UZASADNIENIE

L. L. został oskarżony o to, że:

naraził na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych za 2004r. w kwocie 41.809 zł przez to, że nie ujawnił organowi podatkowemu, tj. Urzędowi Skarbowemu w J. do dnia 30 kwietnia 2005r. dochodów nie znadujących pokrycia w ujawnionych źródłach w wysokości 134.543 zł, co stanowi naruszenie art. 9 ust. 1 i 2, art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. nr 14, poz 176 z późn. zm.),
tj. o czyn z art. 56§2 kks w zw. z art. 54§2 kks.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 14 września 2012r. w sprawie II K 787/12:

1. ustalił, że oskarżony L. L.dopuścił popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, czym wyczerpał znamiona czynu zabronionego opisanego w art. 56§2 kks ustalając jednocześnie, iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne, na podstawie 41§1 kks oraz art. 66§1 kk oraz art. 67§1 kk w zw. z art. 20§2 kks postępowanie karne warunkowo umorzył na okres 2 lat próby;

2. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113§1 kks w zw. z art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego L. L.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 60 złotych.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść (art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 113§1 kks), a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk i w zw. z art. 113§1 kks, wyrażającą się w niepełnej oraz wadliwej ocenie gromadzonych dowodów, prowadzącej do wniosków sprzecznych z zasadami wiedzy i logicznego rozumowania, co wynika z tego, że Sąd Rejonowy, wbrew bezwzględnemu wymogowi oceny całego materiału dowodowego, nie dokonał jakiejkolwiek analizy dowodów poświęconych:

-: udowodnieniu, a nie tylko uprawdopodobnieniu nieujawnienia przez oskarżonego źródeł przychodu,
-: stronie podmiotowej zachowania oskarżonego,

a w konsekwencji także:

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który mógł mieć nań wpływ (art. 438 pkt 3 kpk w zw. z art. 113§1 kks), polegający na uznaniu, że L. L.popełnił zarzucone mu przestępstwo skarbowe, gdy tymczasem wnikliwa analiza całości zgromadzonych dowodów prowadzi do wniosku biegunowo odmiennego.

Stawiając powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu przestępstwa skarbowego oraz o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa wydatków wiązanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 maja 2012 r. ( VI Ka 230/12 ) uchylającym pierwszy, skazujący wyrok Sądu Rejonowego zawarł wskazania i zapatrywania niezbędne dla wydania w niniejszej sprawie prawidłowego rozstrzygnięcia. Przyczyną uchylenia wyroku było w szczególności naruszenie art. 424 § 1 k.p.k. albowiem Sąd I instancji nie wyjaśnił przesłanek którymi kierował się przypisując oskarżonemu winę w zakresie zarzucanego mu czynu. Sąd Okręgowy natomiast wyraźnie wskazał że ustalenia Sądu Rejonowego oparte na decyzji podatkowej są prawidłowe i mogą stanowić podstawę wyrokowania w niniejszej sprawie. Powtórzyć tutaj należy ówczesną argumentację Sądu Okręgowego z odwołaniem się do orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych ( orz.SN z 1.10.2009 r. IV KK 455/08, post. SA w Lublinie z 17.06.2009 r. II Akz 334/09 OSA 2010/8/14 – 18 ) że odstępstwo od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego następuje wówczas gdy stan prawny może być ukształtowany wyłącznie decyzją organu administracyjnego, w tym wypadku organu podatkowego mającą decydujące znaczenie dla istnienia zobowiązania podatkowego. Takie decyzje rodzą po stronie podatnika określone skutki finansowe, zapadają przy tym w drodze odrębnych przepisów przewidujących kontrolę instancyjna w tym nadzwyczajny środek zaskarżenia, należy je zatem traktować jako rozstrzygnięcie „kształtujące stosunek prawny” w rozumieniu art.8 § 2 k.p.k.

Powyższa konstatacja powoduje iż niewątpliwe jest ustalenie Sądu I instancji że oskarżony L. L. w złożonych zeznaniach podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu w 2004 r. nie ujawnił dochodów w kwocie 134.542,76 zł. I nie uiścił należnego z tego tytułu podatku dochodowego w wysokości 100.907,00 zł., co jest równoznaczne z wypełnieniem znamion strony przedmiotowej oszustwa podatkowego z art.56 § 2 k.k.s., przy przyjęciu małej wartości kwoty podatku narażonej na uszczuplenie.

Oczywistym jest iż ustalenia w zakresie strony podmiotowej nie mogą być czynione w sprawie niniejszej wyłącznie w oparciu o składany na początkowym etapie postępowania sądowego wniosek o zwrot sprawy do uzupełnienia dochodzenia z sugestią skorzystania z dobrodziejstwa dobrowolnego poddania się odpowiedzialności ( k.151 ). Sąd I instancji przedstawił jednakowoż inne argumenty które w sposób dostateczny przemawiają za przyjęciem umyślności w działaniu oskarżonego. Nie ulega wątpliwości tak dla Sądu Rejonowego jak i dla Sądu Okręgowego że oskarżony L. L. posiadał dokładną wiedzę w jakiej wysokości i z jakich źródeł osiągnął dochody w 2004 r. Ustalenie to znajduje oparcie w zasadach doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie oceniany w oparciu o te zasady nie daje najmniejszych podstaw do kwestionowania tego ustalenia. Oskarżony w sposób w pełni świadomy złożył deklaracje podatkową za 2004 r. nie wykazując w niej wszystkich uzyskanych dochodów, działał więc umyślnie mając zamiar dokonania oszustwa podatkowego. Zarzuty naruszenia przepisów postępowania wskazywanych w apelacji jak i błędu w ustaleniach faktycznych są wiec niezasadne i to w stopniu oczywistym.

Prawidłowa jest dokonana przez Sąd I instancji ocena społecznej szkodliwości czynu oskarżonego w wyniku której wydany został wyrok warunkowo umarzający postępowanie wobec oskarżonego L. L..

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego L. L. uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art.113 § 1 k.k.s. Sąd Okręgowy zasadził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 80 zł. ( 60 zł. Opłata za II instancję + 20 zł. Ryczałt za doręczenia ).

M.D.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE