Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 309/12
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 10 stycznia 2013 r.,
sprawy S. J.
oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego K. P.
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 marca 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 10 listopada 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego
K. P. jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
oskarżyciela subsydiarnego K. P.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 14 marca 2012 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu Okręgowego z dnia 10 listopada 2011 r., którym S. J. został uniewinniony od
zarzut popełnienia przestępstwa zakwalifikowanego w subsydiarnym akcie
oskarżenia z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, który miał polegać na tym, że
oskarżony „w dniu 12 lutego 2005 r. w B., zawierając umowę pożyczki w wysokości
1 100 000 zł (…) wprowadził pokrzywdzonego K. P. w błąd co do istotnych
okoliczności stanu faktycznego zawartej umowy, doprowadzając go w ten sposób
do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości”.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na niekorzyść
oskarżonego wniósł pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego, w całości, i,
wyrokowi temu zarzucając „na mocy art. 523 § 1 kpk rażące naruszenie prawa
2
procesowego, mogące mieć istotny wpływ na jego treść, polegające na metodzie
dokonywania ustaleń faktycznych w ten sposób, że w zakresie badania i ustalania
przez sąd w rzeczywistości zastosowano interpretację wybiórczą, tym samym
dowolną, pomijając zagadnienie wartości logicznej zbioru zgodnych i niezgodnych
twierdzeń stron postępowania”, wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i
przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego K. P. jest oczywiście
bezzasadna, w rozumieniu art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast
oskarżyciel subsydiarny został obciążony kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 518 § 1 kpk .
Przede wszystkim jednak należy zwrócić uwagę na to, że autor kasacji,
formułując jej zarzut, nie wskazał jako naruszonego żadnego przepisu Kodeksu
postępowania karnego, a jedynie w jej uzasadnieniu jako naruszony określił przepis
art. 8 § 2 kpk. Jednakże, z treści tego uzasadnienia w sposób wystarczający
wynika, że, w istocie, pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego formułuje zarzut
naruszenia art. 457 § 3 kpk, wywodząc, że Sąd odwoławczy bądź w ogóle nie
odniósł się do zarzutów apelacji, bądź też uczynił to w sposób niepełny lub
nieprzekonujący. Dlatego też powtórzone zostały, w zasadzie wszystkie zarzuty
apelacji, a w każdym razie te istotniejsze, wraz z argumentacją na rzecz takiej
oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, która zgodna byłaby ze
stanowiskiem oskarżyciela subsydiarnego.
Tymczasem jest tak, że Sąd Apelacyjny, w uzasadnieniu swojego
orzeczenia, analizując uzasadnienie Sądu Okręgowego, a przede wszystkim
przeprowadzone w tej sprawie dowody, przekonująco wywodzi, że Sąd pierwszej
instancji nie tylko przeprowadził wszystkie możliwe dowody, ale przede wszystkim
prawidłowo je ocenił i na takiej podstawie dokonał prawidłowych ustaleń, także co
do tego, że umowa pożyczki między oskarżycielem i oskarżonym nie została
zawarta. W żadnym wypadku nie można podzielić stanowiska autora kasacji co do
potrzeby przeprowadzenia konfrontacji, w sytuacji gdy Sądy obu instancji
dysponowały opinią grafometryczną. Równie przekonujące są rozważania Sądu
Apelacyjnego dotyczące problematyki art. 8 § 2 kpk wobec występujących w tej
sprawie orzeczeń sądów cywilnych – skarżący nie dostrzega prawnej ich istotny, w
3
kontekście szczególnych okoliczności tej sprawy, co Sąd odwoławczy obszernie i
trafnie przedstawia.
Wszystko to prowadzi do oczywistego wniosku, że uzasadnienie wyroku
Sądu Apelacyjnego spełnia wymogi określone w art. 457 § 3 kpk, w którym Sąd ten
odniósł się przekonująco do wszystkich zarzutów apelacji pełnomocnika
oskarżyciela subsydiarnego, trafnie akceptując ocenę dowodów przeprowadzonych
w pełnym zakresie przez Sąd pierwszej instancji, który dokonał trafnych ustaleń, że
oskarżony S. J. nie dopuścił się zarzucanego mu subsydiarnym aktem oskarżenia
przestępstwa.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.