V KK 350/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 350/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski
SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)
Protokolant Anna Kowal
po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu w dniu 21 lutego 2013
r., w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w sprawie E. D. skazanego za przestępstwa z art. 197 § 3 pkt 1 k.k. i
innych
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2012 r., zmieniającego
wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 29 lutego 2012 r.
1. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej
orzeczenia wydanego na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §
1 k.k. o karze łącznej i sprawę w tym zakresie
przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. z
Kancelarii Adwokackiej kwotę 738,- zł (siedemset
trzydzieści osiem), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji.
2
UZASADNIENIE
W wywiedzionej kasacji, obrońca skazanego E. D. zaskarżył prawomocny
wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2012 r., w części dotyczącej orzeczenia
o karze łącznej.
Zarzucając: „rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia, poprzez rażące naruszenie prawa materialnego, polegające
na błędnym zastosowaniu art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. przy wymiarze kary łącznej
orzeczonej w stosunku do oskarżonego, w postaci:
wymierzenia E. D. kary łącznej w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności w
sytuacji, gdy podlegające łączeniu kary jednostkowe wynosiły: 5 lat kary
pozbawienia wolności za czyn I oraz 10 miesięcy kary pozbawienia wolności
za czyn II, a zatem wymiar kary łącznej nie mógł przekroczyć 5 lat i 10
miesięcy pozbawienia wolności,
nie zastosowanie zasady pełnej absorpcji w stosunku do kar podlegających
łączeniu pomimo istnienia przesłanek do jej zastosowania w postaci
zbieżności czasowej i sytuacyjnej, wskazywanych przez Sąd Orzekający w
uzasadnieniu skarżonego wyroku”
skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec E. D. w zaskarżonym
zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Obrońca wniósł również o zasądzenie na jego rzecz kosztów obrony z urzędu.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej odpowiedzi na kasację
wniósł o jej uwzględnienie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego E. D. jest zasadna, gdyż rację ma skarżący, że
wskazany wyrok Sądu Apelacyjnego, w części dotyczącej orzeczenia o karze
łącznej, jest wadliwy, albowiem zapadł z rażącym naruszeniem przepisów prawa
materialnego. Sąd Apelacyjny łącząc wymierzoną karę 10 miesięcy pozbawienia
wolności orzeczoną za czyn z art. 191 § 1 k.k. oraz karę 5 lat pozbawienia wolności
za czyn z art. 197 § 3 pkt 1 k.k. i orzekając na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k.
karę łączną 6 lat pozbawienia wolności przekroczył sumę kar jednostkowych, a
więc dopuszczalny, wskazany w art. 86 § 1 k.k. wymiar kary łącznej.
Uchybienie to miało rażący charakter i niewątpliwy wpływ na treść wyroku,
jednak z uwagi na to, że obarczone jest nim rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego
3
zawarte w punkcie I (w tiret czwartym) wyroku, uchylono orzeczenie jedynie w tej
części i w tym zakresie sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu. Z uwagi na to, że jest to wystarczające do wydania merytorycznego
orzeczenia, Sąd Najwyższy w oparciu o przepis art. 436 k.p.k. w zw. z art. 518
k.p.k. ograniczył rozpoznanie kasacji tylko do tego właśnie uchybienia, bowiem
rozpoznanie drugiego zarzutu jest bezprzedmiotowe.
Sąd Najwyższy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 738
zł, w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt 2
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski
SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)
Protokolant Anna Kowal
po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu w dniu 21 lutego 2013
r., w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w sprawie E. D. skazanego za przestępstwa z art. 197 § 3 pkt 1 k.k. i
innych
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2012 r., zmieniającego
wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 29 lutego 2012 r.
1. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej
orzeczenia wydanego na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §
1 k.k. o karze łącznej i sprawę w tym zakresie
przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. z
Kancelarii Adwokackiej kwotę 738,- zł (siedemset
trzydzieści osiem), w tym 23 % podatku VAT, z tytułu
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji.
2
UZASADNIENIE
W wywiedzionej kasacji, obrońca skazanego E. D. zaskarżył prawomocny
wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2012 r., w części dotyczącej orzeczenia
o karze łącznej.
Zarzucając: „rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na treść
wydanego orzeczenia, poprzez rażące naruszenie prawa materialnego, polegające
na błędnym zastosowaniu art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. przy wymiarze kary łącznej
orzeczonej w stosunku do oskarżonego, w postaci:
wymierzenia E. D. kary łącznej w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności w
sytuacji, gdy podlegające łączeniu kary jednostkowe wynosiły: 5 lat kary
pozbawienia wolności za czyn I oraz 10 miesięcy kary pozbawienia wolności
za czyn II, a zatem wymiar kary łącznej nie mógł przekroczyć 5 lat i 10
miesięcy pozbawienia wolności,
nie zastosowanie zasady pełnej absorpcji w stosunku do kar podlegających
łączeniu pomimo istnienia przesłanek do jej zastosowania w postaci
zbieżności czasowej i sytuacyjnej, wskazywanych przez Sąd Orzekający w
uzasadnieniu skarżonego wyroku”
skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec E. D. w zaskarżonym
zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Obrońca wniósł również o zasądzenie na jego rzecz kosztów obrony z urzędu.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej odpowiedzi na kasację
wniósł o jej uwzględnienie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego E. D. jest zasadna, gdyż rację ma skarżący, że
wskazany wyrok Sądu Apelacyjnego, w części dotyczącej orzeczenia o karze
łącznej, jest wadliwy, albowiem zapadł z rażącym naruszeniem przepisów prawa
materialnego. Sąd Apelacyjny łącząc wymierzoną karę 10 miesięcy pozbawienia
wolności orzeczoną za czyn z art. 191 § 1 k.k. oraz karę 5 lat pozbawienia wolności
za czyn z art. 197 § 3 pkt 1 k.k. i orzekając na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k.
karę łączną 6 lat pozbawienia wolności przekroczył sumę kar jednostkowych, a
więc dopuszczalny, wskazany w art. 86 § 1 k.k. wymiar kary łącznej.
Uchybienie to miało rażący charakter i niewątpliwy wpływ na treść wyroku,
jednak z uwagi na to, że obarczone jest nim rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego
3
zawarte w punkcie I (w tiret czwartym) wyroku, uchylono orzeczenie jedynie w tej
części i w tym zakresie sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu. Z uwagi na to, że jest to wystarczające do wydania merytorycznego
orzeczenia, Sąd Najwyższy w oparciu o przepis art. 436 k.p.k. w zw. z art. 518
k.p.k. ograniczył rozpoznanie kasacji tylko do tego właśnie uchybienia, bowiem
rozpoznanie drugiego zarzutu jest bezprzedmiotowe.
Sąd Najwyższy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. kwotę 738
zł, w tym 23 % podatku VAT, z tytułu wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 3 pkt 2
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w części
dyspozytywnej wyroku.