UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z 26 marca 2013 roku, po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego B. R., odmówił prawa do rozpatrzenia wniosku z 28 stycznia 2013 roku i przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, wskazując że przeliczenie emerytury i ustalenie jej wysokość z uwzględnieniem dodatku dewizowego było przedmiotem postępowania sądowego w związku z odwołaniem ubezpieczonego od decyzji z 13 sierpnia 2008 roku i 21 sierpnia 2008 roku.

W wykonaniu prawomocnych wyroków Sądu Okręgowego w Szczecinie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie uwzględniających częściowo stanowiska ubezpieczonego wydane zostały decyzje z 16 kwietnia 2012 roku, 17 kwietnia 2012 roku, 18 kwietnia 2012 roku, 19 kwietnia 2012 roku oraz 23 kwietnia 2012 roku. Natomiast do wniosku z 28 stycznia 2013 roku ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów.

Z powyższą decyzją nie zgodził się ubezpieczony B. R., który w odwołaniu z 11 kwietnia 2013 roku wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy z uwzględnieniem dokumentów złożonych do wniosku z 28 stycznia 2013 roku oraz przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu jego własnych wyliczeń. Natomiast w piśmie procesowym z 24 maja 2013 roku powód B. R. doprecyzował, że kwestionuje zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku Rp-7 wystawione przez pracodawcę (...), ponieważ zostało ono wystawione na podstawie uchylonych przepisów. Wskazał, że organ rentowy nieprawidłowo ustalił wysokość jego świadczenia, ustalając wysokość dodatku dewizowego przez przeliczenie marynarskich bonów towarowych po kursie NBP, podczas gdy książeczka celno-dewizowa zawiera dane właściwe. Nadto podniósł, że organ rentowy niezasadnie zaniżył jego wynagrodzenia złotówkowe za lata 1975-1976 i 1979.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego oraz przekazał do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. wniosek o uwzględnienie w podstawie wymiaru świadczenia zarobków złotówkowych za rok 1975 w wysokości 91.609 zł (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy sześćset dziewięć złotych), za rok 1976 w wysokości 82.567 zł (osiemdziesiąt dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt siedem złotych) i za rok 1979 w wysokości 92.455 zł (dziewięćdziesiąt dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt pięć złotych)

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Decyzją z dnia 25 lutego 1994 roku organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 września 1993 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 4 lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1980 roku do 31 grudnia 1983 roku. W wynagrodzeniach za powyższe lata uwzględnione są wypłacone ubezpieczonemu kwoty dodatku dewizowego. Decyzją z dnia 13 sierpnia 2008 roku organ rentowy, po rozpatrzeniu wniosku B. R. z dnia 14 maja 2008 roku, odmówił ubezpieczonemu przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem dodatku dewizowego wskazując, że przedłożona przez ubezpieczonego książeczka dewizowo-celna nie może stanowić podstawy do uwzględnienia wartości wypłaconych dewiz obok wynagrodzenia, ponieważ nie zawiera dokładnych informacji o wysokości dodatku dewizowego, a brak jest potwierdzenia wypłaty dewiz w rocznych kartach zarobków. Natomiast decyzją z dnia 21 sierpnia 2008 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury, poczynając od 1 czerwca 2008 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto dotychczasową podstawę jej wymiaru. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 155,68%, a podstawa wymiaru 1.116,47 zł przy kwocie bazowej 7 17,16 zł.

B. R. nie zgodził się z powyższymi decyzjami organu rentowego, domagając się przeliczenia emerytury z uwzględnieniem dodatku dewizowego według kursu specjalnego dolara i w sposób wskazany przez siebie w treści pism procesowych.

Postępowanie w tym zakresie toczyło się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie w sprawie VII U 248/09, zakończonej wydaniem wyroku z 13 maja 2011 roku, częściowo uwzględniającego stanowisko ubezpieczonego. Sąd ten zmienił zaskarżone decyzje z 13 sierpnia 2008 roku oraz z 21 sierpnia 2008 roku w ten sposób, że przyznał B. R. prawo do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu w podstawie wymiaru emerytury dodatku dewizowego do zarobków: za 1975 rok - 6.155,28 zł, za 1976 rok - 5.683,59 zł, za 1977 rok - 8.200,17 zł, za 1978 rok - 16.112,75 zł, za 1979 rok - 13.416,17 zł, za 1984 rok - 83.044,75 zł, za 1985 rok - 112.389,26 zł, za 1986 rok - 168.424,86 zł, za 1987 rok - 84.374,22 zł, za 1988 rok - 195.748,83 oddalając odwołania w pozostałym zakresie.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyrokiem z 15 lutego 2012 roku zmienił powyższy wyrok tylko o tyle, że przyznał B. R. prawo do przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 166,47 %, oddalając apelację ubezpieczonego w pozostałym zakresie, w szczególności co do żądania przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wartości marynarskich bonów towarowych przeliczonych według kursu specjalnego dolara.

W wykonaniu prawomocnych wyroków Sądu Okręgowego w Szczecinie 13 maja 2011 roku i Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 15 lutego 2012 oku, uwzględniających częściowo stanowisko ubezpieczonego, wydane zostały decyzje z 16 kwietnia 2012 roku, 17 kwietnia 2012 roku, 18 kwietnia 2012 roku, 19 kwietnia 2012 roku oraz 23 kwietnia 2012 roku w przedmiocie przeliczenia jego emerytury.

B. R. wnioskiem z 28 stycznia 2013 roku zwrócił się do organu rentowego o ponowne przeliczenie podstawy wymiaru jego emerytury przy uwzględnieniu wartości marynarskich bonów towarowych (...) przeliczonych według kursu specjalnego dolara. Do wniosku dołączył pismo Narodowego Banku Polskiego z 31 maja 2012 roku, w którym na jego pisemne zapytanie wyjaśniono, że marynarskie bony towarowe (...) nie były wartością dewizową, a bank ten nie był ich emitentem, w związku z czym w latach 1975-1985 nie dokonywał ich skupu i sprzedaży oraz nie ustalał kursów skupu i sprzedaży dla tych bonów.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy uznał odwołanie powoda B. R. za nieuzasadnione.

Sąd meriti wskazał, że w toku niniejszego postępowania ubezpieczony podniósł dwie kwestie, tj. kwestię ponownego przeliczenia świadczenia przy uwzględnieniu tzw. bonów (...), a nadto kwestię błędnego przeliczenia świadczenia przy uwzględnieniu wynagrodzenia złotówkowego w latach 1975-1976 i 1979. Zaskarżona decyzja z 26 marca 2013 roku dotyczyła zaś tylko pierwszej z powyższych kwestii. Przy czym organ rentowy stał na stanowisku, że brak jest przesłanek do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury powoda przy uwzględnieniu innej wysokości dodatku dewizowego. Stanowisko to wywodził z treści art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.), motywując że ubezpieczony B. R. nie przedstawił nowych dowodów, nie ujawniono również nowych okoliczności, które stanowiłyby podstawę do ponownego ustalenia podstawy wymiaru świadczenia.

Zdaniem Sądu I instancji, stanowisko organu rentowego jest zasadne, a zaskarżona decyzja merytorycznie uzasadniona. Stosownie do treści art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Na podstawie cytowanego wyżej przepisu organ rentowy upoważniony jest do wydania - na wniosek zainteresowanego lub z urzędu - nowej decyzji w przedmiocie prawa do świadczeń lub ich wysokości po uprawomocnieniu się pierwotnej decyzji, chyba że kwestionowane ustalenie zostało dokonane przez organ odwoławczy (sąd ubezpieczeń społecznych), a zmiana decyzji pogarsza sytuację uprawnionego - w tym przypadku wydanie orzeczenia należy do organu odwoławczego.

Wniosek o ponowne ustalenie prawa do świadczeń lub ich wysokości jest jednym z elementów uprawnień zainteresowanego - postępowania w sprawach emerytalno-rentowych (wyrok SA w Katowicach z dnia 19 marca 1996 r., sygn. akt I AUr 1346/95, OSA 1998, z. 3, poz. 10). Ponowne ustalanie prawa do emerytur i rent nie jest wznowieniem postępowania sądowego (według k.p.c.), nie posiada też charakteru wznowienia postępowania przewidzianego w art. 145 § 1 k.p.a., a wniesienie wniosku nie jest ograniczone czasowo. Przy tym instytucja ta dotyczy jedynie postępowania przed organem rentowym.

Sąd Okręgowy wskazał również, że w orzecznictwie dominuje pogląd, iż decyzja rentowa nie ma przymiotu powagi rzeczy osądzonej (por. wyroki SN: z dnia 4 października 2006 r., sygn. akt I UK 30/06, OSNPUSiSP 2007, nr 19-20 poz. 289; z dnia 5 maja 2005 r., sygn. akt I UK 242704, OSNPUSiSP 2006, nr 3-4, poz. 54; z dnia 28 stycznia 2004 r, sygn. akt I UK 228/03, OSNPUSiSP 2004, nr 19, poz. 341 Z glosą R. Babińskiej; z dnia 23 listopada 2004 r., sygn. akt I UK 15/04, OSNPUSiSP 2005, nr 11, poz. 161; z dnia 12 stycznia 2001 r., sygn. akt II UKN 182/00, OSNAPiUS 2002, nr 17, poz. 419; z dnia 30 listopada 2000 r., sygn. akt I UKN 79/00, OSNAPiUS 2002, nr 13, poz. 317 i z dnia 18 listopada 1994 r., sygn. akt II URN 45/94, OSNAPiUS 1995, nr 5, poz. 6), co oznacza, że organ rentowy może podważyć swoją błędną decyzję przyznającą świadczenie „nabyte”, pomimo niespełnienia ustawowych warunków powstania uprawnień do emerytury lub renty, a zainteresowany ponownie wystąpić z wnioskiem o to samo świadczenie, którego poprzednio mu odmówiono, jeżeli powołano się na nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji mające wpływ na ustalenie uprawnień ubezpieczeniowych. W wyniku zastosowania instytucji ponownego ustalania praw do emerytur/rent następuje nadzwyczajna kontynuacja postępowania w tej samej sprawie (por. wyrok SN z dnia 15 listopada 2000 r., sygn. akt I UKN 41 / 00, Prok i Pr. 2001, nr 6, poz. 39), w którym organ rentowy ma możliwość zniwelowania własnego uchybienia powstałego przy ustalaniu prawa do świadczenia, nadto zainteresowany uprawniony jest do ubiegania się o świadczenie, którego mu nie przyznano, jeżeli wcześniej nie powołał się na okoliczności uzasadniające powstanie takich uprawnień. W rezultacie uchylane są zarówno korzystne, jak i niekorzystne rozstrzygnięcia dla zainteresowanego. Reasumując, analizowany przepis art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach rentach z FUS zezwala na ponowną ocenę prawa do świadczenia tylko w przypadku przedłożenia nowych dowodów lub ujawnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń. Ad casum sąd zważył, że powód B. R. w postępowania administracyjnym przed organem rentowym ponownie kwestionował sposób przeliczenia świadczenia przy uwzględnieniu tzw. bonów (...), w szczególności sposób ich kwalifikacji i sposób zaliczenia ich wartości do wysokości świadczenia.

W ocenie Sądu I instancji, kwestia ta była już bardzo szczegółowo analizowana w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Szczecinie w sprawie VII U 248/09, zakończonej wydaniem wyroku z dnia 13 maja 2011 roku, który wobec oddalenia apelacji powoda przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie (vide wyrok z 15 lutego 2012 roku w sprawie III AUa 458/11) jest orzeczeniem prawomocnym. W toku sprawy VII U 248/09 powód wielokrotnie podnosił kwestię charakteru tzw. bonów „(...)” oraz tego, w jaki sposób należałoby je w jego ocenie rozliczać. Wielokrotnie też B. R. kwestionował sposób zaliczenia tych bonów przez biegłego z zakresu księgowości (m.in. w zarzutach do opinii). Stanowisko jego nie znalazło jednak aprobaty sądów obu instancji. Sprawa VII U 248/09 jest sprawą zakończoną, a wyrok jest prawomocny, co rodzi konsekwencje opisane w art. 365 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy wskazał, że do organu rentowego wraz z wnioskiem o ponowne przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia powód złożył tylko jeden nowy dokument, tj. pismo Narodowego Banku Polskiego z 31 maja 2012 roku, w którym wyjaśniono, że marynarskie bony towarowe (...) nie były wartością dewizową, a bank ten nie był ich emitentem, w związku z czym w latach 1975-1985 nie dokonywał ich skupu i sprzedaży oraz nie ustalał kursów skupu i sprzedaży dla tych bonów.

W ocenie Sądu I instancji, wbrew zapatrywaniom powoda powyższy dokument nie stanowi nowego dowodu w sprawie w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ nic nowego do sprawy nie wnosi, a sama okoliczność w nim wskazana była wielokrotnie i szczegółowo analizowana w toku postępowania w sprawie VII U 248/09. Zdaniem Sądu meriti nie zostały przedłożone żadne nowe dokumenty, które pozwalałyby ustalić inną niż wynikająca z treści orzeczenia Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie VII U 248/09 wysokość tzw. wynagrodzenia dewizowego uzyskiwanego przez powoda i przyjętego do ustalenia podstawy wymiaru jego świadczenia. Co istotne podstawa wymiaru świadczenia powoda została przeliczona przez pozwany organ rentowy, albowiem w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z 13 maja 2011 roku i wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 15 lutego 2012 roku wydane zostały decyzje z 16 kwietnia 2012 roku, z 17 kwietnia 2012 roku, z 18 kwietnia 20 12 roku, z 19 kwietnia 2012 roku oraz z 23 kwietnia 2012 roku. Jednocześnie nie ma możliwości toczenia drugiego postępowania o to samo, skoro w sprawie VII U 248/09 zapadł prawomocny wyrok, a nie ujawniły się okoliczności umożliwiające jego wzruszenie w trybie nadzwyczajnym.

Reasumując, Sąd Okręgowy wskazał, że organ rentowy wydał decyzję z 26 marca 2013 roku na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazując na brak nowych dowodów, który uniemożliwia ponowne rozpoznanie prawomocnie zakończonej sprawy i w tym zakresie pozwany miał rację. Nie ma bowiem żadnych nowych dowodów, które w jakikolwiek sposób mogłyby wpłynąć na kwestie wcześniej już rozstrzygnięte.

Z uwagi na powyższe, Sąd I instancji — na podstawie art. 477¹⁴§ 1 k.p.c. — odwołanie powoda B. R. oddalił, o czym orzekł w pkt I. wyroku.

W pkt II wyroku żądanie powoda w zakresie uwzględnienia w podstawie wymiaru świadczenia zarobków złotówkowych - za 1975 rok w wysokości 9 1.609 zł, za 1976 rok w wysokości 82.567 zł oraz za 1979 rok w wysokości 92.455 zł - przekazano organowi rentowemu do rozpoznania albowiem przedmiotem procedowania w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych jest odwołanie od decyzji organu rentowego (art. 477⁹§ 1 k.p.c.), a żądanie uwzględnienia w podstawie wymiaru emerytury ubezpieczonego zarobków złotówkowych w wysokości wskazanej powyżej do tej pory nie było przedmiotem postępowania przed organem rentowym i decyzji w tym zakresie nie wydano. W związku z powyższym to żądanie B. R. - zgłoszone po raz pierwszy w piśmie procesowym z 24 maja 2013 roku i podtrzymane na rozprawie 31 października 2013 roku - należało traktować jako nowe żądanie, dotychczas nierozpoznane przez organ rentowy i jako takie podlegające przekazaniu do rozpoznania temu organowi przez wydanie decyzji (art. 477¹⁰§ 2 k.p.c.), od której B. R. służyć będzie prawo do odwołania się do sądu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył ubezpieczony wnosząc o zmianę wyroku i przeliczenie emerytury w związku z otrzymywanymi przez niego bonami „(...)”. Zdaniem skarżącego Sąd nie wziął pod uwagę materiału dowodowego w sprawie. Ubezpieczony powołał się na niezgodność zaświadczenia o zatrudnieniu Rp 7 z 1980 roku z rzeczywistością. Zdaniem ubezpieczonego, nieprawidłowość druku Rp 7 powoduje zmniejszenie rozliczenia emerytury o 957, 70 USD i 28738 złotych. B. R. podniósł również, że nie jest prawdą twierdzenie, iż nie wniósł nic nowego do sprawy. Przedstawił bowiem zaświadczenie Narodowego Banku Polskiego, z którego wprawdzie wynika brak możliwości przeliczenia bonów na inna walutę, jednakże wartość bonów należy, zdaniem ubezpieczonego, przeliczać według możliwości nabycia określonych towarów, a to z kolei wynika z jego książeczki dewizowo-celnej.

W odpowiedzi na apelację, organ rentowy wniósł o jej oddalenie w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

W ocenie Sądu II instancji ustalenia i ocena stanu faktycznego przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, obejmująca dokonaną przez Sąd Okręgowy wykładnię zastosowanych przepisów prawa okazała się właściwa i nie budzi zastrzeżeń. Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje stanowisko Sądu meriti i przyjmuje za własne, czyniąc je integralną częścią poniższych rozważań.

Ubezpieczony w swoim nowym wniosku o przeliczenie emerytury z dnia 28 stycznia 2013 r. domagał się „bardziej wnikliwego rozpatrzenia złożonych wcześniej dokumentów”, ocenionych już w poprzednim postępowaniu sądowym o sygnaturze akt VII U 248/09 przez sądy dwóch instancji. B. R. podniósł, że jego zastrzeżenia dotyczą druku Rp-7 wystawionego przez pracodawcę (...) wg ustawy, która straciła moc prawną. Bezprawnie, zdaniem ubezpieczonego, posługiwano się kursem dolarowym NBP w stosunku do marynarskich bonów towarowych. Ubezpieczony zakwestionował również wyliczenia biegłego G. D. poczynione w prawomocnie osądzonej już sprawie VII U 249/09.

Wobec tak sformułowanego wniosku, przedmiotem sporu była zasadność odmowy przeliczenia emerytury przez organ rentowy na podstawie art. 114 § 1 k.p.c w zakresie dotyczącym otrzymywanego przez ubezpieczonego dodatku dewizowego za 1980 rok.

W kwestii tej, jak już wspomniano powyżej, istnieje prawomocne rozstrzygnięcie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie wydane w sprawie o sygnaturze akt III AUa 458/11 (VII U 249/09), w którym Sąd ten stwierdził, że odnośnie zarzutu niewyjaśnienia sprawy dodatku dewizowego za lata 1980-1983 to za okres ten ubezpieczony legitymuje się zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) z dnia 29 listopada 1993 roku (k. 23 plik I akt organu rentowego), w którym uwzględniono wypłacony dodatek dewizowy zgodnie z kartami wynagrodzeń z tych lat (k. 14-17 akt VII U 248/09). Z dokumentu tego wynika, że dodatek dewizowy wyliczono według uchwały Rady Ministrów nr 60/72 z dnia 25 lutego 1972 r., a dewizy przeliczono według tabeli kursów za 1980, 1981, 1982 i 1983 rok. Ubezpieczony w żaden sposób nie podważył prawidłowości kart wynagrodzeń czy Rp-7 z dnia 29 listopada 1993 r. Ubezpieczony na potrzeby ówczesnego procesu pominął powyższe reguły wyliczenia wysokości dodatku dewizowego tworząc własny system wyliczenia tego świadczenia, opierający się na wyliczeniu siły nabywczej otrzymanych wówczas „(...)” bonów towarowych, który to sposób wyliczenia nie znajduje oparcia w przepisach.

W toku niniejszego procesu, ubezpieczony podnosił, że zastosował nowe przeliczenie opierając się na zapisach z książeczki dewizowo-celnej, gdzie towar jakim były bony „(...)” został przeliczony na złotówki. W książeczce nie ma bowiem wartości dewizowych tylko właśnie złotówki. Ubezpieczony wskazywał, że w poprzednim procesie opierał się na uzyskanej uldze celnej, w tym zaś procesie zastosował inne przeliczenia (według siły nabywczej) i w ten sposób starał się podważyć otrzymany druk Rp-7 wystawiony przez pracodawcę na podstawie przepisów, które zostały uchylone.

Przedstawiony sposób wyliczenia powoda również nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawnych.

Zgodzić się należy z Sądem I instancji, że ubezpieczony nie przedstawił, żadnych nowych dowodów i okoliczności, które mogłyby podważyć zaskarżoną decyzję organu rentowego. Przepis art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach rentach z FUS zezwala bowiem na ponowną ocenę prawa do świadczenia tylko w przypadku przedłożenia nowych dowodów lub ujawnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń.

B. R. w postępowania administracyjnym przed organem rentowym ponownie kwestionował sposób przeliczenia świadczenia przy uwzględnieniu tzw. bonów (...), w szczególności sposób ich kwalifikacji i sposób zaliczenia ich wartości do wysokości świadczenia, jednakże wbrew stanowisku ubezpieczonego powyższy dokument nie stanowi nowego dowodu w sprawie w rozumieniu art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ nic nowego do sprawy nie wnosi, a sama okoliczność w nim wskazana była wielokrotnie i szczegółowo analizowana w toku postępowania w sprawie VII U 248/09. Nie ma zatem żadnych nowych dokumentów, które pozwalałyby ustalić inną niż wynikająca z treści orzeczenia Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie VII U 248/09 wysokość tzw. wynagrodzenia dewizowego uzyskiwanego przez powoda i przyjętego do ustalenia podstawy wymiaru jego świadczenia. Nie należy również tracić z pola widzenia, że podstawa wymiaru świadczenia należnego B. R. została przeliczona przez pozwany organ rentowy w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z 13 maja 2011 roku i wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 15 lutego 2012 roku (decyzje z 16 kwietnia 2012 roku, z 17 kwietnia 2012 roku, z 18 kwietnia 2012 roku, z 19 kwietnia 2012 roku oraz z 23 kwietnia 2012 roku). Jednocześnie nie ma możliwości toczenia drugiego postępowania o to samo, skoro w sprawie VII U 248/09 zapadł prawomocny wyrok, a nie ujawniły się okoliczności umożliwiające jego wzruszenie w trybie nadzwyczajnym. Ani Sąd I instancji, ani Sąd odwoławczy nie mają w niniejszym procesie możliwości dokonania ponownej oceny opinii biegłego G. D. wydanej w prawomocnie już zakończonej innej sprawie ocenionej w sposób jednoznaczny przez Sąd I i II instancji, albowiem zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Z powyższych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE