V KZ 88/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KZ 105/96
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 88/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
w sprawie S. C.
skazanego z art. 178a § 1 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 6 grudnia 2012 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego w S. z dnia 25
października 2012 r., o odmowie przyjęcia kasacji,
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 530 § 2 k.p.k., odmówiono
przyjęcia kasacji wniesionej przez skazanego S. C., od wyroku Sądu Okręgowego z
dnia 24 października 2011 r., albowiem nie odpowiada ona warunkom formalnym
jej dopuszczalności.
W uzasadnieniu tego zarządzenia wskazano, że skazany nie złożył w terminie 7 dni
od ogłoszenia wyroku Sądu odwoławczego wniosku o doręczenie orzeczenia tegoż
Sądu wraz z uzasadnieniem, a z kolei wniosek o przywrócenie terminu do jego
złożenia nie został uwzględniony. Tak więc na obecnym etapie postępowania tegoż
braku nie da się już usunąć.
Ponadto, skoro S. C. został skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania, to w myśl przepisów art. 523 § 2 i 4 k.p.k. kasację na
2
korzyść można wnieść jedynie w razie zaistnienia uchybień wymienionych w art.
439 k.p.k., a tych skazany nie podnosi.
W złożonym zażaleniu skazany podniósł, że „Sąd na posiedzeniu w dniu
24.10.2011 r. nie poinformował go jakie są procedury dotyczące doręczenia odpisu
wyroku”.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Zażalenie skazanego S. C. nie jest zasadne i na uwzględnienie nie
zasługuje.
Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do
zakwestionowania słuszności zaskarżonego zarządzenia.
Przypomnieć jedynie wypada, że zgodnie z przepisem art. 524 § 1 k.p.k. termin do
wniesienia kasacji dla stron wynosi 30 dni od daty doręczenia orzeczenia z
uzasadnieniem, a wniosek o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem należy
zgłosić w sądzie, który wydał orzeczenie w terminie zawitym 7 dni od ogłoszenia
orzeczenia.
Z akt sprawy wynika, że skazany był obecny na rozprawie odwoławczej w dniu 24
października 2011 r. i po ogłoszeniu wyroku Sądu Okręgowego został pouczony o
terminie i sposobie wniesienia kasacji. Z protokołu z tej rozprawy nie wynika, aby
skazany wówczas podnosił, że udzielonego jemu wówczas pouczenia nie
zrozumiał. W późniejszym czasie złożył natomiast wniosek o rozłożenie orzeczonej
grzywny na raty, a wniosek o nadesłanie „odpisu wyroku z dnia 24.10.2011 r.
ponieważ jest mu potrzebny do pisania w sprawie kasacji” zawarł w piśmie z dnia
23.12.2011 r.
Wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i
doręczenie wyroku Sądu odwoławczego nie został uwzględniony postanowieniem
Sądu Okręgowego z dnia 12 marca 2012 r., a rozpoznając zażalenie skazanego
Sąd Najwyższy utrzymał powyższe postanowienie w mocy. Nadmienić jedynie
wypada, że wówczas już skazany podnosił, że na rozprawie odwoławczej nie został
należycie poinformowany o sposobie i terminie wniesienia kasacji, a Sąd
Najwyższy podzielił zapatrywania Sądu Okręgowego, że uchybienie terminowi
zawitemu nie nastąpiło z przyczyn od skazanego niezależnych.
Nie ulega przy tym wątpliwości, że jeżeli strona złoży wniosek o doręczenie
orzeczenia sądu odwoławczego po upływie terminu zawitego określonego w art.
524 § 1 k.p.k., to wniesienie kasacji od tego orzeczenia nie jest dopuszczalne,
3
chyba że in concreto nastąpi przywrócenie terminu do złożenia takiego wniosku, co
o przedmiotowej sprawie nie miało jednak miejsca (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 stycznia 1997 r., III KZ 105/96, OSNKW 1997/3-4/35).
W takiej natomiast sytuacji, zgodnie z przepisem art. 530 § 2 k.p.k., zasadnie
odmówiono przyjęcia kasacji bez potrzeby wzywania do uzupełnienia innych jej
braków, a to w szczególności poprzez sporządzenie jej i podpisanie przez
adwokata będącego obrońcą (526 § 2 k.p.k.).
Konstatacji tej w żadnej mierze nie zmieniają podniesione w zażaleniu okoliczności
dotyczące zasadności wyroku skazującego, albowiem nie są one przedmiotem
rozważań w tym incydentalnym postepowaniu, jakim jest rozpoznanie zażalenia na
zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
w sprawie S. C.
skazanego z art. 178a § 1 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 6 grudnia 2012 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego w S. z dnia 25
października 2012 r., o odmowie przyjęcia kasacji,
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 530 § 2 k.p.k., odmówiono
przyjęcia kasacji wniesionej przez skazanego S. C., od wyroku Sądu Okręgowego z
dnia 24 października 2011 r., albowiem nie odpowiada ona warunkom formalnym
jej dopuszczalności.
W uzasadnieniu tego zarządzenia wskazano, że skazany nie złożył w terminie 7 dni
od ogłoszenia wyroku Sądu odwoławczego wniosku o doręczenie orzeczenia tegoż
Sądu wraz z uzasadnieniem, a z kolei wniosek o przywrócenie terminu do jego
złożenia nie został uwzględniony. Tak więc na obecnym etapie postępowania tegoż
braku nie da się już usunąć.
Ponadto, skoro S. C. został skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania, to w myśl przepisów art. 523 § 2 i 4 k.p.k. kasację na
2
korzyść można wnieść jedynie w razie zaistnienia uchybień wymienionych w art.
439 k.p.k., a tych skazany nie podnosi.
W złożonym zażaleniu skazany podniósł, że „Sąd na posiedzeniu w dniu
24.10.2011 r. nie poinformował go jakie są procedury dotyczące doręczenia odpisu
wyroku”.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Zażalenie skazanego S. C. nie jest zasadne i na uwzględnienie nie
zasługuje.
Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do
zakwestionowania słuszności zaskarżonego zarządzenia.
Przypomnieć jedynie wypada, że zgodnie z przepisem art. 524 § 1 k.p.k. termin do
wniesienia kasacji dla stron wynosi 30 dni od daty doręczenia orzeczenia z
uzasadnieniem, a wniosek o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem należy
zgłosić w sądzie, który wydał orzeczenie w terminie zawitym 7 dni od ogłoszenia
orzeczenia.
Z akt sprawy wynika, że skazany był obecny na rozprawie odwoławczej w dniu 24
października 2011 r. i po ogłoszeniu wyroku Sądu Okręgowego został pouczony o
terminie i sposobie wniesienia kasacji. Z protokołu z tej rozprawy nie wynika, aby
skazany wówczas podnosił, że udzielonego jemu wówczas pouczenia nie
zrozumiał. W późniejszym czasie złożył natomiast wniosek o rozłożenie orzeczonej
grzywny na raty, a wniosek o nadesłanie „odpisu wyroku z dnia 24.10.2011 r.
ponieważ jest mu potrzebny do pisania w sprawie kasacji” zawarł w piśmie z dnia
23.12.2011 r.
Wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i
doręczenie wyroku Sądu odwoławczego nie został uwzględniony postanowieniem
Sądu Okręgowego z dnia 12 marca 2012 r., a rozpoznając zażalenie skazanego
Sąd Najwyższy utrzymał powyższe postanowienie w mocy. Nadmienić jedynie
wypada, że wówczas już skazany podnosił, że na rozprawie odwoławczej nie został
należycie poinformowany o sposobie i terminie wniesienia kasacji, a Sąd
Najwyższy podzielił zapatrywania Sądu Okręgowego, że uchybienie terminowi
zawitemu nie nastąpiło z przyczyn od skazanego niezależnych.
Nie ulega przy tym wątpliwości, że jeżeli strona złoży wniosek o doręczenie
orzeczenia sądu odwoławczego po upływie terminu zawitego określonego w art.
524 § 1 k.p.k., to wniesienie kasacji od tego orzeczenia nie jest dopuszczalne,
3
chyba że in concreto nastąpi przywrócenie terminu do złożenia takiego wniosku, co
o przedmiotowej sprawie nie miało jednak miejsca (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 stycznia 1997 r., III KZ 105/96, OSNKW 1997/3-4/35).
W takiej natomiast sytuacji, zgodnie z przepisem art. 530 § 2 k.p.k., zasadnie
odmówiono przyjęcia kasacji bez potrzeby wzywania do uzupełnienia innych jej
braków, a to w szczególności poprzez sporządzenie jej i podpisanie przez
adwokata będącego obrońcą (526 § 2 k.p.k.).
Konstatacji tej w żadnej mierze nie zmieniają podniesione w zażaleniu okoliczności
dotyczące zasadności wyroku skazującego, albowiem nie są one przedmiotem
rozważań w tym incydentalnym postepowaniu, jakim jest rozpoznanie zażalenia na
zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji.
Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.