II KK 36/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 125/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 36/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013r.
sprawy P. P.,
skazanego z art. 280 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 29 czerwca 2012 roku, utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z
dnia 20 stycznia 2011 r.,
postanowił
1. w zakresie zarzutu 1 oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną,
2. w zakresie zarzutu 2 pozostawić kasację bez rozpoznania,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. K.,
Kancelaria Adwokacka, kwotę 442,80 zł (słownie czterysta
czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23 %
podatku VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz
skazanego P. P.,
4.zwolnić skazanego P. P. od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym. W kasacji podniesiono dwa zarzuty.
Pierwszy dotyczy naruszenia prawa materialnego, tj. art. 53 § 1 i 2 k.k. w
zw. z art. 86 § 1 k.k., poprzez niezastosowanie przy wymiarze kary łącznej zasady
pełnej absorpcji.
2
Drugi zarzut dotyczył rażącej niewspółmierności kary, polegającej na
nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść skazanego, w tym jego
zachowania w zakładzie karnym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Zacząć trzeba od spostrzeżenia, że obydwie kwestie stanowiące treść
zarzutów kasacyjnych – choć wyrażone expressis verbis – były podniesione w
apelacji i zostały przez sąd odwoławczy wyczerpująco i przekonująco rozpoznane
(zob. s. 6-7 uzasadnienia wyroku II instancji). Kasacja zmierza więc jedynie do
powtórzenia kontroli instancyjnej.
Pierwszy z zarzutów pozornie dotyczy naruszenia prawa materialnego, w
istocie zmierza do kwestionowania wymiaru kary, co – jako sfera sędziowskiego
uznania – nie podlega kontroli kasacyjnej. Warto w tym miejscu przytoczyć
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 2006 r., II KK 125/06 (ROSNKW
2006, poz. 933), zgodnie z którym "sformułowanie zawarte w art. 523 § 1 in fine
k.p.k. musi być rozumiane w ten sposób, iż niedopuszczalna jest nie tylko kasacja
odwołująca się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary, ale także kasacja
wskazująca na zarzut uchybienia prawu, jeżeli wniesiono ją z powodu
niewspółmierności kary."
Drugi zarzut jako wprost zmierzający do zakwestionowania wysokości kary,
jest stosownie do art. 523 § 1 k.p.k. niedopuszczalny, co skutkowało
pozostawieniem kasacji w tym zakresie bez rozpoznania.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013r.
sprawy P. P.,
skazanego z art. 280 § 1 i in. k.k.
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 29 czerwca 2012 roku, utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z
dnia 20 stycznia 2011 r.,
postanowił
1. w zakresie zarzutu 1 oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną,
2. w zakresie zarzutu 2 pozostawić kasację bez rozpoznania,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. K.,
Kancelaria Adwokacka, kwotę 442,80 zł (słownie czterysta
czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym 23 %
podatku VAT za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz
skazanego P. P.,
4.zwolnić skazanego P. P. od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym. W kasacji podniesiono dwa zarzuty.
Pierwszy dotyczy naruszenia prawa materialnego, tj. art. 53 § 1 i 2 k.k. w
zw. z art. 86 § 1 k.k., poprzez niezastosowanie przy wymiarze kary łącznej zasady
pełnej absorpcji.
2
Drugi zarzut dotyczył rażącej niewspółmierności kary, polegającej na
nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść skazanego, w tym jego
zachowania w zakładzie karnym.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Zacząć trzeba od spostrzeżenia, że obydwie kwestie stanowiące treść
zarzutów kasacyjnych – choć wyrażone expressis verbis – były podniesione w
apelacji i zostały przez sąd odwoławczy wyczerpująco i przekonująco rozpoznane
(zob. s. 6-7 uzasadnienia wyroku II instancji). Kasacja zmierza więc jedynie do
powtórzenia kontroli instancyjnej.
Pierwszy z zarzutów pozornie dotyczy naruszenia prawa materialnego, w
istocie zmierza do kwestionowania wymiaru kary, co – jako sfera sędziowskiego
uznania – nie podlega kontroli kasacyjnej. Warto w tym miejscu przytoczyć
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 2006 r., II KK 125/06 (ROSNKW
2006, poz. 933), zgodnie z którym "sformułowanie zawarte w art. 523 § 1 in fine
k.p.k. musi być rozumiane w ten sposób, iż niedopuszczalna jest nie tylko kasacja
odwołująca się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary, ale także kasacja
wskazująca na zarzut uchybienia prawu, jeżeli wniesiono ją z powodu
niewspółmierności kary."
Drugi zarzut jako wprost zmierzający do zakwestionowania wysokości kary,
jest stosownie do art. 523 § 1 k.p.k. niedopuszczalny, co skutkowało
pozostawieniem kasacji w tym zakresie bez rozpoznania.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.