Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 186/12
POSTANOWIENIE
Dnia 15 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 15 stycznia 2013r.
sprawy R. M.,
skazanego z art. 286 § 1 i in k.k.
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 lutego 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 10 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego R. M. kosztami postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawiera dwa zarzuty. Pierwszy dotyczy obrazy prawa materialnego,
tj. art. 286§1 oraz art. 284§1 k.k., polegającą na uznaniu, że skazany dopuścił się
przypisanych mu przestępstw. Drugi zarzut dotyczy obrazy prawa procesowego, tj.
art. 4, 5§2 oraz 7 k.p.k., poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności,
zasady „in dubio pro reo” oraz zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez
uznanie skazanego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów pomimo
„poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z wyjaśnień samych
skazanych i niekompletnego materiału dowodowego”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
2
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Tylko pozornie zarzuty wskazane w kasacji mają charakter zarzutów
kasacyjnych. Pierwszy zarzut, pod pozorem naruszenia normy prawa materialnego,
odnosi się w istocie do poczynionych w I instancji i zaakceptowanych przez sąd
odwoławczy ustaleń faktycznych, dotyczących sprawstwa przypisanych skazanemu
czynów. Autorka kasacji podnosi więc niedopuszczalny w kasacji zarzut błędu w
ustaleniach faktycznych oraz dąży do powtórzenia przez Sąd Najwyższy
zwyczajnej kontroli odwoławczej. Wnosząca kasację nie odnosi się w żaden sposób
do wywodów zawartych w treści uzasadnienia orzeczenia Sądu Apelacyjnego.
Prezentuje w zasadzie tożsamą argumentację zawartą uprzednio w zwyczajnym
środku zaskarżenia, nie bacząc na podstawowy wymóg postępowania kasacyjnego
(art. 519 kpk), że przedmiotem zaskarżenia kasacją jest wyrok sądu odwoławczego
i to względem procedowania tego sądu powinny być kierowane zarzuty obrazy
norm prawa materialnego bądź procesowego. Należy ponadto zaznaczyć, że
podnoszenie zarzutu obrazy prawa materialnego jest możliwe jedynie w sytuacji
niekwestionowania ustalonego stanu faktycznego.
Sąd Apelacyjny zauważył, że istotnym źródłem dowodowym przyjętym za
odpowiedzialność karną skazanego były wyjaśnienia pozostałych
współoskarżonych. Jednak skontrolował sposób przeprowadzenia tej oceny przez
sąd meriti trafnie wskazując na ich zestawienie z innymi dowodami zebranymi w
sprawie. Lektura treści uzasadnienia sądu odwoławczego nie pozwala przyjąć, że
przeprowadzona tam kontrola odwoławcza naruszała art. 457§3 w zw. z art. 433§2
w zw. z art. 7 kpk., gdyż tak powinien zostać poprawnie sformułowany zarzut w
sytuacji w której sąd ten nie uzupełniał postępowania dowodowego, nie mógł więc
„samoistnie” naruszyć reguły określonej treścią art. 7 k.p.k.
Bezzasadny jest zarzut obrazy zasady „in dubio pro reo” oraz zasady
obiektywizmu (art. 4 k.p.k.). Ta ostatnia nie może być samodzielnie przedmiotem
zarzutu kasacyjnego, zaś obraza reguły z art. 5§2 k.p.k. następuje wówczas, gdy
sądy napotykając na niedające się usunąć wątpliwości wyraźnie je zaznaczają, lecz
nie dokonują wyboru „na korzyść” podsądnego. Z taką okolicznością nie mamy do
czynienia w niniejszej sprawie. Przeciwnie, sąd odwoławczy dokonując kontroli
ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy wyraźnie przeanalizował i
zawarł w treści uzasadnienia spójną i logiczną ocenę wypracowaną na podstawie
rozumowania dokonanego na etapie postępowania rozpoznawczego. Nie można
3
zatem zasadnie wywodzić, że sąd ten powinien był dostrzec określone
sprzeczności i sam dokonać rozstrzygnięcia na korzyść skazanego. Sąd Apelacyjny
przywołuje zespół okoliczności, które pozwoliły dać wiarę wyjaśnieniom M. M.,
dostrzegł zmiany w ich treści z postępowania przygotowawczego, jednak
jednoznacznie wskazał dlaczego podzielił ich ocenę i ustalenie stanu faktycznego
dokonanego uprzednio przez Sąd Okręgowy.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.