UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2013 roku powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wniosła pozew przeciwko (...) spółce akcyjnej w S. o zapłatę kwoty 15 189,20 zł wraz z kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonała sprzedaży towaru pozwanemu i wystawiła pozwanemu fakturę VAT na kwotę 29 815,20, która nie została uregulowana w terminie, tj. do dnia 9 lutego 2013 roku. Wskazała ponadto, że roszczenie o zapłatę jest uzasadnione faktem, że termin płatności faktury VAT nr (...) upłynął w dniu 9 lutego 2013 roku. Pozwany natomiast w dniu 23 kwietnia 2013 roku wpłacił na rachunek powódki kwotę 15 000 zł. Powódka domagała się zatem zapłaty odsetek od reszty niezapłaconej kwoty do dnia zapłaty oraz kwoty skapitalizowanych odsetek tj. 374 zł wyliczonych od w/w zapłaconej kwoty od dnia wymagalności faktury do dnia poprzedzającego zapłatę, tj. do dnia 22 kwietnia 2013 roku. Ponadto powód domaga się dalszych odsetek o w/w kwoty do dnia zapłaty.

W dniu 7 czerwca 2013 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Tarnowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając żądanie w całości, który został doręczony pozwanemu w dniu 19 czerwca 2013 roku.

W dniu 25 czerwca 2013 roku pozwana wniosła skuteczny sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postepowania w tym kosztami zastępstwa wg. norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 13 czerwca 2013 roku uregulowała pozostałą część należności głównej w kwocie 14 815, 20 zł. W zakresie dochodzonych odsetek od kwoty 15.000 zł oraz dalszych odsetek wskazała, że roszczenie w tym zakresie są bezzasadne, powołując się na treść 455 k.c., zgodnie z którym jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z treści zobowiązania świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania, wskazując że powód nie wezwał pozwanego do zapłaty, a zatem nie wypełnił warunku określonego w w/w przepisie

Powódka, pismem z dnia 22 lipca 2013 roku, stanowiącym odpowiedź na sprzeciw wskazała, że wobec spełnienia świadczenia po złożeniu pozwu ogranicza powództwo do kwoty 374 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz odsetek od kwoty 14 815,20 zł od dnia 10 lutego 2013 roku do dnia 12 czerwca 2013 roku (tj. kwoty 638,47 zł), cofając pozew co do kwoty 14 815,20 zł. Ponadto wniosła o zasądzenie całości kosztów postępowania, w tym również kosztów zastępstwa procesowego dla pierwotnej wartości przedmiotu sporu, tj. dla kwoty 15 189,20 zł. Ponadto wskazała, że wbrew twierdzeniom wskazanym w sprzeciwie powódka dwukrotnie wzywała pozwaną do zapłaty zaległości. Podniosła również, że termin płatności wynika z treści faktury, a zatem nie można przyjąć, że termin wymagalności zobowiązania nie był oznaczony, tym bardziej, że z utrwalonego w orzecznictwie stanowiska wynika, że faktura jest wezwaniem do zapłaty w rozumieniu 455 k.c., a zatem i roszczenie o zaległe odsetki nie jest, wbrew twierdzeniom pozwanej bezpodstawne.

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy zasądził w pkt. I od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. kwotę 1012,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 374 zł od dnia 5 czerwca 2013 r., w pkt. II umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, natomiast w pkt. III zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2823 zł tytułem kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte po ustaleniu, iż powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie korekty zamówienia nr (...) dokonała sprzedaży pozwanej (...) spółce akcyjnej rozdzielnic elektrycznych (...), (...), (...) 1, (...), (...). W dniu 10 stycznia 2013 roku została wystawiona faktura VAT nr (...), na łączną sumę 29 815,20 zł, z oznaczonym na dzień 9 lutego 2013 roku terminem płatności. Towar został dostarczony pozwanej w dniu 11 stycznia 2013 roku przesyłką kurierską, z czego sporządzono protokół odbioru, podpisany przez M. K. – z ramienia pozwanej i przedstawiciela powódki R. F..

Wedle ustaleń Sądu Rejonowego I Instancji wobec nieuregulowania należności w przewidzianym w w/w fakturze terminie płatności, powódka pismem z dnia 19 marca 2013 roku wezwała pozwaną do zapłaty należności w ciągu 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Pismem z dnia 26 marca 2013 roku ponownie wezwała pozwana do zapłaty należności w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. W dniu 23 kwietnia 2013 roku pozwana częściowo uregulowała należność, wpłacając na poczet wystawionej w dniu 10 stycznia 2013 roku faktury VAT kwotę 15 000 zł. Sąd I Instancji ustalił następnie, że pozostałą na rzecz powódki należność główną w wysokości 14 815,20 zł pozwana uregulowała po wytoczeniu powództwa, tj. w dniu 13 czerwca 2013 roku, nie regulując należności z tytułu odsetek naliczonych w wyniku braku wpłaty w terminie.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo jest uzasadnione. Jako podstawę prawną roszczenia powódki wskazał art. 535 k.c., zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, domagając się realnego wykonania obowiązania przez kupującego, zapłaty ceny, zgodnie z art. 354 § 1 k.c. Natomiast żądanie zapłaty odsetek miało swoją podstawę w art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Jako kwestię bezsporną potraktował Sąd I instancji okoliczność zawarcia umowy sprzedaży przez strony postępowania, a także dochodzoną pozwem należność w części dotyczącej należności głównej. Pozwana kwestionowała bowiem zasadność dochodzenia dalszych kwot w postaci skapitalizowanych odsetek od zapłaconej kwoty 15 000 zł, Sąd Rejonowy podał, że z treści art. 455 k.c. wynika podział zobowiązań na terminowe oraz bezterminowe. Do zobowiązań terminowych należą te, których termin spełnienia świadczenia jest oznaczony lub wynika z właściwości zobowiązania. Natomiast zobowiązania bezterminowe to takie, których termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania. Dopiero w sytuacji gdy ustalenie terminu spełnienia świadczenia na podstawie treści oraz właściwości zobowiązania jest niemożliwe można mówić o zobowiązaniu bezterminowym, które spełnione być powinno niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela.

Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności zajął się rozważaniami na temat, czy w świetle niniejszej sprawy, w zakresie roszczenia o zaległe odsetki, mamy do czynienia z zobowiązaniem bezterminowym. Wskazał przy tym, że konsensualny, odpłatny i wzajemny charakter umowy sprzedaży przesądza o tym, iż samo przyjęcie towaru za oferowaną na fakturze cenę stosownie do art. 488 § 1 k.c. rodzi natychmiastowy obowiązek zapłaty, o ile strony uprzednio nie zawierały umowy odmiennie regulującej warunki zapłaty. Zatem skoro wykonanie wzajemnej umowy przez jedną ze stron, w zasadzie automatycznie stawia w stan wymagalności obowiązek wykonania umowy przez drugą, chyba że te umówiły się inaczej. Z dołączonej do akt sprawy faktury VAT nr (...) wynika, że termin płatności został oznaczony na dzień 9 lutego 2013 roku. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że w toku sprawy pozwana nie kwestionowała prawidłowości wystawionej faktury VAT, ani również terminu płatności w niej określonego, podnosiła jedynie okoliczność braku stosownego wezwania do zapłaty.

Sąd Rejonowy podał, że do pozwu zostały dołączone odpowiednio dwa wezwania do zapłaty z dnia 19 marca 2013 roku oraz z dnia 26 maja 2013 roku wraz z dowodami nadania. W świetle twierdzeń pozwanej, powódka winna wystosować osobne wezwanie do zapłaty w zakresie należności z tytułu odsetek od części należności zapłaconej po terminie. Zdaniem Sądu Rejonowego zarzut ten nie zasłużył na aprobatę. Na podstawie art. 481 k.c. uprawnienie dochodzenia odsetek aktualizuje się z chwilą, od której dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia bez względu na to, czy wierzyciel poniósł szkodę. Z brzmienia w/w przepisu wynika, że ustawowy obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie dotyczy wyłącznie długu pieniężnego, a więc takiej sytuacji, gdy przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna. Dodatkowo fakt „zgłoszenia" lub „niezgłoszenia" roszczenia o odsetki za opóźnienie nie ma wpływu na jego powstanie, gdyż o tym, że wierzycielowi należą się odsetki, przesądza sam fakt opóźnienia się dłużnika ze spełnieniem świadczenia głównego – Sąd przywołał wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2005 r., (I CK 110/05, LEX nr 359467). Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że w każdym z wezwań do zapłaty była wskazana podstawa prawna, a także ilość dni opóźnienia w uregulowaniu zobowiązania, co wskazuje na fakt, że powódka wezwała pozwaną do zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami, pozostawionymi jej do wyliczenia. Zaznaczył, że roszczenie o odsetki powstaje od chwili opóźnienia i dotyczy okresu aż do momentu, gdy dłużnik spełni świadczenie pieniężne. Odsetki przysługują zatem zgodnie z art. 481 § 1 k.c. za czas opóźnienia. Sąd Rejonowy podkreślił, że ponieważ roszczenie o odsetki staje się wymagalne w każdym kolejnym dniu opóźnienia, odsetki powinny być spełniane przy uwzględnieniu tej okoliczności, bez potrzeby uprzedniego wezwania dłużnika do ich zapłaty.

W ocenie Sądu pierwszej instancji zarzut pozwanej w zakresie niewymagalności roszczenia z tytułu odsetek nie zasłużył na uwzględnienie. Wskazał, że w judykaturze okoliczność wysłania faktury zawierającej datę zapłaty uznaje się za wezwanie do zapłaty, a doręczenie dłużnikowi dokumentu rozliczeniowego (faktury) jest wezwaniem do spełnienia świadczenia pieniężnego, wówczas gdy zawarto w nim stosowną wzmiankę co do sposobu i czasu zapłaty. Wezwania doręczone skarżącemu w postaci faktur wskazujących datę zapłaty spełniają przeto wymogi z art. 455 k.c. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę na orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym przyjęto, że faktura stanowi powszechnie przyjęty dokument rozliczeniowy. Jej doręczenie umożliwia dłużnikowi podjęcie czynności mających na celu sprawdzenie, czy świadczenie jest zasadne tak co do zasady, jak i co do wysokości. Umożliwia też podjęcie czynności finansowych zmierzających do spełnienia świadczenia.

Wobec tak poczynionych ustaleń Sąd Rejonowy uznał zasadność roszczenia dochodzonego przez powoda, a wobec uznania prawidłowości naliczenia wysokości odsetek orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji wziął pod uwagę przedłożone wraz z pismami procesowymi dokumenty, a w szczególności: fakturę VAT nr (...) z dn. 10.01.2013 r. oraz wezwania do zapłaty z dnia 19.03. i 26.03.2013r wraz z dowodami nadania. Wobec częściowego cofnięcia powództwa w zakresie należności głównej, przy braku przesłanek do uznania takiego cofnięcia za niedopuszczalne, Sąd, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c., umorzył postępowanie, w tej części.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy przewidzianą w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. Mając na względzie, iż powód cofnął powództwo w przeważającym zakresie z uwagi na uiszczenie przez pozwanego należności głównej po wytoczeniu powództwa, pozwany traktowany został jako strona, która przegrała proces w całości i obowiązana jest do zwrotu powodowi celowych kosztów procesu. Stosownie do treści art. 79 ustęp 1 punkt 3 podpunkt a ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398) Sąd z urzędu zwraca stronie połowę uiszczonej opłaty od pozwu cofniętego po wysłaniu jego odpisu pozwanemu, a przed rozpoczęciem rozprawy – połowa opłaty od cofniętego pismem z dnia 22 lipca 2013 roku powództwa wynosi 355 złotych i zwrot takiej kwoty Sąd nakazał. Na koszty procesu zasądzone przez Sąd Rejonowy składa się kwota opłaty od pozwu ustalona zgodnie z treścią ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398) – pomniejszona o kwotę zwróconą powodowi, tj. 406 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego ustalone na podstawie § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349) na kwotę 2400 złotych oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.

Pozwana wniosła apelację wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obydwie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych; ewentualnie o uchylenie wyroku w

zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zwolnienie pozwanej od kosztów sądowych w zakresie opłaty od apelacji.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów w sprawie, skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie oraz naruszenie art. 481 § 1 k.c polegające na przyjęciu, że powód może domagać się odsetek za czas opóźnienia.

Pełnomocnik pozwanej nie zgodził się z założeniem Sądu I instancji, że żądanie przez stronę powodową odsetek jest słuszne z uwagi na dokonanie płatności faktury po dniu wymagalności i podniósł, że pozwana spełniła żądanie przez powoda niedługo po zawiśnięciu sporu. Zdaniem pozwanej Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powód może domagać się odsetek za czas opóźnienia, albowiem zgodnie z Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 sierpnia 2013 r. (sygn. I ACa 383/13) „odsetki są świadczeniem akcesoryjnym, bowiem warunkiem powstania, uprawnienia do odsetek jest istnienie i wymagalność długu pieniężnego”. Pozwana podniosła, że w niniejszej sprawie, w momencie domagania się przez stronę powodową odsetek dług pieniężny już nie istniał, a co za tym idzie przyjęcie przez Sąd twierdzenia, jakoby stronie powodowej przysługiwało roszczenie do żądania odsetek jest błędne.

Pozwana zarzuciła Sądowi I instancji, że nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 101 k.p.c., albowiem powód uznał żądanie pozwu, dokonując wpłaty jeszcze przed doręczeniem pozwanemu wydanego przez Sąd nakazu zapłaty, a w dniu otrzymania odpisu pozwu wraz z nakazem zapłaty pozwany nie był już dłużnikiem względem powoda.

W odpowiedzi na apelację pozwanej powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana była wzywana dwukrotnie do zapłaty dobrowolnie kwoty z faktury wraz ustawowymi odsetkami, a nadto sama faktura wskazuje termin wymagalności i od kiedy mają być liczone odsetki. Powódka podniosła, że faktura, w której określony został termin jej płatności jeżeli została sporządzona przez pracownika wierzyciela, do zakresu obowiązków którego należało dokonywanie takich czynności jest wezwaniem do zapłaty w rozumieniu art. 455 k.c.

Odnosząc się zaskarżenia orzeczenia o kosztach postępowania powódka podniosła, że skoro pozwana spełniła świadczenie już po złożeniu pozwu i wydaniu nakazu zapłaty zasadne jest również żądanie zwrotu kosztów od pierwotnej wartości przedmiotu sporu, w szczególności iż przelew wyszedł od pozwanej 13.06.2013r. a zaksięgowany został u powódki 14.06.2013r. Powódka podniosła, że pozwany jest odpowiedzialny za wynik sprawy i mógł zapłacić wcześniej, a tak powódka została zmuszona do złożenia pozwu i poniosła koszty zarówno opłaty sądowej jak i wynagrodzenia pełnomocnika.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna w całości.

Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 378§1 k.p.c., w granicach wniesionej apelacji, rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, iż zarówno ustalenia stanu faktycznego, jak i ocena prawna, dokonana przez Sąd I instancji była prawidłowa, tym samym niecelowe jest jej powtarzanie.

Niezasadnym okazał się zarzut przekroczenia przez Sąd granicy swobodnej oceny dowodów i w związku z tym błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie trafnie przyjmuje się iż, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wymaganej normą art. 233§1 k.p.c. Ocena taka musi się ostać nawet, gdyby z materiału tego w równym stopniu dały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku braku logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie przeprowadzono wbrew zasadom doświadczenia życiowego, ocena dowodów przeprowadzona przez sąd może być skutecznie podważona ( wyrok SN z 27.09.2001, II CKN 817/00, LEX nr 56906). Apelujący wskazał jedynie na swoje przekonanie, iż Sąd błędnie ustalił stan faktyczny, nie wskazał przy tym, na czym ten błąd miałby polegać, ani tym bardziej przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. Nie podał więc, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając ich wiarygodność i moc dowodową (por. orzecz. SN z 23.01.2001r. (...) LEX 52753, z 10.01.2002, II CKN 572/99, LEX 53136). W żaden sposób nie odniósł się do wskazanych przez Sąd dowodów. Brak jest w apelacji jakiegokolwiek konkretnego odniesienia, które pozwalałoby ustalić, które oceny Sądu Rejonowego i dlaczego apelujący kwestionuje. Nawet w samej treści apelacji pozwany nie zaprzecza, by strony łączyła umowa, nie podnosi żadnych twierdzeń faktycznych w tym zakresie. Podobnie nie wskazywał nawet, by strony ustaliły w sposób odmienny datę wymagalności świadczenia. Treść uzasadnienia apelacji wskazuje, iż pozwany w istocie kwestionował ocenę prawną dokonaną przez Sąd Rejonowy w zakresie roszczenia o odsetki.

W ocenie Sądu odwoławczego analiza treści uzasadnienia wyroku pozwala jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a ocena ta w żaden sposób nie nosi cech dowolności. Sąd Rejonowy odniósł się do wyników postępowania dowodowego i na ich podstawie wywiódł prawidłowe wnioski, nie podważone przez skarżącego.

Podzielić należy stanowisko zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, iż zobowiązanie do zapłaty, wynikające z zawartej umowy sprzedaży, ma charakter zobowiązania terminowego. Przepis art. 488§1 k.c. (który stosuje się do zobowiązań wzajemnych zgodnie z art. 487 k.c.) jednoznacznie stanowi, iż przyjęcie świadczenia sprzedającego rodzi skutek w postaci natychmiastowego obowiązku zapłaty ceny, o ile strony nie umówią się inaczej. W przedmiotowej sprawie należy przyjąć, iż termin zapłaty został przez strony przesunięty do daty określonej na fakturze. Pozwany jednocześnie nie wykazał, by termin ten był jeszcze dalszy, a nawet nie podnosił twierdzeń w tym zakresie. Brak zapłaty w oznaczonym terminie powoduje, iż wierzycielowi przysługują odsetki za opóźnienie określone w trybie art. 481 k.c. bez potrzeby wzywania o nie. Akcesoryjny charakter odsetek nie powoduje jednocześnie braku uprawnienia do ich dochodzenia w sytuacji zapłaty roszczenia głównego. W tym zakresie – za okres opóźnienia – uzyskują one byt samoistny, także w zakresie ich przedawnienia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 roku, OSNC 2005/9/149).

Poza sporem pozostawały terminowy dokonania zapłaty należności wynikającej z umowy sprzedaży i prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, że były to daty przypadające po umownym terminie płatności i po wniesieniu powództwa. Stronie powodowej należne są więc odsetki za opóźnienie w płatności.

Konsekwencją powyższego Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował normę art. 98 k.p.c. obciążając pozwanego kosztami procesu w całości.

Powód częściowo cofnął powództwo z uwagi na spełnienie roszczenia po wytoczeniu powództwa, pozwany traktowany jest jako strona, która przegrała proces w całości i obowiązany jest do zwrotu powodowi celowych kosztów procesu (art. 98 k.p.c.). Zgodnie z treścią art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie. W niniejszej sprawie przesłanki zasądzenia kosztów procesu pozwanemu nie zaistniały. Pozwany wprawdzie dokonał czynności faktycznych i spełnił częściowo świadczenie, jednak, w ocenie Sądu, dał powód do wytoczenia powództwa. Podmioty gospodarcze – profesjonalne mają obowiązek podejmowania przed wytoczeniem procesu próby wyjaśnienia spornych kwestii właśnie po to, by uniknąć nieporozumień wynikających ze stanów faktycznych powstałych w związku z prowadzeniem przez nich działalności. W niniejszej sprawie, jak wynika z treści pozwu i załączonej do niego korespondencji, pozwany nie reagował na wezwania do zapłaty pomimo znacznego upływu terminu płatności należności z umowy. Mając na uwadze powyższe prawidłowo Sąd uznał, iż to strona pozwana winna ponieść koszty procesu powoda.

Biorąc pod uwagę całokształt przytoczonych okoliczności i powyższą argumentację, Sąd Okręgowy uznał zarzuty apelacji za niezasadne, co skutkowało jej oddaleniem w trybie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§1 k.p.c. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalono na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – na kwotę 90 złotych.

SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak SSR del. Anna Górnik

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE