Sygn. akt VPa 37/13
Dnia 14 marca 2013 roku
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy
w składzie następującym:
Przewodniczący – SSO Krzysztof Główczyński
Sędziowie: SSO Andrzej Marek
SSO Jacek Wilga (spr.)
Protokolant: Ewa Sawiak
po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 roku w Legnicy
na rozprawie
sprawy z powództwa M. K.
przeciwko Gimnazjum (...) w G.
o przywrócenie do pracy
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Głogowie
z dnia 19 listopada 2012 roku
sygn. akt IV P 143/12
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż przywraca powódkę M. K. do pracy w Gimnazjum (...) w G. na dotychczasowych warunkach, oraz zasądza na rzecz powódki M. K. od strony pozwanej Gimnazjum (...) w G.:
1. kwotę 1 583, 22 zł (słownie złotych: jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt trzy, 22/100) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem jej podjęcia na skutek przywrócenia,
2. kwotę 510 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,
a nadto nakazuje stronie pozwanej, aby wpłaciła na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Głogowie kwotę 950 zł tytułem opłaty sądowej od uiszczenia której powódka była zwolniona,
II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 285 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.
Wyrokiem z dnia 19 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy w Głogowie oddalił powództwo M. K. skierowane przeciwko Gimnazjum (...) w G. o przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy.
W uzasadnieniu wskazał, iż z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynikało, że przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę powódce, M. K., była utrata zdolności do wykonywania pracy na stanowisku pracownika gospodarczego stwierdzona zaświadczeniem lekarskim z dnia 8 maja 2012 roku. Przyczyna ta była prawdziwa. Powódka nie wykazała w przewidzianymi przepisami trybie – tj. poprzez odwołanie się od otrzymanego zaświadczenia lekarskiego z dnia 8 maja 2012 roku – iż może pracować na dotychczas zajmowanym stanowisku. Przewidziany tryb odwoławczy stanowi jedyną formę sprawdzenia jego prawidłowości. Stąd też oddalił Sąd Rejonowy wniosek powódki o powołanie biegłego z zakresu medycyny pracy na okoliczność czy jest ona do pracy zdolna.
Wyrok powyższy zaskarżyła apelacją powódka.
Zarzuciła naruszenie prawa materialnego w postaci art. 45 §1 kp oraz przepisu art. 229 § 2 i 3 kp poprzez uznanie, że wskazana przyczyna wypowiedzenia oparta na zaświadczeniu lekarskim z dnia 8 maja 2012 roku uzyskanym w trakcie niezdolności powódki do pracy tj. utrata zdolności do wykonywania pracy na stanowisku pracownika gospodarczego, była prawdziwa i konkretna.
Zarzuciła także naruszenie przepisów postępowania art. 11 kpc, 217 §12 w zw. z art. 227, 232, 233, 245 i 328 §2 kpc poprzez uwzględnienie treści orzeczenia lekarskiego z dnia 8 maja 2012 roku, pominięcie zaświadczeń lekarskich z dnia 10 maja 2012 roku i 14 maja 2012 roku i uniemożliwienie wykazania powódce, iż po ustaniu zwolnienia lekarskiego była zdolna do pracy, niewskazanie w uzasadnieniu przyczyn odmówienia mocy dowodowej zaświadczeń lekarskich z dnia 10 maja 2012 roku i 14 maja 2012 roku co w rezultacie było przyczyną błędnych ustaleń faktycznych skutkujących uznaniem wskazanej przyczyny wypowiedzenia za prawidłowe i oddalenie powództwa M. K. dokonanego z naruszeniem art. 45 §1 kp.
Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji.
Sąd Okręgowy zważył:
Mimo zarzutów apelacji dotyczących poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń stan faktyczny sprawy pozwala w oparciu o te właśnie ustalenia rozstrzygać sprawę zgodnie z żądaniami powódki.
Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika bowiem, iż powódka dostarczyła pracodawcy zwolnienia lekarskie na czas od 8 do 11 maja i od 14 do 18 maja 2012 roku.
Jej niezdolność do pracy mająca charakter ciągły trwała zatem od 21 marca 2012 roku do 18 maja 2012 roku. Wobec niekwestionowania przez stronę pozwaną w trybie przewidzianym przepisami prawa zaświadczeń lekarskich o niezdolności do pracy powódki, przedwczesnym było – niezależnie od okoliczności w jakich do tego doszło – kierowanie jej w trakcie trwania okresu niezdolności do pracy do lekarza celem przeprowadzenia badań okresowych i kontrolnych po spowodowanej chorobą niezdolnością do pracy trwającej dłużej niż 30 dni (art. 229 §2 kp). Przyczyna nieobecności i sama nieobecność nie ustała bowiem aż do 18 maja 2012 roku. Wydane w trybie art. 229 §2 kp zaświadczenie lekarskie orzekające niezdolność do pracy powódki na dotychczasowym stanowisku na dzień 8 maja 2012 roku nie mogło być w takiej sytuacji uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę. Tego typu zaświadczenie winno określać możliwość wykonywania określonych obowiązków po ustaniu spowodowanej niezdolnością do pracy nieobecności. Zaświadczenie z dnia 8 maja 2012 roku warunku tego nie spełnia. Wydane zostało bowiem w trakcie okresu niezdolności do pracy. Powódka zaś stawiając się w dniu 8 maja z tym zaświadczeniem u pracodawcy nie była – z powodu tej niezdolności – gotowa do jej świadczenia. Niezdolność ta ustała 18 maja 2012 roku. Pracodawca powódki dopiero w następującym po tym dniu kolejnym dniu roboczym winien skierować powódkę do lekarza celem uzyskania zaświadczenia o zdolności do wykonywania dotychczasowych obowiązków. Dokonanie natomiast wypowiedzenia umowy o pracę z powołaniem się na wynikającą z zaświadczenia z dnia 8 maja 2012 roku utratę zdolności do wykonywania pracy na stanowisku pracownika gospodarczego i brak możliwości przeniesienia na inne stanowisko odpowiadające posiadanym kwalifikacjom nie było zasadne skoro u jego podstaw legł stan zdrowia powódki jeszcze w trakcie trwającej z powodu niezdolności do pracy jej nieobecności.
Tym samym Sąd Okręgowy nie podzielił dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Skoro wypowiedzenie było niezasadne zaskarżony wyrok podlegał zmianie na podstawie art. 386 §1 kpc. Powódce bowiem przysługiwało uzasadnione żądanie przywrócenia jej do pracy u strony pozwanej wynikające z art. 45 §1 kp.
Dokonując zmiany zaskarżonego wyroku Sąd II instancji żądanie to uwzględnił, gdyż na dzień orzekania nie było ku temu przeszkód.
Brak było w sprawie dowodu wskazującego na fakt utraty przez powódkę zdolności do zatrudnienia na dotychczasowym stanowisku po dniu 18 maja 2012 roku. Po stawieniu się do pracy winna ona zostać poddana stosownym badaniom. Skierowanie jej na takie badanie będzie obowiązkiem pracodawcy, a dopuszczenie do wykonywania obowiązków zależeć będzie od ich wyniku.
Na podstawie art. 47 kp uwzględnił Sąd Okręgowy również żądanie zasądzenia na rzecz powódki wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, które przysługiwało powódce warunkowo w razie podjęcia pracy u strony pozwanej w wyniku przywrócenia w wysokości wynagrodzenia za okres 1 miesiąca.
Wygranie - w wyniku uwzględnienia apelacji – sprawy spowodowało konieczność zasądzenia na rzecz powódki kosztów zastępstwa prawnego zarówno za I instancję i za II instancję. Podstawą ich zasądzenia był art. 98 kpc oraz przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
Na zasądzoną tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję kwotę 510 zł składała się kwota 60 zł za uwzględnione roszczenie o przywrócenie do pracy (§11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia) oraz 450 zł za uwzględnienie roszczenia o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (§6 pkt 3, §11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia).
Na zasądzone koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym składały się: kwota 60 zł od roszczenia o przywrócenie do pracy (§11 ust. 1 pkt 1, §12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia) oraz kwota 225 zł (§6 ust 3, §11 ust. 1 pkt 2, §12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia) od roszczenia zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Orzeczenie o opłacie sądowej znajduje uzasadnienie w treści art. 113 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku.