Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 332/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 19 grudnia 2012 r.,
sprawy I. B. skazanego z art. 190 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 13 września 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 19 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego I. B. od kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego;
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. -
Kancelaria Adwokacka - kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa złote i osiemdziesiąt groszy) za sporządzenie i wniesienie
kasacji z urzędu.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r., uznał I. B. za winnego
tego, że w dniu 3 listopada 2010 r. w P. na podwórku posesji nr 16 przy ul. S. groził
S. K., że ją zabije, przy czym groźby te wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że
mogą zostać spełnione, tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. i za to wymierzył mu karę 7
(siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.
Wyrok ten apelacją zaskarżył obrońca oskarżonego zarzucając mu, na
podstawie art. 427 i art. 438 pkt. 2 ,3 i 4 k.p.k.:
I. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść
2
rozstrzygnięcia, a w szczególności art. 5 § 2 k.p.k., przez rozstrzygnięcie nie
dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, art. 7 k.p.k.
przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz art. 410 k.p.k.
przez brak należytego oparcia wyroku na całości zebranego w sprawie
materiału;
II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
mający wpływ na jego treść, przez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się
zarzucanego mu czynu podczas, gdy prawidłowa ocena zebranego materiału
dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku;
III. rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie kary
pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
W konkluzji autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wzroku i
uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu lub zmianę zaskarżonego
wyroku przez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia
wolności, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Po rozpoznaniu apelacji Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 13 września 2012
r., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, uznając apelację za oczywiście
bezzasadną.
Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył w całości kasacją na korzyść
oskarżonego jego obrońca z urzędu i zarzucił mu rażące naruszenie przepisów
prawa procesowego, tj.:
1. art. 167 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. poprzez zaniechanie
przeprowadzenia dowodu z przesłuchania w charakterze świadków M. B. i A.
U., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy;
2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zeznań pokrzywdzonej oraz zeznań
świadków Z. G. oraz B. B. wbrew zasadom wyrażonym w tym przepisie;
3. art. 7 k.p.k., art. 168 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia na
ustaleniu, że przed popełnieniem zarzucanego czynu oskarżony dopuszczał
się takich samych czynów względem pokrzywdzonej, co miało istotny wpływ
na treść wyroku;
4. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie dokonania przez
Sąd II instancji wszechstronnej kontroli odwoławczej oraz rozważenia i
3
właściwego ustosunkowania się do wszystkich zarzutów zawartych w apelacji,
czego skutkiem było utrzymanie w mocy niezasadnego orzeczenia.
Na zakończenie obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
utrzymanego w mocy wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator wniósł o jej oddalenie,
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k. kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Z analizy uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w K. wynika, że stosownie
do nakazu wyrażonego w art. 433 § 2 k.p.k., Sąd ten rozpoznał wszystkie zarzuty
apelacji, a w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem określonym w art. 457
§ 3 k.p.k., podał dlaczego uznał je za bezzasadne w stopniu oczywistym, co
niecelowym czyni powtarzanie zawartych tam wywodów. Obrońca skazanego nie
wskazał w uzasadnieniu kasacji, które z zarzutów czy wniosków apelacji nie zostały
przez Sąd Odwoławczy rozpoznane, przywołał w tym zakresie jedynie treść
wymienionych przepisów podnosząc, że Sąd odniósł się do nich bez
szczegółowego „ustosunkowania się do każdego” z nich. Stawiane w tym zakresie
przez obrońcę zarzuty są bezzasadne. Sąd Odwoławczy nie pominął żadnego ze
stawianych w apelacji zarzutów wskazując na powody uznania ich za nietrafne,
podzielając przy tym stanowisko i ustalenia dokonane w sprawie przez Sąd
Rejonowy w P.
W kategoriach nieporozumienia należy traktować, na obecnym etapie
postępowania, podnoszony przez obrońcę skazanego zarzut obrazy art. 167 k.p.k.
oraz art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. związany z zaniechaniem przeprowadzenia dowodu
z zeznań świadków M. B. i A. U. na rozprawie głównej przed Sądem Rejonowym.
Zarzut obrazy art. 167 k.p.k. skierowany jest przede wszystkim do Sądu
Rejonowego, a nie Okręgowego, tym bardziej, że w postępowaniu odwoławczym
Sąd odniósł się jedynie do podniesionego w apelacji zarzutu obrazy art. 7 k.p.k., nie
4
oceniał natomiast na nowo zgromadzonych uprzednio dowodów. Na rozprawie w
dniu 13 kwietnia 2012 r. Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze
świadków wymienionych osób, uznając, w oparciu o wyjaśnienia skazanego oraz
zeznania przesłuchanych świadków, że nie były one świadkami zdarzenia, a
okoliczności, które miały być udowodnione zostały już udowodnione zgodnie z
twierdzeniami wnioskodawcy (k.117). Należy zaznaczyć, że na rozprawie tej obecni
byli zarówno skazany, jak i jego obrońca, którzy po ogłoszeniu tego postanowienia
nie zgłaszali innych wniosków dowodowych. Opisane procedowanie przed sądem
pierwszej instancji nie stało się przedmiotem zarzutu apelacyjnego – w
szczególności nie zarzucono obrazy art. 170 k.p.k. Powracanie do tej kwestii na
etapie postępowania kasacyjnego jest zabiegiem całkowicie chybionym, nawet
gdyby uznać, że w ocenie skarżącego, sąd odwoławczy był zobligowany treścią art.
167 k.p.k. do przesłuchania wskazanych świadków z urzędu. Trudno zarzucać
sądowi odwoławczemu stanowiącą naruszenie reguł procesowych bierność w
sytuacji, w której ani w apelacji, ani na rozprawie apelacyjnej strona skarżąca nie
sformułowała żadnych wniosków dowodowych, a w uzasadnieniu kasacji nie
zdołała wykazać ewentualnego wpływu takiego zaniechania na treść zaskarżonego
wyroku.
W sprawie nie sposób również skutecznie stawiać zarzutu obrazy art. 7
k.p.k., bowiem Sąd Okręgowy, jako Sąd II instancji, nie dokonywał samodzielnych
ustaleń faktycznych, nie oceniał także na nowo zgromadzonego materiału
dowodowego, w tym zeznań świadków Z. G. i B. B. oraz pokrzywdzonej S. K., a
zatem nie mógł w sprawie obrazić wskazanego przepisu.
Wbrew twierdzeniem autora kasacji, Sądy rozpoznające niniejszą sprawę
wzięły pod uwagę, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k., całokształt okoliczności
ujawnionych w toku rozprawy głównej, opierając swoje rozstrzygnięcia na
wszystkich dowodach przeprowadzonych w niniejszej sprawie. Na marginesie
zauważyć należy, że przepis art. 410 k.p.k. jest adresowany wprost do sądu
pierwszej instancji, jego obraza nie może zatem stanowić podstawy zarzutu kasacji
godzącej w orzeczenie sądu odwoławczego, który nie prowadził postępowania
dowodowego i nie dokonywał samodzielnych ustaleń faktycznych. Treść zarzutu
zawartego w pkt 3 kasacji jasno wskazuje, że przywołane w nim przepisy stanowią
jedynie pretekst do niedopuszczalnego przecież kwestionowania ustaleń
faktycznych.
5
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy, orzekł jak na wstępie.