UZASADNIENIE

Powódka A. J. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 14.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 lipca 2011 r. z uwzględnionym 30 % przyczynieniem się do powstania rozmiarów zaistniałej szkody tytułem zadośćuczynienia za krzywdę w związku z wypadkiem z dnia 10 sierpnia 2007 r., kwoty 106,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 lipca 2011 r. tytułem zwrotu kosztów przejazdu do placówek medycznych oraz kwoty 1.193,50 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29 lipca 2011 r. tytułem zwrotu kosztów zniszczonych rzeczy. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz o zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu zgłoszonych żądań powódka podała, że w dniu 10 sierpnia 2007 r. na drodze Z.-N. miał miejsce wypadek, w którym poszkodowana została powódka A. J.. Sprawca zdarzenia Ł. P. był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. w W.. W wyniku wypadku powódka doznała: urazu głowy, złamania obojczyka lewego z obecnością odłamów pośrednich i poszerzeniem szpary stawowej w stawie mostkowo-obojczykowym lewym, złamania kręgów odcinka piersiowego kręgosłupa Th 6-7, pogłębienia fizjologicznej kifozy kręgosłupa piersiowego, otwartych ran okolic głowy – czoła i uszu oraz urazu kręgosłupa szyjnego – odprostowanie fizjologicznej lordozy szyjnej. Z powodu tych urazów powódka była hospitalizowana w Szpitalu (...). A. w Z. oraz w (...) Centrum Medycznym (...). Przedmiotowy wypadek spowodował negatywne skutki w każdej dziedzinie życia powódki, przede wszystkim znaczne ograniczenie aktywności i sprawności. Do dnia dzisiejszego widoczne są ograniczenia ruchowe wynikające ze złamanego obojczyka oraz złamania kręgosłupa w odcinku piersiowym. Ponadto w czasie wypadku powódka była w trakcie rekrutacji do Policji, a z powodu doznanych urazów nie została dopuszczona do pracy w Policji. Ograniczeniu uległo również życie towarzyskie powódki, między innymi w związku z odczuwanym strachem przed jazdą samochodem. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła powódce kwotę 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia (przyznane 30.000 zł – 30 % przyczynienia wobec braku zapiętych pasów bezpieczeństwa), kwotę 200 zł tytułem kosztów przejazdu oraz kwotę 300 zł tytułem zniszczonych rzeczy.

Postanowieniem z dnia 22 maja 2012 r. sygn. akt I C 205/12 Sąd Rejonowy w. S.zwolnił powódkę A. J. od kosztów sądowych w całości.

W odpowiedzi na powyższy pozew strona pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu strona pozwana podała, że otrzymała zgłoszenie szkody w dniu 11 września 2007 r., a w dniu 23 listopada 2007 r. wydała decyzję końcową. Pozew zaś powódka wniosła w dniu 1 czerwca 2012 r., a zatem po upływie 5 lat od zdarzenia i wydania decyzji, a więc po upływie terminu przedawnienia. Ponadto strona pozwana przyznała, że w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłaciła powódce kwotę 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia, po uwzględnieniu 30 % przyczynienia się powódki do szkody z powodu nie zapiętych pasów bezpieczeństwa. Przyznana kwota jest zdaniem strony pozwanej odpowiednia do stopnia doznanej przez powódkę krzywdy. Odnośnie żądania zwrotu kosztów dojazdu strona pozwana podała, że powódka nie wykazała jakim samochodem dojeżdżała oraz jakie było zużycie paliwa. Odnośnie żądania kwoty 1.193,50 zł strona pozwana wskazała, że powódka nie wykazała, że wysokość szkody z tytułu zniszczonej odzieży wyniosła właśnie taką kwotę. Zdaniem strony pozwanej przyznana kwota 300 zł tytułem zniszczonej odzieży odpowiada rozmiarowi szkody.

W toku postępowania powódka podała, że zarzut przedawnienia jest niesłuszny, gdyż pełnomocnik powódki wystąpił do strony pozwanej o ponowne zbadanie sprawy i wypłatę dalszego zadośćuczynienia i odszkodowania. Decyzję w tym zakresie strona pozwana podjęła w dniu 20 września 2011 r., nie podnosząc wówczas zarzutu przedawnienia. Ponadto zdaniem powódki doznanej przez nią obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni, w związku z czym należało przyjąć 10-letni okres przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2007 r. na odcinku drogi nr (...) N.-Z. miał miejsce wypadek samochodowy. Kierujący samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) Ł. P. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując wypadek w ten sposób, że jadąc w kierunku N. nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do ukształtowania drogi, w wyniku czego na łuku drogi zjechał na lewe pobocze, a następnie do lewego rowu przewracając pojazd przez dach, w wyniku czego pasażerka – powódka A. J. doznała obrażeń ciała w postaci złamania obojczyka lewego, złamania kręgów odcinka piersiowego (...) i (...) stopnia oraz otwartej rany innych okolic głowy i uszu.

Dowody:

- dokumenty znajdujące się w aktach Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o sygn. VI K 486/07;

- przesłuchanie powódki A. J. k. 151, 151 v., 152.

Sprawca wypadku Ł. P. był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. w W..

Fakt bezsporny

Powódka A. J. w momencie wypadku siedziała z tyłu za miejscem dla pasażera i nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Fakt bezsporny

Bezpośrednio po wypadku, do dnia 15 sierpnia 2007 r., powódka była hospitalizowana w Oddziale Chirurgicznym Szpitala w Z. z rozpoznaniem: złamanie obojczyka lewego, złamanie kręgów odcinka piersiowego kręgosłupa (...)-7, otwarta rana okolic głowy (czoła, uszu). Zastosowano wobec powódki następujące leczenie: opracowanie chirurgiczne zranień, założenie unieruchomienia ósemką elastyczną obojczyka lewego, rtg odcinka szyjnego kręgosłupa – odprostowanie lordozy, rtg odcinka piersiowego kręgosłupa – obniżenie wysokości (...) i (...) przemawiające za złamaniem, rtg odcinka lędźwiowego kręgosłupa – bez zmian, rtg obojczyka lewego – złamanie z przemieszczeniem, rtg czaszki – bez złamań. Następnie w okresie od 20 do 24 sierpnia 2007 r. powódka była hospitalizowana w Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej B. w B. z rozpoznaniem: złamanie (...) i (...), stan po złamaniu obojczyka lewego. Wykonano wówczas TK odcinka piersiowego kręgosłupa – pogłębienie kifozy piersiowej, załamanie blaszki granicznej górnej trzony kręgu (...). Leczenie zachowawcze: dopasowanie ortezy-prostotrzymacz. Powódka kontynuowała leczenie u lekarza rodzinnego i ortopedy.

Dowody:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 15.08.2007 r. k. 10;

- wynik badania rtg z dnia 13.08.2007 r. k. 11;

- wynik konsultacji z dnia 17.08.2007 r. k. 12;

- skierowanie do szpitala z dnia 17.08.2007 r. k. 12 v.;

- wynik badania TK z dnia 21.08.2007 r. k. 13;

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 14;

- opinia biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii H. A. i z zakresu chirurgii-ortopedii M. J. (1) z dnia 22.11.2012 r. k. 112-121;

- przesłuchanie powódki A. J. k. 151, 151 v., 152;

- zeznania świadka M. J. (2) k. 65 v.;

- zeznania świadka W. J. k. 66.

Z powodu wypadku z dnia 10 sierpnia 2007 r. powódka A. J. doznała następujących obrażeń: uraz głowy z utratą przytomności, urazem kręgosłupa, klatki piersiowej i obojczyka lewego, uraz czaszkowo-mózgowy ze zranieniem obrąbka małżowiny usznej (blizenka) i okolicy policzka lewego – z zespołem nerwicowym pourazowym typu cerebrastenii pourazowej, uraz skrętny odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym typu cervicalgii, z rwą barkowo-ramieniową parestetyczną, złamanie obojczyka lewego – z niewielkim zespołem bólowym, złamanie blaszek granicznych trzonów kręgów (...) i (...) – z zespołem bólowym piersiowym typu thoracalgii. Ponadto powódka z powodu wypadku doznała zaburzeń nerwicowych pourazowych.

Dowody:

- opinia biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii H. A. i z zakresu chirurgii-ortopedii M. J. (1) z dnia 22.11.2012 r. k. 112-121;

- opinia sądowo-psychiatryczna biegłego sądowego z zakresu psychiatrii I. W. z dnia 30.11.2012 r. k. 108.

Łączny uszczerbek na zdrowiu powódki A. J. z powodu wypadku z dnia 10 sierpnia 2007 r. wynosi 29 %, w tym:

- stan po urazie czaszkowo-mózgowym ze zranieniem obrąbka małżowiny usznej (blizenka) i okolicy policzka lewego (blizna) – z zespołem nerwicowym pourazowym typu cerebrastenii pourazowej – 3 %;

- zespół bólowy szyjny pourazowy – 5 %;

- stan po złamaniu obojczyka lewego – 7 %;

- stan po złamaniu blaszek granicznych trzonów kręgów (...) i (...) – z zespołem bólowym piersiowym – 7 %;

- zaburzenia nerwicowe pourazowe – 5 %.

Dowody:

- opinia biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii H. A. i z zakresu chirurgii-ortopedii M. J. (1) z dnia 22.11.2012 r. k. 112-121;

- opinia sądowo-psychiatryczna biegłego sądowego z zakresu psychiatrii I. W. z dnia 30.11.2012 r. k. 108.

Wyrokiem z dnia 1 lutego 2008 r. sygn. akt VI K 486/07 Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich warunkowo umorzył postępowanie karne wobec Ł. P., oskarżonego o to, że w dniu 10 sierpnia 2007 r. na odcinku drogi nr (...) N. – Z. kierując samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując wypadek w ten sposób, że jadąc w kierunku N. nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował prędkości do ukształtowania drogi, w wyniku czego na łuku drogi zjechał na lewe pobocze, a następnie do lewego rowu przewracając pojazd przez dach, w wyniku czego pasażerka samochodu – powódka A. J. doznała obrażeń ciała w postaci złamania obojczyka lewego, złamania kręgów odcinka piersiowego (...) i (...) stopnia oraz otwartej rany innych okolic głowy, uszu, tj. obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k.

Dowód:

- dokumenty znajdujące się w aktach Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o sygn. VI K 486/07.

Powódka A. J. zgłosiła szkodę stronie pozwanej (...) S.A. w W. w dniu 11 września 2007 r. Początkowo strona pozwana wypłaciła powódce bezsporną część należnego zadośćuczynienia w wysokości 3.000 zł. W wyniku zaś przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana decyzją z dnia 23 listopada 2007 r. przyznała powódce kwotę 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia, a w związku z 30 % przyczynieniem się powódki do zdarzenia (brak zapiętych pasów) wypłaciła powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 18.000 zł. Łącznie zatem powódka otrzymała od strony pozwanej tytułem zadośćuczynienia kwotę 21.000 zł. W dniu 12 lipca 2011 r. powódka ponownie wystąpiła do strony pozwanej o przyznanie dalszego zadośćuczynienia w wysokości 30.000 zł, zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych w wysokości 555,80 zł oraz zniszczonego mienia w wysokości 2.005 zł. Decyzją z dnia 20 września 2011 r. strona pozwana odmówiła wypłaty dalszego zadośćuczynienia oraz przyznała powódce kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz kwotę 300 zł tytułem odszkodowania za zniszczone rzeczy.

Dowód:

- akta szkody strony pozwanej (...) S.A. w W..

Obecnie powódka A. J. ma 24 lata, mieszka z narzeczonym, studiuje i pozostaje na utrzymaniu rodziców. W czasie wypadku uczestniczyła w procesie rekrutacji do Policji. Z powodu odniesionych obrażeń komisja lekarska nie zakwalifikowała powódki do pracy w Policji. Przed wypadkiem powódka prowadziła aktywny tryb życia, jeździła na rowerze, snowboardzie, konno, grała w siatkówkę. Z powodu doznanych urazów była zmuszona zaprzestać uprawiania sportu. Powódka do dnia dzisiejszego odczuwa silny stres związany z jazdą samochodem.

Dowody:

- przesłuchanie powódki A. J. k. 151, 151 v., 152;

- zeznania świadka M. J. (2) k. 65 v.,;

- zeznania świadka W. J. k. 66;

- zeznania świadka A. P. k. 64 v., 65;

- zeznania świadka A. O. k. 65.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w części.

W niniejszej sprawie bezsporny między stronami był fakt odpowiedzialności strony pozwanej względem powódki za skutki wypadku z dnia 10 sierpnia 2007 roku. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej była umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarta z właścicielem samochodu, którym kierował sprawca zdarzenia. Zgodnie bowiem z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego lub ubezpieczonego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego.

Niezależnie od odszkodowania, zgodnie z art. 444 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Odnosi się to do krzywdy ujmowanej jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), jak i jako cierpienie psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego (tak G. Bieniek [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom 1 (red G. Bieniek), Warszawa 2003, s. 431; zob. też Z. Masłowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz (red. Z. Resich, J. Ignatowicz, J. Pietrzykowski, J.I. Bielski), Warszawa 1972, t. 2, s. 1103-1104; M. Nestorowicz [w:] Kodeks cywilny z komentarzem (red. J. Winiarz), Warszawa 1989, t. I, s. 446-447; A. Szpunar Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, Bydgoszcz 1989, s. 164-169; Z. Banaszczyk [w:] Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz (red. K. Pietrzykowski), Warszawa 2002, s. 89).

Przez uszkodzenie ciała na gruncie art. 444 § 1 k.c. rozumieć należy naruszenie integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania), przy czym naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale także tkanek oraz narządów wewnętrznych.

W przedmiotowej sprawie pozwany ubezpieczyciel uznając swoją odpowiedzialność ustalił wysokość należnego powódce zadośćuczynienia na kwotę 30.000 zł. Przyjmując zaś 30 % przyczynienie się powódki do zdarzenia w związku z brakiem zapiętych pasów bezpieczeństwa, strona pozwana wypłaciła powódce kwotę 18.000 zł. Przyznanie zadośćuczynienia nastąpiło na podstawie decyzji z dnia 23 listopada 2007 r.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Zgodnie jednak z utrwalonym orzecznictwem sądowym określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, możliwość wykonywania zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich, możliwość atrakcyjnych wyjazdów. Zadośćuczynienie ma przy tym przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

Wskazać też należy, iż przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia obowiązuje zasada umiarkowania wyrażająca się w obowiązku uwzględnienia wszystkich okoliczności oraz skutków doznanego kalectwa, ponieważ, jak wskazano wyżej, zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok SN z 3 maja 1972r., I CR 106/72, niepubl.). Jednocześnie zaś zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa, jego wysokość nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, utrzymana więc być powinna w rozsądnych granicach. Ponadto wysokość zadośćuczynienia powinna pozostawać w zależności od intensywności doznanych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2004 r. II CK 531/03, Lex nr 137577).

Kierując się wskazanymi wyżej okolicznościami Sąd uznał, iż łączna kwota 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem drogowym z dnia 10 sierpnia 2007 roku stanowi sumę odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k. c. Na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii H. A. i z zakresu chirurgii-ortopedii M. J. (1) z dnia 22.11.2012 r. oraz opinii sądowo-psychiatrycznej biegłego sądowego z zakresu psychiatrii I. W. z dnia 30.11.2012 r., przedłożonej przez powódkę dokumentacji medycznej oraz z zeznań świadków i przesłuchania powódki Sąd ustalił, że powódka doznała następujących obrażeń ciała: uraz głowy z utratą przytomności, urazem kręgosłupa, klatki piersiowej i obojczyka lewego, uraz czaszkowo-mózgowy ze zranieniem obrąbka małżowiny usznej (blizenka) i okolicy policzka lewego – z zespołem nerwicowym pourazowym typu cerebrastenii pourazowej, uraz skrętny odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym typu cervicalgii, z rwą barkowo-ramieniową parestetyczną, złamanie obojczyka lewego – z niewielkim zespołem bólowym, złamanie blaszek granicznych trzonów kręgów (...) i (...) – z zespołem bólowym piersiowym typu thoracalgii. Ponadto powódka z powodu wypadku doznała zaburzeń nerwicowych pourazowych. Łączna wysokość uszczerbku na zdrowiu powódki z powodu wypadku z dnia 10 sierpnia 2007 r. wyniosła 29 %. Powódka do dnia dzisiejszego odczuwa negatywne skutki wypadku, nadal przechodzi okresową rehabilitację. Ponadto uwzględniając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia należało mieć na względzie, że z powodu doznanych w wypadku obrażeń powódka nie została zakwalifikowana przez komisję lekarską do pracy w Policji, o co się ubiegała.

Opisane wyżej okoliczności sprawiły, że wysokość przysługującego powódce zadośćuczynienia została ustalona na łączną kwotę 50.000 zł. Ze względu zaś na 30 % przyczynienie się powódki do powstania szkody, w związku z brakiem zapiętych pasów, czego powódka nie kwestionowała, wysokość należnego zadośćuczynienia należało ustalić na kwotę 35.000 zł. Ze względu na fakt, iż powódka otrzymała od strony pozwanej kwotę 21.000 zł, należało zasądzić tytułem zadośćuczynienia pozostałą kwotę 14.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 lipca 2011 roku do dnia zapłaty.

Obowiązek zapłaty odsetek wynika z treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przepis art. 817 § 1 k.c. stanowi natomiast, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zawiadomienie o wypadku strona pozwana otrzymała w dniu 11 września 2007 roku, zatem świadczenie w zakresie żądanej przez powódkę kwoty zadośćuczynienia winna była spełnić najpóźniej w dniu 11 października 2007 roku, a nie czyniąc tego z dniem 12 października 2007 roku popadła w opóźnienie uzasadniające obciążenie jej odsetkami. Mając jednak na uwadze treść art. 321 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd nie może zasądzać ponad żądanie, odsetki zostały zasądzone od dnia 29 lipca 2011 r.

Oddaleniu podlegało żądanie w zakresie zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz kosztów zniszczonych rzeczy. Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zarówno w doktrynie, jak i judykaturze zgodnie przyjmuje się, że chodzi o zwrot wszystkich niezbędnych i celowych wydatków, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 roku II CSK 425/07, Lex nr 378025). Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 2 grudnia 2010 roku III APa 11/10 (Lex nr 939808) wyraźnie wskazał, że żądanie zwrotu kosztów leczenia mieści się w prawnym roszczeniu o odszkodowanie, obejmującym wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała, a więc zarówno te jednorazowo wynikłe z konieczności zakupu potrzebnego sprzętu medycznego, jak też te cykliczne, wynikające z zakupu lekarstw, opłacenia wizyt lekarskich, prowadzonej rehabilitacji, zakupu paliwa na konieczne przejazdy. Mając jednak na uwadze treść zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, że powódka nie wykazała, wbrew ciążącemu na niej z mocy art. 6 k.c. obowiązkowi, wysokości należnego zwrotu. Podobnie powódka nie wykazała zasadności wysokości odszkodowania z tytułu zniszczonych rzeczy, nie przedkładając na tę okoliczność żadnych dowodów.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w punkcie I, oddalając dalej idące powództwo w punkcie II sentencji.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 819 § 3 k.c. w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikła z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Przepis § 4 tego artykułu stanowi natomiast, że bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Przedmiotowy wypadek miał miejsce w dniu 10 sierpnia 2007 r. Powódka zgłosiła stronie pozwanej szkodę w dniu 11 września 2007 r., w tym też dniu nastąpiła przerwa biegu przedawnienia. Zadośćuczynienie strona pozwana przyznała powódce decyzją z dnia 23 listopada 2007 r. Ponowne przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło w dniu 12 lipca 2011 r., kiedy powódka ponownie wystąpiła do strony pozwanej o przyznanie dalszego zadośćuczynienia, zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz zniszczonego mienia. Decyzją z dnia 20 września 2011 r. strona pozwana odmówiła wypłaty dalszego zadośćuczynienia oraz przyznała powódce kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz kwotę 300 zł tytułem odszkodowania za zniszczone rzeczy. Od tego dnia ponownie rozpoczął bieg przedawnienia, który uległ ponownemu przerwaniu w wyniku wniesienia pozwu. Z powyższych okoliczności jasno wynika, że roszczenie powódki nie uległo przedawnieniu.

Orzeczenie o kosztach procesu oparte zostało o treść przepisu art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Zgodnie z orzecznictwem zasada słuszności powinna mieć decydujący wpływ na rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Decyzja, czy obowiązkiem zwrotu kosztów procesu w wypadku uwzględnienia powództwa w części, obciążyć stronę pozwaną powinna być oparta na zasadzie słuszności. Wskazany przepis nie wymaga bowiem arytmetycznie dokładnego rozdzielenia kosztów procesu według stosunku części uwzględnionej do oddalonej, ale stawia słuszność jako zasadnicze kryterium rozłożenia kosztów (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 1961 r. 4 CZ 143/60 OSPiKA 1961 nr 11, poz. 317; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2002 r. I PKN 932/00 OSNP 2004 Nr 4, poz. 63).

W świetle powyższego, mając na uwadze zarówno charakter roszczenia jak również fakt, iż powódka wygrała co do zasady proces o zadośćuczynienie Sąd doszedł do przekonania, że zostały spełnione przesłanki zastosowania art. 100 zd. 2 k.p.c. W związku z tym Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.642,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym:

- 2.400 zł kosztów zastępstwa procesowego,

- 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

- 225,70 zł kosztów dojazdu pełnomocnika, zgodnie ze złożonym spisem kosztów.

Jednocześnie konieczne było, w oparciu o art. 113 ust. 1 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) nakazanie stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Oławie 2.235,05 zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej część powództwa, od której powódka była zwolniona oraz wydatków na opinie biegłych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE