UZASADNIENIE

A. P. została oskarżona o to, że w dniu 18 lipca 2011 roku w S. w mieszkaniu przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała dokonać kradzieży pieniędzy w kwocie 400 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na ujęcie przez obywateli, czym działała na szkodę M. B.,tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw z art. 278 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 10 lipca 2012 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie uniewinnił A. P. od zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu z art. 13 § 1 kk w zw z art. 278 § 1 kk oraz orzekł, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości Prokuratura Rejonowa Szczecin – Niebuszewo w Szczecinie, zarzucając mu obrazę przepisów postępowania, tj.:

1. art. 7 kpk poprzez dowolne i dokonane wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przyjęcie, że zachowanie oskarżonej polegające na wejściu pod fałszywym pretekstem do mieszkania pokrzywdzonego i polecenie jemu udania się do łazienki celem sprawdzenia funkcjonowania rur wodociągowych nie zamierzało bezpośrednio do popełnienia czynu zabronionego, podczas gdy prawidłowa ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów prowadzi do przeciwnego wniosku;

2. art. 410 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez nie rozstrzygnięcie czy osoba posługująca się imieniem i nazwiskiem A. P. w toku postępowania przygotowawczego i osoba posługująca się tymi danymi w toku postępowania sądowego to ta sama osoba, oraz która z nich to rzeczywiście A. P., mimo, że z przebiegu rozprawy głównej wynikając co do tego wątpliwości;

3. art. 393 § 1 kpk, która miała wypływ na treść orzeczenia poprzez przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w kopercie dowodowej A. P. nadesłanej z Urzędu Miasta K. bez udziału stron oraz poza rozprawą.

Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się zasadna, że doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na wstępie zauważyć należy, ze zgodnie z treścią art. 2 § 2 kpk podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne. Warunkiem zaakceptowania poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych jest ich oparcie na pełnym materiale dowodowym, zgromadzonym zgodnie z przepisami kodeksu postępowania karnego i pozwalającym na wyjaśnienie wszelkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, poddanych następnie wnikliwej i wszechstronnej ocenie, zgodnej ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, która powinna znaleźć odzwierciedlenie w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu wyroku. Tylko wówczas dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów będzie mogła korzystać z ochrony art. 7 kpk. Lektura pisemnego uzasadnienia wyroku dowodzi, że Sąd Rejonowy nie wywiązał się z powyższego obowiązku.

Za w pełni zasadny należy uznać zarzut podniesiony przez oskarżyciela publicznego, a dotyczący dowolnej, dokonanej wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dokonanej przez Sąd I instancji oceny zachowania oskarżonej polegającej na przyjęciu, że nie usiłowała ona popełnić zarzuconego jej występku. Z dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych wynika, że oskarżona w podstępny sposób nakłoniła pokrzywdzonego do otwarcia drzwi mieszkania. W związku z powyższym uznać należało, że już w tym momencie A. P. swoim działaniem bezpośrednio zmierzała do dokonania czynu zabronionego, co też było jej zamiarem. Wówczas też zaistniało realne zagrożenie dla dobra chronionego prawem, którym było mienie pokrzywdzonego. Do dokonania czynu zabronionego nie doszło jednakże z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który mimo swoich ułomności związanych z podeszłym wiekiem, obserwował oskarżoną uniemożliwiając jej realizację przestępczego zamiaru, a następnie ze względu na interwencję E. K., która dokonała zatrzymania A. P.. Twierdzenia Sądu Rejonowego, że do usiłowania popełnienia przestępstwa kradzieży nie doszło, bo oskarżona niczego znajdującego się w mieszkaniu nie dotknęła jawią się jako nieuzasadnione. Oczywistym jest bowiem, że owa bezpośredniość zachowania oskarżonej zmierzającego do dokonania czynu zabronionego zaistniała w momencie wpuszczenia jej do mieszkania przez M. B.. Zaprezentowany tok rozumowania Sądu I instancji prowadziłby w konsekwencji do mylnego wniosku, że sprawcy, którym przy użyciu łomu nie udało się sforsować drzwi mieszkania nie dopuścili się usiłowania kradzieży z włamaniem, bo ich działania nie przekroczyły stadium przygotowania. Potwierdzeniem wadliwości dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zachowania oskarżonej stanowi wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1990 r ( IV KR 229/89, OSNKW 1990, Nr 10, poz. 38), w którym tenże Sąd wypowiedział tezę, iż „zachowanie sprawców, którzy mając opracowany plan dokonania rozboju na określonej osobie, zaopatrzyli się w potrzebne im do tego narzędzia (noże, maski, sznury, przylepce), przybyli z tymi narzędziami w pobliże domu tej osoby, dokonali penetracji terenu wokół domu, oczekując na dogodny moment wdarcia się do mieszkania, ale czynu tego nie dokonali z przyczyn od nich niezależnych, jest usiłowaniem popełnienia tego przestępstwa”.

Kolejny z zarzutów apelującego również wskazuje na obrazę przepisów postępowania, poprzez nie rozstrzygnięcie czy osoba posługująca się imieniem i nazwiskiem A. P. w toku postępowania przygotowawczego jest tą samą osobą, która posługuje się tymi samymi danymi w toku postępowania sądowego, oraz która z nich to rzeczywiście A. P.. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy powyższa wątpliwość powinna zostać rozstrzygnięta przez Sąd Rejonowy w oparciu o dowody, które zostaną przeprowadzone na rozprawie.

Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien ponownie przeprowadzić postępowanie dowodowe i poddać zebrany materiał dowodowy ocenie spełniającej wymogi art. 7 kpk, nie zapominając, iż podstawą ustaleń winien być całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej zgodnie z treścią art. 410 kpk. Następnie Sąd powinien wypowiedzieć się, co do sprawstwa i winy A. P.. Dokonany przez Sąd Rejonowy proces myślowy winien zostać odzwierciedlony w uzasadnieniu orzeczenia, sporządzonym zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 kpk, o ile któraś ze stron złoży stosowny wniosek.

SSO Magdalena Mikłaszewicz SSO Michal Tomala SSO Grażyna Sitko

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE