Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 429/12
POSTANOWIENIE
Dnia 1 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Gradzik
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 .kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 1 marca 2013 r.,
sprawy C. L.
skazanego z art. 279§2 kk w zw. z art. 64§2 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 15 grudnia 2011r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w Ś.
z dnia 24 maja 2011r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego, w tym nieuiszczoną opłatą od kasacji w kwocie 450
zł;
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu,
adwokat A. K., kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/100)
zł, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie
kasacji.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011r., Sąd Okręgowy w Z. utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w Ś., którym C. L. został skazany za przestępstwo z art.
279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Apelacja od tego wyroku złożona przez oskarżonego została uznana za oczywiście
bezzasadną.
W kasacji od prawomocnego wyroku obrońca skazanego podniosła zarzuty:
1. rażącego naruszenia przepisów postępowania, art. 451 kpk w zw. z art. 6
kpk, przez zaniechanie sprowadzenia skazanego na rozprawę apelacyjną,
pomimo prawidłowo złożonego przez niego wniosku o doprowadzenie,
pozbawiając go tym materialnego prawa do obrony;
2. rażącego naruszenia przepisów postępowania, art. 457§3 kpk w zw. z art.
433§2 kpk, przez wadliwe uzasadnienie wyroku, dotyczące uznania, że
skazany dopuścił się zarzuconego mu czynu w warunkach recydywy
specjalnej jednokrotnej, o której mowa w art. 64§1 kk, co uniemożliwia
kontrolę toku rozumowania Sądu odwoławczego w tym zakresie.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W ocenie Sądu Najwyższego zarzuty kasacji są niezasadne w stopniu
oczywistym.
Obligatoryjność sprowadzenia oskarżonego na rozprawę apelacyjną w
wypadku, gdy o to wnosi, ma charakter względny. W myśl art. 451 kpk sąd
odwoławczy, po rozważeniu przyczyn, na które oskarżony powołał się w swoim
wniosku, może nie zarządzić sprowadzenia na rozprawę. W niniejszym wypadku
istotne znaczenie w tym względzie miała treść apelacji sporządzonej osobiście
przez oskarżonego w kontekście wyjaśnień, jakie złożył on w toku rozprawy przed
sądem pierwszej instancji. Należy zauważyć, że oskarżony przyznał się na
rozprawie do popełnienia zarzuconej mu kradzieży z włamaniem. Kwestionował
natomiast kwalifikację prawną czynu jako popełnionego w warunkach recydywy. Z
tego też powodu wnosił w ostatnim słowie o zwrot sprawy prokuratorowi „celem
usunięcia błędu jakim jest art. 64§1 kk”. W apelacji domagał się zmiany kwalifikacji
prawnej czynu z powodu błędnie przyjętej recydywy, kwestionował wymiar kary i
polemizował z oceną dowodów zawartą w uzasadnieniu wyroku skazującego.
W tym stanie rzeczy decyzja procesowa Sądu odwoławczego o
niesprowadzaniu oskarżonego na rozprawę nie naruszała przepisu art. 451 kpk,
3
skoro łączyła się, zgodnie z jego wymogiem, z wyznaczeniem mu obrońcy z urzędu
w postępowaniu odwoławczym. W sytuacji, gdy oskarżony nie przeczył na
rozprawie, że popełnił przypisany mu czyn, zasadniczym przedmiotem
postępowania apelacyjnego była kwestia kwalifikacji prawnej i wymiaru kary. W tym
zakresie dla zapewnienia prawidłowego reprezentowania interesów procesowych
oskarżonego wystarczający był udział obrońcy w rozprawie apelacyjnej.
Przewidziany w ustawie standard obrony w postępowaniu apelacyjnym
oskarżonego pozbawionego wolności został zapewniony. Nie doszło do naruszenia
art. 451 kpk ani art. 6 kpk, a tym bardziej do rażącego naruszenia tych przepisów.
Całkowicie nietrafny jest zarzut obrazy art. 433§1 kpk w zw. z art. 457§3 kpk.
Sąd drugiej instancji w uzasadnieniu wyroku potwierdził zasadność
zakwalifikowania przypisanego oskarżonemu czynu jako popełnionego w
warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64§1 kk. Wskazał na
poprzednie skazania C. L. przez Sąd Rejonowy w W. w sprawach II K 1…/99 (6
miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 288§1 kk) i II K …/00 Sądu
Rejonowego w W. (2 miesiące pozbawienia wolności za czyn z art. 278§1 kk w zw.
z art. 64§1 kk) oraz obejmujący je wyrok łączny tego Sądu w sprawie II K …/02, a
także na dokumentację pełnego odbycia kary łącznej w wymiarze 6 miesięcy za
przestępstwa przeciwko mieniu. W świetle tych danych nie ulega wątpliwości, że
kwalifikacja prawna przestępstwa przyjęta przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.
Odnosząc się poglądu obrońcy wyrażonego w kasacji, kwestionującego zasadność
zakwalifikowania przedmiotowego czynu jako popełnionego w recydywie należy
stwierdzić, że jeśli kara pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy za
przestępstwo podobne została połączona z inną w wyroku łącznym, to warunek
odbycia kary w rozmiarze wskazanym w art. 64§1 kk zostaje spełniony, gdy
sprawca odbędzie co najmniej 6 miesięcy kary łącznej pozbawienia wolności (J.
Majewski [w:] Kodeks karny. Komentarz pod red. A. Zolla, t. I, Warszawa 2012, s.
889). W wypadku prawomocnego skazania w sprawie niniejszej zaistniały prawne
przesłanki zakwalifikowania przestępstwa z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk.
Wobec oczywistej bezzasadności obu zarzutów kasacji Sąd Najwyższy oddalił
ją jako oczywiście bezzasadną (art. 535§3 kpk).
O obciążeniu skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
orzeczono na podstawie art. 636§1 kpk w zw. z art. 518 kpk, a o przyznaniu
4
wynagrodzenia obrońcy z urzędu za sporządzenie kasacji – na podstawie art. 29
ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r.- Prawo o adwokaturze.