobnych kredytów gotówkowych i w opłacaniu rachunków dla klientów z O. i okolic. Takie kredyty nie były oferowane przez stronę pozwaną w okresie, gdy pracowały u niej powódki. Czasem do kredytu zakładano konto osobiste, jako usługę wiązaną.

Spółką zarządzała D. Z. (1), którą A. S. (1) znała z pracy i poprosiła o pomoc z uwagi na swój stan zdrowia, tj. depresję, ciążę, poronienie i ich konsekwencje. D. Z. (1) zajmowała się sprawami spółki głównie podczas urlopu wypoczynkowego. Po uruchomieniu placówki powódka nie miała przy niej dużo pracy.

Klientami placówki prowadzonej przez Energię biznesu sp. z o.o. są niezbyt zamożni klienci z O. i okolic, często emeryci i renciści.

Powódka D. Z. (1) informowała dyrektora Ł. S. (1) na początku lutego 2013 r. o działalności w (...) spółki (...) biznesu sp. z o.o., co przekazała powódce A. S. (1).

Strona pozwana w dniu 22.04.2013 r. ustaliła okoliczność, że (...) biznesu sp. z o. o. figuruje na liście przedsiębiorców, którzy w imieniu i na rzecz (...) Banku S.A. pośredniczą w wykonaniu niektórych czynności bankowych lub wykonują czynności faktyczne. Wcześniej, od lutego 2013 r., do dyrektor B. K. dotarły informacje na ten temat od Ł. S. (1) i od innych osób. Do A. W. również docierały informacje, że powódki prowadzą placówkę, która współpracuje z innym bankiem.

Obie powódki były uważane za bardzo dobrych pracowników. Od zwolnienia A. S. (1) wyniki spadły o kilkadziesiąt procent, była ona jednym z najlepszych pracowników N. w kraju. Powódki nie były przez to typowane przez przełożonych do zwolnień grupowych. Listę osób przeznaczonych do zwolnień zamknięto w 2012 r. w grudniu.

U strony pozwanej istnieje tzw. zasada „wieży kościelnej”, zgodnie z którą należy poszukiwać i obsługiwać klientów mieszkających blisko siedziby banku.

J. Z. był zatrudniony u strony pozwanej w latach 2008-2012. Posiadał udziały w (...) sp. z o.o. , która zajmuje się m.in. doradztwem gospodarczym, procesami przekształceń.

W maju 2013 r. powódka S. rozmawiała z B. K.. Powiedziała, że założyła spółkę zajmująca się szkoleniami i pośrednictwem. Rozważała odejście z pracy.

Pismem z dnia 15.05.2013 r. doręczonym powódce A. S. w dniu 23.05.2013 r. strona pozwana rozwiązała umowę o pracę z powódką bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, w szczególności obowiązku dbania o dobro Banku poprzez wykonywanie bez poinformowania Banku, działalności w charakterze współwłaściciela i prezesa zarządu spółki (...) biznesu” sp. z o. o.”, która prowadzi m.in. działalność pośrednictwa kredytowego w imieniu i na rzecz (...) Bank S.A. Tym samym powódce zarządzono działalność konkurencyjną wobec Banku, która jest wykonywana z uszczerbkiem dla obowiązków pracowniczych wobec Pracodawcy oraz niekorzystnie wpływa na interesy Banku.

Na podstawie tych ustaleń Sąd Rejonowy oceniając prawidłowość rozwiązania przez stronę pozwaną umowy o pracę z powódką bez wypowiedzenia zgodnie z przepisem art. 52 § 1 pkt 2 kp uznał, że pozwany pracodawca nieprawidłowo ocenił iż w okolicznościach niniejszej sprawy spełnione zostały przesłanki uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę z powódkami w trybie dyscyplinarnym.

Strona pozwana powołała jako podstawę ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych precyzując je zarzutem prowadzenia działalności konkurencyjnej w zakresie pośrednictwa kredytowego w imieniu i na rzecz (...) Bank S.A. co spowodowało uszczerbek dla obowiązków pracowniczych wobec pracodawcy oraz niekorzystnie wpłynęło na interesy Banku.

Jednakże – zdaniem Sądu Rejonowego w tym względzie nie sposób było przypisać powódkom ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych wynikających ze złej woli lub rażącego niedbalstwa.

Rozważając bowiem merytoryczne prawidłowości zwolnień dyscyplinarnych Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności miał na uwadze przepisy kodeksu pracy dotyczące zakazu konkurencji w szczególności art. 101¹ § 1 kp i 101² § 1 kp. W tym względzie jako bezspornym było, że powódki i strona pozwana nie zawierali umowy o zakazie konkurencji natomiast taki zapis który powódki potwierdziły w umowach o pracę.

W ocenie Sądu Rejonowego taki sposób nałożenia na pracowników obowiązków związanych z powstrzymaniem się od działalności konkurencyjnej budził jednak wątpliwości, skoro ustawodawca nie bez przyczyny wskazał w przepisie art. 101³ kp że umowa o zakazie konkurencji musi być zawarta przez strony w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Nie przyjmując zarzutu pozwanego o nieznajomości Regulaminu Sąd Rejonowy przyjął za uzasadniony zarzut podnoszony przez powódki tolerowania przez pracodawcę uczestniczenia przez jej pracowników w działalności podmiotów z branży finansowej lub prowadzenie przez nich działalności związanej z tą branżą.

Skoro więc powódki nie były indywidualnie (w umowach o pracę) zobowiązane do powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej, a jeśli zakaz ten miał charakter ogólny a jego nieprzestrzeganie było tolerowane przez pracodawcę to pracodawca nie był uprawniony do wyciągania wobec pracowników postępujących w taki sposób konsekwencji w postaci zwolnienia dyscyplinarnego.

Dlatego - w ocenie Sądu Rejonowego - już z tej przyczyny należało podzielić stanowisko powódek, że zwolnienie ich w trybie dyscyplinarnym było nieuzasadnione.

Zasadność powództw powódek wynikała ponadto z faktu, że strona pozwana nie udowodniła że działalność powódek jako odpowiednio – udziałowca i prezesa Zarządu – A. S. oraz prokurenta – D. Z. – Spółki (...) biznesu Sp. z o.o. miała charakter konkurencyjny wobec pozwanej co należało do pozwanej jako pracodawcy, który rozwiązał umowę o pracę z pracownikami.

Przyjmując, że rynek produktów finansowych jest złożony i konkurencyjny na różnych poziomach opierając się na wyjaśnieniach powódek uznał że strona pozwana nie wykazała by działalność powódek w placówce którą (...) biznesu sp. z o.o. przejęła w O. i która pośredniczyła w sprzedaży produktów dla G. (...) Banku stanowiło do pozwanej rzeczywistą konkurencję i że doszło do zagrożenia interesów (...) Bank (...) S.A., przejęcie lub próby przejęcia jej klientów oferowania tych samych produktów.

Jednocześnie Sąd Rejonowy miał przy tym na uwadze, że zarówno N. Bank jak i G. (...) Bank prowadzą działalność bankową oraz że placówka w O. oferowała do kredytów gotówkowych również rachunki. Fakt ten jednak – zdaniem Sądu Rejonowego – nie świadczył jeszcze o prowadzeniu przez powódki działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy. Nie można więc było mówić o naruszeniu przez powódki obowiązku dbałości o dobro pracodawcy.

Dodatkowo strona pozwana nie wykazała również by powódki wykorzystywały swoją nieobecność w pracy do prowadzącej szkodzącej pozwanej działalności.

Natomiast strona pozwana po uzyskaniu informacji o działalności powódek mogła domagać się zaprzestania przez nie działalności które uważała za naruszające je interesy.

Uznając zasadność stanowisk powódek Sąd Rejonowy orzekł o odszkodowaniu.

Od powyższego wyroku apelację wniosła pozwana opierając ją na zarzutach:

- naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, a to art. 52 § 1 pkt 1 kp w związku z art. 100 § 1 i § 2 pkt 2 i 4 kp w zw. z art. 56 $ 1 kp poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że uczestnictwo powódek w charakterze wspólnika, prezesa zarządu (A. S.) oraz prokurenta (D. Z.). w spółce prowadzącej działalność
konkurencyjną w stosunku do pozwanego, nie jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych stanowiącym przesłankę rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z. winy pracownika

- naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, a to art. 52 § 1 pkl l kp w związku z art. 100 $ 1 i $ 2 pkt 2 i 4 kp w zw. z art. 56 § 1 kp i w zw. z art. 152 kp poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że zajmowanie sią przez powódkę D. Z. sprawami konkurencyjnej spółki w czasie urlopu wypoczynkowego nie jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych stanowiącym przesłankę rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika

- naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, a to art. 52 $ 1 pkl 1 kp w związku z art. 22 kp i art. 100 § 1 i § 2 pkt 4 kp poprzez uznanie przez Sąd I instancji, za w pełni usprawiedliwione podjęcie przez powódki w czasie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, działalności w spółce (...), w związku z ich wiedzą o reorganizacji i zwolnieniach u pozwanego

- naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, a to art. 52 § 1 pkt 1 kp poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że przed złożeniem przez pozwanego powódkom oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia pozwany był zobowiązany choćby raz poinformować powódki, że uważa ich działalność za konkurencyjną i naruszającą obowiązki pracownicze, a powódki powinny mieć możliwość wyboru pomiędzy zakończeniem działalności, a jej kontynuowaniem

- naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną ocenę dowodów w postaci:

a) wyrokowania w przeważającej mierze w oparciu o zeznania powódek, które przez Sąd I instancji zostały uznane za wiarygodne, spójne ze sobą i przedłożoną dokumentacją, w sytuacji dania wiary przez Sąd I instancji zeznaniom świadków i dokumentów przeczących tym zeznaniom

b) subiektywne przyjęcie, w oparciu o zeznania powódek o ich trudnej sytuacji życiowej, przez Sąd I instancji, że pozwany zastosował wobec powódek sankcje całkowicie nieadekwatne do sytuacji

c) przyjęcia przez Sąd I instancji, że powódka D. Z. zawiadomiła swojego przełożonego Ł. S. (1). o podjęciu działalności w spółce (...), w sytuacji, gdy ten zeznał, że nie przypomina sobie takiego faktu i w oparciu o zeznanie powódki A. S., której nie było przy rozmowie powódki D. Z. ze świadkiem Ł. S.

d) przyjęcia przez Sąd I instancji w oparciu wyłącznie o zeznania powódek, że pozwany tolerował i akceptował uczestniczenie pracowników w działalności podmiotów z. branży finansowej lub prowadzenie przez nich działalności związanej z tą branżą oraz, że przez ten fakt powódki miały jego przyzwolenie na prowadzenie takiej działalności

e) niczym nieuzasadnionego przyjęcia przez Sąd I instancji, że powódki prowadzące w (...) spółki (...) placówkę bankową (...) Banku SA w O. kierowały swoją ofertę do klientów w innym obszarze geograficznym, z niższymi dochodami i w postaci kredytów na małe kwoty i wyciągnięcia z tego wniosku, że takie działania nie stanowiły działalności konkurencyjnej będącej naruszeniem przez powódki obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy

f) przyjęcia przez Sąd I instancji, że postanowienia Regulaminu Pracy obowiązującego u pozwanego zabraniały działalności konkurencyjnej w bardzo szerokim rozumieniu tego pojęcia

g) dania wiary powódkom, że gdyby wiedziały że ich działania zostaną potraktowane jako działalność konkurencyjna, to nie zdecydowały by się na ich podjecie, w oparciu o przyjęcie przez Sąd I instancji, że powódki są osobami wykształconymi i dobrze orientują się w kwestiach prawnych oraz mają pełną świadomość skutków zwolnienia dyscyplinarnego

h) przyjęcia przez Sąd I instancji, wyłącznie na podstawie zeznań powódek że przedmiot działalności pozwanego jest odmienny od działalności placówki bankowej (...) Banku SA w O., w sytuacji, gdy faktem powszechnie znanym jest, że pozwany (...) Bank SA wykonują czynności bankowe zgodnie z art. 5 pr. bank., co czyni je podmiotami konkurencyjnymi i oparcie się w tym zakresie na zeznaniach powódek

- naruszenie prawa procesowego, a to art. 228 § 1 kpc poprzez pominięcie przez Sąd I instancji przy wyrokowaniu faktu powszechnie znanego w postaci tego. że pozwany (...) Bank SA są bankami wykonującymi czynności bankowe zgodnie z art. 5 pr. bank., co czyni je podmiotami konkurencyjnymi i oparcie się w tym zakresie na zeznaniach powódek

- naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 § 1 w zw. art. 299 kpc poprzez danie wiary co do całości wyjaśnień powódek i wydanie wyroku w przeważającej mierze w oparciu o dowód z przesłuchania stron, w sytuacji, gdy ma on charakter posiłkowy.

Wskazując na te zarzuty wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części względnie jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Twierdziła, że wyrok Sądu I instancji został wydany z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa i jako taki nie może się ostać.

Sąd Rejonowy naruszył bowiem zasady swobodnej oceny materiału dowodowego przesądzając wynik postępowania dowodowego w oparciu o dowód z przesłuchania powódek.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył co następuje.

Apelacja strony pozwanej jest uzasadniona.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo powódek o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika uznając że roszczenie powódek jest uzasadnione albowiem zdaniem Sądu Rejonowego – powódkom niemożna przypisać złej woli lub rażącego niedbalstwa strona pozwana zastosowała w stosunku do nich sankcje nieadekwatne do sytuacji. Taki pogląd Sądu Rejonowego jest jednak wadliwy, z uwagi na naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię a to przepisu art. 52 § 1 pkt 1 kp w zw. z art. 100 § 1 i § 2 pkt 2 i 4 kp.

Z niewadliwych ustaleń Sądu Rejonowego zresztą niekwestionowanych przez powódkę A. S. w czasie usprawiedliwionej nieobecności w pracy (zwolnienie lekarskie) założyła spółkę, która zajmowała się prowadzeniem placówki bankowej (...) Banku S.A. w O., w której była udziałowcem i prezesem a powódka D. Z. w czasie usprawiedliwionej nieobecności – urlop wypoczynkowy była prokurentem tej spółki.

Uczestnictwo powódek w charakterze wspólnika, prezesa Zarządu oraz prokurenta w spółce z branży finansowej a więc konkurencyjnej w stosunku do strony pozwanej jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych stanowiącym przesłankę do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Zgodnie z przepisem art. 52 § 1 pkt 1 kp pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków pracowniczych.

Warunkiem rozwiązania umowy o pracę w tym trybie jest zatem bezprawność działania pracownika rozumiana jako zachowanie naruszające objęte treścią stosunki pracy obowiązki o charakterze podstawowym, które spowodowało zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy bądź naraziło go na szkodę .

Powódka A. S.była zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku Dyrektora Placówki Bankowej. Do jej obowiązków należało m.in. kierowanie całokształtem działalności placówki, nadzór nad realizacją celów finansowych i sprzedażowych, pozyskiwanie nowych klientów, maksymalizacja sprzedaży i dochodów placówki.

Powódka D. Z. była zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku Doradcy kredytowego. Do obowiązków powódki należało m.in. aktywne poszukiwanie i pozyskiwanie klientów, maksymalizacja sprzedaży kredytów, funduszy inwestycyjnych limitów w rachunku oraz dbanie o maksymalizację przychodów placówki oraz utrzymanie klientów w celu niedopuszczenia do rezygnacji z produktów i usług banku.

Ponadto powódki zgodnie z art. 10 ust. 5 Regulaminu Pracy były zobowiązane do nie prowadzenia działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani świadczenia pracy w stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność. Zgodzić się zatem należało z twierdzeniem strony pozwanej i wbrew temu co przyjął Sąd Rejonowy, że powódki prowadziły działalność konkurencyjną wobec strony pozwanej poprzez prowadzenie placówki bankowej innego banku, którego przedmiot niewątpliwie pokrywa się z przedmiotem działalności strony pozwanej.

Działalność konkurencyjna obejmuje bowiem tego rodzaju działalność pracownika która choćby w jednym elemencie pokrywa się z przedmiotem działalności pracodawcy wskutek czego konkuruje ona z dotychczasowym pracodawcą, oferując substytucyjne produkty (towary lub usługi) i walcząc o względy tych samych klientów lub odbiorców.

Dlatego wbrew stanowisku Sądu I instancji już samo podjęcie przez powódki działalności w spółce konkurencyjnej świadczącej usługi prowadzenia placówki bankowej innego banku było wystarczające do przyjęcia, że powódki prowadziły działalność konkurencyjną wobec strony pozwanej będącą brakiem dbałości o dobro zakładu pracy i godzące w interesy strony pozwanej. Nie zachodziła zatem potrzeba wykazania przez stronę pozwaną faktów przejęcia czy próby przejęcia jej klientów czy oferowania na tym samym obszarze tych samych produktów.

Co istotne powódki w okresie usprawiedliwionej nieobecności wykonywały te same czynności, które mieściły się w ich zakresie obowiązków związanych ze stosunkiem pracy u strony pozwanej zaprzestając świadczenie pracy na rzecz strony pozwanej przebywając na zwolnieniu lekarskim czy urlopie.

Za gołosłowne należało przy tym uznać twierdzenie powódek dotyczące braku znajomości przepisów Regulaminu obowiązującego u strony pozwanej, skoro złożyły stosowne oświadczenie dotyczące znajomości tego regulaminu potwierdzone własnoręcznym podpisem w zawartych umowach o pracę.

W wyniku powstałego pomiędzy stronami stosunku pracy pracownik wykonuje prace na jego rzecz i podporządkowuje się obowiązkom pracowniczym wynikającym z zawartej umowy na określonym stanowisku pracy.

Wniosek Sądu Rejonowego, że skoro powódki nie zawarły odrębnej pisemnej umowy o zakazie konkurencji to nałożenie na pracownika obowiązków związanych z powstrzymaniem się od takiej działalności budzi wątpliwość jest nieuprawniony.

Brak było również argumentów na to, że strona pozwana znała i tolerowała takie zachowanie powódek związanym z uczestniczeniem jej pracowników w działalność podmiotu z branży finansowej lub prowadzeniem przez nich działalności związanej z tą branżą

Sąd oparł się tutaj jedynie na zeznaniach samych powódek, które przecież jako najbardziej zainteresowane świadomie dążyły do podjęcia takich działań i mając świadomość jego skutków.

Natomiast strona pozwana po uzyskaniu informacji podjęła przecież decyzję o rozwiązaniu stosunku prawnego łączącego strony.

Sąd Rejonowy nie wziął też pod uwagę, że przepis art. 52 kp nie nakłada na pracodawcę obowiązku poinformowania pracownika o stawianych mu zarzutach będących podstawą rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia jak też wysłuchania pracownika.

Powyższe uzasadniało zarzut strony pozwanej naruszenia prawa procesowego a to przepis art. 233 § 1 kpc poprzez wadliwą i dowolną ocenę dowodów. Wnioski Sądu I instancji z zebranego w sprawie materiału dowodowego pozostają bowiem w sprzeczności z zasadami logicznego myślenia a także z obowiązującymi przepisami prawa.

Wyrok Sądu Rejonowego naruszał bowiem prawo materialne przez błędną jego wykładnią, a to przepis art. 52 § 1 pkt 1 kp w zw. z art. 100 § 1 i § 2 pkt 2 i 4 kp.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy z mocy przepisu art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwa powódek oddalił.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Okręgowy oparł o dyspozycję przepisu art. 98 kpc oraz rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163 z 2002r. poz. 1349 ).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE