UZASADNIENIE

T. G. został oskarżony o to, że :

I. w dniu 20 kwietnia 2013 r. w miejscowości N., gmina K., powiat (...), województwo (...), będąc wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. 1-B. (...), czym nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Ż. w W. w sprawie o sygn. akt. IV 574/11 (I-0,95 mg/l; II- 0,90 mg/l; III- 0,95 mg/l)

tj. o przestępstwo określone w art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Przasnyszu wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r.:

I. w ramach zarzucanego czynu uznał oskarżonego T. G. za winnego tego, że w dniu 20 kwietnia 2013 r., w miejscowości N. ( gmina K., powiat (...), województwo (...))- będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości- znajdując się w stanie nietrzeźwości (wynik I badania -0,95 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu; wynik II badania - 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu; wynik III badania - 0,95 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym 1-B. (...), w ruchu lądowym i w ten sposób nie zastosował się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy- Żoliborza w W. wyrokiem z dnia 5 października 2011 r., w sprawie sygn. akt IV K 574/11- to jest czynu wypełniającego dyspozycję art. 178 a § 1 kk i za czyn ten na podstawie art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk skazał go, a na podstawie art. 178 a § 1 kk wymierzył mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 ( dwóch ) lat;

III. na podstawie art. 43 § 3 kk nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów objętych zakazem z pkt. 2 sentencji wyroku;

IV. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 ( stu dwudziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 289,95 (dwustu osiemdziesięciu dziewięciu złotych dziewięćdziesięciu pięciu groszy) złotych tytułem wydatków postępowania powstałych w sprawie, poniesionych przez Skarb Państwa.

Powyższy wyrok na podstawie art. 444 kpk oraz 425 § 1 i 2 kpk w całości na korzyść oskarżonego apelacją zaskarżył obrońca oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 oraz art. 438 pkt. 3 i 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że materiał dowodowy pozwala na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk mimo, iż zebrane dowody w sprawie nie wskazują jednoznacznie, że oskarżony takie przestępstwo popełnił, a także rażącą surowość kary.

Na podstawie art. 427 § 1 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji ewentualnie uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, bądź wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna w stopniu oczywistym, a zatem wniosek o uchylenie wyroku albo alternatywnie zgłaszane wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego T. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu lub orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie zostały uwzględnione.

Na wstępie należy odrzucić podniesiony w apelacji – chociaż nie wyartykułowany wprost – zarzut dotyczący obrazy przepisów postępowania, z którego skarżący wywodzi wniosek o jednostronnej niekorzystnej dla oskarżonego T. G. interpretacji dowodów w sprawie, które doprowadziły do błędnych ustaleń faktycznych, że oskarżony T. G. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Odnotować trzeba, że Sąd I instancji omówił i ustosunkował się do wszystkich dowodów. Ocena ta uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, respektuje jednocześnie dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę wskazania wiedzy i reguły logicznego rozumowania i zasady doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy, której szczegółowy wyraz znalazł odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Wprawdzie w nad wyraz obszernym jak na realia niniejszej sprawy uzasadnieniu Sąd Rejonowy przyjął rolę bardziej sprawozdawcy przebiegu postępowania dowodowego niż recenzenta jego wyników, czego przykładem jest zbędne cytowanie in extenso fragmentów zeznań świadków, jednak pomimo tego mankamentu uzasadnienie pozwala na prześledzenie toku rozumowania Sądu Rejonowego. Przyczyną tak obszernych pisemnych motywów wyroku było zbędne jak się wydaje uzasadnianie okoliczności trzeciorzędnych dla rozstrzygnięcia i niespornych tak jak np. na karcie 3 uzasadnienia passus dotyczący pomiaru stanu nietrzeźwości, na k.8 uzasadnienia szczegółowe podawanie przyczyn ujawnienia wywiadu środowiskowego, czy na k.10 ustosunkowywanie się do dozoru kuratorskiego. Pomimo tych mankamentów wynikających ze zbyt drobiazgowego ustosunkowywania się nawet do kwestii nie mających wpływu na rozstrzygniecie, Sąd Rejonowy ostatecznie wyprowadzał i uzasadniał należycie wnioski co do wiarygodności lub niewiarygodności zgromadzonych dowodów. Kontrola instancyjna nie wykazała aby Sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów w kierunku oceny dowolnej, nie stwierdzono też w rozumowaniu Sądu Rejonowego – przedstawionym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku luk lub błędów o charakterze logicznym lub faktycznym, które mogły stanowić podstawę ewentualnych korekt wyroku.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w zakresie zarzuconego oskarżonemu czynu sprowadza się zasadniczo do kwestionowania oceny dowodów, dokonanej przez Sąd orzekający, w tym w szczególności odrzucenia wyjaśnień oskarżonego, nie przyznającego się do winy w zakresie zarzuconego czynu, a oparcia się na zeznaniach świadków G. C. i P. K. funkcjonariuszy policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego oraz pasażerek samochodu K. O. i M. K. (1).

Podkreślić należy, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.) wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego jest wyczerpujące i logicznie uargumentowane, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Temu zadaniu sprostał Sąd I instancji. Wprawdzie Sąd Rejonowy na k. 4 uzasadnienia zdaje się przywiązywać nadmierną wagę do tego, że świadkowie G. C. i P. K., li tylko z racji wykonywanego zawodu są jako tacy niezdolni do składania fałszywych zeznań, jednak w realiach niniejszej sprawy w kontekście zeznań pasażerek samochodu kierowanego przez oskarżonego, podzielenie ich zeznań było jak najbardziej słuszne. Dowody te są bowiem koherentne. Zarzut obrony, że pomiędzy rodziną oskarżonego a policjantami istnieje konflikt, w świetle zeznań świadków M. K. (2) i K. O. nie może się ostać. Oskarżonego obciążają bowiem nie tylko zeznania rzekomo skonfliktowanych z rodziną oskarżonego policjantów, ale także trzech innych obcych dla niego i nieskonfliktowanych z nim świadków tj. M. K. (2), K. O. i pośrednio K. R..

Trafne i logiczne są wywody Sądu Rejonowego uzasadniające odrzucenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego oraz z zeznań świadka M. B., który zeznawał, że to on miał kierować pojazdem i uciec tuż przed zatrzymaniem. W świetle konsekwentnych i stanowczych zeznań policjantów wspartych zeznaniami pasażerek pojazdu M. K. (2) i K. O. oraz K. R., zasadnym było uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego i zeznania tego świadka nie opierają się na prawdzie. Z zeznań policjantów i pasażerek samochodu O. (...) wyłania się klarowny przebieg wydarzeń. To oskarżony T. G. kierował znajdując się w stanie nietrzeźwości samochodem osobowym. Podobnie Sąd Okręgowy w pełni podziela rozważania Sądu Rejonowego w zakresie przyczyn odrzucenia zeznań świadków R. D., A. B. i E. J.. Na k. 7-8 uzasadnienia Sąd Rejonowy trafnie wykazał rozbieżności i niekonsekwencje w zeznaniach świadków R. D., E. J. i A. B. w zakresie takich okoliczności jak godziny spotkania przed sklepem (...) w N., oraz sprzeczności co do obecności w rzekomym spotkaniu A. B.. Te rozważania Sądu Rejonowego pozostają pod ochroną art.7 kpk i Sąd Okręgowy podzielił je. Wywody obrońcy oskarżonego jakkolwiek uprawnione stanowią wyraz subiektywnej oceny dowodów prezentowanej przez obrońcę i stanowią jedynie polemiką z oceną dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy. Obrońca dostrzega jedynie dowód z zeznań świadka M. B. i wyjaśnienia oskarżonego. Z jego pola widzenia, odmienienie niż czyni to Sąd Rejonowy zniknęły zupełnie nie tylko zeznania policjantów ale i świadków M. K. (2), K. O. czy K. R., zeznającej na okoliczności związane z działaniami oskarżonego zmierzającymi do zrzucenia z siebie odpowiedzialności za popełnione przestępstwo.

Reasumując, w przekonaniu Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy przeprowadził ocenę wszystkich zebranych w sprawie dowodów i ujawnionych na ich podstawie okoliczności z pełnym zachowaniem reguł procesowych określonych w art. 5 i 7 k.p.k.

W świetle tak ukształtowanego materiału dowodowego wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonego jest bezpodstawny.

Sąd Odwoławczy nie ma też zastrzeżeń co do rodzaju i wysokości wymierzonej oskarżonemu kary zasadniczej. Przyjęte rozwiązania penalne są sprawiedliwe tak w zakresie kary zasadniczej jak i środka karnego Orzeczona kara w żaden sposób nie może być uznana za rażąco niewspółmierną w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k, Wymierzona kara odpowiada dyrektywom zawartym w art. 53 k.k. Jest to kara w dolnych granicach ustawowego zagrożenia niewiele przekraczająca ustawowy dolny próg zagrożenia karą za przypisany czyn. Uwzględnia fakt 4-krotnej karalności oskarżonego za przestępstwa umyślne z art. 178a§1 kk i z art. 244 kk. Sąd Rejonowy szczegółowo i obszernie na k. 10-11 pisemnych motywów wyroku wykazał okoliczności faktyczne i prawne, które spowodowały, że nie dopatrzył się pozytywnej prognozy na przyszłość uzasadniającej zastosowanie wobec oskarżonego T. G. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok stosownie do treści art. 437§ 1 k.p.k. nie znajdując podstaw do jego zmiany.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE