Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 458/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Anna Kowal
w sprawie S. K.
skazanego z art. 13 § 1 kk w z w. z art. 279 § 1 kk i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 21 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w D.
z dnia 4 sierpnia 1999 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze łącznej wymierzonej osk. S. K. i w tym zakresie przekazuje
sprawę Sądowi Rejonowemu w D. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 4 sierpnia 1999 r. uznał S. K. za winnego
tego, że:
1. w dniu 16 na 17 marca 1999 r. w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z
innymi osobami w zamiarze zaboru w celu przywłaszczenia samochodu m-ki
2
Golf o wartości co najmniej 6.000 zł włamał się do niego, lecz zamierzonego
celu nie osiągnął z powodu niemożności uruchomienia silnika, a następnie
zabrał w celu przywłaszczenia radioodtwarzacz samochodowy o wartości
200 zł na szkodę A. B., tj. czynu zakwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z
art. 279 § 1 k.k. i art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na
podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i
przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 9 miesięcy
pozbawienia wolności;
2. w dniu 21 marca 1999 r. w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi
osobami zabrał w celu przywłaszczenia dwa głośniki o wartości 1.000 zł na
szkodę T. M., tj. dokonania czynu zakwalifikowanego z art. 278 § 1 k.k. i za
to na podstawie art. 278 § 1 k.k. i przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 3
k.k. oraz art. 34 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy
ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej
kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.
Na podstawie art. 85, 86 § 1 i art. 87 k.k., Sąd orzekł wobec oskarżonego
karę łączną w wymiarze roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie
zostało warunkowo zawieszone tytułem próby na okres 4 lat.
Powyższe rozstrzygnięcie nie zostało zaskarżone przez osk. S. K. i
uprawomocniło się w stosunku do niego bez postępowania odwoławczego.
Następnie, postanowieniem z dnia 22 listopada 2002 r. Sąd Rejonowy w D.
zarządził wobec w/w wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w niniejszej
sprawie.
Obecnie, Prokurator Generalny wniósł kasację na korzyść osk. S. K. od
powyższego wyroku, zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze
łącznej i zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 86 § 1 k.k. i art.
87 k.k., polegające na orzeczeniu wobec osk. S. K. kary łącznej roku i 4 miesięcy
pozbawienia wolności, tj. w wysokości przekraczającej sumę podlegających
łączeniu jednostkowych kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności
orzeczonych za poszczególne przestępstwa, która wynosi rok i 1 miesiąc
pozbawienia wolności.
3
Na podstawie tak sformułowanego zarzutu autor kasacji wniósł o uchylenie
wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja wniesiona na korzyść osk. S. K. okazała się oczywiście zasadna, co
przemawiało za rozpoznaniem jej na posiedzeniu w trybie przewidzianym w art. 535
§ 5 k.p.k., jak również za uwzględnieniem sformułowanego w niej zarzutu oraz
wniosku. Skarżący trafnie wskazał na naruszenie przepisów prawa materialnego,
które regulują zasady łączenia kar. W tej sprawie, Sąd Rejonowy w D. wymierzył
osk. S. K. za poszczególne czyny kary różnego rodzaju, tj. karę pozbawienia
wolności i karę ograniczenia wolności. Z uwagi na istnienie warunków do
orzeczenia kary łącznej, Sąd ten był zobligowany do dokonania swego rodzaju
„przeliczenia” kary ograniczenia wolności według zasad przewidzianych w art. 87
k.k., a następnie wymierzenia jednej kary łącznej pozbawienia wolności, stosownie
do reguł wynikających z art. 86 § 1 k.k. Skoro więc w myśl art. 87 k.k. miesiąc
ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności, to kara 8
miesięcy ograniczenia wolności wymierzona osk. S. K. za czyn z art. 278 § 1 k.k.
odpowiadała 4 miesiącom pozbawienia wolności. Z kolei za czyn z art. 13 § 1 k.k. w
zw. z art. 279 § 1 k.k. i in. wymierzono osk. S. K. karę 9 miesięcy pozbawienia
wolności. Zgodnie zatem z regulacją zawartą w art. 86 § 1 k.k. (w stanie prawnym
obowiązującym w dacie wyrokowania) prawnie dopuszczalne było wymierzenie mu
kary łącznej zawierającej się w granicach od najwyższej z orzeczonych kar
jednostkowych, tj. 9 miesięcy pozbawienia wolności – do ich sumy, tj. roku i 1
miesiąca pozbawienia wolności. W tej sytuacji, orzeczenie w zaskarżonym obecnie
wyroku kary łącznej roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do osk. S.
K., stanowiło rażące naruszenie prawa materialnego w postaci obrazy przepisów
wymienionych w kasacji, które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.
Doprowadziło bowiem do takiego ukształtowania wysokości kary łącznej, która jest
sprzeczna z ustawowymi zasadami łączenia kar i przekracza górną dopuszczalną
granicę jej wymiaru.
Konsekwencją tej oceny była konieczność uchylenia wyroku Sądu
Rejonowego w zaskarżonej części, tj. dotyczącej orzeczenia o karze łącznej
wymierzonej osk. S. K. i przekazanie sprawy wymienionemu Sądowi – w tym
zakresie – do ponownego rozpoznania.
4
Przy ponownym rozstrzyganiu w uchylonym zakresie, Sąd Rejonowy w D.
ukształtuje karę łączną pozbawienia wolności wymierzaną osk. S. K. zgodnie z
zasadami określonymi w obowiązujących przepisach i przy uwzględnieniu reguł
wynikających z art. 4 k.k.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.