V KK 300/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-02-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 300/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 lutego 2013r.,
sprawy D. W.
skazanego z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 197§1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 marca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Ś.
z dnia 21 grudnia 2011 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego, obciążając nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego i materialnego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy,
gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom
dokonanym przez Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści
art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka
odwoławczego jedynie od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k.,
który nie dopuszcza skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
2
Zauważyć należy, że w apelacji obrona podnosiła zarzuty o analogicznym
charakterze, choć co znamienne, po części skierowane przeciwko prawidłowości
dokonania ustaleń faktycznych. Ponowne ich przedstawienie na etapie
postępowania kasacyjnego jest niedopuszczalne, gdyż postępowanie to nie ma
charakteru instancyjnego. Obrona nie podjęła nawet próby powiązania stawianych
w kasacji zarzutów z przebiegiem postępowania odwoławczego, nie stawia bowiem
zarzutów naruszenia art. 433§1 k.p.k., czy 457§3 k.p.k.
Mając zatem na uwadze wskazane powyżej okoliczności i zestawiając je z
zarzutami podniesionymi w kasacji, stwierdzić należy jedynie, że:
- naruszenie art. 2§2 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy
kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedną z zasad generalnych
rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w
części szczegółowej kodeksu. Zatem treścią zarzutu może stać się jedynie
naruszenie tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasady
generalnej,
- zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu
kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne ustalenia
faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca,
- art. 410 k.p.k., nie ma zastosowania do postępowania odwoławczego,
ponieważ to nie dowody ujawnione przed sądem II instancji stanowiły podstawę
rozstrzygnięcia tego sądu.
Kolejny z podniesionych w kasacji zarzutów wskazuje na zaistniałą w ocenie
obrony obrazę przepisów prawa materialnego. I ten zarzut oceniony musi być jako
oczywiście bezzasadny. Przypomnieć bowiem wypada, że zarzut rażącego
naruszenia prawa materialnego zawsze skierowany być musi przeciwko wadliwej
wykładni dokonanej przez sąd odwoławczy lub błędnej subsumpcji. Tak więc zarzut
ten budowany jest na bazie uznanych za prawidłowe ustaleń faktycznych. Obrona
w niniejszej sprawie wskazała na potrzebę ocenienia zachowania skazanego jako
dobrowolnego odstąpienia od usiłowania dokonania czynu zabronionego (art. 15§1
k.k.). Zajmując takie stanowisko nie dostrzega jednak tego, że na przeszkodzie
takiemu zakwalifikowaniu zachowania skazanego stoi sam opis przypisanego
czynu. Jak wynika bowiem z niego, skazany „zamierzonego celu nie osiągnął z
uwagi na interwencję M.M”. Oczywistym zatem jest, że Sądy obu instancji stanęły
na stanowisku, iż odstąpienie od dalszego usiłowania dokonania czynu
3
zabronionego nie miało charakteru dobrowolnego, lecz powiązane było z
interwencja osoby trzeciej. Możliwość zastosowania art. 15§1 k.k. wymagałaby
zatem w pierwszej kolejności zmiany ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie.
W tej sytuacji, nie może być mowy o zasadności zarzutu naruszenia prawa
materialnego.
Brak zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych
w kasacji.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, uwzględniając jego sytuację materialną, zwolniono od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 lutego 2013r.,
sprawy D. W.
skazanego z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 197§1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 marca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Ś.
z dnia 21 grudnia 2011 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego, obciążając nimi Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym.
Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem
prawa procesowego i materialnego, których miałby dopuścić się Sąd Odwoławczy,
gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom
dokonanym przez Sąd I instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści
art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka
odwoławczego jedynie od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k.,
który nie dopuszcza skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.
2
Zauważyć należy, że w apelacji obrona podnosiła zarzuty o analogicznym
charakterze, choć co znamienne, po części skierowane przeciwko prawidłowości
dokonania ustaleń faktycznych. Ponowne ich przedstawienie na etapie
postępowania kasacyjnego jest niedopuszczalne, gdyż postępowanie to nie ma
charakteru instancyjnego. Obrona nie podjęła nawet próby powiązania stawianych
w kasacji zarzutów z przebiegiem postępowania odwoławczego, nie stawia bowiem
zarzutów naruszenia art. 433§1 k.p.k., czy 457§3 k.p.k.
Mając zatem na uwadze wskazane powyżej okoliczności i zestawiając je z
zarzutami podniesionymi w kasacji, stwierdzić należy jedynie, że:
- naruszenie art. 2§2 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy
kasacyjnej, gdyż w tym przepisie sformułowano jedną z zasad generalnych
rządzących procesem karnym, która to zasada znajduje następnie konkretyzację w
części szczegółowej kodeksu. Zatem treścią zarzutu może stać się jedynie
naruszenie tych konkretnych, szczegółowo wskazanych przepisów, nie zaś zasady
generalnej,
- zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. podnoszony może być w postępowaniu
kasacyjnym tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy czynił samodzielne ustalenia
faktyczne, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca,
- art. 410 k.p.k., nie ma zastosowania do postępowania odwoławczego,
ponieważ to nie dowody ujawnione przed sądem II instancji stanowiły podstawę
rozstrzygnięcia tego sądu.
Kolejny z podniesionych w kasacji zarzutów wskazuje na zaistniałą w ocenie
obrony obrazę przepisów prawa materialnego. I ten zarzut oceniony musi być jako
oczywiście bezzasadny. Przypomnieć bowiem wypada, że zarzut rażącego
naruszenia prawa materialnego zawsze skierowany być musi przeciwko wadliwej
wykładni dokonanej przez sąd odwoławczy lub błędnej subsumpcji. Tak więc zarzut
ten budowany jest na bazie uznanych za prawidłowe ustaleń faktycznych. Obrona
w niniejszej sprawie wskazała na potrzebę ocenienia zachowania skazanego jako
dobrowolnego odstąpienia od usiłowania dokonania czynu zabronionego (art. 15§1
k.k.). Zajmując takie stanowisko nie dostrzega jednak tego, że na przeszkodzie
takiemu zakwalifikowaniu zachowania skazanego stoi sam opis przypisanego
czynu. Jak wynika bowiem z niego, skazany „zamierzonego celu nie osiągnął z
uwagi na interwencję M.M”. Oczywistym zatem jest, że Sądy obu instancji stanęły
na stanowisku, iż odstąpienie od dalszego usiłowania dokonania czynu
3
zabronionego nie miało charakteru dobrowolnego, lecz powiązane było z
interwencja osoby trzeciej. Możliwość zastosowania art. 15§1 k.k. wymagałaby
zatem w pierwszej kolejności zmiany ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie.
W tej sytuacji, nie może być mowy o zasadności zarzutu naruszenia prawa
materialnego.
Brak zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych
w kasacji.
Powyższe skutkowało uznaniem skargi kasacyjnej za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Skazanego, uwzględniając jego sytuację materialną, zwolniono od
ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.