UZASADNIENIE

P. L. został obwiniony o to, że:

w dniu 7 października 2013r. ok. godz. 20:15 w miejscowości N. – S., gm. B., na drodze publicznej kierował pojazdem marki D. (...) o nr. rej. (...) nie zachowując szczególnej ostrożności podczas manewru wymijania poruszających się obok pojazdów N. (...) o nr. rej. (...) oraz F. (...) o nr. rej. (...), spowodował kolizję drogową ocierając się o w/w pojazdy,

tj. o czyn z art. 86§1 k.w.;

w tym samym miejscu i czasie oddalił się z miejsca kolizji w kierunku N. pozostawiając tam swój pojazd,

tj. o czyn z art. 97 k.w.;

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2014r. w sprawie II W 9/14:

uznał obwinionego P. L. za winnego tego, że:

około godziny 20:00 dnia 7 października 2013r. kierując na drodze wojewódzkiej nr (...) samochodem osobowym marki D. (...) o nr. rej. (...) ze wsi S. w kierunku wsi N. nie zachował należytej ostrożności, w ten sposób, że nie obserwując należycie przedpola jazdy, zjechał kierowanym samochodem na przeciwległy dla niego pas ruchu podczas wykonywania manewru wymijania poruszających się w kierunku przeciwnym pojazdów marki N. (...) o nr. rej. (...) oraz marki F. (...) o nr. rej. (...) doprowadzając do bocznego kolizyjnego kontaktu kierowanego samochodu z tymi dwoma wymijanymi samochodami, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego i pasażerki samochodu marki N. (...) w osobach odpowiednio M. G. i R. B. oraz dla kierującego i pasażerki samochodu marki F. (...) w osobach odpowiednio J. Ł. i A. Ł., jak również doprowadził do uszkodzenia zderzaka przedniego, błotnika lewego przedniego, przednich i tylnych drzwi lewych, lusterka lewego oraz lewej przedniej opony i felgi w N. (...), oraz błotnika lewego przedniego, drzwi lewych przednich oraz lusterka lewego w F. (...),

tj. wykroczenia z art. 86§1 k.w.;

nie zatrzymał kierowanego pojazdu w miejscu, w którym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym odjeżdżając z tego miejsca w kierunku N.,

tj. o czyn z art. 97 k.w.

i za to na podstawie art. 86§1 k.w. i art. 9§2 k.w. skazał go na karę 1.500zł (tysiąca pięciuset złotych) grzywny;

w zakresie czynu opisanego w pkt. I lit. a części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 87§3 k.w. orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat, zaś na podstawie art. 29§3 k.w. zobowiązał go do zwrotu Starostwu Powiatowemu w B. dokumentu prawa jazdy uprawniającego do prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym;

na podstawie art. 118§1 k.p.s.w. obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100zł, zaś na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 150zł.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca obwinionego. Zarzucił orzeczeniu rażącą niewspółmierność orzeczonego względem obwinionego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, na okres 3 lat..

Stawiając taki zarzut obrońca wniósł o zmianę wyroku w pkt II poprzez orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego w części jest zasadna.

Mając na uwadze kierunek i granice zaskarżenia Sąd Okręgowy na wstępie stwierdza, że dokonane przez Sąd Rejonowy i niekwestionowane przez skarżącego ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy obwinionego P. L. odnośnie przypisanych mu wykroczeń z art. 86 § 1 k.w. i art. 97 k.w., zostały poczynione prawidłowo, zgodnie ze zgromadzonym i ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym, a ocena dowodów jest trafna i nie naruszająca zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. Sąd I instancji wskazał dowody, na których oparł w tym zakresie ustalenia faktyczne będące podstawą rozstrzygnięcia oraz należycie umotywował ocenę tych dowodów. Sąd Okręgowy, działający jako Sąd odwoławczy, jest zwolniony w tej części od obowiązku przeprowadzania szczegółowej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie i może poprzestać na odwołaniu się do rozważań zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji. Jest to możliwe albowiem uzasadnienie wyroku pierwszoinstancyjnego w pełni realizuje wymogi określone w art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 kpw, a sam skarżący w tym zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, ustaleń i ocen tych nie kwestionuje podobnie, jak i orzeczonej względem obwinionego kary zasadniczej grzywny. Podkreślić jedynie należy, że wymierzona obwinionemu kara nie raziła swą surowością. Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść P. L., prawidłowo je oceniając i wartościując. Wymierzona kara grzywny odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę dla sędziowskiego uznania. (por. wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie V KK 177/07, LEX nr 354289).

Zarzuty apelacji skierowane zostały wyłącznie co do wysokości orzeczonego względem obwinionego środku karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

W realiach niniejszej sprawy Sąd I instancji prawidłowo uznał, że wobec obwinionego zachodzi konieczność orzeczenia powyższego środka karnego, choć ma on w przypadku dopuszczenia się przez sprawcę wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. stosownie do paragrafu 3 wskazanego przepisu charakter fakultatywny, a czego w istocie nie kwestionuje również sam skarżący. Podkreślić jedynie należy, że orzeczenie wskazanego środka karnego uzasadnia przede wszystkim stopień naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez P. L., jak i jego zachowanie po spowodowaniu zagrożenia, polegające na oddaleniu się z miejsca zdarzenia. Za Sądem I instancji powtórzyć przy tym trzeba, że gdyby nie prawidłowo podjęte manewry obronne kierowców M. G. i J. Ł. w postaci zjazdu na prawe pobocze, to skutki zderzenia prowadzonych przez nich pojazdów z samochodem kierowanym przez oskarżonego mogły być dużo poważniejsze, jak nie tragiczne.

Sąd Okręgowy jednocześnie zauważa, że mylnie Sąd meriti jako podstawę orzeczonego środka karnego wskazuje przepis art. 87 § 3 k.w., który dotyczy wyłącznie sprawcy prowadzącego pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka i ma charakter obligatoryjny.

O ile natomiast Sąd Rejonowy prawidłowo wyeksponował wszystkie okoliczności świadczące na niekorzyść obwinionego, a które miały wpływ na wymiar środka karnego, podkreślając że P. L. swoim zachowaniem udowodnił, że prowadzenie przezeń pojazdów zagraża bezpieczeństwu w komunikacji to jednak orzekając wskazany środek karny w maksymalnym wymiarze, w niedostatecznym stopniu uwzględnił okoliczność, że obwiniony będąc osobą dojrzałą, 36 letnią nie był dotychczas karany, w tym przede wszystkim za wykroczenia drogowe. Jednocześnie na korzyść obwinionego przemawia jego postawa w niniejszym postępowaniu. Obwiniony przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, nie kwestionuje co do zasady orzeczonych wobec niego kar, co przemawia za uznaniem, że częściowo cele postępowania zostały wobec niego osiągnięte.

W tych realiach, Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż orzeczenie względem obwinionego środka karnego w maksymalnej wysokości jawi się jako kara rażąco niewspółmierna i obniżył jego wysokość o jedną trzecią tj. do dwóch lat.

Wyrok nie był dotknięty uchybieniami, o których mowa w art. 104 § 1 kpw, jak również nie był rażąco niesprawiedliwy. Stąd też na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. podlegał utrzymaniu w mocy.

Kierując się zasadami słuszności Sąd Okręgowy zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów procesu i obciążył nimi Skarb Państwa. (art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 119 kpw.).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE