Sygnatura akt III K 812/14
Dnia 21 listopada 2014 r
Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, III Wydział Karny, w składzie:
Przewodniczący: SSR. Fryderyk Kwiatek
Protokolant: Anna Mendelska
po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2014 r
sprawy przeciwko M. R.
synowi J.i H.z domu P.
urodzonemu (...) w G.
oskarżonemu o to, że:
w dniu 9 sierpnia 2014 r w G. woj. (...) z terenu budowy domu jednorodzinnego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia trzech chłodnic do samochodu V. (...) o wartości 1500 złotych działając na szkodę B. G., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 20 lipca 2007 r sygn. II K 316/07 za czyn z art. 286 § 1 kk w zw z art. 12 kk na karę 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27 lipca 2007 r sygn. III K 169/07 za czyn z art. 310 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk w zw z art. 12 kk na karę 2(dwóch) lat pozbawienia wolności , objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 15 września 2010 r sygn. akt III K 254/10 za czyny z art. 286 § 1 kk i art. 310 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk w zw z art. 12 kk na karę łączną 2(dwóch) lat pozbawienia wolności którą odbył w okresie od 30.12.2009 r do 18.12.2011 r,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k w zw z art. 64 § 1 kk
I. oskarżonego M. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 278 § 1 k.k. w zw z art. 64 § 1 kk , i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,
II. zwalnia oskarżonego od uiszczenia opłaty oraz od poniesienia wydatków powstałych od chwili wszczęcia postępowania, zaliczając te wydatki na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt III K 812/14
Po przeprowadzeniu rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Pokrzywdzony B. G. trudni się prowadzeniem działalności gospodarczej. Latem 2014 roku, w W. pokrzywdzony zatrudniał oskarżonego M. R.. Oskarżony świadczył na rzecz pokrzywdzonego prace budowlane w ramach stażu, na który został skierowany przez Powiatowy Urząd Pracy. Na placu budowy, za garażem, pokrzywdzony przechowywał trzy chłodnice do samochodu marki V.. Kiedy w dniu 9 sierpnia 2014 roku stwierdził, że brakuje wspomnianych chłodnic, zaczął podejrzewać, że to oskarżony dokonał zaboru i że to on miał zabrać inne przedmioty, które począwszy od maja 2014 roku zaczęły znikać z placu budowy. Oskarżony nie był usatysfakcjonowany pracą u pokrzywdzonego i miał mu za złe, że nie wynagradza go należycie. W dniu 9 sierpnia 2014 roku oskarżony zabrał przedmiotowe chłodnice. Niewiele później sprzedał je w punkcie skupu złomu za 18 zł. Pieniądze przeznaczył na zakup żywności. Chłodnice miały wartość 1500 zł.
Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego M. R. k. 11-12, 43
- zeznania świadka B. G. k. 2-3
- zeznania świadka W. S. k. 17-18.
Oskarżony ma 48 lat. Wyuczył się zawodu mechanika. Nikogo nie utrzymuje. Zarejestrowany jako bezrobotny, pozostaje do dyspozycji Urzędu Pracy i w ramach stażu otrzymuje stypendium w wysokości 1000 zł miesięcznie. Nie zdołał zgromadzić majątku. W toku postępowania nie ujawniły się wątpliwości co do poczytalności oskarżonego.
Oskarżony po raz kolejny wszedł w konflikt z prawem. Karany wielokrotnie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków we Wrocławiu z dnia 20 lipca 2007 roku sygn. akt II K 316/07 został skazany za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto, wyrokiem z dnia 27 lipca 2007 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III K 169/07 Sąd Okręgowy skazał M. R. za czyn z art. 310 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności. Kary orzeczone wzmiankowanymi wyrokami oskarżony odbywał w okresie od dnia 30 grudnia 2009 roku do dnia 18 grudnia 2011 roku w ramach kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 15 września 2010 roku w sprawie III K 254/10 Sądu Okręgowego we Wrocławiu.
Oskarżony nie taił sprawstwa i przy okazji pierwszego przesłuchania zwięźle opisał okoliczności zaboru chłodnic i powody, które nim kierowały. Na rozprawie oskarżony podtrzymał wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego i wniósł o skazanie w trybie art. 387 k.p.k. Stanowisko oskarżonego trafiło do przekonania Sądu, który uwzględnił wniosek i orzekł zgodnie z oczekiwaniami stron.
Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego M. R. k. 11-12, 43-44
- dane o karalności k. 13-15
- odpisy wyroków k. 24, 25, 26.
Sąd zważył nadto, co następuje:
Mając na uwadze wyniki oceny zebranych dowodów Sąd przyjął sprawstwo i winę oskarżonego. Pokrzywdzony B. G. zeznał, że podejrzewa oskarżonego o kradzież chłodnic i innych przedmiotów, zabranych z placu budowy w czasie gdy oskarżony świadczył na jego rzecz pracę. Świadek W. S. zeznał, że na początku sierpnia 2014 roku gościł oskarżonego w prowadzonym przez siebie punkcie skupu złomu. Świadek zeznał, że oskarżony przyniósł trzy chłodnice samochodowe bez osprzętu i dodał, że zapłacił mu za nie 18 zł. W tym świetle lakoniczne wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do zabrania chłodnic należących do pokrzywdzonego jawiły się jako wiarygodne, tym bardziej, że oskarżony, świadomy następstw powrotu do przestępstwa miał interes, by uniknąć odpowiedzialności, a nie brać na siebie odpowiedzialność za czyn, którego nie popełnił. Kwestia wynagradzania pracy świadczonej przez oskarżonego, zatrudnionego w ramach stażu finansowanego przez Powiatowy Urząd Pracy, miała drugorzędne znaczenie, niemniej to że oskarżony dokonał zaboru mszcząc się na pracodawcy za bliżej nieokreślone krzywdy dowodziło jego luźnego stosunku do powinności przestrzegania prawa.
Czyn oskarżonego był bezprawny. Oskarżony zabrał chłodnice należące do swego pracodawcy. To że pokrzywdzony przechowywał chłodnice na placu budowy i każdy z zatrudnionych miał do nich swobodny dostęp nie zmieniało faktu, że oskarżony bezprawnie przejął władztwo nad wzmiankowanymi częściami samochodowymi i wbrew woli pokrzywdzonego, działając tak jakby sam był ich właścicielem, i manifestując wolę postąpienia z rzeczą jak z własną, przeniósł je do punktu skupu złomu prowadzonego przez W. S. i tam sprzedał, a otrzymaną sumę przeznaczył na zaspokojenie swoich potrzeb. Przepis art. 278 § 1 k.k. opisuje zachowanie sprawcy, który zabiera cudzą rzecz ruchomą w celu przywłaszczenia. Postąpienie oskarżonego wyczerpało znamiona stypizowanego w tym artykule występku kradzieży. Oskarżony powrócił do przestępstwa, dopuszczając się wzmiankowanego występku w ciągu 5 lat od odbycia w ramach kary łącznej kar jednostkowych orzeczonych w sprawach II K 316/07 Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków we Wrocławiu ( 6 miesięcy pozbawienia wolności i III K 169/07 Sądu Okręgowego we Wrocławiu (2 lat pozbawienia wolności), orzeczonych między innymi za czyn z art. 286 § 1 k.k., wymierzone w to samo dobro, a więc za przestępstwo podobne.
Czyn oskarżonego był zawiniony. Oskarżony miał co najmniej przeciętne rozeznanie wystarczające do tego, by prawidłowo ocenić bezprawny charakter planowanego przedsięwzięcia i doświadczenie nabyte w toku innych spraw karnych, niepozostawiające wątpliwości co do dolegliwości, które ściągnie na niego kolejny aktu naruszenia prawa. Oskarżony działał w stanie pełnej poczytalności, a do tego żadne atypowe okoliczności życiowe nie postawiły go przed koniecznością zamachu na dobra pokrzywdzonego. Jeśli miał jakiekolwiek zastrzeżenia do swego pracodawcy, powinien dochodzić swoich racji w postępowaniu sądowym, którego efektywności doświadczał niejednokrotnie w toku wytaczanych przeciwko niemu spraw sądowych. W tym świetle stopień winy jawił się jako wysoki.
Wymierzając oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, bliską dolnej granicy ustawowego zagrożenia, Sąd miał na uwadze karę przewidzianą za występek z art. 278 § 1 k.k., odzwierciedlający wagę czynu podsądnego, wysoki stopień winy oraz fakt przyznania się do sprawstwa. Sąd miał nadto na uwadze, że oskarżony powrócił do przestępstwa w warunkach kwalifikowanych z art. 64 § 1 k.k., a więc w okolicznościach znamionujących fiasko dotychczasowego oddziaływania karnoprawnego, przeprowadzonego przez długi czas w warunkach izolacyjnych. Z drugiej strony Sąd nie tracił z pola widzenia stosunkowo niskiej wartości zabranego mienia. W świetle przywołanych okoliczności Sąd uwzględnił wniosek o samoukaranie zgłoszony przez oskarżonego w trybie art. 387 § 2 k.k., uznając, że proponowana kara spełni swoje cele, skutecznie odwodząc oskarżonego do powrotu do przestępstwa, a jego bliskim i znajomym wpoi przekonanie o potrzebie przestrzeganie prawa, nieuchronnej odpowiedzialności za jego naruszenia i realnej dolegliwości wymierzonej kary. Sąd miał na uwadze, że zabór chłodnic nie był odosobnionym aktem naruszenia prawa. Oskarżony był kilkukrotnie skazywany, w tym za podobne przestępstwa, i mimo tego, że odbył karę 2 lat pozbawienia wolności, nadal przejawia lekceważący stosunek do obowiązującego prawa, przedkładając własną korzyść majątkową nad ład i porządek, chronione tym prawem. Postawa oskarżonego znamionuje brak zrozumienia dla wiążących go powinności i świadczy o ciągłym postępie procesu demoralizacji. W tych realiach wymierzenie kary bliskiej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, adekwatnej do rozmiaru bezprawia mierzonego głównie wartością mienia, które było przedmiotem zabiegów oskarżonego, przy rezygnacji ze stosowania środka probacyjnego, wystarczy do tego, by zapewnić powodzenie oddziaływania karnoprawnego.
Niepowodzenie dotychczasowego oddziaływania karnoprawnego w tych okolicznościach czyniło bezpodstawnym przyjęcie, że oskarżony nie powróci do przestępstwa. W realiach braku pozytywnej prognozy kryminologicznej Sąd nie miał powodu, by warunkowo zawiesić wykonanie kary. Okoliczności stawiające oskarżonego bądź jego bliskich w razie wprowadzenia kary do wykonania w zbyt ciężkiej sytuacji życiowej pozostawały bez wpływu na ocenę dopuszczalności warunkowego zawieszenia wykonania kary. Nabiorą one znaczenia dopiero z chwilą uprawomocnienia się wyroku, które otworzy oskarżonemu drogę do ubiegania się o odroczenie wykonania kary.
Mając na względzie aktualną sytuację oskarżonego, w szczególności niski dochód i perspektywę pozbawienia wolności, wiążącego się z utratą źródła dochodu, Sąd ocenił, że obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi byłoby dla niego zbyt uciążliwe, i w myśl art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od poniesienia tych należności, zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa.
Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w sentencji.