WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

	Przewodniczący:	SSA Roman Skrzypek
	Sędziowie:	SSA Janina Czyż (spr.) SSA Urszula Kocyłowska
	Protokolant	st.sekr.sądowy M. Piekiełek

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2013 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt III U 1096/12

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 1236/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 31.07.2012 r. odmówił wnioskodawcy S. S. prawa do emerytury.

Za podstawę wydania decyzji tej treści organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie posiada decyzji o uznaniu go za repatrianta.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury i podniósł, że nie musi się wykazywać decyzją o uznaniu za repatrianta bowiem uzyskał decyzję Prezesa Urzędu ds. Repatriacji i Cudzoziemców zezwalającą na zamieszkanie na czas oznaczony do 18.11.2003 r., a następnie decyzję Wojewody (...), który udzielił mu zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na czas nieograniczony.

Nadto podniósł, że postanowieniem z dnia 25 stycznia 2005 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał mu obywatelstwo polskie oraz pozostaje
w związku małżeńskim z obywatelką polską. Z uwagi na ukończenie 65 lat przysługuje mu prawo do emerytury.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie
z tych samych przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji, a nadto podniósł, że wnioskodawca udowodnił łącznie 18 lat i 5 miesięcy okresów zatrudnienia na Ukrainie i nie wykazał żadnych okresów zatrudnienia
w Polsce.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu wyrokiem z dnia 18 października 2012 r. oddalił odwołanie.

Rozpoznając odwołanie Sąd ustalił, że wnioskodawca urodził się (...) r. we L.. Posiada okres zatrudnienia wyłącznie na Ukrainie
w wymiarze 18 lat i 5 miesięcy.

W dniu 18.04.1969 r. zawarł związek małżeński z obywatelką polską I. S., która w 2001 r. wróciła do Polski i ma polskie pochodzenie. Na podstawie art. 4 ustawy z 9.11.2000 r. o repatriacji potwierdzone zostało jej obywatelstwo polskie. Wnioskodawca posiada decyzję Prezesa Urzędu ds. Repatriacji
i Cudzoziemców z dnia 19.11.2001 r., zezwalającą na zamieszkiwanie na terytorium Polski, na czas oznaczony do dnia 18.11.2003 r. Decyzja była wydana na podstawie art. 16 pkt 1, art. 17 pkt 4 i art. 18 ust. 1 ustawy z 25.06.1997 r. o cudzoziemcach w związku z art. 15 ust. 2 i ust. 4 ustawy z dnia 9.11.2000 r. o repatriacji oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 11.04.2001 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz o zmianie niektórych ustaw.
Decyzją z dnia 23.12.2003 r. Wojewoda (...) po rozpatrzeniu wniosku S. S. udzielił wnioskodawcy zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na czas nie oznaczony powołując się na przepisy art. 64 ust. 1 pkt 3 i ust. 7 oraz art. 70 ust. 1 ustawy z 13.06.2003 r.
o cudzoziemcach.
Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25.01.2005 r. uzyskał obywatelstwo polskie.

Sąd ustalił, że zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy o repatriacji decyzja o uznaniu za repatrianta osoby o której mowa w ust. 1 powoduje, że przy ustalaniu prawa tej osoby do świadczeń emerytalnych Rzeczypospolitej Polskiej okresy zatrudnienia za granicą uwzględnia się jako okresy składkowe (w ust. 1 określono, że za repatrianta ma być uznana osoba, która jest polskiego pochodzenia).
Sąd ustalił, że wnioskodawca nie jest osobą polskiego pochodzenia.
Pozwolenie na zamieszkiwanie uzyskał z racji małżeństwa z osobą posiadającą obywatelstwo polskie. Z tego też względu mógł ubiegać się o obywatelstwo polskie. Nie powoduje to jednak konsekwencji w postaci stosowania do niego przepisu art. 16 ust. 4.

W ocenie Sądu wnioskodawca nie nabył przed dniem wejścia w życie ustawy
o repatriacji z dnia 9.11.2000 r. obywatelstwa polskiego i przepis art. 41 tej ustawy nie ma do niego zastosowania.

Do wnioskodawcy stosuje się przepis art. 16 ustawy o repatriacji.

Sąd uznał, że wnioskodawca nie spełnił warunków do przyznania emerytury na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazał też przepis art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu apelacją zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy do Sądu II instancji,
w której zarzucił:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych mających istotny wpływ na jego treść,
a sprowadzających się do błędnego przyjęcia, iż wnioskodawca S. S. nie spełnia warunków do przyznania emerytury na podstawie ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, w związku z ustawą o repatriacji.
Sąd I instancji nie wziął pod uwagę, iż Prezes Urzędu ds. Repatriacji i Cudzoziemców decyzją z dnia 19.11.2001 r. postanowił udzielić wnioskodawcy zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na okres do dnia 18 listopada 2003 r. Prezes Urzędu ds. Repatriacji i Cudzoziemców wskazał jednocześnie, iż w/w decyzja uwzględnia w całości żądanie wnioskodawcy.
Wnioskodawca w dniu 19.11.2003 r. złożył podanie w sprawie zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Wojewoda (...) decyzją z dnia 23.12.2013 r. zgodnie z art. 64 ust. 7 ustawy o cudzoziemcach postanowił udzielić wnioskodawcy zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskie na czas nieoznaczony. Wnioskodawca S. S. pozostaje od dnia 18.04.1969 r. w związku małżeńskim z obywatelką polską I. S., która uzyskała obywatelstwo polskie w drodze repatriacji. Wnioskodawca udokumentował nieprzerwany pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej przez 2 lata na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony (zezwolenie Prezesa Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców na zamieszkanie na czas nieoznaczony wydane na okres od dnia 19.11.2001 r. do dnia 18.11.2003 r.). Małżonkowie zamieszkują wspólnie w M. przy ulicy (...).
Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2005 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał obywatelstwo polskie wnioskodawcy.

W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik wnioskodawcy powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.07.2008 r. sygn. akt I UK 12/2008 dowodził, że nie jest uprawnione założenie, iż niedochowanie trybu z art. 41 miałoby wyłączać całkowicie uprawnienia repatrianta do zaliczenia okresów pracy za granicą jako okresów składkowych w polskim systemie emerytalno – rentowym.

Powyższe uzasadnia wnioski apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest nieuzasadniona i jako taka podlega oddaleniu.

Wbrew zarzutom apelacji zaskarżony wyrok jest trafny i odpowiada przepisom prawa.

I tak na wstępie stwierdzić należy, że apelacja nie wskazuje podstawy prawnej dochodzonego świadczenia tj. prawa do emerytury tylko ogranicza się do zarzutu odnośnie jednej przesłanki warunkującej nabycie prawa do emerytury tyczącej statusu wnioskodawcy jako repatrianta.

Tymczasem zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS warunkiem nabycia prawa do emerytury dla mężczyzny po ukończeniu 65 lat jest wykazanie 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.
W przypadku zaś nie osiągnięcia wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego określonego art. 27 pkt 2 ustawy emerytalnej może być przyznana na zasadzie art. 28 ustawy emerytalnej po uzyskaniu przez mężczyznę 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Wnioskodawca wykazał 18 lat i 5 miesięcy okresów zatrudnienia na Ukrainie. W Polsce nie wykazał żadnego okresu zatrudnienia.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy o emeryturach i rentach z FUS okresami składkowymi są okresy zatrudnienia za granicą osób, które w tym czasie nie były obywatelami polskimi, jeżeli osoby te powróciły do kraju po dniu 22 lipca 1944 r. i zostały uznane za repatrianta.

Prawidłowe są ustalenia Sądu I instancji, że wnioskodawca nie posiada statusu repatrianta.

Wnioskodawca nie jest osobą polskiego pochodzenia, jak ustala to Sąd I instancji, a przepis art. 14 ust. 1 ustawy o repatriacji z 2000 r. określa, że repatriantem może być uznana osoba polskiego pochodzenia.

Decyzja Prezesa Urzędu ds. Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 11.11.2001 r.
o zezwoleniu na zamieszkanie na czas oznaczony do dnia 18.11.2003 r. oraz zaświadczenie o nabyciu obywatelstwa polskiego z dnia 28.01.2005 r. nie stanowią dowodu potwierdzającego status repatrianta.

Z uchwały Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 11 grudnia 2008 r.
I UZP 6/08 wynika, że przy ustalaniu prawa do emerytury warunkiem niezbędnym uwzględnienia okresu składkowego wymienionego w art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest – po wejściu w życie ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (jednolity tekst Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532 ze zm.) - przedstawienie przez wnioskodawcę decyzji o uznaniu go za repatrianta w oparciu o art. 16 ust. 4 tej ustawy.

Wnioskodawca takiej decyzji nie przedstawił i brak podstaw do uznania go za repatrianta.

Wyjaśnić też należy, że do nabycia prawa do emerytury wnioskodawca winien spełniać dwa warunki tj. posiadać status repatrianta i legitymować się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym.

Wnioskodawca żadnego z tych warunków nie spełnia i brak podstaw do przyznania mu prawa do emerytury.

Z wyżej przytoczonych względów brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia apelacji, która podlega oddaleniu stosownie do art. 385 kpc.

(...)

1.  (...).

2.  (...)