Sygn. akt VIII Ka 1102/12
Dnia 21 marca 2013 roku
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SO Marzanna Chojnowska - spr
Protokolant: Aneta Chardziejko
Przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku Marka Moskala
po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2013 roku
sprawy H. K.
Oskarżonego o czyny z art. 178a § 4 kk , art. 178a§2 kk
Na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku
z dnia 20 listopada 2012 roku, sygnatura akt III K 1262 / 12
I. Zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że uzupełnia podstawę prawną warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności o art. 69§ 4 kk.
II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.
III. Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
IV. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. K. kwotę 516.60 zł ( pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy ) w tym kwotę 96.60 zł ( dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) podatku VAT tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.
H. K. stanął pod zarzutem tego, że:
I. w dniu 16 maja 2012 roku na drodze publicznej relacji P. – G. rejonu (...), będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku III K 555/11 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, kierował samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości tj. 1,42 mg/dm 3 i 1,32 mg/dm 3 alkoholu w wydychanym powietrzu, a ponadto czynu tego dopuścił się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych,
tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.
II. w dniu 19 sierpnia 2012 roku na drodze publicznej w Ł. rejonu (...) na ul. (...) kierował rowerem będąc w stanie nietrzeźwości tj. 1,00 mg/dm 3 i 0,95 mg/dm 3 alkoholu w wydychanym powietrzu,
tj. o czyn z art. 178a § 2 k.k.
Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 20 listopada 2012 roku w sprawie sygn. akt III K 1262/12 oskarżonego H. K. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu w punkcie I i za to na mocy art. 178 a § 4 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.
Na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.
Oskarżonego H. K. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu w punkcie II i za to na mocy art. 178 a § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych na okres 2 (dwóch) lat.
Na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k., art. 73 § 1 k.k., art. 72 § 1 pkt 5 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu tytułem próby na okres 4 (czterech) lat i oddał go pod dozór kuratora oraz zobowiązał go do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.
Na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując, iż wysokość jednej stawki równa jest kwocie 10 (dziesięciu) złotych.
Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 442,80 złotych (czterysta czterdzieści dwa złote 80/100 groszy) tytułem nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokata w tym kwotę 82,80 (osiemdziesiąt dwa złote 80/100 groszy) tytułem podatku VAT.
Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.
Powyższy wyrok na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., art. 444 k.p.k. zaskarżył prokurator w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego H. K..
Na zasadzie art. 438 pkt 1 k.p.k., art. 427 § 1 i 2 k.p.k. orzeczeniu Sądu I instancji zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 69 § 4 k.k. poprzez pominięcie tego przepisu w podstawie zastosowania wobec oskarżonego H. K. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, podczas gdy przepis ten normuje możliwość zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k., a zatem niezbędnym było jego powołanie.
W oparciu o podniesiony zarzut oskarżyciel publiczny na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie obok art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k., także art. 69 § 4 k.k. jako podstawy warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego H. K. kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest zasadna i w pełni zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy stwierdzić, iż w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego okoliczności czynów oraz wina H. K. nie budzą wątpliwości. Sąd I instancji dokonał właściwej analizy wszystkich ujawnionych w sprawie dowodów, ocenił je zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym, słusznie uznając, iż bezspornym dowodem winy oskarżonego są m.in. jego wyjaśnienia, w których ostatecznie przyznał się do popełnienia obu zarzucanych mu czynów, znajdujące odzwierciedlenie przede wszystkim w obiektywnych dowodach w postaci protokołów z przebiegu badań stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 4, 77). Nie bez znaczenia są również zeznania K. N., M. C., R. K. i D. R.. Z uwagi na brak zastrzeżeń apelującego co do poczynionych ustaleń faktycznych, bardziej szczegółowa analiza wyroku w tym zakresie nie jest konieczna.
Ustosunkowując się do zarzutu dotyczącego obrazy przepisów prawa materialnego ( error iuris), przypomnieć należy że polegać ona może na błędnej wykładni przepisu, zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w niewłaściwy sposób, zastosowaniu danego przepisu, mimo zakazu określonego rozstrzygania lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe. Nie kwestionując zarówno stanu faktycznego, jak i orzeczenia o winie oskarżonego zgodzić się należy z zarzutem apelacji prokuratora, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia art. 69 § 4 k.k.
Zgodnie z powołanym przepisem zawieszenia wykonania kary ograniczenia wolności lub grzywny nie stosuje się wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim. Wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim oraz sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach.
Sąd Rejonowy ustalając, iż na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy zachodzą szczególne okoliczności umożliwiające zastosowanie względem H. K. przedmiotowego środka probacyjnego winien zgodnie z art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. dać temu wyraz poprzez powołanie tegoż przepisu w kwalifikacji prawnej warunkowego zawieszenia wykonania kary, czego jednak nie uczynił.
Analiza treści pisemnych motywów wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy miał świadomość popełnionego błędu, o czym przekonuje zapis na stronie 8 uzasadnienia (k. 143). Powyższe pozwala przyjąć, że brak art. 69 § 4 k.k. w podstawie prawnej warunkowego zawieszenia kary powstał na skutek przeoczenia, niemniej jednak ze względu na to, że uchybienie tego rodzaju nie może być uznane za oczywistą omyłkę pisarską konieczna była modyfikacja zaskarżonego wyroku w drodze postępowania odwoławczego. Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. dokonał zmiany wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części w ten sposób, że uzupełnił podstawę prawną warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności o art. 69 § 4 k.k. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Kierując się względami słuszności, w szczególności biorąc pod uwagę istotę zmiany dokonanej w rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
O kosztach obrony z urzędu orzeczono w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002r., nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).
Z tych wszystkich względów Sąd odwoławczy orzekł jak w sentencji wyroku.