Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 102/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa E.T.
przeciwko PGE G. i E. K. S.A. Oddziałowi Kopalni Węgla Brunatnego B. w R.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 lutego 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w P.
z dnia 20 grudnia 2011 r., sygn. akt […]
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z 28 kwietnia 2011 r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w B. uwzględnił
powództwo E. T. przeciwko PGE G. i E. K. S.A. Oddział Kopalnia Węgla
Brunatnego B. w R. o odszkodowanie w wysokości 12.361,60 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu z tytułu zaniżenia przez
pracodawcę ilości należnych akcji pozwanej Kopalni oraz z tytułu utraty dywidendy
od tych akcji.
Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 3 grudnia 1998 r. aktem notarialnym został
dokonany akt komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego Kopalni Węgla
Brunatnego „B." w R. w spółkę akcyjną Skarbu Państwa. Na mocy aktu
komercjalizacji (§ 9) uprawnionym pracownikom przysługuje prawo do
nieodpłatnego nabycia do 15% akcji Spółki należącej do Skarbu Państwa na
zasadach określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i
prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (jednolity tekst.: Dz.U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397 ze zm., powoływanej dalej także jako ustawa prywatyzacyjna) i w
rozporządzeniu Ministra Skarbu Państwa z dnia 3 kwietnia 1997 r. w sprawie
szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy, ustalania
liczby akcji przypadających na każdą z tych grup oraz trybu nabywania akcji przez
uprawnionych (Dz.U. Nr 33, poz. 200, zwanego dalej rozporządzeniem Ministra
Skarbu Państwa z dnia 3 kwietnia 1997 r.).
W dniu 8 lutego 1999 r. została zawarta pomiędzy Skarbem Państwa a
Kopalnią Węgla Brunatnego „B." Spółką Akcyjną w R. umowa zlecenia nr [….] na
wykonanie czynności technicznych związanych z nieodpłatnym udostępnieniem
akcji uprawnionym pracownikom, w której Spółka zobowiązała się między innymi do
przyjęcia oświadczeń uprawnionych pracowników w terminie do 22 czerwca 1999
r., sporządzenia ostatecznej listy uprawnionych i powiadomienia Ministra o ich
liczbie oraz przyjmowania i rozpatrywania reklamacji dotyczących pominięcia
uprawnionego na liście lub sprostowania danych dotyczących okresu zatrudnienia
w komercjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym.
E.T. był pracownikiem pozwanej Kopalni Węgla Brunatnego B. w R. w
okresie od 12 września 1978 r. do 28 lutego 1997 r. W czasie zatrudnienia
3
pracował na stanowisku spawacza i maszynisty pomp odwodnieniowych. Pozwany
pracodawca nie kwalifikował pracy wykonywanej przez powoda, jako pracy
górniczej w wymiarze półtorakrotnym. Powód został zaliczony do 8 grupy
uprawnionych pracowników, wyodrębnionej ze względu na łączny okres
zatrudnienia w przedsiębiorstwie państwowym i Spółce. Na osobę uprawnioną
zaliczoną do tej grupy przypadły 1.353 akcje Spółki. Przy uwzględnieniu
przelicznika 1,5 do stażu pracy powoda, E.T. zostałby zaliczony do 10 grupy
pracowników uprawnionych do 1.903 akcji.
W dniu 26 kwietnia 2005 r. Skarb Państwa zawarł z E.T. umowę
nieodpłatnego zbycia 1.353 akcji BOT Kopalni Węgla Brunatnego B. S.A. w R. o
wartości nominalnej 10 zł każda.
W pozwanym zakładzie pracy obowiązuje Zakładowy Układ Zbiorowy KWB
„B.” z dnia 1 września 1992 r. Protokołem Dodatkowym Nr […] z dnia 27
października 2006 r. zmieniono obowiązujący w KWB B. Zakładowy Układ
Zbiorowy między innymi w zakresie określania stanowisk i kategorii
zaszeregowania pracowników kopalni zatrudnionych na stanowiskach robotniczych
i nierobotniczych. Według nowej regulacji wewnętrznej, powód wykonywał pracę
górniczą w wymiarze półtorakrotnym w rozumieniu przepisów Ministra Pracy i
Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 r. w sprawie określenia niektórych
stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze
półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz.U. z
1995 r. Nr 2, poz. 8).
Powód podpisał porozumienie z pracodawcą, mocą którego oświadczył, że
nie będzie dochodzić jakichkolwiek roszczeń związanych z uprawnieniami
pracowniczymi do zrealizowanego prawa nieodpłatnego nabycia akcji KWB B. S.A.
Podpisanie porozumienia było warunkiem wszczęcia procedury weryfikacyjnej.
Komisja Weryfikacyjna działająca w pozwanej Kopalni dokonała weryfikacji
stanowiska pracy E.T. i uznała, że w okresie zatrudnienia wykonywał on pracę
górniczą na stanowisku górnika kopalni odkrywkowej, zaliczaną w wymiarze
półtorakotnym. Po weryfikacji powód otrzymał nowe świadectwo wykonywania
pracy górniczej, potwierdzające tę okoliczność.
Pozwana Spółka działała na podstawie statutu. W dniu 30 czerwca 2009 r.
4
Zwyczajne Walne Zgromadzenie PGE Kopalni Węgla Brunatnego B. Spółki
Akcyjnej w R. podjęło uchwałę w przedmiocie przeznaczenia zysku za rok 2008, w
tym w zakresie wypłaty na rzecz akcjonariuszy dywidendy w kwocie 2,08 zł brutto
za akcję.
W 2009 r. E.T. otrzymał dywidendę od posiadanych 1.353 akcji Spółki.
Wysokość dywidendy od utraconych przez powoda 550 akcji stanowi kwotę
1.144,00 zł brutto, po potrąceniu zryczałtowanego podatku dochodowego w
wysokości 19% stanowi kwotę 926,64 zł.
Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, iż powód nadal jest posiadaczem akcji.
Akcje BOT Kopalni Węgla Brunatnego B. S.A. w R. zostały przekształcone na akcje
PGE G. i E. S.A. według parytetu 1:0,70215768374381. W wyniku zamiany powód
otrzymał 950 akcji. Następnie doszło do przekształcenia akcji PGE G. i E. S.A.
(PGE GiE) na akcje P. G. E. S.A. (PGE) według współczynnika zamiany 1:
1,27560301. W wyniku tej zamiany powód stał się posiadaczem 1.211 akcji.
Zdaniem Sądu Rejonowego, gdyby przekształceniom podlegał pełen pakiet akcji
BOT KWB B. S.A., powód byłby po zamianach akcji posiadaczem 1.703 akcji PGE
S.A. E.T. otrzymał zatem o 492 akcje PGE S.A. mniej.
Akcje P. G. E. S.A. są notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych w W.
Cena 1 akcji P. G. E. S.A. w dniu zamknięcia rozprawy, tj. w dniu 27 kwietnia 2011
r. wynosiła 23,69 zł.
Sąd Rejonowy, analizując obowiązki Ministra Skarbu Państwa i Spółki w
procesie udostępniania akcji, a także w zakresie ustalania okresu zatrudnienia
uprawnionych pracowników, przyjął za Sądem Najwyższym, że odpowiedzialność
za utratę przez uprawnionego pracownika prawa do akcji, będąca następstwem
niewłaściwego wykonania obowiązków przez podmioty, do których należało
przeprowadzenie procesu nieodpłatnego zbywania akcji, jest odpowiedzialnością
kontraktową, której podstawę prawną stanowi art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p.
Odnosząc się do przesłanek odpowiedzialności kontraktowej przewidzianych
w art. 471 k.c., Sąd Rejonowy stwierdził, że dywidendy wypłacane akcjonariuszom
przez Spółkę mogą zostać zakwalifikowane jako utracone korzyści w rozumieniu
art. 361 § 1 i § 2 k.c. w razie bezprawnego niewydania nieodpłatnie akcji spółki
powstałej w wyniku przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego na podstawie
5
przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji
przedsiębiorstw państwowych, a w sprawie szkoda w tej postaci rzeczywiście
powstała. W toku procesu zostało wykazane duże prawdopodobieństwo osiągnięcia
korzyści majątkowej przez powoda, który nie zbył dotychczas posiadanych akcji.
Powód wykazał z odpowiednio wysokim prawdopodobieństwem, że byłby
posiadaczem utraconych akcji w dniu dywidendy.
Sąd pierwszej instancji uznał, że istnieje związek przyczynowo-skutkowy
pomiędzy działaniem pozwanej Spółki a utratą prawa do nieodpłatnego nabycia
części akcji Spółki przez powoda. Pozwana Kopalnia w nienależyty sposób
wypełniła ustawowe obowiązki związane z nieodpłatnym nabywaniem przez
uprawnionych pracowników akcji skomercjalizowanego przedsiębiorstwa
państwowego, w szczególności wadliwie obliczyła okres zatrudnienia powoda,
uprawniający go do nieodpłatnego nabycia akcji Spółki, dokonała niewłaściwej
kwalifikacji pracy górniczej wykonywanej przez E.T.. Zostało to potwierdzone w
protokole Komisji Weryfikacyjnej, świadectwie wykonywania pracy górniczej i
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przeliczeniu wysokości emerytury
górniczej. Przy prawidłowym obliczeniu okresu zatrudnienia, z uwzględnieniem
właściwego przelicznika, E.T. zostałby zaliczony do 10 grupy uprawnionych
pracowników (okres zatrudnienia powyżej 24 lat) i uzyskałby prawo do
nieodpłatnego nabycia 1.903 akcji pozwanej Kopalni. Nadto powód otrzymałby
dywidendę od utraconej liczby akcji.
Odnosząc się do podpisania przez powoda porozumienia (w istocie
jednostronnego oświadczenie woli), na podstawie którego oświadczył, że nie
będzie dochodzić jakichkolwiek roszczeń związanych z uprawnieniami
pracowniczymi do zrealizowanego prawa nieodpłatnego nabycia akcji pozwanej
Spółki, Sąd Rejonowy wskazał, że powód podpisał takie oświadczenie, gdyż
otrzymał informacje, że w przypadku odmowy podpisania tego oświadczenia nie
otrzyma nowego angażu ze zmianą nazwy stanowiska pracy. Zdaniem Sądu
pierwszej instancji, celem zawartego porozumienia było pozbawienie pracowników
możliwości dochodzenia odszkodowania za zaniżoną liczbę akcji, nie może ono
zatem stanowić podstawy do pozbawienia pracownika prawa do odszkodowania za
niewywiązanie się pracodawcy z obowiązku prawidłowego i rzetelnego ustalenia
6
liczby przysługujących mu akcji pracowniczych. W okolicznościach przedmiotowej
sprawy zawarcie porozumienia należy uznać za czynność sprzeczną z zasadami
współżycia społecznego, a zatem w świetle treści art. 58 § 2 k.c. w związku z art.
300 k.p. za czynność nieważną.
Sąd Rejonowy uznał także za bezzasadny podniesiony przez pozwaną w
toku sprawy zarzut przedawnienia roszczeń powoda - na podstawie art. 291 § 1
k.p. Wskazał, że odpowiedzialność za utratę przez uprawnionego pracownika
prawa do akcji, będąca następstwem niewłaściwego wykonania obowiązków przez
podmioty, do których należało przeprowadzenie procesu nieodpłatnego zbywania
akcji, jest odpowiedzialnością kontraktową, której podstawę prawną stanowi art.
471 k.c. w związku z art. 300 k.p. Obowiązki pracodawcy dotyczące procedury
nieodpłatnego nabycia akcji nie są objęte treścią stosunku pracy, wynikają z ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw i przepisów wykonawczych
wydanych na podstawie tej ustawy, dlatego też roszczenie powoda o
odszkodowanie z tytułu utraty prawa do nieodpłatnego nabycia akcji nie ulega
przedawnieniu na zasadach określonych w art. 291 § 1 k.p. Podstawę tego
roszczenia stanowią przepisy prawa cywilnego, tym samym podlega ono terminom
przedawnienia roszczeń majątkowych wskazanym w Kodeksie cywilnym. W tym
przypadku jest to termin dziesięcioletni określony w art. 118 k.c. w związku z art.
471 k.c.
Wyrok ten w zakresie punktu „1”, w części określonej kwotą 11.217,60 zł, tj.
odszkodowania za utracone akcje oraz w zakresie punktu „3” zaskarżyła apelacją
pozwana Spółka i zarzuciła mu naruszenie prawa materialnego: art. 118 k.c.,
poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie dziesięcioletniego okresu
przedawnienia; art. 291 k.p., poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że 3-letni
termin przedawnienia z tego przepisu nie odnosi się do roszczeń
odszkodowawczych związanych z nieodpłatnym zbyciem akcji; art. 6 k.c. i art. 471
k.c., poprzez ich błędną ich wykładnię i przyjęcie, że powód wykazał wysokość
rzeczywiście poniesionej szkody oraz poprzez uznanie, że powód wykazał, iż
wartość jednej akcji pozwanego wynosi kwotę 22,80 zł oraz naruszenie przepisów
postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej
oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.
7
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P. wyrokiem z
dnia 20 grudnia 2011 roku oddalił apelację.
Sąd Okręgowy podzielił w pełni zarówno przyjęte przez Sąd Rejonowy
ustalenia jak i dokonaną na ich tle ocenę prawną, a w konsekwencji wszystkie
zarzuty apelacyjne uznał za nietrafne.
Przede wszystkim Sąd Okręgowy, odnosząc się do zarzutu ustalenia
wysokości odszkodowania, zauważył, że powód jest nadal posiadaczem akcji, które
nabył pierwotnie na podstawie umowy nieodpłatnego zbycia akcji zawartej ze
Skarbem Państwa. Akcje te uległy konwersji i nie są obecnie akcjami BOT KWB B.
S.A. Są to akcje PGE S.A., notowanej na giełdzie. Poniesiona przez powoda
szkoda nie ogranicza się więc do wartości akcji według ceny ich zbycia przez Skarb
Państwa (ceny nominalnej). Jej wysokość wynika z ceny akcji PGE S.A. według
wartości giełdowej. Tym samym prawidłowo Sąd Rejonowy wyliczył należne
powodowi odszkodowanie.
Wskazał także, przywołując orzecznictwo Sądu Najwyższego, że roszczenie
o odszkodowanie z tytułu utraty prawa do nieodpłatnego nabycia akcji nie ulega
przedawnieniu na zasadach określonych w art. 291 § 1 k.p., gdyż roszczenie
zgłoszone przez powoda nie jest roszczeniem ze stosunku pracy, a związanym ze
stosunkiem pracy.
Pozwana Spółka zaskarżyła ten wyrok skargą kasacyjną w całości,
zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie
art. 361 § 2 k.c., przez nieprawidłowe określenie wysokości poniesionej szkody
przez przyjęcie, że należy uwzględnić wartość akcji po cenie giełdowej, a nie po
cenie nominalnej i niezastosowanie art. 291 § 1 k.p., przez przyjęcie, że roszczenie
powoda nie ulega przedawnieniu zgodnie z tym przepisem, a także naruszenie
przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez
niewłaściwe zastosowanie art. 391 § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c., przez
brak wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku, czemu Sąd Okręgowy uznał, że
roszczenie powoda ma charakter sprawy związanej ze stosunkiem pracy, a nie
sprawy ze stosunku pracy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
8
Skarga kasacyjna jest usprawiedliwiona co do zarzutu wadliwego przyjęcia
10-letniego okresu przedawnienia roszczenia odszkodowawczego powoda.
Problem odpowiedzialności spółki będącej pracodawcą za utratę przez
pracownika prawa do akcji nabywanych na preferencyjnych zasadach był
wielokrotnie rozstrzygany przez Sąd Najwyższy. Od chwili wejścia w życie ustawy z
dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw
państwowych doszło do wykształcenia jednolitej linii orzecznictwa. W wielu
orzeczeniach przyjęto, że spółka powstała w wyniku komercjalizacji
przedsiębiorstwa państwowego ma w procesie udostępniania akcji swoje własne
obowiązki wobec uprawnionych pracowników i niewykonanie lub nienależyte ich
wykonanie może uzasadniać jej odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie
art. 471 k.c. (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2004 r., I PK
291/03, OSNP 2004, nr 23, poz. 397). Sąd Najwyższy dopuszcza również
odpowiedzialność pracodawcy na podstawie art. 415 k.c.
Do chwili podjęcia uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 19
stycznia 2011 r., I PZP 5/10 (OSNP 2011, nr 15-16, poz. 199) w judykaturze
prezentowany był pogląd, że roszczenia odszkodowawcze pracowników przeciwko
pracodawcy (byłemu pracodawcy) oparte na przepisach prawa cywilnego, a więc
mających zastosowanie w sprawach z zakresu prawa pracy na mocy art. 300 k.p.,
przedawniają się według reguł określonych w przepisach Kodeksu cywilnego (por.
np. wyroki Sądu Najwyższego: z 5 maja 2009 r., I PK 13/09, OSNP 2011, nr 1-2,
poz. 4; z 15 listopada 2007 r., II PK 62/07, OSNP 2009, nr 1-2, poz. 4; z 21 grudnia
14 2004 r., I PK 122/04, OSNP 2005, nr 24, poz. 390 – przy czym wszystkie te
orzeczenia dotyczyły tak zwanych roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków
przy pracy, które były dochodzone na podstawie przepisów o czynach
niedozwolonych, a więc z terminem przedawnienia określonym w art. 4421
k.c.,
poprzednio art. 442 k.c., a także wyroki z 25 maja 2010 r., I PK 190/09, OSNP
2011, nr 21-22, poz. 273 i z 28 sierpnia 2007 r., II PK 5/07, OSNP 2008, nr 19-20,
poz. 285). Sąd Najwyższy nie aprobował zatem tezy, że przyznanie sprawie
przymiotu sprawy z zakresu prawa pracy (art. 476 § 1 pkt 1 k.p.c.) zawsze w
każdym przypadku uzasadnia zastosowanie terminu przedawnienia określonego w
9
Kodeksie pracy (niezależnie od materialnoprawnej podstawy roszczenia). Sąd
Najwyższy przyjmował również, że podział na roszczenia ze stosunku pracy i
roszczenia z nim związane ma swą genezę w procedurze cywilnej, a nie w prawie
materialnym (wyrok z 28 sierpnia 2007 r., II PK 5/07, OSNP 2008, nr 19-20, poz.
285). Czym innym jest procesowy zakres spraw z zakresu prawa pracy, który
obejmuje sprawy o roszczenia ze stosunku pracy oraz o roszczenia z nim związane
(art. 476 § 1 pkt 1 k.p.c.), a czym innym kwestia materialnoprawna dotycząca
wyboru podstawy przedawnienia.
Od podjęcia uchwały z 19 stycznia 2011 r., I PZP 5/10, (roszczenie o
odszkodowanie z tytułu otrzymywania niższej emerytury wskutek wydania przez
pracodawcę niewłaściwego świadectwa pracy oraz niewydania zaświadczenia o
pracy górniczej przedawnia się na podstawie art. 291 § 1 k.p.) w orzecznictwie
Sądu Najwyższego pojawiło się odmienne rozstrzygnięcie omawianego
zagadnienia prawnego (wyroki z 8 maja 2012 r., I PK 211/11, I PK 213/11, I PK
226/11 oraz z 14 czerwca 2012 r., I PK 225/11).
Przedstawiona rozbieżność w orzecznictwie Sądu Najwyższego
rozstrzygnięta została uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia
21 listopada 20102 r., I PZP 1/12 (niepublikowaną), zgodnie z którą roszczenie o
odszkodowanie od pracodawcy z tytułu utraty prawa do nieodpłatnego nabycia akcji
ulega przedawnieniu na podstawie art. 291 § 1 k.p.
Natomiast całkowicie nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 361 § 2 k.c.,
przez przyjęcie przez Sąd drugiej instancji, że należy uwzględnić wartość akcji po
cenie giełdowej, a nie po cenie nominalnej. W judykaturze i doktrynie utrwalił się
kierunek wykładni pojęcia szkody zgodny z tezami teorii dyferencjalnej (różnicy).
Wymaga ona przy ustalaniu wysokości odszkodowania uwzględnienia różnicy
pomiędzy aktualnym stanem majątkowym poszkodowanego a tym, jaki zaistniałby
przy braku szkody. W przedmiotowym stanie faktycznym oznacza to odwołanie się
do wartości akcji według ceny giełdowej, bowiem akcje, z tytułu utraty których
powód dochodzi odszkodowania, stały się przedmiotem obrotu na giełdzie (zob.
orzeczenia przywołane przez Sąd drugiej instancji: uchwała składu siedmiu
sędziów z dnia 22 listopada 1963 r., III PO 31/63, OSNCP 1964 nr 7-8, poz. 128;
10
uchwała z dnia 3 stycznia 1967 r., III PZP 38/66, OSNCP 1967 nr 3, poz. 49;
uchwała z dnia 31 maja 1994 r., III CZP 68/94, Wokanda 1994 nr 7, s. 9).
Podobnie rzecz się ma z zarzutem naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. w związku z
art. 391 § 1 k.p.c. Może on być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych
okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji
uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do
wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do
niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego (przykładowo wyroki Sądu
Najwyższego z 3 października 2008 r., II PK 48/08, LEX nr 513006 oraz z 24
listopada 2009 r., II PK 129/09, LEX nr 571918). Takie zaś okoliczności nie
zachodzą w niniejszej sprawie.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39815
§ 1
k.p.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto
po myśli art. 108 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.
/tp/