Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 204/12
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 22 stycznia 2013 r.,
sprawy A. D.
skazanego z art. 279 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 2 grudnia 2011 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 27 września 2011 r.
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. J., Kancelaria
Adwokacka w K., kwotę 442,80 zł, w tym 23 % podatku VAT za
sporządzenie i wniesienie kasacji,
zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w K. wyrokiem z dnia 27 września 2011 r., uznał A. D. za
winnego tego, że:
I. w dniu 13 grudnia 2007 r. w S. działając w warunkach recydywy opisanej w art.
64 § 2 k.k. po uprzednim zerwaniu kłódki przy użyciu metalowego narzędzia
włamał się do magazynu Stacji Paliw, skąd zabrał w celu przywłaszczenia
2
oleje, smary, płyny chłodnicze i inne o łącznej wartości co najmniej 1009 zł
działając tym samym na szkodę firmy „Ł.” – G. G.,
II. w nocy z 21/22 grudnia 2007 r. w S. działając w warunkach recydywy opisanej
w art. 64 § 2 k.k. poprzez wybicie otworu w ścianie włamał się do sklepu
spożywczo-przemysłowego, skąd zabrał artykuły spożywcze o łącznej wartości
2749,29 zł działając tym na szkodę P. B.,
to jest czynów wypełniających dyspozycję art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i
po przyjęciu, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie
wskazanych przepisów wymierzył oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności, rozstrzygnął o dowodach rzeczowych i zwolnił oskarżonego
od kosztów sądowych.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 2 grudnia 2011 r., po rozpoznaniu
apelacji oskarżonego, zmienił zaskarżony wyrok jedynie w ten sposób, że w czynie
z pkt II określił wartość skradzionego mienia na kwotę 2249,29 zł, zaś w pozostałej
części utrzymał w mocy zaskarżony wyrok i zwolnił skazanego od kosztów
sądowych postępowania odwoławczego.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca skazanego,
zarzucając „rażące naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny
wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 6 k.p.k. oraz art. 170 § 1 i 2 k.p.k. przez
oddalenie wniosku dowodowego oskarżonego zgłoszonego w toku rozprawy
apelacyjnej o przesłuchaniu świadka W. N., który mógłby potwierdzić wersję
zdarzeń oskarżonego i fakt, iż to nie on dopuścił się zarzucanych mu czynów,
pozbawiając go tym samym jego prawa do obrony”.
Obrońca w konkluzji wniósł o uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy
Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna okazała się oczywiście bezzasadna i dlatego oddalono ją
na posiedzeniu (art. 535 § 3 k.p.k.).
Rzeczywiście, wniosek oskarżonego, złożony na rozprawie apelacyjnej, o
przesłuchanie w charakterze świadka W. N., został oddalony, jednak jako
podstawę tej decyzji procesowej wskazano art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., a więc nie
może być mowy o naruszeniu pozostałych punktów (1 – 4) tego przepisu ani § 2
3
art. 170 k.p.k. Ponadto, W. N. miałby zeznawać tylko na tzw. alibi oskarżonego co
do czynu z pkt I, a zatem nie na okoliczności, że nie popełnił on również czynu z
pkt II.
Nie doszło do rażącego naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 170 § 1 pkt 5
k.p.k., a przez to – prawa do obrony oskarżonego, jeśli uwzględni się kontekst tej
decyzji procesowej. Oskarżony nie złożył wniosku o przesłuchanie W. N. przed
Sądem I instancji, mimo, że miał on zeznawać na te same okoliczności, co
zgłoszony przez oskarżonego i przesłuchany przez ten Sąd św. H. K. , W. N. nie
był wówczas osobą nieznaną oskarżonemu. Nie istniały więc przeszkody do
zgłoszenia go na świadka. Z dodatkowego oświadczenia oskarżonego, złożonego
przed Sądem Okręgowym, wynikało, że W. N. miał widzieć oskarżonego
naprawiającego ciągnik u brata i tylko to wiedzieć, zaś oskarżony twierdził, iż było
to w dacie czynu z pkt I.
Zasadnie zatem Sąd odwoławczy oddalił wniosek dowodowy na podstawie
art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., do której to decyzji nawiązał w uzasadnieniu swojego
wyroku, gdzie wskazał bliżej jej powody. Kasacja jedynie polemizuje z oceną Sądu
Okręgowego, z powołaniem się na judykaty z innych spraw, bez wykazania
rzeczywistego rażącego naruszenia przez ten Sąd prawa procesowego i jego
istotnego wpływu na treść wyroku. A tylko w razie potwierdzenia się tego rodzaju
uchybienia mogłoby dojść do uwzględnienia kasacji.
Nie można wreszcie pomijać, jak czyni się to w kasacji, że w dniu czynu z pkt
I oskarżony był widziany w S. przez św. I. B. i tam pozostawił ślady swego pobytu,
o których mowa w uzasadnieniach obu wyroków (a także w wyjaśnieniach
oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym).
Wszystkie wyżej wymienione okoliczności doprowadziły do oceny, że wyrok
Sądu odwoławczego nie został dotknięty żadnymi uchybieniami określonymi w art.
523 § 1 k.p.k. i dlatego oddalono kasację jako oczywiście bezzasadną.