IV KK 378/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 378/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
na posiedzeniu
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 stycznia 2013 r.,
sprawy E. P. i Z.K.
skazanych z art. 282 k.k.,
z powodu kasacji wniesionych przez obrońcę skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 27 kwietnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 29 czerwca 2011 r.,
oddala obie kasacje jako oczywiście bezzasadne, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazane w
częściach na nie przypadających.
UZASADNIENIE
Kasacje obrońcy skazanych E. P. i Z. K. są oczywiście bezzasadne.
W obu kasacjach sformułowano zarzuty:
1) rażącego naruszenia przepisów prawa procesowego – to jest art. 457 § 3
k.p.k.,
2) rażącej obrazy przepisów prawa materialnego – to jest art. 282 k.k. i art. 191
§ 2 k.k.,
3) rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności
wynikającej z rażącego naruszenia prawa materialnego, a to art. 53 k.k.
2
Odnosząc się do tych zarzutów Sąd Najwyższy stwierdził co następuje.
ad. 1 Uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego sporządza się po wydaniu
wyroku. Niemożliwe jest zatem, z logicznego punktu widzenia, aby wadliwości tego
dokumentu procesowego miały jakikolwiek wpływ na zapadły wcześniej wyrok.
Gdyby zaś zinterpretować podniesiony w kasacji zarzut obrazy art. 457 § 3 k.p.k. w
ten sposób, że w istocie dotyczy on obrazy art. 433 § 2 k.p.k., to również tak
„odczytany” zarzut jest oczywiście bezzasadny, co trafnie wykazał oskarżyciel
publiczny w odpowiedziach na obie kasacje (pisma z dnia 24 września 2012 r.).
ad. 2 Nie można z powodów podanych przez oskarżyciela publicznego w
odpowiedziach na wniesione kasacje podzielić wywodów obrońcy skazanych
odnośnie rażącej obrazy przepisów prawa materialnego. Podzielając w tym
zakresie stanowisko oskarżyciela publicznego i nie widząc potrzeby jego
powtarzania w uzasadnieniu postanowienia, Sąd Najwyższy odsyła w tej części do
lektury obu odpowiedzi na kasacje.
ad. 3 Skarżący dostrzega, że z art. 523 § 1 k.p.k. jasno wynika, iż „kasacja
nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary”. „Wiąże”
zatem ten zarzut z zarzutem rażącego naruszenia art. 53 k.k.
Tak podniesiony zarzut, w realiach niniejszej sprawy, musi być oceniony jako
typowy zarzut apelacyjny. Przypomnieć należy, że w orzecznictwie Sądu
Najwyższego prezentowany jest pogląd, że zakaz z art. 523 § 1 k.p.k. nie może być
omijany przez formułowanie w kasacji zarzutu obrazy np. przepisu art. 53 k.k. czy
art. 69 k.k., albowiem zarzut dotyczący wymierzenia kary nieodpowiadającej
dyrektywom wymiaru kary jest zarzutem o jakim mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., czyli
zarzutem rażącej niewspółmierności kary, a nie obrazy prawa materialnego.
Przedstawione względy zdecydowały, że Sąd Najwyższy oddalił obie kasacje
jako oczywiście bezzasadne (art. 535 § 3 k.p.k.).
POSTANOWIENIE
Dnia 29 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
na posiedzeniu
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 stycznia 2013 r.,
sprawy E. P. i Z.K.
skazanych z art. 282 k.k.,
z powodu kasacji wniesionych przez obrońcę skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 27 kwietnia 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 29 czerwca 2011 r.,
oddala obie kasacje jako oczywiście bezzasadne, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazane w
częściach na nie przypadających.
UZASADNIENIE
Kasacje obrońcy skazanych E. P. i Z. K. są oczywiście bezzasadne.
W obu kasacjach sformułowano zarzuty:
1) rażącego naruszenia przepisów prawa procesowego – to jest art. 457 § 3
k.p.k.,
2) rażącej obrazy przepisów prawa materialnego – to jest art. 282 k.k. i art. 191
§ 2 k.k.,
3) rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności
wynikającej z rażącego naruszenia prawa materialnego, a to art. 53 k.k.
2
Odnosząc się do tych zarzutów Sąd Najwyższy stwierdził co następuje.
ad. 1 Uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego sporządza się po wydaniu
wyroku. Niemożliwe jest zatem, z logicznego punktu widzenia, aby wadliwości tego
dokumentu procesowego miały jakikolwiek wpływ na zapadły wcześniej wyrok.
Gdyby zaś zinterpretować podniesiony w kasacji zarzut obrazy art. 457 § 3 k.p.k. w
ten sposób, że w istocie dotyczy on obrazy art. 433 § 2 k.p.k., to również tak
„odczytany” zarzut jest oczywiście bezzasadny, co trafnie wykazał oskarżyciel
publiczny w odpowiedziach na obie kasacje (pisma z dnia 24 września 2012 r.).
ad. 2 Nie można z powodów podanych przez oskarżyciela publicznego w
odpowiedziach na wniesione kasacje podzielić wywodów obrońcy skazanych
odnośnie rażącej obrazy przepisów prawa materialnego. Podzielając w tym
zakresie stanowisko oskarżyciela publicznego i nie widząc potrzeby jego
powtarzania w uzasadnieniu postanowienia, Sąd Najwyższy odsyła w tej części do
lektury obu odpowiedzi na kasacje.
ad. 3 Skarżący dostrzega, że z art. 523 § 1 k.p.k. jasno wynika, iż „kasacja
nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary”. „Wiąże”
zatem ten zarzut z zarzutem rażącego naruszenia art. 53 k.k.
Tak podniesiony zarzut, w realiach niniejszej sprawy, musi być oceniony jako
typowy zarzut apelacyjny. Przypomnieć należy, że w orzecznictwie Sądu
Najwyższego prezentowany jest pogląd, że zakaz z art. 523 § 1 k.p.k. nie może być
omijany przez formułowanie w kasacji zarzutu obrazy np. przepisu art. 53 k.k. czy
art. 69 k.k., albowiem zarzut dotyczący wymierzenia kary nieodpowiadającej
dyrektywom wymiaru kary jest zarzutem o jakim mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., czyli
zarzutem rażącej niewspółmierności kary, a nie obrazy prawa materialnego.
Przedstawione względy zdecydowały, że Sąd Najwyższy oddalił obie kasacje
jako oczywiście bezzasadne (art. 535 § 3 k.p.k.).