Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 28/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie A. L.
skazanego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
w dniu 21 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 30 października 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 11 czerwca 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, zwalniając
skazanego od kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego A. L. został uznany za winnego 4 zarzucanych
mu przestępstw kwalifikowanych z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k. oraz z art. 64 § 1 k.k. - przy czym dwu z nich nadto z art. 13 § 1 k.k.
- popełnionych na szkodę różnych pokrzywdzonych, z przyjęciem, że stanowią one
zbieg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i orzeczeniem łącznie kary 4 lat pozbawienia
wolności, a nadto także za winnego przestępstwa z art. 291 § 1 w zw. z art. 64 § 1
k.k., za które wymierzono mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności,
orzekając na podstawie art. 85, 86 § 1 oraz art. 90 § 2 k.k., jako karę łączną - karę
5 lat pozbawienia wolności, ze zobowiązaniem go nadto do naprawienia szkody
dwóm pokrzywdzonym małżeństwom w stosownych kwotach i zasądzeniem
wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu.
2
Od wyroku tego apelował obrońca ustanowiony przez oskarżonego z
wyboru. Zarzucił on: a) w odniesieniu do drugiego z czynów jednostkowych obrazę
art. 413 § 2 pkt 1 w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez sprzeczność między
treścią części dyspozytywnej a motywacyjnej wyroku, zaś odnośnie trzeciego i
czwartego z tych czynów - błąd w ustaleniach faktycznych, zaś b) w odniesieniu do
wszystkich 4 tych przestępstw - także obrazę art. 7 i 410 k.p.k., przez dowolną
ocenę, iż właściwe jest przyjęcie tu kwalifikacji z art. 279 § 1 w zb. z art. 288 § 1
k.k. przez uwzględnienie także faktu wartości mienia zniszczonego samym
przełamywaniem zabezpieczeń, a nadto c) w odniesieniu do przestępstwa, którego
nie obejmował zbieg przewidziany w art. 91 k.k. – błąd w ustaleniach faktycznych i
obrazę wskazanego przepisu prawa materialnego przez jego niezastosowanie oraz
d) w odniesieniu do wszystkich pięciu przypisanych czynów – naruszenie art. 7 i
410 k.p.k., przez dowolną ocenę wyjaśnień oskarżonego i art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k.,
przez zaniechanie wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku w części motywacyjnej.
Obrońca ten wnosił o uchylenie orzeczenia pierwszej instancji i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania.
Po rozpatrzeniu tej apelacji, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten
sposób, że z kwalifikacji prawnej i podstawy skazania pierwszych 4 czynów,
stanowiących ciąg przestępstw, wyeliminował przepisy art. 288 § 1 oraz art. 11 § 2
k.k., przyjmując też, że podstawę kary łącznej pozbawienia wolności stanowi poza
art. 85 i 86 § 1 k.k., przepis art. 91 § 2 k.k., a nie jak podał Sąd pierwszej instancji -
art. 90 § 2 k.k. oraz zmniejszył rozmiar obowiązku naprawienia szkody w jednym
przypadku, a uchylił ten obowiązek w drugim, utrzymując poza tym zaskarżony
wyrok w mocy.
Od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego kasację wywiódł obrońca
skazanego podnosząc zarzuty: A) obrazy art. 433 § 2 k.p.k. przez ogólnikowe
rozważenie zarzutów: a) sprzeczności między treścią dyspozytywną a motywacyjną
wyroku odnośnie drugiego z czynów objętych ciągiem przestępstw oraz b) błędu w
ustaleniach faktycznych podnoszonych co do 3 i 4 czynu z tegoż ciągu, a także c)
zarzutów dotyczących czynu przypisanego poza tym ciągiem oraz d) podnoszonej
w apelacji obrazy art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. w odniesieniu do wszystkich przypisanych
czynów, a nadto B) obrazę art. 440 k.p.k. przez brak rozstrzygnięcia w przedmiocie
kary orzeczonej wobec skazanego w sytuacji, gdy utrzymanie w mocy orzeczenia w
tym zakresie jest rażąco niesprawiedliwe przy wyeliminowaniu z kwalifikacji prawnej
3
i podstawy skazania art. 288 § 1 k.k. Wywodząc w ten sposób, skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
w instancji odwoławczej. W odpowiedzi na tę skargę, prokurator Prokuratury
Okręgowej wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Rozpoznając tę kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ta jest rzeczywiście bezzasadna w oczywistym stopniu i dlatego
rozpoznano ją na posiedzeniu, o jakim mowa w art. 535 § 3 k.p.k.
Jeżeli chodzi o grupę zarzutów związanych z rzekomą obrazą art. 433 § 2
k.p.k., to od razu należy wskazać, że przepis ten nie mógł być naruszony przez Sąd
odwoławczy, jako że nakazuje on jedynie Sądowi drugiej instancji rozpoznać
wszystkie zarzuty wskazane w środku odwoławczym. Z treści samej kasacji, jak i jej
uzasadnienia, wynika natomiast, że skarżący zarzuca jedynie, jakoby Sąd ten
nierzetelnie rozważył przywołane w tej skardze zarzuty. To zaś stanowi naruszenie
art. 457 § 3 k.p.k., a nie przepisu przywołanego przez autora kasacji.
Spoglądając od tej strony na ten zarzut kasacyjny stwierdzić trzeba, że jest
on całkowicie bezzasadny, gdyż Sąd Okręgowy dopełnił wymogu przewidzianego w
przywołanym przepisie. Podał bowiem, czym kierował się, uznając poszczególne
zarzuty za niezasadne. I tak: co do kwestii rzekomej sprzeczności między treścią
dyspozytywną i motywacyjną wyroku wypowiedział się obszernie na k. 684, co do
błędu w ustaleniach faktycznych na k. 864-865, odnośnie zarzutów związanych z
czynem przypisanym skazanemu poza ciągiem przestępstw na k. 865-866, zaś co
do obrazy art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. - na k. 866-867. Uwzględniał przy tym
podnoszone w uzasadnieniu tej kasacji rzekome odwołanie przez skazanego w
toku postępowania przed Sądem swoich poprzednich wyjaśnień, o czym wyraźnie
świadczą obszerne wywody na k. 687-688. W istocie autor kasacji, i sam skazany,
wyrażają tu swoje niezadowolenie z powodu nieuwzględnienia zarzutów
apelacyjnych, nie biorąc przy tym w ogóle pod uwagę argumentacji Sądu
odwoławczego. Samo takie niezadowolenie nie jest jednak równoznaczne z
zasadnością zarzutów kasacyjnych. Zdecydowanie należy bowiem stwierdzić, że
Sąd odwoławczy w pełni podołał wymogom wykazania, dlaczego uznaje apelację w
tym zakresie za nietrafną. Zatem o zaistnieniu uchybienia podnoszonego w
omawianym zarzucie kasacji mowy w tej sprawie być nie może.
Jeżeli zaś chodzi o niezastosowanie przez Sąd art. 440 k.p.k., to należy
zauważyć, że Sąd odwoławczy, eliminując z kwalifikacji 4 przypisanych czynów i z
4
podstawy prawnej skazania za nie, przepisy art. 288 § 1 i art. 11 § 2 k.k., wyraźnie i
szczegółowo wypowiedział się, dlaczego nie dostrzega mimo to powodów do
ingerencji w wymiar orzeczonych kar pozbawienia wolności i kary łącznej,
podkreślając, że podziela wymienione przez Sąd meriti okoliczności obciążające,
przywołując tu w szczególności uprzednią karalność skazanego i działanie w
warunkach recydywy w trakcie przerwy w odbywaniu kary (k. 871). Skarżący
podnosi wprawdzie, że przecież Sąd pierwszej instancji brał pod uwagę również
fakt pokonywania przez skazanego przeszkody broniącej dostępu do mienia, co po
zmianie wyroku przez Sąd odwoławczy nie mogło już być brane pod uwagę, ale
zapomina, że Sąd ten podnosił również całkowity brak skruchy oskarżonego, jego
nieszczerość, czy demoralizację wynikającą z opinii kuratora (k. 796-797). Tym
samym trudno uznać, aby w ogóle zachodziła w tej sprawie przesłanka nakazująca
potraktowanie utrzymania w mocy orzeczenia w zakresie kary jako rażąco
niesprawiedliwego. W konsekwencji, nie doszło w tym postępowaniu także do
naruszenia art. 440 k.p.k.
Powyższe wskazuje, że żadne z uchybień podniesionych w kasacji nie miało
miejsca w tej sprawie. Jest to więc kasacja oczywiście bezzasadna. Oddalając ją z
tego powodu, Sąd Najwyższy – stosownie do art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k. -
zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego, z
tych samych względów, z jakich czyniły to Sądy obu instancji, gdyż przyczyny te nie
ustały. Mając zaś na uwadze sposób sformułowania zarzutów kasacyjnych, i to po
17 latach od powrotu kasacji do polskiej procedury karnej, Sąd Najwyższy
zdecydował o sporządzeniu uzasadnienia niniejszego orzeczenia z urzędu.
Z tych wszystkich względów orzeczono jak na wstępie.