UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 sierpnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w L. stwierdził, że od dnia 16 kwietnia 2010 r. P. M. podlega z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu oraz ustalił podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne od kwietnia 2010 r. do sierpnia 2011 r. w wysokości odpowiadającej 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

W odwołaniu od tej decyzji P. M. domagał się jej zmiany i ustalenia podstawy wymiaru składek od zadeklarowanej kwoty, nie niższej niż 30% minimalnego wynagrodzenia, zgodnie z brzmieniem ar. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( z 2009r. Nr 205, poz. 1585 tekst jedn. z późn. zm.). Odwołujący podniósł, że nie podjął działalności gospodarczej w 2005 r., o czym świadczy korekta wyrejestrowania działalności, której dokonał w ZUS w dniu 16 kwietnia 2010 r.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wnosił o jego oddalenie argumentując, jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, że P. M. w okresie od 16 września 2002 r. do 14 września 2007 r. pozostawał w zatrudnieniu w (...) na podstawie umowy o pracę. W dniu 22 marca 2005 r. zarejestrował działalność gospodarczą oznaczając ją P. M. (...). Jako miejsce prowadzenia działalności wskazał ul . (...) w L., zaś datę rozpoczęcia działalności oznaczył na 1 kwietnia 2005 r. Przedmiotem działalności miała być sprzedaż detaliczna w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych, sprzedaż detaliczna owoców i warzyw, sprzedaż detaliczna kwiatów, roślin nasion nawozów. Wnioskodawca uzyskał NIP i REGON, zakupił towary. Na potrzeby działalności w okresie od 1 kwietnia 2005 r. do 31 sierpnia 2005 r. wynajmował lokal usługowy od (...) Sp. z o.o. w L., w którym prowadził sklep spożywczy i sprzedaż warzyw. Z dniem 11 lipca 2005 r. P. M. wypowiedział umowę najmu lokalu usługowego, a w dniu 31 lipca 2005r. wyrejestrował działalność. W urzędzie skarbowym figurował jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w okresie od 1 kwietnia 2005 r. do 31 lipca 2005 r. W rocznym zeznaniu podatkowym za wskazany okres wykazał przychód w kwocie 14500 zł oraz koszty jego uzyskania w wysokości 20508,50 zł. W toku postępowania odwoławczego podał, iż nie pamięta co konkretnie było źródłem powyższego przychodu, przyznał jedynie, że jako koszty związane z działalnością gospodarczą wpisał do rozliczenia podatkowego m.in koszty wynajmu lokalu przeznaczonego na sklep. W okresie od 7 kwietnia 2005 r. do 1 lipca 2005 r. P. M. podlegał na wniosek ubezpieczeniu zdrowotnemu z tytułu prowadzonej działalności, za powyższy okres zostały również odprowadzone składki.

W dniu 10 kwietnia 2010 r. złożył korektę na druku (...), wskazując wyrejestrowanie tej działalności z dniem 1 kwietnia 2005 r. W dniu 12 kwietnia 2010 r. ubezpieczony zarejestrował działalność gospodarczą jako P. M. (...) wskazując jako miejsce jej wykonywania targowisko przy ul . (...) w L.. Przedmiotem działalności była sprzedaż detaliczna wyrobów tekstylnych, odzieży i obuwia, prowadzona na straganach i targowiskach. Jako datę rozpoczęcia działalności wnioskodawca wskazał 16 kwietnia 2010 r.

W dniu 19 kwietnia 2010 r. P. M. złożył w ZUS oświadczenie, że działalność gospodarcza zgłoszona do ZUS 1 kwietnia 2005 r., w ogóle nie została rozpoczęta, a dokumenty zgłoszeniowe i rozliczeniowe zostały złożone omyłkowo. Do oświadczenia dołączył zaświadczenie z dnia 16 kwietnia 2010 r. o niezaleganiu VAT i PIT-4 wydane przez Naczelnika I Urzędu Skarbowego w L., z którego wynikało, że na dzień wydania zaświadczenia podatnik nie dokonał wpłat za kwiecień, maj i czerwiec 2005 r. z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych. Organ rentowy na podstawie korekty wnioskodawcy dokonał zmian wyrejestrowania działalności gospodarczej z 2005 r. zgodnie z datą z korekty, tj. 1 kwietnia 2005 r., jednocześnie wszczął postępowanie wyjaśniające co do rzeczywistego okresu prowadzenia przez wnioskodawcę działalności gospodarczej w 2005 r. Z tytułu zarejestrowanej w 2010 r. działalności gospodarczej wnioskodawca opłacał składki na ubezpieczenia społeczne według preferencyjnej stawki z podstawą wymiaru 30% minimalnego wynagrodzenia.

Zaskarżoną decyzją ZUS uznał, że wnioskodawca nie jest uprawniony do preferencyjnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ustalił podstawę wymiaru składek w deklarowanej wysokości nie niższej niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

Sąd Okręgowy przyjął, że ubezpieczony w okresie co najmniej od kwietnia do czerwca 2005 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, o czym świadczą okoliczności takie jak: wynajem lokalu przeznaczonego na sklep, zakup towaru i jego częściowa sprzedaż, zadeklarowanie w zeznaniu podatkowym przychodu i kosztów jego uzyskania w postaci ceny wynajmu lokalu na sklep, zgłoszenie do ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, opłacenie składek za kilka miesięcy. Sąd podniósł, że fakt, iż wnioskodawca nie opłacił podatku dochodowego z tytułu tej działalności, nie ma znaczenia dla oceny, czy działalność była faktycznie prowadzona, ponieważ uzyskanie dochodu nie jest wyznacznikiem prowadzenia działalności gospodarczej.

Zdaniem tego Sądu wyrejestrowanie przez organ rentowy działalności gospodarczej z dniem 1 kwietnia 2005 r. również nie dowodzi, iż faktycznie wnioskodawca nie rozpoczął w ogóle działalności gospodarczej. Przyjęcie korekty ubezpieczonego i dokonanie odpowiednich zmian zgodnie z jej treścią jest bowiem obowiązkiem pracownika obsługującego płatników. W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczony składając korektę, podał nieprawdziwe oświadczenie o nieprowadzeniu działalności gospodarczej, miał bowiem świadomość, że nie posiada prawa do preferencyjnych składek ze względu na brakujące 3 miesiące do 60 miesięcy przerwy pomiędzy podjętymi działalnościami, o czym zresztą został poinformowany przez pracownika ZUS. Pracownik organu rentowego sugerował wnioskodawcy wstrzymanie się z rozpoczęciem działalności przez 3 miesiące bądź złożenie korekty, a zatem nie narzucono wnioskodawcy żadnej określonej formy działania. Z pewnością nie pouczono o możliwości złożenia korekty jeżeli działalność była wykonywana.

Sąd podkreślił, że zaświadczenie uzyskane przez ubezpieczonego w ZUS w kwietniu 2011 r. odnośnie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w kwocie nie niższej niż 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia nie stwarza stanu prawnego uprawniającego stronę do takiej podstawy wymiaru składek w sposób nieodwołalny. Zaświadczenie to zostało wydane na prośbę wnioskodawcy na podstawie danych wynikających ze złożonej korekty, niemniej wydano je w okresie kiedy nie zostało zakończone postępowanie wyjaśniające w tej sprawie. Po uzyskaniu informacji z Urzędu Miejskiego oraz Urzędu Skarbowego ZUS dokonał odmiennej oceny uprawnień wnioskodawcy w tym zakresie, czemu dał wyraz w zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie nie jest zasadne. Sąd wskazał, że stosownie do treści art. 18 ust. 8 ustawy s.u.s podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych prowadzących działalność gospodarczą stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Sąd stwierdził, że odwołujący zobowiązany jest opłacać składki według podstawy wymiaru określonej w cytowanym przepisie, nie ma bowiem w jego sytuacji zastosowania przepis art. 18a u. s.u.s., przewidujący preferencyjną podstawę wymiaru składek w wysokości, nie niższej niż 30% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Ten ostatni przepis dotyczy przedsiębiorców, którzy po raz pierwszy rozpoczynają prowadzenie działalności gospodarczej albo takich, którzy pomiędzy okresem poprzednio prowadzonej działalności, a nową działalnością, posiadają 5 letni okres przerwy. Wnioskodawca tych warunków nie spełnia. Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku złożył pełnomocnik ubezpieczonego wnioskując o zmianę zaskarżonego orzeczenia i ustalenie podstawy wymiaru składek z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od kwietnia 2010 r. do sierpnia 2011 r. zgodnie z brzmieniem przepisu art. 18 a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.), a ponadto zasądzenia od pozwanego na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania, w tym kosztów z tytułu zastępstwa procesowego za pierwszą i drugą instancję według norm przepisanych.

Apelujący zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k. p. c. poprzez dokonanie wybiórczej, dowolnej i niepełnej oceny faktów i dowodów ujawnionych w sprawie, w szczególności przez uznanie, że wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą co najmniej w okresie od kwietnia do czerwca 2005 r. i pominięcie zeznań pracowników ZUS w zakresie przekazywania informacji dotyczących np. wysokości składek należnych ZUS, możliwości skorzystania z preferencyjnych zasad opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Autor apelacji zarzucił też naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez ich błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie, a mianowicie:

1) art. 18a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez przyjęcie, że powyższy przepis nie ma zastosowania do wnioskodawcy;

2) art. 7, 8 i 9 w zw. z art. 180 § 1 k. p. a. poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie do oceny zgodności trybu postępowania pozwanego organu przy wydawaniu skarżonej przez wnioskodawcę decyzji.

W uzasadnieniu pełnomocnik ubezpieczonego zakwestionował ocenę Sądu, jakoby wnioskodawca dokonał korekty zarejestrowania działalności samodzielnie beż żadnej pomocy ze strony pracowników ZUS oraz, że napisał nieprawdziwe oświadczenie o nieprowadzeniu działalności gospodarczej. Zdaniem skarżącego Sąd nie wziął w tym względzie pod uwagę obowiązków ciążących na organie rentowym z mocy art. 7, 8, 9 w zw. z art. 180 § 1 k.p.a., które zobowiązują ZUS do przestrzegania zasad prawdy obiektywnej, pogłębiania zaufania obywateli oraz udzielania fachowej i rzeczowej informacji odnośnie okoliczności faktycznych i prawnych, załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Zdaniem apelującego pozwany ZUS w toku prowadzonego przed nim postępowania nie dochował powyższych zasad, bowiem z zeznań pracowników ZUS oraz wnioskodawcy wynika, że został on poinformowany przez pracownika tego organu o możliwości skorzystania z preferencyjnych zasad opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, po uprzednim złożeniu odpowiedniej korekty oraz oświadczenia o nieprowadzeniu działalności gospodarczej w spornym okresie i przedłożeniu zaświadczenia z urzędu skarbowego o nieodprowadzeniu za ten okres podatku dochodowego. Wnioskodawca w dobrej wierze postąpił zgodnie z tą informacją, zatem jego zachowanie nie było działaniem samoistnym, tylko ukierunkowanym przez pracownika ZUS, przez którego został on wprowadzony w błąd. Sąd Okręgowy pominął zeznania świadka M. K., która podała, że w przypadkach wątpliwych, jak u wnioskodawcy, powinien on zwrócić się z pismem do Wydziału (...) i Składek Referat Orzecznictwa z zapytaniem czy ZUS uzna mu korektę tych 3 miesięcy. Zdaniem apelującego żaden z pracowników pozwanego organu takiej informacji wnioskodawcy nie udzielił. Apelujący stwierdził, że nie można odwołującemu przypisać winy za złożenie nieprawdziwego oświadczenia o nieprowadzeniu działalności gospodarczej, ponieważ podyktował mu je pracownik ZUS - pani M. K., która nie zaprzeczyła, że pomagała wnioskodawcy napisać oświadczenie.

W ocenie autora apelacji Sąd błędnie również przyjął, że wynajęcie przez ubezpieczonego lokalu na sklep i zakup towaru dowodzi prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem apelującego Sąd pominął, iż wnioskodawca w spornym okresie pracował w systemie zmianowym i został oddelegowany do pracy w K.. Pominięty został także fakt, że wnioskodawca zapłacił czynsz z tytułu najmu tylko za jeden miesiąc, a czynsz za kolejne miesiące nie był regulowany w terminie i został ściągnięty w trybie postępowania egzekucyjnego przez komornika. Apelujący dodał, że nawet przy założeniu, iż część towaru została sprzedana przez wnioskodawcę, nic nie powinno usprawiedliwiać postępowania pracownika pozwanego organu, który udzielając informacji o możliwości skorzystania z preferencyjnych zasad płacenia składek na ubezpieczenie społeczne od dnia 16 kwietnia 2010 r. może narazić ubezpieczonego na straty duże finansowe.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i z tego względu podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji jak i podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazaną przez ten Sąd, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestionowanej w apelacji pierwszoinstancyjnej oceny materiału dowodowego nie sposób uznać, żeby apelacja skutecznie podważyła prawidłowość tej oceny. Zdaniem Sądu Apelacyjnego jest ona prawidłowa i w pełni odpowiada kryteriom określonym w art. 233 § 1 k.p.c., a Sąd Okręgowy był w pełni uprawniony do ustalenia, że wnioskodawca w okresie co najmniej od kwietnia do czerwca 2005 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą. Nie jest okolicznością sporną, że w dniu 22 marca 2005 r. P. M. zarejestrował w urzędzie miasta L. działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży towarów, zaś jako datę rozpoczęcia działalności wskazał 1 kwietnia 2005 r. Wpis do ewidencji działalności gospodarczej tworzy domniemanie jej prowadzenia w okresach uwidocznionych w ewidencji, skutkując w tych okresach przymusem ubezpieczenia – stosownie do treści art. 13 pkt 4 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W ocenie Sądu Apelacyjnego domniemanie to nie zostało przez wnioskodawcę obalone. O prowadzeniu przez odwołującego działalności gospodarczej w spornym okresie świadczy po pierwsze fakt, że przez kilka miesięcy (od kwietnia do sierpnia 2005 r.) wynajmował lokal przeznaczony na sklep, zakupił towary do sprzedaży w sklepie, część ich zresztą sprzedał, ponadto w zeznaniu podatkowym za rok 2005 zadeklarował przychód i koszty jego uzyskania w postaci ceny wynajmu lokalu na sklep, wreszcie zgłosił się do ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej i opłacił składki za kilka miesięcy. Nie sposób zatem przyjąć, że w świetle tych wszystkich zdarzeń i zachowań wnioskodawcy, mających swe odzwierciedlenie w dokumentacji ubezpieczeniowej, skarbowej, Urzędu Miejskiego w L., czy w informacjach uzyskanych od (...) Sp. z o.o. w L. - najemcy lokalu przy ul . (...) w L., działalność gospodarcza nie została rozpoczęta i nie była prowadzona w okresie co najmniej od kwietnia do czerwca 2005 r. Oceny tej nie zmienia powoływany przez apelującego fakt, że w spornym okresie wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu i, jak podnosi, został skierowany do pracy w K., a także okoliczność, iż jedynie za jeden miesiąc uiścił w terminie czynsz z tytułu najmu lokalu przeznaczonego na sklep, zaś za kolejne miesiące czynsz nie był regulowany terminowo i został ściągnięty w trybie postępowania egzekucyjnego przez komornika. Po pierwsze argumentacja powyższa nie mogła być uznana za trafną w świetle opisanych wyżej przejawów aktywności wnioskodawcy, mających związek z zarejestrowaną działalnością gospodarczą. Ponadto, w ocenie Sądu Apelacyjnego, fakt zatrudnienia ubezpieczonego w trybie pracy zmianowej umożliwiał stronie wykonywanie czynności przedsiębiorcy z uwagi na elastyczny rozkład czasu pracy, zaś nieterminowe opłacanie czynszu najmu lokalu dowodzi jedynie trudności z płatnościami, nie daje jednakże podstaw do przyjęcia, że w spornym okresie wymieniony nie prowadził pozarolniczej działalności gospodarczej. Dochodząc do wniosku, że P. M. co najmniej od kwietnia do czerwca 2005 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, Sąd Okręgowy nie naruszył zatem kryteriów sądowej oceny dowodów, określonych w art. 233 § 1 k.p.c.

Nie jest również trafny zarzut jakoby Sąd Okręgowy pominął zeznania pracowników ZUS M. K. i M. Z. w zakresie przekazywania informacji dotyczących wysokości składek należnych ZUS, czy możliwości skorzystania z preferencyjnych zasad opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Z pisemnych motywów wyroku Sądu Okręgowego wynika, że Sąd ten w sposób obszerny odniósł się do powyższej kwestii, przywołując treść zeznań M. K. i M. Z.. Ustalenia Sądu pierwszej instancji są w tym zakresie prawidłowe. Chybione są w szczególności wywody pełnomocnika apelującego, jakoby z treści powyższych zeznań miało wynikać, iż składając korektę zarejestrowania działalności w ZUS, ubezpieczony działał pod wpływem pracownika ZUS, przez którego ponadto został wprowadzony w błąd. Treść zeznań pracowników ZUS, w szczególności M. K., która udzielała wnioskodawcy informacji w punkcie obsługi interesantów wynika, że ubezpieczony został poinformowany o preferencyjnych zasadach opłacania składek na ubezpieczenie społeczne oraz o możliwych wariantach dalszego postępowania, wskazano ubezpieczonemu możliwość korekty zarejestrowania działalności gospodarczej, o ile działalności tej rzeczywiście nie było, ale nie pouczono o możliwości złożenia korekty, jeżeli działalność była wykonywana, jednocześnie świadek zeznał, iż wybór jednego z wariantów pozostawił wnioskodawcy (zeznania M. K. k. 71-73 a.s.). Treść zeznań M. K. w żaden sposób nie uprawnia zatem stanowiska apelującego. Nie można zresztą przyjąć bezkrytycznie twierdzeń apelacji, iż ubezpieczony, który jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, od której można zatem oczekiwać większej zapobiegliwości i świadomości obowiązujących norm prawnych, złożył w ZUS nieprawdziwe oświadczenie, ponieważ tak mu polecił pracownik tego organu. Nietrafnie również apelujący wywodzi, że z zeznań M. K. wynika, iż nie poinformowała wnioskodawcy, że w przypadku wątpliwości powinien zwrócić się do Wydziału (...) i Składek Referat Orzecznictwa z zapytaniem czy ZUS uzna mu korektę tych 3 miesięcy. Wymieniona zeznała, że informacji w tym przedmiocie udziela każdemu płatnikowi. Podniosła, że z uwagi na upływ czasu nie pamięta, czy tej informacji udzielała wnioskodawcy, jednakże jej zdaniem nie mogło się zdarzyć aby pominęła taką informację (k. 71 verte a.s.). Okoliczności powyższe nie wskazują na jakiekolwiek zaniedbania ze strony pracownika ZUS przy udzielaniu wnioskodawcy informacji odnośnie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Skoro jednak ogólne informacje uzyskane w punkcie obsługi interesantów wzbudziły wątpliwości wnioskodawcy, to winien on zwrócić się do właściwego wydziału ZUS z prośbą o ich wyjaśnienie. Takich aktów staranności należy oczekiwać od osoby należycie dbającej o własne interesy. Skoro ubezpieczony tego nie uczynił, nie może obarczać pracowników organu rentowego odpowiedzialnością za powstanie obecnych zaległości w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne.

Argumentacja apelującego odnosząca się do okoliczności, w jakich doszło do korekty zarejestrowania w 2005 r. działalności gospodarczej, poza tym, że jest niezasadna, nie miała również większego znaczenia dla oceny prawidłowości zapadłego orzeczenia . Przedmiotowa sprawa dotyczy podlegania przez P. M. ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 16 kwietnia 2010 r. oraz wysokości podstawy wymiaru składki na te ubezpieczenia. Kwestią sporną w tej sprawie jest ustalenie, czy P. M. posiada 60 miesięczny okres przerwy pomiędzy poprzednio prowadzoną działalnością, a rozpoczętą w kwietniu 2010 r., a w konsekwencji, czy może skorzystać z preferencyjnej wysokości składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzenia ostatniej działalności gospodarczej, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 18 a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.). Istotne dla rozstrzygnięcia sprawy było zatem ustalenie czy ubezpieczony faktycznie prowadził działalność gospodarczą zarejestrowaną w kwietniu 2005 r., natomiast to, w jakich okolicznościach doszło do złożenia przez niego w ZUS wadliwej korekty i oświadczenia, nie ma wpływu na rozstrzygnięcie tej sprawy.

Nietrafny okazał się również zarzut obrazy art. 18a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, której apelujący upatruje w niezastosowaniu wobec wnioskodawcy tego przepisu. Przytoczony przepis przewiduje, że możliwość skorzystania z preferencyjnej wysokości składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej ma osoba, która przed podjęciem obecnej działalności posiada 60 miesięczną przerwę w jej prowadzeniu. Przeprowadzone przez Sąd pierwszej instancji postępowanie dowodowe wykazało w sposób niewątpliwy, że P. M. w okresie co najmniej od kwietnia do czerwca 2005r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, a kolejną działalność gospodarczą rozpoczął w kwietniu 2010 r., a zatem nie ma 60 miesięcznej przerwy pomiędzy prowadzeniem poprzedniej i kolejnej działalności gospodarczej. W konsekwencji Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że ubezpieczony nie spełnia przesłanek określonych w art. 18a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych do ustalenia preferencyjnej wysokości podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne, czym nie naruszył dyspozycji powołanego przepisu.

Zarzut odnoszący się do naruszenia wymienionych w apelacji przepisów ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, jest całkowicie pozbawiony podstaw, ponieważ sąd ubezpieczeń społecznych nie orzeka na podstawie przepisów tej ustawy, zatem nie mogło dojść do ich naruszenia.

Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE