II KK 8/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V K 125/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 8/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie I. R.
uniewinnionej od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art.
294 § 1 kk w zw. z art. 18 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
w dniu 21 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej poprzez swego pełnomocnika przez oskarżycielkę subsydiarną
A. F.,
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 września 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 18 maja 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, obciążając
oskarżycielkę subsydiarną kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sprawa ta toczyła się na skutek wniesienia, po uprzednim dwukrotnym
umorzeniu przez prokuratora postępowania przygotowawczego, subsydiarnego
aktu oskarżenia przez osobę uznaną za pokrzywdzoną zachowaniem przestępnym,
o którym powiadomiła ona organy ścigania. Subsydiarny akt oskarżenia zarzucał
przestępstwo, które pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej kwalifikował jako czyn z
art. 286 § 1 w zw. z art. 294 § 1 i art. 18 § 1 k.k. Orzekający w tej sprawie Sąd
Okręgowy uniewinnił oskarżoną od popełnienia zarzucanego jej czynu, a Sąd
Apelacyjny, po rozpoznaniu środka odwoławczego wniesionego przez
pełnomocnika oskarżycielki, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
2
Wywiedziona w tej sprawie przez pełnomocnika subsydiarnej oskarżycielki
posiłkowej kasacja, okazała się być w oczywistym stopniu bezzasadną, dlatego też
oddalono ją na posiedzeniu bez udziału stron, stosownie do art. 535 § 3 k.p.k.
Jej autor podniósł bowiem pod adresem Sądu odwoławczego dokładne
tożsame zarzuty z tymi, jakie wysunął w apelacji, a mianowicie obrazę art. 170 § 2
k.p.k. przez niezasadne oddalenie w postępowaniu pierwszoinstancyjnym dwóch
wniosków dowodowych oraz art. 366 § 1 k.p.k. przez niewyjaśnienie wszystkich
okoliczności sprawy istotnych dla jej rozstrzygnięcia i licznych błędów w ustaleniach
faktycznych (por. k. 813-814 akt V K 125/10 i k. 2-3 akt SN). Nie zarzuca on przy
tym bynajmniej, aby Sąd Apelacyjny obraził art. 433 § 2 k.p.k. przez nierozpoznanie
wszystkich zarzutów środka odwoławczego lub naruszył art. 457 § 3 k.p.k. w
wyniku niewyjaśnienia powodów, dla których uznał zarzuty apelacji za niezasadne.
Skarżący uważa zatem, że Sąd odwoławczy dopełnił wymogów przewidzianych
przez przepisy procedury karnej, a mimo to zarzuca mu naruszenia tejże
procedury, choć chodzi o rzekomą obrazę prawa procesowego w instancji
pierwszej, która była przedmiotem apelacji i odnośnie której Sąd odwoławczy
obszernie się wypowiedział.
Autorowi kasacji należy przypomnieć – choć wydawałoby się, że po 17
latach od powrotu do postępowania karnego instytucji kasacji podmiot fachowy
powinien o tym wiedzieć - iż ten nadzwyczajny środek zaskarżenia służy w
sprawach karnych od prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego kończącego
postępowanie, i to pod adresem tego sądu i postępowania drugoinstancyjnego,
można jedynie wysuwać w niej zarzuty, stosownie do art. 523 § 1 k.p.k. Tego
skarżący jednak nie uczynił, ponawiając zarzuty apelacji i nie uwzględniając
obszernej argumentacji Sądu odwoławczego co do niezasadności każdego z nich
(k. 857-863). Tym samym nie budzi najmniejszej wątpliwości, że skarga ta w
oczywistym stopniu jest skargą niezasadną, jako że uchybienia, o których w niej
mowa w ogóle nie miały miejsca w tym postępowaniu.
Oddalając tę skargę z powyższego powodu, Sąd Najwyższy, stosownie do
art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k., obciążył subsydiarną oskarżycielkę posiłkową
sądowymi kosztami postępowania kasacyjnego. Mając zaś na uwadze sposób
formułowania zarzutów tej kasacji, zdecydowano o sporządzeniu z urzędu
uzasadnienia tego rozstrzygnięcia.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie I. R.
uniewinnionej od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art.
294 § 1 kk w zw. z art. 18 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
w dniu 21 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej poprzez swego pełnomocnika przez oskarżycielkę subsydiarną
A. F.,
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 września 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 18 maja 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, obciążając
oskarżycielkę subsydiarną kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sprawa ta toczyła się na skutek wniesienia, po uprzednim dwukrotnym
umorzeniu przez prokuratora postępowania przygotowawczego, subsydiarnego
aktu oskarżenia przez osobę uznaną za pokrzywdzoną zachowaniem przestępnym,
o którym powiadomiła ona organy ścigania. Subsydiarny akt oskarżenia zarzucał
przestępstwo, które pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej kwalifikował jako czyn z
art. 286 § 1 w zw. z art. 294 § 1 i art. 18 § 1 k.k. Orzekający w tej sprawie Sąd
Okręgowy uniewinnił oskarżoną od popełnienia zarzucanego jej czynu, a Sąd
Apelacyjny, po rozpoznaniu środka odwoławczego wniesionego przez
pełnomocnika oskarżycielki, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
2
Wywiedziona w tej sprawie przez pełnomocnika subsydiarnej oskarżycielki
posiłkowej kasacja, okazała się być w oczywistym stopniu bezzasadną, dlatego też
oddalono ją na posiedzeniu bez udziału stron, stosownie do art. 535 § 3 k.p.k.
Jej autor podniósł bowiem pod adresem Sądu odwoławczego dokładne
tożsame zarzuty z tymi, jakie wysunął w apelacji, a mianowicie obrazę art. 170 § 2
k.p.k. przez niezasadne oddalenie w postępowaniu pierwszoinstancyjnym dwóch
wniosków dowodowych oraz art. 366 § 1 k.p.k. przez niewyjaśnienie wszystkich
okoliczności sprawy istotnych dla jej rozstrzygnięcia i licznych błędów w ustaleniach
faktycznych (por. k. 813-814 akt V K 125/10 i k. 2-3 akt SN). Nie zarzuca on przy
tym bynajmniej, aby Sąd Apelacyjny obraził art. 433 § 2 k.p.k. przez nierozpoznanie
wszystkich zarzutów środka odwoławczego lub naruszył art. 457 § 3 k.p.k. w
wyniku niewyjaśnienia powodów, dla których uznał zarzuty apelacji za niezasadne.
Skarżący uważa zatem, że Sąd odwoławczy dopełnił wymogów przewidzianych
przez przepisy procedury karnej, a mimo to zarzuca mu naruszenia tejże
procedury, choć chodzi o rzekomą obrazę prawa procesowego w instancji
pierwszej, która była przedmiotem apelacji i odnośnie której Sąd odwoławczy
obszernie się wypowiedział.
Autorowi kasacji należy przypomnieć – choć wydawałoby się, że po 17
latach od powrotu do postępowania karnego instytucji kasacji podmiot fachowy
powinien o tym wiedzieć - iż ten nadzwyczajny środek zaskarżenia służy w
sprawach karnych od prawomocnego orzeczenia sądu odwoławczego kończącego
postępowanie, i to pod adresem tego sądu i postępowania drugoinstancyjnego,
można jedynie wysuwać w niej zarzuty, stosownie do art. 523 § 1 k.p.k. Tego
skarżący jednak nie uczynił, ponawiając zarzuty apelacji i nie uwzględniając
obszernej argumentacji Sądu odwoławczego co do niezasadności każdego z nich
(k. 857-863). Tym samym nie budzi najmniejszej wątpliwości, że skarga ta w
oczywistym stopniu jest skargą niezasadną, jako że uchybienia, o których w niej
mowa w ogóle nie miały miejsca w tym postępowaniu.
Oddalając tę skargę z powyższego powodu, Sąd Najwyższy, stosownie do
art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k., obciążył subsydiarną oskarżycielkę posiłkową
sądowymi kosztami postępowania kasacyjnego. Mając zaś na uwadze sposób
formułowania zarzutów tej kasacji, zdecydowano o sporządzeniu z urzędu
uzasadnienia tego rozstrzygnięcia.
3