III KK 289/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KKN 195/99 IV KK 164/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 289/12
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2012 r.,
sprawy J. G.
skazanego z art. 148 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 kwietnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w S.
z dnia 13 grudnia 2011 r.,
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
skazanego J. G.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Kasacja zawiera zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego, a
mianowicie art. 10 § 3 k.k. w zw. z art. 38 § 3 k.k., w wyniku czego orzeczona
została kara 25 lat pozbawienia wolności, która to kara nie mogła być – zdaniem
skarżącego – orzeczona ze względu na to, że w chwili czynu skazany był nieletni.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
W istocie przepis art. 10 § 3 k.k. zastrzega, ze wobec sprawców nieletnich w
chwili czynu, a ponoszących wyjątkowo odpowiedzialność karną na podstawie art.
10 § 2 k.k., kara powinna być orzeczona w wysokości nie przekraczającej 2/3
górnej granicy ustawowego zagrożenia. Niemniej zgodnie z utrwalonym
zapatrywaniem Sądu Najwyższego „gdy chodzi o sprawców nieletnich,
2
przewidziany w art. 10 § 3 k.k. nakaz, że kara nie może przekroczyć dwóch trzecich
górnego zagrożenia odnieść trzeba wypadku przestępstwa zabójstwa do kary
dożywotniego pozbawienia wolności, a nie kary 25 lat pozbawienia wolności
(postanowienie SN z dnia 11 października 2006 r., IV KK 164/06). Podobnie w
wyroku SN z 22 września 1999 r., stwierdzono, że „zawarty w art. 54 § 2 k.k. zakaz
orzekania wobec sprawcy, który w czasie popełnienia przestępstwa nie ukończył 18
lat, kary dożywotniego pozbawienia wolności nie wyklucza wymierzenia
nieletniemu, odpowiadającemu w warunkach art. 10 § 2 k.k. za przestępstwo
zagrożone taką karą - 25 lat pozbawienia wolności” (III KKN 195/99, OSNKW 1999,
z. 11-12, poz. 3). Sąd Najwyższy podziela stanowisko zawarte w wyżej
wymienionych orzeczeniach, wobec czego należało uznać zarzut za bezzasadny w
stopniu oczywistym.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2012 r.,
sprawy J. G.
skazanego z art. 148 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 kwietnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w S.
z dnia 13 grudnia 2011 r.,
postanowił:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
skazanego J. G.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Kasacja zawiera zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego, a
mianowicie art. 10 § 3 k.k. w zw. z art. 38 § 3 k.k., w wyniku czego orzeczona
została kara 25 lat pozbawienia wolności, która to kara nie mogła być – zdaniem
skarżącego – orzeczona ze względu na to, że w chwili czynu skazany był nieletni.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
W istocie przepis art. 10 § 3 k.k. zastrzega, ze wobec sprawców nieletnich w
chwili czynu, a ponoszących wyjątkowo odpowiedzialność karną na podstawie art.
10 § 2 k.k., kara powinna być orzeczona w wysokości nie przekraczającej 2/3
górnej granicy ustawowego zagrożenia. Niemniej zgodnie z utrwalonym
zapatrywaniem Sądu Najwyższego „gdy chodzi o sprawców nieletnich,
2
przewidziany w art. 10 § 3 k.k. nakaz, że kara nie może przekroczyć dwóch trzecich
górnego zagrożenia odnieść trzeba wypadku przestępstwa zabójstwa do kary
dożywotniego pozbawienia wolności, a nie kary 25 lat pozbawienia wolności
(postanowienie SN z dnia 11 października 2006 r., IV KK 164/06). Podobnie w
wyroku SN z 22 września 1999 r., stwierdzono, że „zawarty w art. 54 § 2 k.k. zakaz
orzekania wobec sprawcy, który w czasie popełnienia przestępstwa nie ukończył 18
lat, kary dożywotniego pozbawienia wolności nie wyklucza wymierzenia
nieletniemu, odpowiadającemu w warunkach art. 10 § 2 k.k. za przestępstwo
zagrożone taką karą - 25 lat pozbawienia wolności” (III KKN 195/99, OSNKW 1999,
z. 11-12, poz. 3). Sąd Najwyższy podziela stanowisko zawarte w wyżej
wymienionych orzeczeniach, wobec czego należało uznać zarzut za bezzasadny w
stopniu oczywistym.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
.