V KK 443/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 443/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Anna Kowal
w sprawie K. K.
skazanego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 21 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na korzyść obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w M.
z dnia 25 września 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Rejonowemu w M. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w M. wyrokiem z dnia 25 września 2012 r. uznał K. K. za
winnego tego, że w dniu 20 czerwca 2012 r. w M. dokonał kradzieży czterech
nakrętek na wentyle kół samochodu Audi - o łącznej wartości 250 zł, na szkodę P.
K., tj. popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie powołanego
2
przepisu wymierzył mu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, z zobowiązaniem do
wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30
godzin miesięcznie. Ponadto, na podstawie art. 119 § 4 k.p.s.w., Sąd orzekł wobec
obwinionego obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego mienia w kwocie 250
zł na rzecz pokrzywdzonego.
Powyższe rozstrzygnięcie nie zostało zaskarżone i uprawomocniło się bez
postępowania odwoławczego.
Obecnie, kasację na korzyść K.K. od powyższego wyroku wniósł Prokurator
Generalny, zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 20 § 1 k.w.,
polegające na wymierzeniu obwinionemu za popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1
k.w. kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, z zobowiązaniem do wykonywania
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin
miesięcznie, podczas gdy powołany na wstępie przepis stanowi, że w sprawach o
wykroczenia kara ograniczenia wolności trwa miesiąc.
Na podstawie tak sformułowanego zarzutu autor kasacji wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w M. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja wniesiona na korzyść K. K. okazała się oczywiście zasadna, co
przemawiało za rozpoznaniem jej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k. i za
uwzględnieniem sformułowanego w niej zarzutu oraz wniosku. Autor
nadzwyczajnego środka zaskarżenia trafnie zauważył, że Kodeks wykroczeń – w
części ogólnej – zawiera autonomiczny katalog kar i środków karnych oraz określa
zasady i ustawowe granice ich wymierzania. Przy czym te ostatnie, są
ukształtowane po części odmiennie niż to ma miejsce w Kodeksie karnym w
wypadku podobnych kar i środków. Różnica tego rodzaju występuje m.in. w
odniesieniu do ustawowego wymiaru kary ograniczenia wolności, której czas
trwania w Kodeksie wykroczeń – stosownie do dyspozycji art. 20 § 1 – jest ściśle
określony i wynosi 1 miesiąc. W tej sytuacji, orzeczenie wobec obwinionego K. K.
kary 3 miesięcy ograniczenia wolności nastąpiło z rażącą obrazą powołanego
przepisu, przekraczając trzykrotnie jej wymiar dopuszczalny ustawowo.
3
Powyższe, determinuje również ocenę, co do istotnego wpływu tego
uchybienia na treść zaskarżonego wyroku i przesądza o konieczności jego
uchylenia.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w M. powinien
przestrzegać ustawowych granic wymiaru kary wynikających z obowiązujących
przepisów, w tym również zamieszczonych w części ogólnej Kodeksu wykroczeń.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Anna Kowal
w sprawie K. K.
skazanego z art. 119 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 21 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na korzyść obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w M.
z dnia 25 września 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Rejonowemu w M. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w M. wyrokiem z dnia 25 września 2012 r. uznał K. K. za
winnego tego, że w dniu 20 czerwca 2012 r. w M. dokonał kradzieży czterech
nakrętek na wentyle kół samochodu Audi - o łącznej wartości 250 zł, na szkodę P.
K., tj. popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie powołanego
2
przepisu wymierzył mu karę 3 miesięcy ograniczenia wolności, z zobowiązaniem do
wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30
godzin miesięcznie. Ponadto, na podstawie art. 119 § 4 k.p.s.w., Sąd orzekł wobec
obwinionego obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego mienia w kwocie 250
zł na rzecz pokrzywdzonego.
Powyższe rozstrzygnięcie nie zostało zaskarżone i uprawomocniło się bez
postępowania odwoławczego.
Obecnie, kasację na korzyść K.K. od powyższego wyroku wniósł Prokurator
Generalny, zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 20 § 1 k.w.,
polegające na wymierzeniu obwinionemu za popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1
k.w. kary 3 miesięcy ograniczenia wolności, z zobowiązaniem do wykonywania
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin
miesięcznie, podczas gdy powołany na wstępie przepis stanowi, że w sprawach o
wykroczenia kara ograniczenia wolności trwa miesiąc.
Na podstawie tak sformułowanego zarzutu autor kasacji wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w M. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja wniesiona na korzyść K. K. okazała się oczywiście zasadna, co
przemawiało za rozpoznaniem jej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k. i za
uwzględnieniem sformułowanego w niej zarzutu oraz wniosku. Autor
nadzwyczajnego środka zaskarżenia trafnie zauważył, że Kodeks wykroczeń – w
części ogólnej – zawiera autonomiczny katalog kar i środków karnych oraz określa
zasady i ustawowe granice ich wymierzania. Przy czym te ostatnie, są
ukształtowane po części odmiennie niż to ma miejsce w Kodeksie karnym w
wypadku podobnych kar i środków. Różnica tego rodzaju występuje m.in. w
odniesieniu do ustawowego wymiaru kary ograniczenia wolności, której czas
trwania w Kodeksie wykroczeń – stosownie do dyspozycji art. 20 § 1 – jest ściśle
określony i wynosi 1 miesiąc. W tej sytuacji, orzeczenie wobec obwinionego K. K.
kary 3 miesięcy ograniczenia wolności nastąpiło z rażącą obrazą powołanego
przepisu, przekraczając trzykrotnie jej wymiar dopuszczalny ustawowo.
3
Powyższe, determinuje również ocenę, co do istotnego wpływu tego
uchybienia na treść zaskarżonego wyroku i przesądza o konieczności jego
uchylenia.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w M. powinien
przestrzegać ustawowych granic wymiaru kary wynikających z obowiązujących
przepisów, w tym również zamieszczonych w części ogólnej Kodeksu wykroczeń.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.