V KK 261/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 26/03 V KK 324/02
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 261/12
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2013 r.
sprawy T. K. i L. K.
uniewinnionych od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej,
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 8 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 11 sierpnia 2011 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić oskarżycielkę posiłkową B. G. od zapłaty na rzecz
Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 8 marca 2012 r. wniesiona
przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej B. G. jest oczywiście bezzasadna. Z
uwagi jednak na złożony przez oskarżycielkę posiłkową wniosek, Sąd Najwyższy
sporządził uzasadnienie postanowienia zgodnie z treścią art. 535 § 3 k.p.k.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że kasacja należy do środków
zaskarżenia o nadzwyczajnym charakterze, uzupełniających jedynie system kontroli
odwoławczej. Wzruszenie prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego tą
2
drogą możliwe jest jedynie w wypadkach stwierdzenia rażącego naruszenia prawa
materialnego lub procesowego, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść tego
orzeczenia.
Skarżący natomiast w kasacji zarzucił temu orzeczeniu „na podstawie art.
523 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 207 § 1 k.k. rażące naruszenie prawa
polegające na dowolności w ocenie zebranego materiału dowodowego i wynikający
z niego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a
mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał
dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonym zarzucanego im aktem
oskarżenia czynu, podczas gdy materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, iż
istnieją pełne niebudzące wątpliwości podstawy do przyjęcia, iż oskarżeni czyn ten
popełnili”. Podnosząc ten zarzut pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o
uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu.
Przede wszystkim należy zauważyć, że zarówno zarzut kasacji jak i jej
wniosek zostały w sposób oczywisty błędnie sformułowane. Nieprawidłowe jest
bowiem jednoczesne podnoszenie zarzutu obrazy przepisów postępowania oraz
naruszenia prawa materialnego (por. m. in. postanowienia SN: z dnia 14 maja 2003
r., II KK 26/03, LEX nr 78385; z dnia 26 czerwca 2003 r., V KK 324/02, LEX nr
80291). Nie jest również możliwe, o co wnosi skarżący, uchylenie wyroku sądu
odwoławczego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji
jakim jest sąd rejonowy. Nadto należy stwierdzić, iż porównanie treści
uzasadnienia apelacji oraz kasacji wskazuje, iż są on niemalże identyczne, co w
powiązaniu z zarzutem pozwala stwierdzić, że kasacja w istocie skierowana jest
przeciwko orzeczeniu Sądu Rejonowego i w rzeczywistości podważa ustalenia
faktyczne, co w kasacji jest niedopuszczalne. Naruszenie natomiast reguł oceny
dowodów z art. 7 k.p.k. nie może w niniejszej sprawie dotyczyć orzeczenia Sądu
odwoławczego, gdyż to jedynie Sąd Rejonowy dokonywał analizy oraz oceny
zeznań świadków, a na ich podstawie ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy
rozpoznał natomiast prawidłowo podniesione w apelacji zarzuty obrazy art. 7 k.p.k.
oraz art. 207 § 1 k.k., a jeśli nie uczynił tego zgodnie z oczekiwaniami apelującego,
to nie oznacza jeszcze, iż naruszył przy rozpoznawaniu apelacji jakiekolwiek
przepisy regulujące postepowanie odwoławcze. Zarówno Sąd I instancji jak i Sąd
odwoławczy szczegółowo odniosły się do treści zeznań poszczególnych świadków,
3
wskazując dlaczego, mimo wskazywania przez nich na złe traktowanie zmarłej
pokrzywdzonej, nie było możliwe uznanie tego zachowania za znęcanie się nad nią.
Analiza uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wskazuje, że sąd ten odniósł się
do wszystkich podniesionych zarzutów i to w sposób zgodny z art. 457 § 3 k.p.k.
Sąd Najwyższy zwolnił oskarżycielkę posiłkową B. G. od zapłaty na rzecz
Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego w oparciu o przepis
art. 624 § 1 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2013 r.
sprawy T. K. i L. K.
uniewinnionych od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej,
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 8 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 11 sierpnia 2011 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić oskarżycielkę posiłkową B. G. od zapłaty na rzecz
Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 8 marca 2012 r. wniesiona
przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej B. G. jest oczywiście bezzasadna. Z
uwagi jednak na złożony przez oskarżycielkę posiłkową wniosek, Sąd Najwyższy
sporządził uzasadnienie postanowienia zgodnie z treścią art. 535 § 3 k.p.k.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że kasacja należy do środków
zaskarżenia o nadzwyczajnym charakterze, uzupełniających jedynie system kontroli
odwoławczej. Wzruszenie prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego tą
2
drogą możliwe jest jedynie w wypadkach stwierdzenia rażącego naruszenia prawa
materialnego lub procesowego, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść tego
orzeczenia.
Skarżący natomiast w kasacji zarzucił temu orzeczeniu „na podstawie art.
523 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 207 § 1 k.k. rażące naruszenie prawa
polegające na dowolności w ocenie zebranego materiału dowodowego i wynikający
z niego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a
mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, iż zebrany w sprawie materiał
dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonym zarzucanego im aktem
oskarżenia czynu, podczas gdy materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, iż
istnieją pełne niebudzące wątpliwości podstawy do przyjęcia, iż oskarżeni czyn ten
popełnili”. Podnosząc ten zarzut pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej wniósł o
uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu.
Przede wszystkim należy zauważyć, że zarówno zarzut kasacji jak i jej
wniosek zostały w sposób oczywisty błędnie sformułowane. Nieprawidłowe jest
bowiem jednoczesne podnoszenie zarzutu obrazy przepisów postępowania oraz
naruszenia prawa materialnego (por. m. in. postanowienia SN: z dnia 14 maja 2003
r., II KK 26/03, LEX nr 78385; z dnia 26 czerwca 2003 r., V KK 324/02, LEX nr
80291). Nie jest również możliwe, o co wnosi skarżący, uchylenie wyroku sądu
odwoławczego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji
jakim jest sąd rejonowy. Nadto należy stwierdzić, iż porównanie treści
uzasadnienia apelacji oraz kasacji wskazuje, iż są on niemalże identyczne, co w
powiązaniu z zarzutem pozwala stwierdzić, że kasacja w istocie skierowana jest
przeciwko orzeczeniu Sądu Rejonowego i w rzeczywistości podważa ustalenia
faktyczne, co w kasacji jest niedopuszczalne. Naruszenie natomiast reguł oceny
dowodów z art. 7 k.p.k. nie może w niniejszej sprawie dotyczyć orzeczenia Sądu
odwoławczego, gdyż to jedynie Sąd Rejonowy dokonywał analizy oraz oceny
zeznań świadków, a na ich podstawie ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy
rozpoznał natomiast prawidłowo podniesione w apelacji zarzuty obrazy art. 7 k.p.k.
oraz art. 207 § 1 k.k., a jeśli nie uczynił tego zgodnie z oczekiwaniami apelującego,
to nie oznacza jeszcze, iż naruszył przy rozpoznawaniu apelacji jakiekolwiek
przepisy regulujące postepowanie odwoławcze. Zarówno Sąd I instancji jak i Sąd
odwoławczy szczegółowo odniosły się do treści zeznań poszczególnych świadków,
3
wskazując dlaczego, mimo wskazywania przez nich na złe traktowanie zmarłej
pokrzywdzonej, nie było możliwe uznanie tego zachowania za znęcanie się nad nią.
Analiza uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wskazuje, że sąd ten odniósł się
do wszystkich podniesionych zarzutów i to w sposób zgodny z art. 457 § 3 k.p.k.
Sąd Najwyższy zwolnił oskarżycielkę posiłkową B. G. od zapłaty na rzecz
Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania kasacyjnego w oparciu o przepis
art. 624 § 1 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej postanowienia.