UZASADNIENIE

Strona powodowa Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego K. K. kwoty 4.133 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty. Uzasadniając swoje żądanie, strona powodowa podała, że w dniu 29 lipca 2010 r. pozwany spowodował kolizję drogową, w wyniku której uszkodzeniu uległ inny samochód. Strona powodowa, ponosząca odpowiedzialność z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC, wypłaciła poszkodowanemu kwotę 4.133 zł odszkodowania. Wyjaśniła, że niniejszej sprawie domaga się zaś od pozwanego zwrotu wypłaconej sumy ze względu na to, że pozwany oddalił się z miejsca zdarzenia.

W dniu 12 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości.

Pozwany złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o „umorzenie lub odroczenie spłaty” kwoty 4.133 zł. Wyjaśnił przy tym, że po wypadku był w szoku, ale wrócił na miejsce zdarzenia już po paru chwilach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2010 r. pozwany K. K., kierując samochodem V. (...) (nr rej. (...)), spowodował kolizję drogową, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód F. (...) (nr rej. (...)).

(dowód: - notatka informacyjna, k. 35,

- oświadczenie pozwanego, k. 48-49.)

W dacie zdarzenia samochód kierowany przez pozwanego był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnoprawnej w ramach ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego u strony powodowej Towarzystwa (...) S.A. w W..

(dowód: polisa, k. 36.)

Strona powodowa wypłaciła poszkodowanemu właścicielowi samochodu F. (...) kwotę 4.133 zł.

(dowód: decyzje o przyznaniu odszkodowania z 4 i 16 sierpnia 2010 r., k. 38 i 41).

Strona powodowa bezskutecznie wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 4.133 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 44-47.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że pozwany był sprawcą kolizji drogowej, a strona powodowa – jako zakład ubezpieczeń ponoszący odpowiedzialność z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych - wypłaciła osobie poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 4.133 zł. Żadnej z wymienionych okoliczności pozwany nie kwestionował.

Strona powodowa nie wykazała jednak prawdziwości swoich twierdzeń, że pozwany zbiegł z miejsca zdarzenia, co – zgodnie z art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) - uprawniałoby ją dochodzenia od niego – jako kierującego pojazdem - zwrotu wypłaconego odszkodowania. Ponieważ pozwany w sposób jednoznaczny zaprzeczył, że taki fakt miał miejsce, to na stronie powodowej spoczywał ciężar jego udowodnienia w toku niniejszego procesu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.).

Informacja o tym, że pozwany miał zbiec z miejsca zdarzenia znajduje się jedynie w zgłoszeniu szkody sporządzonym przez poszkodowanego. Pismo to jako dokument prywatny stanowi jednak wyłącznie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte (art. 245 k.p.c.). W odróżnieniu od dokumentów urzędowych, dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania prawdziwości ich treści, a zatem strona powodowa musiała w inny sposób wykazać swoje twierdzenia, z których wywodziła roszczenie objęte powództwem. Dowodem potwierdzającym, że pozwany miał zbiec z miejsca zdarzenia nie jest zaś z pewnością sporządzona przez funkcjonariusza Policji notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym. W wymienionym dokumencie brak jest bowiem jakiejkolwiek informacji wskazującej choćby pośrednio, że pozwany zbiegł z miejsca zdarzenia. Wprost przeciwnie, treść tej notatki, a w szczególności ujawniona informacja, że pozwany był trzeźwy, wskazuje, iż był on obecny w czasie przybycia funkcjonariuszy Policji na miejsce zdarzenia. Aby stwierdzić, że pozwany był trzeźwy konieczne było bowiem zbadanie go urządzeniem mierzącym zawartość alkoholu w wydanym powietrzu, bądź co najmniej niezbędny był bezpośredni kontakt z pozwanym pozwalający na dokonanie takiej oceny. Kierując się zasadami logicznego rozumowania, domniemywać należy, że w wypadku, gdyby pozwanego nie było na miejscu zdarzenia, to w sporządzonej przez Policję notatce w ogóle nie znalazłaby się informacja o trzeźwości pozwanego, bądź znalazłby się zapis o braku możliwości stwierdzenia jego stanu trzeźwości.

Reasumując, stwierdzić należy, że stronie powodowej nie przysługuje względem pozwanego roszczenie o zwrot wypłaconego odszkodowania, albowiem nie wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych.

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE