II KZ 4/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KZ 4/13
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 530 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 19 lutego 2013 r.,
sprawy P. P. S. oraz J. K. S.,
zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanych,
na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego w S.
z dnia 14 stycznia 2013r., o odmowie przyjęcia kasacji obrońcy skazanych od
wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 12 września 2012r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie obrońcy skazanych było bezzasadne w stopniu oczywistym. W
istocie skarżący wyraził w nim jedynie subiektywną ocenę obowiązujących
uregulowań prawnych w zakresie ograniczeń we wnoszeniu kasacji, oceniając, że
pozostają one w sprzeczności z art. 45 ust.1 Konstytucji i postulując, aby Sąd
Najwyższy, wbrew dyspozycji art. 523 § 2 k.p.k., przyjął kasację do rozpoznania.
Poglądy zaprezentowane w zażaleniu, biorąc pod uwagę profesjonalizm jego
autora, budzą wręcz zdumienie. Ni mniej, ni więcej, skarżący postulował
zignorowanie obowiązującej procedury karnej, uznając, że akurat w tej sprawie
kasacja powinna być rozpoznana, gdyż Sąd Okręgowy w S. „wydał wyjątkowo
niesprawiedliwy wyrok”.
Odwołując się do art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
obrońca całkowicie zbagatelizował inne zasady konstytucyjne, ustanawiające
2
obowiązujący porządek prawny. Przede wszystkim art. 178 ust. 1, stanowiący, że
sędziowie podlegają Konstytucji oraz ustawom. „Podleganie” jest wszak
respektowaniem ustaw, w tym Kodeksu postępowania karnego i jego art. 523 § 2.
Artykuł 176 ust. 1 Konstytucji stanowi, że postępowanie sądowe jest co najmniej
dwuinstancyjne. Kasacja jest natomiast nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia,
wnoszonym już po prawomocnym zakończeniu dwuinstancyjnego postępowania i
stąd ustawowe ograniczenia w jej wnoszeniu, w żadnym razie nie naruszają art. 45
ust. 1 Konstytucji. W końcu, zgodnie z art. 2 Konstytucji, Rzeczpospolita Polska jest
demokratycznym państwem prawnym, co w pierwszym rzędzie wymaga od
organów sprawujących wymiar sprawiedliwości równego stosowania prawa wobec
wszystkich obywateli.
Uwzględnienie zażalenia obrońcy P. S. oraz J. S., wprost prowadziłoby do
naruszenia powyższych zasad konstytucyjnych.
Skoro P. S. i J. S. prawomocnie skazani zostali na kary pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, a przepis art. 523 § 2 k.p.k.
nie przewiduje możliwości wniesienia kasacji w takiej sytuacji, to w pełni prawidłowo
– na podstawie art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. – zaskarżonym
zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji, jako niedopuszczalnej z mocy ustawy.
Ustawodawca przewidział wyjątki od ograniczeń ustanowionych w art. 523 §
2 k.p.k. w paragrafie czwartym tego artykułu. Jednak w kasacji wniesionej przez
obrońcę skazanych w tej sprawie, jej autor nie podniósł zarzutów dotyczących
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., a więc tzw. bezwzględnych podstaw
odwoławczych – art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. W tej sytuacji procesowej pozostaje
jedynie uprawnienie do ubiegania się o wniesienie kasacji przed podmiot
szczególny, wskazany w art. 521 k.p.k. – art. 523 § 4 pkt 2 k.p.k.
W tym stanie sprawy trzeba uznać, że zażalenie na uwzględnienie nie
zasługiwało, a zaskarżone zarządzenie, jako oparte na pełnych podstawach
faktycznych i prawych, zostało przez Sąd Najwyższy utrzymane w mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 530 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 19 lutego 2013 r.,
sprawy P. P. S. oraz J. K. S.,
zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanych,
na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego w S.
z dnia 14 stycznia 2013r., o odmowie przyjęcia kasacji obrońcy skazanych od
wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 12 września 2012r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie obrońcy skazanych było bezzasadne w stopniu oczywistym. W
istocie skarżący wyraził w nim jedynie subiektywną ocenę obowiązujących
uregulowań prawnych w zakresie ograniczeń we wnoszeniu kasacji, oceniając, że
pozostają one w sprzeczności z art. 45 ust.1 Konstytucji i postulując, aby Sąd
Najwyższy, wbrew dyspozycji art. 523 § 2 k.p.k., przyjął kasację do rozpoznania.
Poglądy zaprezentowane w zażaleniu, biorąc pod uwagę profesjonalizm jego
autora, budzą wręcz zdumienie. Ni mniej, ni więcej, skarżący postulował
zignorowanie obowiązującej procedury karnej, uznając, że akurat w tej sprawie
kasacja powinna być rozpoznana, gdyż Sąd Okręgowy w S. „wydał wyjątkowo
niesprawiedliwy wyrok”.
Odwołując się do art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
obrońca całkowicie zbagatelizował inne zasady konstytucyjne, ustanawiające
2
obowiązujący porządek prawny. Przede wszystkim art. 178 ust. 1, stanowiący, że
sędziowie podlegają Konstytucji oraz ustawom. „Podleganie” jest wszak
respektowaniem ustaw, w tym Kodeksu postępowania karnego i jego art. 523 § 2.
Artykuł 176 ust. 1 Konstytucji stanowi, że postępowanie sądowe jest co najmniej
dwuinstancyjne. Kasacja jest natomiast nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia,
wnoszonym już po prawomocnym zakończeniu dwuinstancyjnego postępowania i
stąd ustawowe ograniczenia w jej wnoszeniu, w żadnym razie nie naruszają art. 45
ust. 1 Konstytucji. W końcu, zgodnie z art. 2 Konstytucji, Rzeczpospolita Polska jest
demokratycznym państwem prawnym, co w pierwszym rzędzie wymaga od
organów sprawujących wymiar sprawiedliwości równego stosowania prawa wobec
wszystkich obywateli.
Uwzględnienie zażalenia obrońcy P. S. oraz J. S., wprost prowadziłoby do
naruszenia powyższych zasad konstytucyjnych.
Skoro P. S. i J. S. prawomocnie skazani zostali na kary pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, a przepis art. 523 § 2 k.p.k.
nie przewiduje możliwości wniesienia kasacji w takiej sytuacji, to w pełni prawidłowo
– na podstawie art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. – zaskarżonym
zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji, jako niedopuszczalnej z mocy ustawy.
Ustawodawca przewidział wyjątki od ograniczeń ustanowionych w art. 523 §
2 k.p.k. w paragrafie czwartym tego artykułu. Jednak w kasacji wniesionej przez
obrońcę skazanych w tej sprawie, jej autor nie podniósł zarzutów dotyczących
uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k., a więc tzw. bezwzględnych podstaw
odwoławczych – art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. W tej sytuacji procesowej pozostaje
jedynie uprawnienie do ubiegania się o wniesienie kasacji przed podmiot
szczególny, wskazany w art. 521 k.p.k. – art. 523 § 4 pkt 2 k.p.k.
W tym stanie sprawy trzeba uznać, że zażalenie na uwzględnienie nie
zasługiwało, a zaskarżone zarządzenie, jako oparte na pełnych podstawach
faktycznych i prawych, zostało przez Sąd Najwyższy utrzymane w mocy.