Sygn. akt IV Ka 682/14
Dnia 9 stycznia 2015 roku.
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SA w SO Stanisław Tomasik (spr.)
Sędziowie SO Sławomir Gosławski
SO Tomasz Ignaczak
Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera
po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2015 roku
sprawy D. S.
oskarżonego z art. 178a§1 kk
z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku
z dnia 16 października 2014 roku sygn. akt VI K 374/14
na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 438 pkt 2 i 4 kpk, art. 624 § 1 kpk, art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższa orzeczoną w punkcie 3 wyroku wysokość jednej stawki dziennej do kwoty 20,00 (dwudziestu) złotych;
w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
zasądza od oskarżonego D. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280,00 (dwieście osiemdziesiąt) złotych opłaty za obie instancje oraz zwalnia go od zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.
Sygn. akt IV Ka 682/14
D. S. został oskarżony o to, że w dniu 03 lipca 2014 r. o godzinie 05:00 w miejscowości R., ulica (...), będąc w stanie nietrzeźwości w stężeniu 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, jechał jako kierujący samochodem marki M. (...),
tj. o przestępstwo określone w art. 178a § 1 kk
Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 16 października 2014 roku w sprawie sygn. akt VI K 374/14
1. oskarżonego D. S. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;
2. na podstawie art. 69 § 1 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat;
3. na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu ) złotych;
4. na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego, co do wszystkich kategorii pojazdów na okres 1 (jednego) roku;
5. na podstawie art. 49 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 100 (stu) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;
6. na podstawie art. 63 § 2 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 03 lipca 2014 r.;
7. wymierzył oskarżonemu 200 złotych tytułem opłaty i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 tytułem obowiązku zwrotu wydatków postępowania.
Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator Prokuratury Rejonowej w Radomsku w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego .
Apelacja Prokuratora został wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 2 k.p.k. i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie art. 335§ 1 kpk w zw. z art. 343§7 kpk. polegającą na tym, że Sąd orzekając na posiedzeniu w przedmiocie skazania w trybie 335§lkpk nie uwzględnił w całości całego wniosku złożonego w tym trybie, poprzez orzeczenie grzywny w wysokości 80 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł podczas gdy wysokość tej stawki została uzgodniona na kwotę 20 zł.
W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzezorzeczenie , że wysokość jednej stawki dziennej wynosi 20 zł , a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.
Na rozprawie apelacyjnej w dniu 9 stycznia 2015 roku Prokurator Okręgowy popierał skargę apelacyjną Prokuratora Rejonowego w Radomsku i wnioski w niej zawarte
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Skarga apelacyjna Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku okazała się zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku w ten sposób, że podwyższono orzeczoną w punkcie 3 wyroku wysokość jednej stawki dziennej do kwoty 20 złotych.
Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przebiegu dotychczasowego postępowania rozpoznawczego prowadzi bowiem do wniosku, iż Sąd I instancji w trakcie rozpoznania sprawy dopuścił się tego rodzaju obrazy przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia merytorycznego. Bowiem podnieść należy, iż na kanwie niniejszej sprawy Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wskutek naruszenia normy wyrażonej w art. 335§1 k.p.k. Chodzi tu oczywiście o uwzględnienie przez Sąd Rejonowy wniosku złożonego w trybie art. 335§1 k.p.k. przez prokuratora i jednocześnie określenie jednej stawki dziennej grzywny na 10 zł zamiast na 20 zł. W tym miejscu zważyć trzeba, iż przed wydaniem orzeczenia o skazaniu sąd nie przeprowadza w zasadzie postępowania dowodowego (art. 343§4 k.p.k.), poza ujawnianiem albo uznaniem za ujawnione dokumentów wymienionych w art. 394 k.p.k., w trybie określonym w tych przepisach, co poprzedzone jest jednak ustaleniem na podstawie akt sprawy, że spełnione zostały wymogi określone w art. 335§1 k.p.k., w tym przede wszystkim ten, że oskarżony opuścił się zarzucanego mu przestępstwa (por. wyrok SN z dnia 22.08.2001 r., III KKN 372/99, Prok. i Pr. 2002, nr 2, poz. 6) i wyraził zgodę na umieszczenie przez prokuratora w akcie oskarżenia wniosku o skazanie. Sąd orzekający w tym trybie jest związany wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia, gdyż jego treść jest wynikiem porozumienia oskarżyciela i oskarżonego, którzy zgadzają się jedynie na takie jak we wniosku rozstrzygnięcie w sprawie, w szczególności co do kar i środków karnych. Nie ma jednak przeszkód, by wniosek taki został skorygowany przez prokuratora na posiedzeniu, za zgodą oskarżonego. Nie ma też przeszkód, by sąd w toku posiedzenia przedstawił sugestię co do tego, jakie warunki porozumienia (wniosku prokuratora) gotów jest zaakceptować (por. wyrok SN z dnia 26.08.2003 r., V KK 78/03, LEX nr 80703). Zarówno w takiej sytuacji, jak i wówczas, gdy sąd rozważa zasadność takiego wniosku w niezmienionej postaci po wniesieniu aktu oskarżenia - w wypadku uznania, że nie ma podstaw do jego uwzględnienia sprawa winna zostać skierowana na rozprawę (art. 343§7 k.p.k.). Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy zauważyć należy, iż wniosek prokuratora został sformułowany w sposób prawidłowy i dokładnie określał warunki dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej przez oskarżonego. Jednakże Sąd I instancji na posiedzeniu w dniu 16 października 2014 roku uwzględnił wniosek o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 335§1 k.p.k. w sposób nieprawidłowy. Bowiem określił wysokość stawki dziennej grzywny na 10 zł. Sąd nie może samodzielnie dokonywać zmian w treści wniosku złożonego na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. Zmiana treści wniosku dokonana samodzielnie przez sąd stanowi wszak zmianę warunków porozumienia zawartego pomiędzy prokuratorem a oskarżonym. Każda modyfikacja treści wniosku wymaga zatem zgody stron, a bez uzyskania ich akceptacji odnośnie do dokonanych zmian, wniosek nie może stanowić podstawy wydania wyroku na podstawie art. 343 § 1 i 6 k.p.k. Jeżeli zaś sąd samodzielnie, bez zgody uprawnionych stron, dokonuje zmiany warunków zawartego porozumienia, to w konsekwencji wymierza oskarżonemu karę , na którą prokurator i oskarżony nie wyrazili zgody.
Słusznie więc zauważył skarżący, iż doszło do naruszenia porozumienia zawartego pomiędzy prokuratorem i oskarżonym.
W związku z tym przedstawione uchybienia stworzyły potrzebę zmiany zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie orzeczonej w punkcie 3 wyroku wysokości jednej stawki dziennej do kwoty 20 złotych.
Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.
Na podstawie przepisów powołanych w sentencji Sąd Odwoławczy zasądził od D. S. kwotę 280 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz zwolnił go od zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.