Sygn.akt IICa 711/12
Dnia 30 listopada 2012 roku.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze Wydział II Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący-Sędzia: SO Jadwiga Kwapiszewska
po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2012 roku w Jeleniej Górze
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa A. S. i G. F. (1)
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej w K. przy ul. (...)
o zapłatę
na skutek apelacji powodów
od wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze
z dnia 18 września 2012r, sygn.akt IC 295/12
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1.
1. zasądza od strony pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej w K. ul. (...) na rzecz powodów A. S. i G. F. (1) kwotę 421,42 zł. ( czterysta dwadzieścia jeden złotych czterdzieści dwa grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 22 maja 2012 r.,
2. dalej idące powództwo oddala,
3. zasądza od strony pozwanej na rzecz powodów kwotę 90 zł. tytułem kosztów procesu,
II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powodów kwotę 90 zł. tytułem
kosztów procesu w instancji odwoławczej.
Sygn. akt II Ca 711/12
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze w całości oddalił powództwo A. S. i G. F. (2) przeciwko pozwanej Wspólnocie Mieszkaniowej w K. przy ul. (...) o zapłatę kwoty 430,04 zł z ustawowymi odsetkami od dnia złożenia pozwu i zasądził od powodów solidarnie na rzecz strony pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 18 lutego 2009 r. strony zawarły umowę o odśnieżenie i zbicie lodu z dachu oraz udrożnienie rynien wraz z odśnieżeniem pasa nadrynnowego. Powodowie wykonalni prace i w dniu 4 marca 2009 r. wystawili fakturę nr (...) na kwotę 1.297,65 zł z terminem płatności do 4 kwietnia 2009 r. i w dniu 23 lutego 2010 r. wystawili fakturę nr (...) na kwotę 347,75 zł z terminem płatności do dnia 25 marca 25 marca 2010 r. – łącznie 1.645,40 zł. W dniu 2 lutego 2011 r. powodowie wystąpili do pozwanej o potwierdzenie ich wierzytelności z w/w faktur na dzień 31 grudnia 2010 r. na kwotę 1.645,40 zł. W dniu 8 lutego 2011 r. strona pozwana dokonała potwierdzenia tej wierzytelności. Pismem z dnia 14 lutego 2011 r. powodowie wezwali stronę pozwaną do zapłaty należności głównej wraz z odsetkami w kwocie 363,78 zł. W dniu 15 marca 2011 r. pozwana zapłaciła powodom kwotę 1.645,40 zł. W pismach z dnia 1 sierpnia 2011 r. i z dnia 21 maja 2012 r. powodowie potwierdzili pozwanej zaliczenie kwoty 1.645,40 zł w pierwszej kolejności na odsetki i pozostałość należności głównej. Pismem z dnia 21 maja 2012 r. powodowie wezwali stronę pozwaną do zapłaty należności głównej z odsetkami w wysokości 57,46 zł.
Biorąc za podstawę powyższe ustalenia Sąd Rejonowy oceniając stosunek łączący strony jako umowę o dzieło, uwzględnił podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że zgodnie z art. 646 k.c. termin przedawnienia wynosi 2 lata od oddania dzieła. Strona pozwana odebrała prace przed wystawieniem faktur w dniu 4 marca 2009 r. z terminem płatności do dnia 4 kwietnia 2009 r. i 23 lutego 2010 r. z terminem płatności do dnia 25 marca 2010 r. Tym samym dwuletni termin przedawnienia upłynął odpowiednio w dniach 4 kwietnia 2011 r. i 25 marca 2011 r., a pozew złożono dopiero w dniu 21 maja 2012 r. Wraz z przedawnieniem roszczenia głównego dochodzone wraz z nim odsetki również uległy przedawnieniu, przy czym dochodzenie odsetek od skapitalizowanych odsetek narusza art. 482 § 1 k.c. Jednocześnie podniósł Sąd, że nie zachodziła konieczność dokonywania analizy prawnej porozumienia stron z lutego 2011 r. – „potwierdzenie salda” – pod kątem treści art. 60 k.c. i art. 61 § 1 k.c., chociaż możność osiągnięcia porozumienia między stronami w dziedzinie zarachowania długu do czasu rozpoczęcia przez pozwaną spełnienia swojego świadczenia należało uznać za dopuszczalną (wyr. SN z dnia 16 lutego 2012 r., IV CSK 233/11, LEX nr 1164749).
Powyższe orzeczenie apelacją w całości zaskarżyli powodowie, zarzucając:
1. obrazę art. 123 § 1 pkt 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie przy rozstrzyganiu sprawy okoliczności, że oświadczenie woli pozwanego z dnia 8 lutego 2011 r. skutkowało przerwaniem biegu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem;
2. rażące naruszenie art. 233 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c. mające istotny wpływ na wynik sprawy poprzez ich częściowe niezastosowanie, polegające na braku oceny wiarygodności i mocy dowodowej dokumentu – oświadczenia pozwanego z dnia 8 lutego 2011 r., który w istocie przerwał bieg przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem;
3. art. 118 k.c. poprzez jego właściwą interpretację i błędne zastosowanie, polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że w razie przedawnienia należności głównej przedawnieniu ulegają skapitalizowane odsetki;
4. art. 482 § 1 k.c. poprzez jego błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że niedozwolone jest dochodzenie odsetek od odsetek skapitalizowanych na dzień wytoczenia powództwa.
Stawiając powyższe zarzuty skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa co do kwoty 421,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu za obie instancje.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja powodów co do zasady zasługiwała na uwzględnienie.
Rację mieli skarżący zarzucając naruszenie przepisu prawa materialnego, a to art. 123 § 1 pkt 2 k.p.c., zgodnie z którym bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje roszczenie.
Uznanie roszczenia według zgodnego stanowiska orzecznictwa i doktryny obejmuje uznanie właściwe i niewłaściwe, przy czym uznanie niewłaściwe jest oświadczeniem wiedzy, będącym stwierdzeniem wobec wierzyciela istnienia długu, które samo w sobie przerywa bieg terminu przedawnienia. Skutek stwierdzenia istnienia długu w postaci przerwy przedawnienia następuję niezależnie od tego, czy uznający dług chciał, aby bieg przedawnienia został przerwany (tak też S. Rudnicki w Komentarzu do Kodeksu cywilnego, Część ogólna, Wyd. 9 LexisNexis W-wa 2008, s. 538; M. Pyziak – Szafnicka w Komentarzu do Kodeksu Cywilnego, Część ogólna, do art. 123 LEX 2009).
W orzecznictwie i nauce prawa jako uznanie niewłaściwe, przerywające bieg terminu przedawnienia, przyjmuje się również potwierdzenie salda, wskazując, że stanowi ono sui generis oświadczenie wiedzy, zawierające także pewne elementy oświadczenia woli (tak też A. Jedliński Komentarz do art. 123 Kodeksu cywilnego, Komentarz, Tom I, Część ogólna pod red. A. Kidyby, LEX 2012 i powołane tam: wyrok SN z dnia 16 lutego 2005 r., IV CK 492/05, niepubl. oraz wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 lutego 2005 r., I ACa 13/05, OSA 2006, z. 9, poz. 31; por także uchwała SN z dnia 26 kwietnia 1995 r., III CZP 39/95, OSNC 1995/9/120; wyrok SN z dnia 11 sierpnia 2011 r., I CSK 703/10; LEX nr 898249).
W związku z powyższym podzielić należało stanowisko powodów, że potwierdzenie salda na dzień 31 grudnia 2010 r. w kwocie 1.645,40 zł wynikającej z faktur nr (...), dokonane 8 lutego 2011 r. przez stronę pozwaną, w imieniu której działała osoba uprawniona do jej reprezentacji (potwierdzenie salda k. 25; odpis KRS k. 32-34), spowodowało przerwanie biegu dwuletniego terminu przedawnienia dochodzonego roszczenia (art. 646 k.c.), na skutek czego przedawnienie zaczęło biec na nowo (art. 124 § 1 k.c.). Nie uległy zatem przedawnieniu należne od nieprzedawnionego i zaspokojonego roszczenia głównego dochodzone w pozwie skapitalizowane odsetki.
Trafnie apelujący zarzucili również naruszenie art. 482 § 1 k.c.
Istotnie, w świetle w/w przepisu dochodzenie odsetek ustawowych od skapitalizowanych odsetek naliczonych od zaspokojonego roszczenia głównego, nie narusza zakazu anatocyzmu, skoro żądanie pozwu zasądzenia odsetek od zaległych odsetek dotyczy okresu od dnia wytoczenia o nie powództwa (por. także uchwała SN z dnia 18 maja 1994 r. III CZP 70/94; OSNC 1994/11/220), tj. 22 maja 2012 r. (pozew wniesiono w dniu 21 maja 2012 r.).
Wobec tego, że w apelacji powodowie domagali się zasądzenia kwoty 421,42 zł zamiast pierwotnie mylnie wyliczonej dochodzonej kwoty 430,04 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych na dzień wniesienia powództwa, żądanie w takiej wysokości podlegało uwzględnieniu.
Powyższe skutkowało po myśli art. 386 § 1 k.p.c. zmianą zaskarżonego wyroku i orzeczeniem jak w pkt I, przy czym o kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.
Dalej idącą apelację na zasadzie art. 385 k.p.c. należało oddalić.
O kosztach procesu w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i 108 § 1 k.p.c., mając na uwadze, że powodowie utrzymali się przy swoim żądaniu w całości i ponieśli koszty opłaty sądowej od apelacji w wysokości 30 zł i koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 60 zł.