III KK 244/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I KZP 16/09 XIV W 1692/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 244/12
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSA del. do SN Jacek Błaszczyk
Protokolant Teresa Jarosławska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Bogumiły Drozdowskiej,
w sprawie M. S.
skazanego z art. 119 § 1 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 14 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w S.
z dnia 23 maja 2011 r.,
1. oddala kasację;
2. wydatkami poniesionymi w postępowaniu kasacyjnym
obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w S., wyrokiem nakazowym z dnia 23 maja 2011 r., uznał
obwinionego M. S. za winnego tego, że w dniu 13 kwietnia 2011 r. około godziny
20.00 w S. ul. R. 2d, sklep rolno-spożywczy, dokonał kradzieży dwudziestu paczek
papierosów różnych marek o łącznej wartości 224 zł, czym działał na szkodę M. B.,
tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie tego przepisu w zw. z art. 24
§ 1 i § 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 550 zł.
Odpis wyroku z pouczeniem i odpis wniosku o ukaranie, zostały wysłane
obwinionemu – na podany przez niego adres – w dniu 27 maja 2011 r. Przesyłkę
2
awizowano dwukrotnie – po raz pierwszy w dniu 30 maja 2011 r., powtórnie w dniu
7 czerwca 2011 r. została ona zwrócona w dniu 15 czerwca 2011 r. (k. 17). W dniu
21 czerwca 2011 r. uznano awizowaną korespondencję za doręczoną w trybie
doręczenia zastępczego. W dniu 27 czerwca 2011 r. wydano zarządzenie
wykonania wyroku, stwierdzając iż orzeczenie uprawomocniło się dnia 22 czerwca
2011 r. (k. 18).
Od powyższego wyroku kasację na korzyść obwinionego M. S. wniósł
Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok nakazowy w całości zarzucił rażące i
mogące mieć wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego, to jest art.
139 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w. i art. 4 k.p.w. poprzez błędne uznanie, że
wyrok nakazowy wraz z wnioskiem o ukaranie, został prawidłowo doręczony,
podczas gdy w okresie podwójnej awizacji obwiniony był pozbawiony wolności, co
naruszyło jego prawo do obrony, i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja – jako nadzwyczajny środek zaskarżenia – musi wskazywać na
rażącą obrazę prawa, która mogła w istotny sposób wpłynąć na treść
prawomocnego wyroku. Tymczasem w niniejszej sprawie zarzut kasacji nie odnosi
się do treści zaskarżonego orzeczenia, a dotyczy czynności procesowych podjętych
po wydaniu tego orzeczenia. Poza sporem jest, że judykatura w sposób
konsekwentny zajmuje stanowisko, iż uznanie doręczenia zastępczego za
skuteczne na podstawie art. 139 § 1 k.p.k., który to przepis na podstawie art. 38 § 1
k.p.w. znajduje odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenie, jest możliwe
jedynie wówczas, jeżeli strona nie podając nowego adresu zmienia miejsce
zamieszkania lub nie przebywa pod wskazanym przez siebie adresem. Przepis ten
nie znajduje natomiast zastosowania w sytuacji, gdy do zmiany miejsca pobytu
doszło nie z własnej woli strony, a w wyniku pozbawienia jej wolności (por. m.in.
postanowienie SN z 30 września 2009 r., I KZP 16/09 i powołane tam orzecznictwo
– OSNKW 2009, z. 11, poz. 94).
Gdyby podzielić stanowisko autora kasacji, że wyrok nakazowy nie został
skutecznie doręczony obwinionemu, uznać należałoby, że wyrok ten nie
uprawomocnił się, zatem w tym układzie procesowym kasacja byłaby
niedopuszczalna. Obowiązująca procedura nie zna instytucji nieważności, czy też
bezskuteczności z mocy prawa czynności procesowej. Uznanie określonej
3
czynności procesowej za bezskuteczną może nastąpić w drodze bądź zwyczajnego
postępowania odwoławczego, jeżeli czynność ta poprzedzała lub towarzyszyła
wydaniu zaskarżonego orzeczenia, bądź w tych samych uwarunkowaniach w
drodze postępowania kasacyjnego, bądź też w drodze szczególnego postępowania
wpadkowego np. w drodze przywrócenia terminu zawitego.
Autor kasacji nie uwzględnił okoliczności, że w dniu 21 grudnia 2011 r.
obwinionemu doręczono odpis wyroku nakazowego (k. 21-22 akt XIV W 1692/11).
Obwiniony nie podjął żadnych czynności zmierzających wprost do zwalczenia
wyroku nakazowego, a jedynie wniósł podanie o kasację. W realiach sprawy
należałoby złożyć wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od
wyroku nakazowego, aby uzyskać pożądany efekt.
Mając powyższe na względzie kasację należało oddalić.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSA del. do SN Jacek Błaszczyk
Protokolant Teresa Jarosławska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Bogumiły Drozdowskiej,
w sprawie M. S.
skazanego z art. 119 § 1 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 14 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w S.
z dnia 23 maja 2011 r.,
1. oddala kasację;
2. wydatkami poniesionymi w postępowaniu kasacyjnym
obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w S., wyrokiem nakazowym z dnia 23 maja 2011 r., uznał
obwinionego M. S. za winnego tego, że w dniu 13 kwietnia 2011 r. około godziny
20.00 w S. ul. R. 2d, sklep rolno-spożywczy, dokonał kradzieży dwudziestu paczek
papierosów różnych marek o łącznej wartości 224 zł, czym działał na szkodę M. B.,
tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie tego przepisu w zw. z art. 24
§ 1 i § 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 550 zł.
Odpis wyroku z pouczeniem i odpis wniosku o ukaranie, zostały wysłane
obwinionemu – na podany przez niego adres – w dniu 27 maja 2011 r. Przesyłkę
2
awizowano dwukrotnie – po raz pierwszy w dniu 30 maja 2011 r., powtórnie w dniu
7 czerwca 2011 r. została ona zwrócona w dniu 15 czerwca 2011 r. (k. 17). W dniu
21 czerwca 2011 r. uznano awizowaną korespondencję za doręczoną w trybie
doręczenia zastępczego. W dniu 27 czerwca 2011 r. wydano zarządzenie
wykonania wyroku, stwierdzając iż orzeczenie uprawomocniło się dnia 22 czerwca
2011 r. (k. 18).
Od powyższego wyroku kasację na korzyść obwinionego M. S. wniósł
Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok nakazowy w całości zarzucił rażące i
mogące mieć wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego, to jest art.
139 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w. i art. 4 k.p.w. poprzez błędne uznanie, że
wyrok nakazowy wraz z wnioskiem o ukaranie, został prawidłowo doręczony,
podczas gdy w okresie podwójnej awizacji obwiniony był pozbawiony wolności, co
naruszyło jego prawo do obrony, i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja – jako nadzwyczajny środek zaskarżenia – musi wskazywać na
rażącą obrazę prawa, która mogła w istotny sposób wpłynąć na treść
prawomocnego wyroku. Tymczasem w niniejszej sprawie zarzut kasacji nie odnosi
się do treści zaskarżonego orzeczenia, a dotyczy czynności procesowych podjętych
po wydaniu tego orzeczenia. Poza sporem jest, że judykatura w sposób
konsekwentny zajmuje stanowisko, iż uznanie doręczenia zastępczego za
skuteczne na podstawie art. 139 § 1 k.p.k., który to przepis na podstawie art. 38 § 1
k.p.w. znajduje odpowiednie zastosowanie w sprawach o wykroczenie, jest możliwe
jedynie wówczas, jeżeli strona nie podając nowego adresu zmienia miejsce
zamieszkania lub nie przebywa pod wskazanym przez siebie adresem. Przepis ten
nie znajduje natomiast zastosowania w sytuacji, gdy do zmiany miejsca pobytu
doszło nie z własnej woli strony, a w wyniku pozbawienia jej wolności (por. m.in.
postanowienie SN z 30 września 2009 r., I KZP 16/09 i powołane tam orzecznictwo
– OSNKW 2009, z. 11, poz. 94).
Gdyby podzielić stanowisko autora kasacji, że wyrok nakazowy nie został
skutecznie doręczony obwinionemu, uznać należałoby, że wyrok ten nie
uprawomocnił się, zatem w tym układzie procesowym kasacja byłaby
niedopuszczalna. Obowiązująca procedura nie zna instytucji nieważności, czy też
bezskuteczności z mocy prawa czynności procesowej. Uznanie określonej
3
czynności procesowej za bezskuteczną może nastąpić w drodze bądź zwyczajnego
postępowania odwoławczego, jeżeli czynność ta poprzedzała lub towarzyszyła
wydaniu zaskarżonego orzeczenia, bądź w tych samych uwarunkowaniach w
drodze postępowania kasacyjnego, bądź też w drodze szczególnego postępowania
wpadkowego np. w drodze przywrócenia terminu zawitego.
Autor kasacji nie uwzględnił okoliczności, że w dniu 21 grudnia 2011 r.
obwinionemu doręczono odpis wyroku nakazowego (k. 21-22 akt XIV W 1692/11).
Obwiniony nie podjął żadnych czynności zmierzających wprost do zwalczenia
wyroku nakazowego, a jedynie wniósł podanie o kasację. W realiach sprawy
należałoby złożyć wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od
wyroku nakazowego, aby uzyskać pożądany efekt.
Mając powyższe na względzie kasację należało oddalić.