V KO 8/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KO 51/95 III KO 91/10 V KO 98/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 8/13
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski
SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)
w sprawie zażalenia R. O. na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowego
w W. z dnia 26 września 2012r., o umorzeniu śledztwa,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu bez udziału stron,
w dniu 21 lutego 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w S. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
postanawia
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Prokurator Prokuratury Rejonowej w W. postanowieniem z dnia 26 września
2012 r., na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., umorzył śledztwo wobec stwierdzenia,
że 5 czynów, które zostały opisane szczegółowo w tym postanowieniu, nie zawiera
znamion czynów zabronionych.
Na to postanowienie zażalenie wniósł R. O.
Sąd Rejonowy w S., postanowieniem z dnia 23 stycznia 2013 r., zwrócił się
w trybie art. 37 k.p.k. do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy o sygn. akt IV
Kp … do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu. Sąd Rejonowy wskazał w
uzasadnieniu swojego wystąpienia, że prokurator prowadził śledztwo w sprawie
podejrzenia popełnienia przestępstwa przekroczenia uprawnień i niedopełnienia
obowiązków przez sędziego tegoż sądu – referenta w sprawie prowadzonej
przeciwko R. O., przez sędziów Sądu Okręgowego w S. rozpoznających wniesioną
2
przez R. O. apelację, oraz przewodniczącego Wydziału Odwoławczego Sądu
Okręgowego w S., Wizytatora i Prezesa tego sądu w związku z ich czynnościami
służbowymi. Sytuacja ta, zdaniem sądu występującego z inicjatywą, może
wywoływać podejrzenie stron o braku zdolności sędziów tego sądu do
bezstronnego orzekania w przedmiotowej sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Argumenty podniesione przez Sąd Rejonowy we wniosku nie wskazują na
to, aby w sądzie tym brak było warunków do rozpoznania sprawy w sposób
obiektywny, nie zachodzi więc żadna z sytuacji uzasadniających odstąpienie od
właściwości miejscowej sądu pierwotnie ustalonej na podstawie obowiązujących
przepisów.
Sąd Najwyższy wielokrotnie już w swoich orzeczeniach wskazywał, że sam
fakt, że postępowanie dotyczy sędziego sądu właściwego do rozpoznania zażalenia
na postanowienie o odmowie wszczęcia, czy też umorzenia postępowania
przygotowawczego, tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, nie oznacza
automatycznie, że zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 37 k.p.k. (por.
postanowienia: z dnia 7 listopada 1995 r., II KO 51/95, OSNKW 1996, z. 1-2, poz.
6; z dnia 21 października 2010 r., III KO 91/10, LEX nr 610175; z dnia 17 grudnia
2010 r., V KO 98/10, nie publikowane).
Nie do zaakceptowania jest bowiem instrumentalna postawa niektórych
osób, które niezadowolone z konkretnych merytorycznych decyzji Sądów,
każdorazowo uważają iż doszło do przekroczenia uprawnień przez składy
orzekające. W takich sytuacjach sędziowie swoją postawą powinni wskazywać, że
wolni są od jakichkolwiek pozaprocesowych wpływów, a poprzez sprawne i
wnikliwe rozpoznanie zażalenia na decyzję prokuratora budować autorytet wymiaru
sprawiedliwości. Natomiast dobru wymiaru sprawiedliwości nie służy nadmierne
wykorzystywanie instytucji wynikającej z art. 37 k.p.k., bowiem podważa zaufanie
do niezależności sądów i niezawisłości sędziów.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Przemysław Kalinowski
SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)
w sprawie zażalenia R. O. na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowego
w W. z dnia 26 września 2012r., o umorzeniu śledztwa,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej, na posiedzeniu bez udziału stron,
w dniu 21 lutego 2013 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w S. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
postanawia
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Prokurator Prokuratury Rejonowej w W. postanowieniem z dnia 26 września
2012 r., na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., umorzył śledztwo wobec stwierdzenia,
że 5 czynów, które zostały opisane szczegółowo w tym postanowieniu, nie zawiera
znamion czynów zabronionych.
Na to postanowienie zażalenie wniósł R. O.
Sąd Rejonowy w S., postanowieniem z dnia 23 stycznia 2013 r., zwrócił się
w trybie art. 37 k.p.k. do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy o sygn. akt IV
Kp … do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu. Sąd Rejonowy wskazał w
uzasadnieniu swojego wystąpienia, że prokurator prowadził śledztwo w sprawie
podejrzenia popełnienia przestępstwa przekroczenia uprawnień i niedopełnienia
obowiązków przez sędziego tegoż sądu – referenta w sprawie prowadzonej
przeciwko R. O., przez sędziów Sądu Okręgowego w S. rozpoznających wniesioną
2
przez R. O. apelację, oraz przewodniczącego Wydziału Odwoławczego Sądu
Okręgowego w S., Wizytatora i Prezesa tego sądu w związku z ich czynnościami
służbowymi. Sytuacja ta, zdaniem sądu występującego z inicjatywą, może
wywoływać podejrzenie stron o braku zdolności sędziów tego sądu do
bezstronnego orzekania w przedmiotowej sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Argumenty podniesione przez Sąd Rejonowy we wniosku nie wskazują na
to, aby w sądzie tym brak było warunków do rozpoznania sprawy w sposób
obiektywny, nie zachodzi więc żadna z sytuacji uzasadniających odstąpienie od
właściwości miejscowej sądu pierwotnie ustalonej na podstawie obowiązujących
przepisów.
Sąd Najwyższy wielokrotnie już w swoich orzeczeniach wskazywał, że sam
fakt, że postępowanie dotyczy sędziego sądu właściwego do rozpoznania zażalenia
na postanowienie o odmowie wszczęcia, czy też umorzenia postępowania
przygotowawczego, tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, nie oznacza
automatycznie, że zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 37 k.p.k. (por.
postanowienia: z dnia 7 listopada 1995 r., II KO 51/95, OSNKW 1996, z. 1-2, poz.
6; z dnia 21 października 2010 r., III KO 91/10, LEX nr 610175; z dnia 17 grudnia
2010 r., V KO 98/10, nie publikowane).
Nie do zaakceptowania jest bowiem instrumentalna postawa niektórych
osób, które niezadowolone z konkretnych merytorycznych decyzji Sądów,
każdorazowo uważają iż doszło do przekroczenia uprawnień przez składy
orzekające. W takich sytuacjach sędziowie swoją postawą powinni wskazywać, że
wolni są od jakichkolwiek pozaprocesowych wpływów, a poprzez sprawne i
wnikliwe rozpoznanie zażalenia na decyzję prokuratora budować autorytet wymiaru
sprawiedliwości. Natomiast dobru wymiaru sprawiedliwości nie służy nadmierne
wykorzystywanie instytucji wynikającej z art. 37 k.p.k., bowiem podważa zaufanie
do niezależności sądów i niezawisłości sędziów.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.