Sygn. akt V .2 Ka 376/14
Dnia 24 listopada 2014 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach
V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
w składzie:
Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki
Sędziowie: SSO Anita Ossak (spr.)
SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska
Protokolant: Justyna Napiórkowska
w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2014 r.
sprawy:
A. P. (1) /P./
s. S. i J.
ur. (...) w R.
oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk
na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku
z dnia 20 marca 2014r. sygn. akt IX K 704/13
I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok , uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. P. (2) kwotę
420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych
(dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym;
III.zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.
Sygn. akt V Ka 376/14
Wyrokiem z dnia 20 marca 2014 roku sygn. akt IX K 704/13 Sąd Rejonowy w Rybniku uznał oskarżonego A. P. (1) za winnego tego, ze w dniu 16 lipca 2013 roku w R. działając wspólnie i w porozumieniu z S. K., po uprzednim wybiciu szyby i wejściu do mieszkania W. G. doprowadzili go do stanu bezbronności w ten sposób, że A. P. (1) usiadł na leżącym w łóżku niepełnosprawnym ruchowo pokrzywdzonym, zagroził mu następnie że go zabije, jeżeli ten się ruszy, po czym skradli dwa telefony komórkowe, szufladę z lodówki wraz z mięsem, maszynę do robienia papierosów, glizy papierosowe oraz gotówkę w kwocie 80 zł, powodując straty o łącznej wartości 450 zł na szkodę W. G., czym wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i za to na mocy art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu kare 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonego kwoty 80 złotych.
Nadto Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od 18.07.2013r do 19.07.2013r oraz zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.
Od wyroku tego apelację wniósł oskarżony A. P. (1), w której zarzucił:
- błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku,
- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a to art. 5 § 2 k.p.k.
W uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego skarżący zakwestionował nadto, iż Sąd niesłusznie zwolnił przyznanego mu wcześniej obrońcę z urzędu oraz błędnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności zeznania pokrzywdzonego, który jego zdaniem prawidłowo oceniony winien doprowadzić do jego uniewinnienia. Oskarżony zawnioskował także o przeprowadzenie konfrontacji z K. F., S. K. i W. G..
Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od postawionego zarzutu, względnie o uchylenie tego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sad I instancji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
apelacja oskarżonego, jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.
Wbrew zarzutom zawartym w apelacji Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia prawa procesowego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych.
Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, iż Sąd I instancji miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w sprawie, dokonał ich rzetelnej i wnikliwej oceny, a wysnute wnioski są logicznie, prawidłowe i zbieżne ze wskazaniami doświadczenia życiowego.
Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący i dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, gromadząc kompletny materiał dowodowy, dający podstawę do podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia. Tak zgromadzony materiał dowodowy został następnie poddany rzetelnej i co wymaga podkreślenia, kompleksowej analizie. Oceny wartości poszczególnych dowodów dokonano pod względem ich wewnętrznej spójności, wzajemnych relacji, z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, bez wykroczenia poza ramy przysługującej sądowi swobodnej oceny dowodów.
Do takiej konkluzji, jak wyżej podkreślono, prowadzi analiza pisemnych motywów skarżonego orzeczenia, w których Sąd zaprezentował tok swojego rozumowania oraz wskazał, którym dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a którym i na jakiej podstawie waloru tego odmówił. Zaprezentowanemu tokowi rozumowania oraz wyprowadzonym wnioskom nie sposób zarzucić niespójności, sprzeczności, czy też braku logiki i braku uwzględnienia wskazań doświadczenia życiowego.
Sąd Rejonowy dysponując bowiem kompletnie zgromadzonym i prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym, dokonał na jego podstawie trafnych ustaleń faktycznych, które odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń, o czym świadczy chociażby fakt, że Sąd uszczegółowił opis czynu przypisanego oskarżonemu.
Argumentacja zawarta w uzasadnieniu apelacji sprowadza się w istocie do polemiki z ustaleniami Sądu, bez przekonującego wskazania, jakich błędów w zakresie logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i wskazań doświadczenia życiowego, miałby dopuścić się Sąd I instancji. Pomija także apelujący te dowody, które miał na uwadze Sąd I instancji i które stały się podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych.
Wbrew zarzutom skarżącego w sposób prawidłowy przeanalizował Sąd i ocenił zeznania pokrzywdzonego W. G., który początkowo wskazywał na udział w zdarzeniu jego wnuka A. G., ale w kolejnych zeznaniach wycofał się z tych przypuszczeń i swoje stanowisko logicznie uzasadnił. Nadto miał Sąd pełne podstawy, by za wiarygodne uznać zeznania świadka K. F., która w toku całego postępowania spójnie i szczegółowo opisywała przebieg zdarzeń, następujących po sobie w nocy 16 lipca 2013 roku i stanowczo wskazywała w nich na udział oskarżonego A. P. (1). Także oskarżony S. K., który na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wspólnie i porozumieniu z oskarżonym A. P. (1) czynu wskazał na udział tego ostatniego w przestępstwie rozboju na W.
G., więc wyjaśnienia A. P. (1) słusznie uznał Sąd za
niewiarygodne, a jego twierdzenia, iż K. F. i S. K. niesłusznie go pomawiają – za pozbawione logiki i nieuzasadnione.
Mając na uwadze powyższe, a przede wszystkim fakt, że rozważania Sądu Rejonowego zarówno na temat okoliczności zdarzenia, jak i oceny prawnej zachowania oskarżonego są prawidłowe oraz znajdują oparcie w ujawnionym w sprawie materiale dowodowym, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniesionego środka odwoławczego.
Podobnie jeśli idzie o zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., to stwierdzić należy, że zawarty w tym przepisie nakaz rozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego naruszony jest jedynie wówczas, gdy sąd nabierze wątpliwości co do przebiegu inkryminowanego zdarzenia, lub co do interpretacji podlegającego zastosowaniu w sprawie przepisu, a następnie wobec braku możliwości usunięcia tych wątpliwości, rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Tylko nie dające się usunąć wątpliwości ( a nie wszystkie ) i to wątpliwości, które zrodzą się u organu procesowego ( sądu orzekającego ), a nie te, które istnieją w ocenie stron postępowania, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8.09.2009roku, sygn. akt WA 26/09, OSNwASK 2009/1/1844 ). W tej sprawie sąd orzekający takich wątpliwości nie miał i nie dostrzegł ich także sąd odwoławczy, zatem ich istnienie pozostaje jedynie w sferze niczym nieuzasadnionych domniemań wnoszącego środek odwoławczy.
Nietrafny okazał się także zarzut, dotyczący niezasadnego, zdaniem skarżącego, zwolnienia przyznanego mu obrońcy z urzędu. Obrońca został bowiem ustanowiony oskarżonemu w czasie, kiedy zaistniały wątpliwości co do jego poczytalności i dopuszczony został dowód z opinii biegłych lekarzy psychiatrów. Natomiast po sporządzeniu opinii, w której biegli stwierdzili, iż oskarżony tempore criminis miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu jak i pokierowania swoim postępowaniem, a wiec kiedy ustały owe wątpliwości – zarządzeniem z dnia 10.01.2014r obrońca został zwolniony. W toku postępowania przed Sadem I instancji oskarżony nie wnosił o przyznanie mu obrońcy, co uczynił dopiero w toku postępowania międzyinstancyjnego i wówczas obrońca z urzędu został mu przyznany.
Nie dopatrzył się także Sąd Okręgowy potrzeby przeprowadzania konfrontacji oskarżonego z pokrzywdzonym, świadkiem K. F. i współoskarżonym S. K. i oddalił ten wniosek dowodowy, gdyż w toku postępowania przygotowawczego przeprowadzono już konfrontację z udziałem S. K., natomiast na rozprawie oskarżony uczestniczył przy składaniu zeznań przez pokrzywdzonego i świadka K. F., kiedy to mógł zadawać im pytania i składać oświadczenia na temat treści ich zeznań, dlatego przeprowadzenie tych czynności uznano za nieprzydatne do stwierdzenia podnoszonych przez oskarżonego okoliczności oraz za zmierzające do przedłużenia postępowania.
Reasumując, jako, że Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani tez przyczyn, które uzasadniałyby uchylenie tego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, utrzymano zaskarżony wyrok w mocy.
Odnosząc się do wymierzonej kary – zważywszy na kwestionowanie w apelacji winy oskarżonego i brzmienia art. 447 § 1 kpk – należy przyjąć, że również kara wymierzona została po rozważeniu przez Sąd I instancji szeregu okoliczności mających wpływ na jej rodzaj i wymiar i nie można jej uznać za rażąco surową, dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.